Σε επιπλέον απομείωση των δυνατοτήτων της Πολεμικής Αεροπορίας ειδικά στο τομέα της εγγύς υποστήριξης σε καιρό πολέμου, οδηγεί ηα απόφαση τόσο απόσυρσης των 14 διθέσιων εκπαιδευτικών αεροσκαφών ΤΑ-7 Corsair, αλλά κυρίως η απόφαση μη υλοποίησης, λόγω τρόϊκας, του προγράμματος του αεροσκάφους προωθημένηε εκπαίδευσης (πρόγραμμα ΝΑΠΕΕΕ).

Η απομείωση δυνατοτήτων προέρχεται το σύνολο των αεροσκαφών προκεχωρημένης εκπαίδευσης (εδώ και 35 χρόνια στον ρόλο αυτόν υπηρετούν τα Τ-2) προορίζονται στην δομή δυνάμεων σε περίπτωση «θερμής» κρίσης να εκτελέσουν αποστολές αντιαποβάσεων και κελιστής υποστήριξης).

Που σημαίνει μετά την ματαίωση του προγράμματος, ότι περί τα 40 αεροσκάφη «σβήνονται»από την δύναμη της ΠΑ σε περίπτωση κρίσης.

Το πρόγραμμα ΝΑΠΕΕ (Νέο Αεροσκάφος Προκεχωρημένης Επιχειρησιακής Εκπαίδευσης) προέβλεπε αρχικά το ποσό των 950 εκατ. € για την αγορά 40 αεροσκαφών προς αντικατάσταση των T-2E/C ποσό το οποίο στη συνέχεια μειώθηκε στα 407 εκατ. € για την αγορά 32 με 36 αεροσκαφών.

Το πρόγραμμα είναι καθοριστικής και ζωτικής σημασίας για την εκπαίδευση των νέων χειριστών καθώς στα T-2E/C οι νέοι Ανθυποσμηναγοί ουσιαστικά μετατρέπονται από μαθητές σε μαχητές.

Και όμως η εκπαίδευση αυτή με τα σύγχρονα δόγματα των επιχειρήσεων να έχουν ανατρέψει παγιωμένες καταστάσεις γίνονται σε αεροσκάφη της δεκαετίας του ΄60!

Το ΓΕΑ έχοντας διαγνώσει την αδυναμία των συγκεκριμένων αεροσκαφών να προσφέρουν ουσιαστικό έργο (έπρεπε να είχαν αντικατασταθεί από το 2008), άτυπα μετέτρεψε την 336Μ σε Μοίρα επιχειρησιακής μετάπτωσης με την έννοια ότι οι νέοι πιλότοι συμπλήρωναν ώρες σε ένα αεροσκάφος TA-7C/A-7E το οποίο τους εισήγαγε αλλά φευ, τα Corsair αποφασίστηκε να αποσυρθούν.

Δεν είναι όμως μόνο αυτό το μοναδικό πρόβλημα.

Η ύπαρξη ενός ανερμάτιστου εκπαιδευτικού συστήματος προκαλεί ήδη σημαντικές αναταράξεις στην ομαλή εκπαίδευση των Ικάρων.

Κάποιοι ιθύνοντες της ΠΑ είχαν πριν μερικά χρόνια τη φαεινή ιδέα –και την επέβαλαν- οι Ίκαροι μετά το τέλος του βασικού σταδίου στα αεροσκάφη T-6A, να τους απομακρύνουν από κάθε πτητική δραστηριότητα για 12 έως και 16 μήνες μέχρι να ξεκινήσουν την εκπαίδευσή τους στο προκεχωρημένο στάδιο με τα T-2E.

Το ίδιο οι ευφάνταστοι αυτοί  όσο και επικίνδυνοι τύποι έπραξαν και μετά το τέλος του πρώτου έτους στη Σχολή Ικάρων όπου ο υποψήφιος πιλότος πάλι απομακρύνεται από το πτητικό του κομμάτι για 6 μήνες περίπου με το πρόσχημα των Ακαδημαϊκών σπουδών.

Το ίδιο επικίνδυνο είναι το χάσμα που παρατηρείται στο τέλος προκεχωρημένου σταδίου όπου απουσιάζει εντελώς το στάδιο, το οποίο έχει καθιερωθεί διεθνώς με τον όρο εισαγωγή σε τύπο LIFT (Lead-In Fighter Training).

Το συγκεκριμένο στάδιο αφορά την περαιτέρω  εκπαίδευση του πιλότου έτσι ώστε η προσαρμογή του στα σύγχρονα μαχητικά να είναι ομαλότερη.

Στο ρόλο αυτό ακριβώς -και ελλείψει ενός νέου αεροσκάφους-  χρησιμοποιούνταν τα TA-7C, τα οποία όμως κάποιοι θεώρησαν ότι δεν έπρεπε να συνεχίσουν να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους.

Έτσι το κενό που θα δημιουργηθεί από την απόσυρση αυτή, αλλά και από την απουσία αντικαταστάτη για τα T-2E/C κάποιοι στην ΠΑ σκέφτηκαν να το καλύψουν, στέλνοντας πιλότους στην… Ιταλία για εκπαίδευση με τα MB-339CD της ιταλικής Αεροπορίας.

