Ανακούφιση ή απελπισία ανάλογα με την πολιτική θέση του καθενός. Η Βουλή ενέκρινε τα μέτρα. Πέρασε κι αυτός ο σκόπελος. Ολοταχώς για τον επόμενο. Γιατί, μην κρυβόμαστε, οι εκκρεμότητες δεν τελείωσαν. Και θα χρειαστούν ακόμα πολλά ωσότου μπούμε σε πορεία ανάκαμψης.

Τα προβλήματα γνωστά. Ολες οι προβλέψεις έχουν πέσει έξω, το χρέος θεωρείται μη βιώσιμο, οι εκτιμήσεις για τους μελλοντικούς ρυθμούς ανάπτυξης είναι υπεραισιόδοξοι. Κάποια στιγμή λοιπόν, ασφαλώς μετά τις γερμανικές εκλογές, θα επιδιωχθεί μια «οριστική» λύση με νέες διευθετήσεις στο χρέος.

Είναι έτσι τα πράγματα; Πιθανώς, αν και θα εξαρτηθεί από πολλούς παράγοντες. Το σίγουρο είναι ότι έχει αρχίσει και πάλι ένας καταιγισμός με αριθμούς, που τελικά μόνο σύγχυση προκαλούν.

Οπως για παράδειγμα οι εκτιμήσεις για το χρέος. Το οποίο μετά το κούρεμα, αντί να μειώνεται, αυξάνει ως ποσοστό του ΑΕΠ. Θα φτάσει το 192% το 2014 και βέβαια δεν προβλέπεται να μειωθεί στο 120% το 2020, ποσοστό που θεωρείται βιώσιμο κατά το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.

Οπερ έδει δείξαι. Η συνταγή είναι λάθος, έπρεπε από την αρχή να την έχουμε αρνηθεί και να αρνηθούμε να πληρώσουμε. Σωστά; Δυστυχώς όχι. Γιατί σε αυτή την κατάσταση έχουμε φτάσει χωρίς να έχουμε αποπληρώσει ούτε ένα ευρώ από το χρέος.

Οι προβλέψεις έχουν πέσει έξω για έναν και μόνο λόγο: η ύφεση είναι πολύ μεγαλύτερη από όση είχε προβλεφθεί. Αυτό σημαίνει ότι μειώνεται το Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν και γι’ αυτόν τον λόγο το χρέος ως ποσοστό επί του ΑΕΠ εμφανίζεται αυξημένο.

Μπορούσε να γίνει διαφορετικά; Ασφαλώς, αλλά θα ήταν πολύ χειρότερα. Για να πάρουμε μια εικόνα, την τελευταία τριετία έχουμε πάρει μέτρα 49 δισεκατομμυρίων ευρώ για να μειώσουμε το έλλειμμα μόλις κατά 23,2 δισεκατομμύρια. Κι ακόμα έχουμε πρωτογενές έλλειμμα κοντά στα 2 δισεκατομμύρια – τόσα δηλαδή είναι τα λεφτά που μας λείπουν για να πληρώνουμε μισθούς και συντάξεις.

Ο λόγος φυσικά αυτής της ψαλίδας είναι ότι τα μέτρα φέρνουν ύφεση και άρα μείωση των εσόδων, με αποτέλεσμα να χρειάζονται ακόμα περισσότερες περικοπές για να μειωθεί το έλλειμμα.

Μπορεί όμως να διανοηθεί κανείς τι θα είχε συμβεί αν τα μέτρα αυτά έπρεπε να τα πάρουμε μια κι έξω, το 2010; Τότε που διάφοροι πολιτικοί και ορισμένοι σοβαροί, υποτίθεται, οικονομολόγοι μάς έλεγαν να πούμε όχι στην κοινοτική βοήθεια και να ζήσουμε με αυτά που έχουμε!

Μια τόσο απότομη λιτότητα, πάνω από 49 δισ. σε έναν χρόνο, δεν θα είχε προκαλέσει ύφεση -έστω και την ίδια με αυτήν που ζούμε την τελευταία πενταετία-, αλλά κυριολεκτικό κραχ. Ωσπου να επανέλθουμε σε ισορροπία θα περνούσαμε συνθήκες κανονικού εμφυλίου και η καταστροφή της παραγωγικής βάσης θα ήταν ανυπολόγιστη. Κι όμως αυτοί που εισηγούνταν αυτή την πολιτική παριστάνουν σήμερα τους τιμητές. Φυσικά εκ του ασφαλούς.

Μετά την ψήφιση των μέτρων ο κίνδυνος αυτός απομακρύνεται. Δεν έχει περάσει όμως. Η πολιτική αβεβαιότητα παραμένει. Και σχεδόν καθημερινά αποδεικνύουμε ότι ελάχιστα έχουμε συνειδητοποιήσει τη σοβαρότητα της κατάστασης.

Οποιος έχει αμφιβολία, αρκεί να αναζητήσει το βίντεο από την παρωδία συζήτησης χθες στη Βουλή, την κενότητα των επιχειρημάτων και την αδυναμία ή την άρνηση να επεξεργαστούμε ένα εθνικό σχέδιο για να βγούμε από την κρίση.   ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΚΑΨΗΣ                               πηγη