Μετά και τη συνάντηση Σαμαρά- Ολάντ φαίνεται ότι οι πιέσεις προς τη χώρα μας θα σταματήσουν προσωρινά.

Παρίσι και Βερολίνο αποφάσισαν ουσιαστικά να περιμένουν την έκθεση της Τρόικα, προκειμένου να κρίνουν την Ελλάδα εκ του αποτελέσματος.

Έτσι μετά και τις πιέσεις της Ουάσινγκτον για ηρεμία στην ευρωζώνη μέχρι τη διεξαγωγή των αμερικανικών εκλογών, η Ελλάδα κερδίζει πολύτιμο χρόνο στο «πεδίο της μάχης».

Άλλωστε την Ευρώπη δεν την απασχολεί μόνο το ζήτημα της Ελλάδας αλλά και η γενικότερη κρίση που απειλεί την ευρωζώνη με διάλυση.

Από αυτήν την ιστοσελίδα είχαμε εύστοχα προβλέψει ότι οι αρχικές αντιρρήσεις της Γερμανίας είναι εύκολο να καμφθούν, αφού υπάρχουν κι άλλα συμφέροντα πέραν αυτών του Βερολίνου, τα οποία μπορεί η Ελλάδα με έξυπνους ελιγμούς να εκμεταλλευθεί, προχωρώντας σε συμμαχίες που θα επιφέρουν οικονομικά και γεωπολιτικά οφέλη.

Πέραν τούτου η Αθήνα οφείλει να είναι έτοιμη στην περίπτωση που υπάρξει ανάφλεξη στη Μέση Ανατολή, κάτι που θα επηρεάσει άμεσα την περιοχή μας, μιας και στο θέμα της Συρίας εμπλέκεται η Άγκυρα, η οποία έχει να αντιμετωπίσει και τους Κούρδους που προσβλέπουν σε κράτος με εδάφη και από τη σημερινή Τουρκία.

Αυτή η κατάσταση σε συνδυασμό με την διαχρονική τάση επιθετικότητας του τουρκικού κράτους διαψεύδουν τους κατ’ επάγγελμα «ειρηνιστές» που μιλούσαν και μιλούν για αποστρατικοποίηση και διμερή σημαντική μείωση των εξοπλιστικών δαπανών (κάτι που δεν υπάρχει περίπτωση να δεχτεί η Τουρκία).

Πρέπει να καταλάβουμε σ’ αυτή τη χώρα ότι πολιτική, οικονομία, αμυντική στρατηγική αλλά και πολιτισμός (για όσες χώρες διαθέτουν ιστορικό βάθος) είναι έννοιες αλληλοσυμπληρούμενες.

Όταν δίνεται βάρος σε ένα και παραμελούνται τα υπόλοιπα δεν έρχεται το επιθυμητό αποτέλεσμα.

Αντί να «κλαίμε» λοιπόν τη μοίρα μας και να παπαγαλίζουμε το μύθο της «ψωροκώσταινας», ας σοβαρευτούμε και ας τολμήσουμε.

Το ότι υπάρχει σχέδιο παγκόσμιου συγκεντρωτισμού και δημιουργίας ενός κέντρου αποφάσεων δεν σημαίνει ότι η κάθε χώρα πρέπει να σταματήσει να σκέφτεται, να ενεργεί και να παλεύει…

πηγη