Τα όσα έρχονται μαζί με το φθινόπωρο δεν επιτρέπουν δυστυχώς αισιοδοξία για τους πολίτες της χώρας. Τα μέτρα των 11,5 δις θα αποτελέσουν όπως όλα δείχνουν τη “τελική λύση” για τους Έλληνες.

Οι στρατιωτικοί όχι απλά δεν αποτελούν εξαίρεση αλλά όπως όλα δείχνουν θα είναι από τους πρώτους που θα “πέσουν” από τη νέα επέλαση των τροϊκανών.

Ανεξάρτητα από τι τι θα πράξουν και κυρίως από το τι θα καταφέρουν οι τρεις υπουργοί του ΥΕΘΑ ,οι ευθύνες που έχουν οι τέσσερις Αρχηγοί των Γενικών Επιτελείων είναι τεράστιες. Σ΄ αυτή τη τετράδα Αρχηγών έλαχε να “πολεμήσουν” όχι σε πραγματικό πεδίο μάχης,αλλά σ΄ ένα εξίσου εξοντωτικό πόλεμο που απειλεί με αφανισμό τη χώρα και τις ΕΔ της.

Οι Αρχηγοί ασφαλώς δεν ασκούν πολιτική ,δεν χαράσσουν την οικονομική πορεία της χώρας, δεν έχουν περιθώρια να παρέμβουν ουσιαστικά στις όποιες κυβερνητικές αποφάσεις. Θα κληθούν να πορευθούν με τις αποφάσεις της κυβέρνησης και να εκτελέσουν στο χώρο της Εθνικής Άμυνας την όποια κυβερνητική πολιτική. Γι΄αυτό δεν υπάρχει καμία αμφιβολία.

Οι ευθύνη τους όμως είναι μ΄ αυτά τα πενιχρά μέσα που πλέον διαθέτουν και με προσωπικό που ζει την απόγνωση της καθημερινής επιβίωσης να διατηρήσουν τις ΕΔ απολύτως αξιόμαχες και να διατηρήσουν κλίμα ηρεμίας και αυτοσυγκέντρωσης σ΄ αυτές.

Δεν λέμε ότι είναι εύκολο. Αντιθέτως. Δεν υπάρχει όμως τίποτα εύκολο σ΄ αυτή τη χώρα πια.

Η ένταση που υπάρχει στο χώρο των ΕΔ δεν κρύβεται πλέον. Ακόμη και το πιο πειθαρχημένο κομμάτι του κρατικού μηχανισμού έχει φθάσει στα όριά του από τον παραλογισμό και την αναποτελεσματικότητα των περικοπών που του επιβάλονται. Και δεν αναφερόμαστε μόνο στο τι χάνουν από τη τσέπη τους οι στρατιωτικοί. Αναφερόμαστε και στις τραγικές ελλείψεις μέσων που διαθέτουν πλέον για να κάνουν τη δουλειά τους όπως πρέπει.

Ήδη ο ΣΥΣΜΕΔ ,αλλά και άλλες Ενώσεις εν ενεργεία και απόστρατων αξιωματικών έχουν αρχίσει να προετοιμάζονται για κινητοποιήσεις που θα έχουν τη μορφή ειρηνικών διαδηλώσεων. Αλλά ακόμη κι αυτό δείχνει ότι η σταγόνα που θα ξεχειλίσει το ποτήρι δεν θ΄ αργήσει.

Οι Αρχηγοί δεν θα πρέπει σε καμία περίπτωση να “βάλουν απέναντι” το προσωπικό. Και από την άλλη τα όποια όργανα -που πλέον μας αρέσει ή όχι έχουν νομιμοποιηθεί- πρέπει να διατηρήσουν το επίπεδο των αντιδράσεών τους στα όρια που επιβάλει η αποστολή τους. Και αν κρίνουμε από τη μέχρι τώρα συμπεριφορά τους θα το πράξουν.

Οι Αρχηγοί πρέπει να ρίξουν όλο το βάρος στη στήριξη του προσωπικού με τα δικά τους “ισοδύναμα”. Να “ανακουφίσουν” όπως μπορούν τους στρατιωτικούς. Στις μεταθέσεις,στο θέμα της στέγασης,στις υπηρεσίες. Όπου είναι δυνατόν. Και κυρίως να διατηρήσουν ένα συνεχές και ουσιαστικό επίπεδο επικοινωνίας ακόμη και με τον τελευταίο στρατιώτη αν μπορούν.

Ο κίνδυνος που απειλεί τις ΕΔ δεν είναι η εκδήλωση…πραξικοπήματος αλλά η εξάπλωση ενός κλίματος απάθειας,εγκατάλειψης και αδιαφορίας. Και θα είναι θανάσιμος κίνδυνος για τις ΕΔ.

Από την άλλη οι Αρχηγοί δεν πρέπει να διστάζουν να λένε και να υποστηρίζουν τις απόψεις τους έναντι της πολιτικής ηγεσίας για ζητήματα αμιγώς στρατιωτικά. Να επισημαίνουν ανοιχτά τις επιπτώσεις των περικοπών και των άλλων μέτρων που θα τους ζητούν να εκτελέσουν. Γίνεται παντού στο κόσμο και δεν θεωρείται…πραξικόπημα, αλλά έκφραση γνώμης και άποψης ενός επαγγελματία για τη δουλειά του.

πηγη