Η Τουρκία, αν και διαθέτει -ή ισχυρίζεται ότι διαθέτει- τουρκικές μειονότητες σε περισσότερες από 15 χώρες, μέχρι στιγμής μόνο δύο από αυτές έχει περιλάβει σε έναν γεωπολιτικό σχεδιασμό με ιδιαίτερες πτυχές που σχετίζονται και με το ζήτημα της εκμετάλλευσης ενεργειακών πηγών αλλά και της μεταφοράς ενεργειακών αγαθών.

 Αυτό είχε ως αποτέλεσμα την ανάπτυξη κεντρικής στρατηγικής και αντίστοιχων πολιτικών, με την εφαρμογή των οποίων οι μειονότητες θα μετατρέπονταν σε πολύτιμα εργαλεία στα χέρια της Αγκυρας για την επίτευξη των γεωπολιτικών και των πολιτικών στόχων που είχε θέσει το τουρκικό κράτος.

Στόχους που δεν διανοήθηκε όχι να αλλάξει, αλλά ούτε καν να τροποποιήσει οποιαδήποτε τουρκική πολιτική ή στρατιωτική κυβέρνηση πήρε στα χέρια της τα γκέμια της εξουσίας τα τελευταία 50 χρόνια που διαρκεί αυτή η πολιτική.

Κι αυτό, γιατί το προσωπικό, το κομματικό και το φατριακό υποτάσσεται στο εθνικό, στη γειτονική χώρα.

Η πρώτη μειονότητα στην πλάτη της οποίας η Τουρκία έπαιξε το γεωπολιτικό και ενεργειακό της παιχνίδι είναι η μειονότητα των Τουρκοκυπρίων, την οποία η Τουρκία -και όχι μόνο- χρησιμοποίησε με τον χειρότερο τρόπο για να πετύχει τους στρατηγικούς και πολιτικούς στόχους που είχε θέσει.

Οι στόχοι αυτοί ήταν ο γεωπολιτικός έλεγχος του νησιού, η δημιουργία προστατευτικής ζώνης και ομπρέλας, η ασφάλεια των τερματικών των αγωγών μεταφοράς πετρελαίου και φυσικού αερίου και η επέκταση της τουρκικής επικράτειας και της τουρκικής ΑΟΖ στη ΝΑ Μεσόγειο.

Η δυνατότητα να πετύχει ή να αποκτήσει δυνατότητες για να υποστηρίξει τους ως άνω στόχους δόθηκε στην Τουρκία με τη βάρβαρη εισβολή και κατοχή της Κύπρου, πράγμα που έγινε και με την καθοριστική υποστήριξη της Αγγλίας, των ΗΠΑ και του εβραϊκού παράγοντα.

Αυτό δεν θα πρέπει να το ξεχνάει ποτέ κανείς Ελληνας, τουλάχιστον μέχρι να εγκαταλείψει και ο τελευταίος Τούρκος στρατιώτης από τα ιερά χώματα της Κύπρου.

Η δεύτερη μειονότητα για την οποία η Τουρκία δείχνει μια ακατανόητη σπουδή και «αγάπη» τα τελευταία 50 χρόνια είναι η μουσουλμανική μειονότητα της Θράκης, η οποία εξαιρέθηκε της Ανταλλαγής το 1923, επ’ αμοιβαιότητι, για να παραμείνουν οι Ελληνες της Πόλης, της Ίμβρου και της Τενέδου στον τόπο τους, ως ποίμνιο του Οικουμενικού Πατριαρχείου.

Αυτά τα 50 χρόνια η Τουρκία έχει δώσει απίστευτες αρμοδιότητες στο Προξενείο της στην Κομοτηνή, το οποίο, λειτουργώντας ως κράτος εν κράτει -με την ακατανόητη ανοχή των ελληνικών Αρχών-, έχει κατορθώσει να δημιουργήσει έναν πανίσχυρο και καλά υποστηριζόμενο από κάθε πλευράς παρακρατικό μηχανισμό, ο οποίος, αφού εκτουρκίζει βαθμιαία Πομάκους και Ρομά, δημιουργεί τις κατάλληλες προϋποθέσεις με τον εξής στόχο:

Να μετατρέψει τη μουσουλμανική μειονότητα της Θράκης σε πολύτιμο εργαλείο, ούτως ώστε να δημιουργηθούν οι κατάλληλες συνθήκες, οι οποίες θα επιτρέψουν στην Τουρκία να διεκδικήσει το σύνολο ή μέρος -αναλόγως των εξελίξεων και της αντίδρασης της Ελλάδος- των ενεργειακών αποθεμάτων στην περιοχή του Βορείου Αιγαίου (κοίτασμα Μπάμπουρα κ.ά.), θέτοντας ταυτόχρονα υπό τον έλεγχό της τον αγωγό Μπουργκάζ – Αλεξανδρούπολη, αν και οψέποτε κατασκευαστεί και τεθεί σε λειτουργία.

Επίσης, η δημιουργία μιας τέτοιας κατάστασης, πάντα με πολιορκητικό κριό τη μουσουλμανική μειονότητα, με βάση την οποία η Τουρκία θα έχει ιδιαίτερο λόγο στην περιοχή ανατολικώς του Νέστου, θα καταστήσει πιο δικαιοφανές το πάγιο αίτημα αλλά και επιδίωξη της Αγκυρας να χαραχτεί μια συνεχής και ευκρινής γραμμή στο κέντρο του Αιγαίου.

Φυσικά, ό,τι βρίσκεται ανατολικά αυτής της γραμμής θα ανήκει στην Αγκυρα, χωρίς να είναι δεδομένο ότι ό,τι βρίσκεται δυτικά της θα ανήκει στην Ελλάδα.

Ολα αυτά καλό θα είναι να τα έχει υπ’ όψιν του ο κ. Αβραμόπουλος όταν υποδέχεται τον εξ Ανατολών Νεοοθωμανό ομόλογό του τις επόμενες ημέρες.

www.dimokratianews.gr