του Μεχμέτ Αλή Μπιράντ*

Η Τουρκία φαίνεται πως πατάει φρένο στο ζήτημα της Συρίας.

Στην πραγματικότητα, η φωνή της κυβέρνησης στην Άγκυρα δεν είναι πιά τόσο δυνατή όπως ήταν.

Ο ρυθμός έχει επιβραδύνει.

Σκέφτομαι ότι η Τουρκία μάλλον κάνει το σωστό πράγμα.

Στην αρχή, συνταχθήκαμε με τη Σαουδική Αραβία και το Κατάρ, ως μια ισχυρή ομάδα που διευθυνόταν από την Ουάσιγκτον και την Ευρώπη.

Χάριν της ανθρωπότητας, και παρά την αντίθεση Ρωσίας και Ιράν, η δικτατορία του Μπασάρ Αλ Ασσάντ πρέπει αναμφίβολα να τερματιστεί.

 Αν υπάρξει ανάγκη, θα εφαρμοστούν και εναέριοι αποκλεισμοί με ουδέτερες ζώνες, αφήνοντας τον Άσαντ χωρίς αναπνοή, ούτε για δευτερόλεπτο.

Έτσι λέγαμε…

Οι βρυχηθμοί μας ακούστηκαν πιό πολύ από όλα. Φωνάξαμε.

Και φωνάξαμε πολύ, και πολύ τον έχουμε διασύρει μέχρι τώρα τον Άσαντ.

Του δώσαμε πεντάμηνες και εξάμηνες προθεσμίες.

Δεν συνέβη τίποτε.

Αυξήσαμε τη φωνή μας περισσότερο.

Σκεφτήκαμε ότι ο Άσαντ δεν θα ήταν σε θέση να αντισταθεί πάρα πολύ, προεξοφλήσαμε πως θα έφευγε σε μερικούς μήνες.

Ούτε αυτό συνέβη.

Αναβάλαμε την προθεσμία που του δώσαμε σε ένα έως δύο έτη, και πάλι όμως δεν πετύχαμε τίποτα…

Ανοίξαμε τις πόρτες μας και δεχτήκαμε τους Σύριους πρόσφυγες.

Είπαμε ότι θα είμασταν σε θέση να τους χειριστούμε μέχρι και τον αριθμό των 50.000 ανθρώπων.

Όμως τώρα, αυτοί έφθασαν τους 100.000.

Αλλά ρέουν και οι σχετικές δαπάνες:

Ήδη ανέρχονται στα 400 εκατομμύρια δολάρια, και κανένας δεν φαίνεται  πρόθυμος να συμβάλει.

Παρείχαμε εγκαταστάσεις και φιλοξενία στα εδάφη μας για τη συριακή αντιπολίτευση, κάναμε για αυτούς ότι μπορέσαμε.

Κατόπιν είδαμε όμως ότι η δύναμή τους δεν ήταν ικανοποιητική.

Συν τοις άλλοις, ξαφνικά, βρεθήκαμε ως Τουρκία κατηγορούμενοι για «τον εξοπλισμό της συριακής αντιπολίτευσης και για την παροχή βάσεων σε αυτούς».

Πηδήξαμε σε επικίνδυνα νερά πρώτοι, σκεπτόμενοι πως οδηγούσαμε άλλα κράτη, που υποθέσαμε ότι θα πηδούσαν κι αυτά από κοινού στα βαθιά μαζί μας.

Όταν όμως ξανακοιτάξαμε, κανένας δεν ήταν πίσω από μας.

Έχουμε αφεθεί μόνοι.

Επιπλέον, η Ουάσιγκτον που πυροδότησε μαζί με μας την κατάσταση, μας κρατά τώρα πίσω.

Και μας λέει να ηρεμήσουμε…

Καλά, γιατί; Γιατί οι υπολογισμοί δεν βγήκαν όπως αναμείναμε;

Κατ’ αρχάς, οι προεδρικές εκλογές στις Ηνωμένες Πολιτείες είναι πιά κοντά.

Ο πρόεδρος Barack Obama δεν θέλει να ρισκάρει οποιουσδήποτε κινδύνους.

Ανεξάρτητα από ποιος θα κάθεται στο Λευκό Οίκο, κανένας δεν φαίνεται να είναι υπέρ μιας στρατιωτικής παρέμβασης.

Πλέον η αμερικανική κοινωνία δεν θέλει να στείλει τα παιδιά της στους πολέμους βαθιά στις μεσανατολικές ερήμους, δεν θέλει να ξοδέψει τρισεκατομμύρια δολαρίων.

Δεν αντέχουν οι Αμερικανοί τα συνεχή θύματα και τις απώλειες.

Η εμπειρία του Ιράκ και του Αφγανιστάν έχει βλάψει τις αντοχές τους.

Ένας άλλος λόγος για τον οποίο η Δύση αντιδρά στη συριακή κρίση τόσο αργά και αμήχανα, είναι οι ανησυχίες σχετικά με τους Χριστιανούς που ζουν στη χώρα, και το πιο σημαντικό, τα θέματα ασφαλείας του Ισραήλ και ποιός θα κυβερνήσει τη Συρία μετά από τον Άσαντ.

Όταν ερωτήσεις «τι θα γίνει αν μετά από τον Άσαντ φανατικοί ισλαμιστές καταλάβουν την εξουσία και καταργήσουν το κοσμικό κράτος;» οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Ευρώπη πατούν τα φρένα.

Αυτό που ως Τουρκία πρέπει τώρα να κάνουμε, είναι να προχωρήσουμε με χαμηλότερη ένταση και πιό προσεκτικά, πρέπει τώρα να κάνουμε μια στροφή, δεδομένου ότι επιταχύναμε υπερβολικά στην αρχή….

ΠΗΓΗ: »Hurriyet» και για την ελληνική μετάφραση ΕΛ.Κ.Ε.Δ.Α.