Ν. Λυγερός

Ένα πιάνο έχει 88 κόπανους και μ’ αυτούς είναι ικανό να δημιουργήσει μουσική που αποτελεί μια προσφορά για τη μνήμη μας και γενικότερα για την ανθρωπότητα, όταν ο συνθέτης είναι μια ιδιοφυΐα.

Το ερώτημα λοιπόν είναι απλό.

Γιατί η κοινωνία χρειάζεται τόσους πολλούς κόπανους,
ενώ 88 αρκούν για να παράγουν έργο;

Είναι θέμα βούλησης ή βουλιμίας;

Είναι απαραίτητοι στο κοινωνικό έργο;

Είναι θέμα πολιτικής απόφασης;

Γιατί να χρειαζόμαστε άτομα που δεν ξέρουν τι είναι μόδα ή ψυχολογικές ασθένειες;

Γιατί να ακούμε αυτήν την κακοφωνία που ονομάζεται άποψη από τους άσχετους;

Γιατί να υποστούμε αυτήν την έλλειψη νοημοσύνης λόγω ελευθερίας της έκφρασης, ενώ είμαστε εκτός πιανιστικού επιπέδου;

Κάθε διευθυντής ορχήστρας ξέρει να διαχειρίζεται αυτά τα προβλήματα, διότι διαβάζει την παρτιτούρα και δεν υπάρχει λόγος να
ακούει επιπλέον θόρυβο.

Γιατί λοιπόν πρέπει να υποστούμε αυτόν το θόρυβο λόγω της θέσης του και λόγω της έντασής του;

Και η σιωπή έχει τα πλεονεκτήματά της.

Επιπλέον γιατί να πάει άχρηστο το μάθημα του Ludwig Wittgenstein;

Ειδικά όταν έλεγε ότι όταν δεν γνωρίζεις το θέμα πρέπει να το βουλώνεις.

Είχε ζήσει σ’ ένα σπίτι, όπου το πιάνο δεν ήταν μόνο του αλλά με άλλα έξι.

Άρα ήξερε με μεγάλη ακρίβεια τα όρια του κόπανου.

http://lygeros.org