Με άλλα λόγια μετατρέποντας τους πιλότους σε «τουρίστες-γυρολόγους» το ΓΕΑ (αναγκαστικά, αφού δεν έχει άλλο τρόπο να εκπαιδευτούν οι πιλότοι) ελπίζει ότι με αυτό τον τρόπο θα καλύψει το τεράστιο κενό στην εκπαιδευτική διαδικασία. Δηλαδή στην πιο κρίσιμη φάση της εκπαίδευσης θα είναι αναγκασμένοι με μια βαλίτσα στο χέρι να πηγαινοέρχονται στην Ιταλία (έχει ακουστεί και η Γαλλία) για να εκπαιδεύονται!

Αλλά τι ακριβώς εκπαίδευση θα λαμβάνουν οι Έλληνες πιλότοι στην Ιταλία ή στην Γαλλία, εάν υιοθετηθεί η παραπάνω λύση; Σύμφωνα με τα ΝΑΤΟικά πρότυπα είναι η απάντηση.

Είναι όμως αυτό αρκετό;

Το γεγονός ότι η φήμη των Ελλήνων χειριστών έχει ξεπεράσει προ πολλού τα σύνορα της χώρας και θεωρούνται από τους καλύτερους στο ΝΑΤΟ δεν δημιουργήθηκε επειδή η ΠΑ ακολουθούσε απλά τα ΝΑΤΟΙκά πρότυπα αλλά επειδή είχε προσαρμόσει την εκπαίδευση στα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του Έλληνα πιλότου, επειδή ακολουθούσε κατά πολύ πιο έντονη και απαιτητική εκπαίδευση.

Αυτά όμως προφανώς με τις νέες ιδέες περί Αεροπορικής Εκπαίδευσης παύουν να ισχύουν.

Το πρόβλημα όμως δεν αφορά μόνο την εκπαιδευτική διαδικασία αλλά και την ίδια τη Δομή Δυνάμεων, η οποία για άλλη μια φορά δείχνει να ανατρέπεται,.

Η συγκεκριμένη και αναφορικά με την απόκτηση των 32 με 36 νέων εκπαιδευτικών προκεχωρημένης και επιχειρησιακής εκπαίδευσης αεροσκαφών προβλέπει την χρησιμοποίησή τους σε καιρό πολέμου ως αεροσκάφη εγγύς υποστήριξης ρόλο που κάποτε είχαν και τα T-2E/C.

Απουσία επομένως ενός τέτοιου ικανού αριθμού αεροσκαφών μοιραία το έργο πέφτει στα υπερσύγχρονα F-16 τα οποία και πανάκριβα είναι κατ΄ αναλογία για την ανάληψη ενός τέτοιου ρόλου αλλά φυσικά και ακατάλληλα.

Κανένας δεν σχεδίασε μαχητικά F-16 και Mirage-2000 για την ανάληψη ρόλων εγγύς υποστήριξης!

Τέλος ας μην ξεχνάμε ότι με την εκ των πραγμάτων ακύρωση του προγράμματος ΝΑΠΕΕ πλήττεται καίρια και η ελληνική αμυντική βιομηχανία, μοχλός ανάπτυξης για την οποία κόπτονται όλοι.

Η ΕΑΒ περίμενε από το συγκεκριμένο πρόγραμμα συμμετοχή τουλάχιστον σε ποσοστό της τάξης του 60%, το οποίο σήμαινε με τη σειρά του νέες δουλειές μεγάλη ελληνική προστιθέμενη αξία και υψηλό επιστρεφόμενο  βιομηχανικό έργο (ΕΒΕ). Εις μάτην όμως…

Σε μια άλλη περίπτωση  η Yakovlev  κατασκευαστής του  ρωσικού εκπαιδευτικού YAK-130, αεροσκάφος που έχει επιλεγεί για τη ρωσική Αεροπορία, στην πρότασή της για την ΠΑ προέβλεπε στο πλαίσιο των ΑΩ τη δημιουργία ενός ολόκληρου εργοστασίου των αεροσκαφών στη χώρα, με την προοπτική εκτός της συναρμολόγησης των αεροσκαφών της ελληνικής παραγγελίας στην Ελλάδα την συνέχιση της γραμμής παραγωγής και για μελλοντικές παραγγελίες του ρωσικού εκπαιδευτικού.

Μήπως αυτό είναι τελικά ανάπτυξη; Είναι αλλά όχι για την Ελλάδα. Γιατί στη θλιβερή αυτή πραγματικότητα που ζούμε με τους θλιβερούς κύκλους που μας ως ανάπτυξη θεωρούμε άλλα σημαντικά όπως τα δημόσια έργα –τα οποία εκτός των συγκυριακών πλεονεκτημάτων ουδέν άλλο πλεονέκτημα προσφέρουν- και φυσικά τις περίφημες  «υπηρεσίες» που όλα αυτά μας οδήγησαν στην  σημερινή μαύρη πραγματικότητα που βιώνουμε.

Ούτε η τρόικα αλλά ούτε και κέντρα εντός της Ελλάδας επιθυμούν να δουν μια βιομηχανοποιημένη Ελλάδα. Και αυτό φαίνεται και από τα εξοπλιστικά προγράμματα.

Και τώρα ανακαλύπτουμε ότι δεν θέλουν ούτε και μια από τις ελάχιστες  αποτρεπτικές της δυνάμεις όπως αυτή του Αεροπορικού Όπλου.

Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr