Η σημερινή εισβολή (εντός ή εκτός εισαγωγικών) των εργαζομένων των Ελληνικών Ναυπηγείων ΑΕ στον χώρο του Στρατοπέδου «Παπάγου», όπου στεγάζεται το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας, σχολιάστηκε και αναλύθηκε ποικιλοτρόπως, όμως ήταν μια ΠΡΟΔΙΑΓΕΓΡΑΜΜΕΝΗ ΕΞΕΛΙΞΗ.

Και εξηγούμε:

Το ζήτημα των ΕΝΑΕ και προφανώς και των εργαζόμενων σε αυτά, που βρίσκονται σε κατάσταση αβεβαιότητας για το μέλλον και εξαθλίωσης του παρόντος, «σέρνεται» για πολλούς μήνες χωρίς να διαφαίνεται πουθενά λύση.

Ο πλέον ευρέως χρησιμοποιούμενος χαρακτηρισμός για το ζήτημα είναι ότι αποτελεί «γόρδιο δεσμό».

Ένα καρκίνωμα του οποίου οι συνέπειες οδηγούν όχι μόνο τον κλάδο της ναυπηγικής βιομηχανίας στον θάνατο αλλά και τους περίπου 10.000 απασχολούμενους σε αυτόν στην απόλυτη καταστροφή, την μακροχρόνια ανεργία.

 

 

Όμως οι «γόρδιοι δεσμοί» είναι για να κόβονται, δηλαδή να λύνονται!

Όταν τα ΕΝΑΕ μεταβιβάστηκαν με τον νόμο 3885 της 29ης Σεπτεμβρίου 2010, στη νέα αραβική ιδιοκτησία, σαφώς η ύπαρξη της απαγόρευσης της Ευρωπαϊκής Ένωσης για τις «εμπορικές δραστηριότητες» ήταν σε αυτή γνωστή.

Αυτό που όμως ΔΕΝ ήταν γνωστό, είναι ότι ο χαρακτήρας αυτής της απαγόρευσης όπως διαμορφώθηκε από την αποκαλούμενη «τελική στρατιωτική απόφαση της 1ης Δεκεμβρίου 2010», και φυσικά η ΕΠΕΚΤΑΣΗ της στην κατασκευή, μετατροπή, εκσυγχρονισμό και επισκευή πολεμικών πλοίων ακόμη και τρίτων χωρών.

Επίσης άγνωστες ήταν οι απαιτήσεις του Οργανισμού Σιδηροδρόμων Ελλάδος (ΟΣΕ), ύψους 300+ εκατ. ευρώ (οι τόκοι ήδη «τρέχουν»), την είσπραξη των οποίων ο κρατικός οργανισμός άρχισε να διεκδικεί δικαστικά τις αρχές του 2011, δηλαδή ΜΕΤΑ την ανάληψη των ΕΝΑΕ από τη νέα ιδιοκτησία.

Το μεγάλο ερώτημα είναι: τα δύο προαναφερθέντα, που αποτελούν δύο από τα κυριότερα προβλήματα των ΕΝΑΕ σήμερα ήταν γνωστά στην τότε κυβέρνηση;

Ληφθέντος υπόψιν ότι οι διαπραγματεύσεις για την άρση του προστίμου που επιβλήθηκε για τις παράνομες κρατικές επιδοτήσεις όταν τα ΕΝΑΕ βρισκόταν υπό κρατικό έλεγχο, γινόταν μεταξύ Υπουργείου Οικονομικών και Ευρωπαϊκής Επιτροπής, και ότι ο ΟΣΕ είναι κρατικός οργανισμός υπό την εποπτεία του δημοσίου, η απάντηση είναι, πασιφανώς ΝΑΙ.

Αφού οι απαιτήσεις αφορούν συμβάσεις εδώ και τουλάχιστον μία δεκαετία, προφανώς όλοι περίμεναν τους Άραβες και τα «πετροδολάρια» τους.

Όσο δε την περίφημη σύμβαση των δύο νέων υποβρυχίων (Νόμος 3885/2010), υπάρχει καμία αμφιβολία, ότι πέραν της ενίσχυσης και ανανέωσης του ελληνικού υποβρυχιακού στόλου, αποσκοπούσε επίσης στη στήριξη της απασχόλησης στα ΕΝΑΕ;

Δεν υπάρχει επιστολή της σημερινής ιδιοκτησίας προς την τότε ελληνική κυβέρνηση, που είχε αποσταλεί κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων για την αλλαγή του ιδιοκτησιακού καθεστώτος, και η οποία ανέφερε ότι με βάση το έργο, συμπεριλαμβανομένων και των δύο νέων υποβρυχίων, τα ΕΝΑΕ θα μπορούσαν να απασχολήσουν μέχρι 700 άτομα;

Στο πλαίσιο αυτό δεν είχαν δοθεί διαβεβαιώσεις για την ανάθεση πρόσθετων προγραμμάτων (όπως π.χ. ο εκσυγχρονισμός μέσης ζωής των τεσσάρων φρεγατών MEKO-200HN) ώστε να διασφαλιστεί η απασχόληση;

Φυσικά, όποιος τη δεδομένη στιγμή, αναμένει την ανάθεση νέων προγραμμάτων είναι κατ’ ελάχιστον… «αιθεροβάμων».

Μετά από 18 μήνες τα πράγματα άρχισαν να παίρνουν δραματική τροπή, αφού στα παραπάνω, προστέθηκε η αδυναμία – άρνηση – αντίρρηση (όπως και να χαρακτηριστεί δεν έχει σημασία αφού το αποτέλεσμα είναι το ίδιο) του ελληνικού δημοσίου να εξυπηρετήσει οικονομικά τις συμβάσεις με βάση τον νόμο που το ίδιο ψήφισε.

Αποτέλεσμα αυτού ήταν η αραβική ιδιοκτησία να προσφύγει στη διεθνή διαιτησία (η οποία προφανώς θα αποφανθεί «ποιος», «τι» και «πόσο» γνώριζε και «πόσο» δίκαιο έχει στους ισχυρισμούς του), οι δε εργαζόμενοι να τεθούν σε καθεστώς εκ περιτροπής εργασίας για έξι μήνες μέχρι σήμερα.

Επαφές και συζητήσεις μεταξύ του Υπουργείου Εθνικής Άμυνας και της αραβικής ιδιοκτησίας έλαβαν χώρα αλλά χωρίς ουσιαστικό αποτέλεσμα (διαπίστωση εκ του αποτελέσματος).

Ας σημειωθεί δε ότι εξ ορισμού το ΥΠΕΘΑ εστίαζε αποκλειστικά στα ζητήματα των συμβάσεων των υποβρυχίων αφού αυτή ήταν και η κύρια αρμοδιότητα του.

Οι μήνες πέρναγαν, ουδείς αναλάμβανε την ευθύνη να επιλύσει οριστικά το ζήτημα (με τον άλφα ή βήτα ή γάμα τρόπο), οι εργαζόμενοι βιώνοντας την εξαθλίωση άρχισαν συστηματικά να διαμαρτύρονται με πορείες, συγκεντρώσεις και παραστάσεις στο ΥΠΕΘΑ και τα συναρμόδια υπουργεία και τότε άρχισαν οι υποσχέσεις και οι διαβεβαιώσεις.

Μέχρι να επιλυθεί το πρόβλημα οι εργαζόμενοι θα έπαιρναν βοήθημα 1.000 ευρώ ως μέτρο προσωρινής ανακούφισης. Το από που θα γίνονταν αυτό αποδείχθηκε εξίσου σίριαλ.

Από ότι φαίνεται η αρχική ιδέα να δοθεί το βοήθημα από τον προϋπολογισμό του προγράμματος των υποβρυχίων δεν περπάτησε, αφού οι συμβάσεις είναι μεταξύ του ελληνικού δημοσίου και του κύριου αναδόχου (της εταιρίας).

Πως λοιπόν θα δινόταν χρήματα του προϋπολογισμού σε ένα τρίτο μέρος από συμβάσεις που είναι μεταξύ δύο άλλων μερών; Στη συνέχεια εμφανίστηκε η θεωρία της χορήγησης του επιδόματος από τον ΟΑΕΔ, αλλά οι μέρες και οι εβδομάδες περνάνε χωρίς να γίνεται τίποτα.

Στο επόμενο επεισόδιο, η κυβέρνηση παρουσίασε τον «άσο στο μανίκι», τον ειδικό συντονιστή για τη ναυπηγική βιομηχανία.

Από τις μέχρι στιγμής εξελίξεις όμως, ο ειδικός συντονιστής φαίνεται να είναι ένα είδος κυματοθραύστη, ο οποίος «φορτώθηκε» όλες τις ευθύνες ώστε να μείνει στο απυρόβλητο η πολιτική ηγεσία που δεν φαίνεται να θέλει να αναλάβει το κόστος της οποιασδήποτε απόφασης.

Έτσι φθάσαμε στο σήμερα και ποιος ξέρει τι θα επακολουθήσει.

Και όμως τα δεδομένα είναι απλά.

Χωρίς ΚΑΝΕΝΑ εξαγωγικό πελάτη, εμπορικό ή στρατιωτικό τα ΕΝΑΕ μετατρέπονται σε ΚΡΑΤΙΚΟΔΙΑΙΤΗ εταιρία.

Για να διατηρηθεί δε η απασχόληση αυτό μπορεί να γίνει ΜΟΝΟ μέσω εισροών («ενέσεων») κρατικού χρήματος.

Ας σημειωθεί ότι τα ΕΝΑΕ βρίσκονται απέναντι από τον Ναύσταθμο Σαλαμίνας και σύμφωνα με την περιβόητη επιστολή Παπακωνσταντίνου – Πλασκοβίτη αποτελούν στρατιωτικό ναυπηγείο που υποστηρίζει το ελληνικό Πολεμικό Ναυτικό.

Δεν θα ήταν καλύτερα η κυβέρνηση να καλέσει την αραβική ιδιοκτησία και να συζητήσει την απόκτηση των ΕΝΑΕ από το Πολεμικό Ναυτικό το οποίο έτσι θα μπορέσει να ενισχύσει σημαντικά τις ναυπηγοεπισκευαστικές δυνατότητες του και άρα τη συντήρηση του Στόλου;

Με βάση δε την προαναφερθείσα επιστολή Παπακωνσταντίνου – Πλασκοβίτη που καθορίζει τον ρόλο του ναυπηγείου ως αποκλειστικού για τις ανάγκες του Πολεμικού Ναυτικού, είναι πολύ πιθανό η μεταβίβαση αυτή να μην θεωρηθεί ως κρατικοποίηση και προσκρούσει στις ντιρεκτίβες της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, η δε επιτροπή ανταγωνισμού θα δώσει τη συγκατάθεση της.

Σε αυτή την περίπτωση το δημόσιο θα μπορέσει να αναλάβει την απασχόληση και τις εργασιακές σχέσεις του συνόλου του προσωπικού ασχέτως του όγκου εργασιών του ναυπηγείου, αφού όπως είναι διαμορφωμένη η κατάσταση η επιβίωση των ΕΝΑΕ και η διατήρηση της απασχόλησης των εργαζόμενων εξαρτάται αποκλειστικά από τον δημόσιο κορβανά.

Σε τελική ανάλυση, η άσκηση κοινωνικής πολιτικής με σκοπό τη διασφάλιση των θέσεων εργασίας ασχέτως αν υφίσταται έργο ή υποαπασχόληση ή ακόμη – ακόμη και συμβολική εργασία, αποτελεί αρμοδιότητα του δημοσίου, αφού εξ ορισμού κανένας επιχειρηματίας δεν πρόκειται να την αναλάβει άμεσα ή έμμεσα.

Από μία ιδιωτική κρατικοδίαιτη εταιρία καλύτερα ο δημόσιος φορέας για τον οποίο ολοκληρωτική ευθύνη έχει το δημόσιο.

Το ζητούμενο είναι αν στη σημερινή κατάσταση τέτοιου είδους πολιτικές μπορούν να εφαρμοστούν…

www.defence-point.gr