Σπύρος Λίτσας

Ενα από τα κορυφαία τραγούδια του Bruce Springsteen είναι το «The ghost of Tom Joad». Το τραγούδι μιλά για την Αμερική του Κραχ [sic] του 1929, αλλά και για την Αμερική τού σήμερα:

 «Ανθρωποι περπατούν κατά μήκος των σιδηροδρομικών γραμμών / πηγαίνουν κάπου δίχως γυρισμό / μοτοσικλέτες της τροχαίας εθνικών οδών περνούν πάνω από τη γέφυρα / ζεστή σούπα σε υπαίθρια φωτιά κάτω από τη γέφυρα / η ουρά των αστέγων περνά τη γωνία / καλώς ήλθατε στη Νέα Τάξη Πραγμάτων / Οικογένειες κοιμούνται στα αυτοκίνητά τους στα Νοτιοδυτικά / δίχως σπίτι / δίχως δουλειά / δίχως ειρήνη / δίχως ξεκούραση / Η εθνική οδός είναι ζωντανή σήμερα / Αλλά κανείς δεν αστειεύεται / κάνεις δεν ξέρει πού πάει / Κάθομαι εδώ στο λιγοστό φως που προσφέρει η φωτιά / Ψάχνω για το φάντασμα του Tom Joad».

 Οι στίχοι του τραγουδιού αυτού μου ήρθαν στο μυαλό όταν την Παρασκευή που μας πέρασε βρέθηκα στην εξαιρετική εκδήλωση των Γιατρών Δίχως Σύνορα για τη δημιουργία ενός χριστουγεννιάτικου δέντρου με γάλατα εβαπορέ στη γωνία Τσιμισκή με Αγίας Σοφίας για όλα τα παιδιά αυτού του πολύπαθου τόπου, ανεξαρτήτως χρώματος, εθνικότητας ή θρησκείας – πώς αλλιώς άλλωστε, αφού ο ανθρώπινος πόνος δεν εγκλωβίζεται σε ρατσιστικές απλουστεύσεις και σοβινιστικές χίμαιρες.

Πριν από μερικές ημέρες, ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας και Πάσης Αφρικής Θεόδωρος Β’ δήλωσε: «Και με την πιο παράξενη φαντασία κανείς δεν μπορούσε να περιμένει ότι φτάσαμε εδώ.

Ομως πρέπει να δούμε την πραγματικότητα, ήρθαν αυτές οι ημέρες.

Και όταν περιέγραφα τις καταστάσεις της Αφρικής με τη φτώχεια και την εξαθλίωση, δεν περίμενα ότι οι ίδιες εικόνες θα έφταναν κάποτε στην πατρίδα μας».

 Πηγαίνοντας σε σπίτια φίλων και γνωστών το μόνιμο θέμα συζήτησης είναι πλέον όχι το μέλλον, ούτε καν το παρόν, αλλά πώς θα βγει ο χειμώνας.

Οσοι, μάλιστα, έχουν παιδιά ή περιμένουν να γίνουν γονείς το μόνο που σκέφτονται είναι πώς θα φύγουν από την Ελλάδα για να έχουν τα παιδιά τους ένα καλύτερο μέλλον.

Οποιος θεωρεί όλα τα παραπάνω υπερβολή προφανώς ζει σε άλλη χώρα.

Εκεί που οι μισθοί έχουν ακόμα αξία, που οι φόροι δεν τιμωρούν τους πολίτες, αλλά βοηθούν την ανάπτυξη, που οι τιμές δεν αποτελούν ύβρι προς την πραγματική αγοραστική δυνατότητα τoυ αγοραστικού κοινού.

Οποιος θεωρεί όλα τα παραπάνω λαϊκισμό προφανώς δεν κατανοεί γιατί αυτοί που δεν έχουν ψωμί να φάνε δεν τρώνε παντεσπάνι.

 Θυμάμαι την πρώτη φορά που είδα άστεγο στη ζωή μου ήταν στα 18 μου, στο City του Λονδίνου.

Μια μεγάλη πολυεθνική παρέα γυρίζαμε στο έρημο City, λόγω Κυριακής, προσπαθώντας να βρούμε μια pub που ένας φίλος μάς είχε δώσει τη διεύθυνσή της.

Τον είδα στριμωγμένο στην είσοδο μιας χρηματιστηριακής εταιρίας -η ζωή ενίοτε έχει όρεξη για φριχτό χιούμορ- να προσπαθεί να ζεσταθεί.

Πλέον αρκεί μια βόλτα στη Σταδίου το βράδυ για να συνειδητοποιήσεις ότι όλα τα υπόστεγα φιλοξενούν τα πρώτα θύματα της κρίσης.

Μια κρίση που -δυστυχώς αυτό δεν έχει γίνει κατανοητό στην πλειονότητα του εγχώριου πολιτικού κόσμου- ακόμα δεν έχει ουσιαστικά ξεκινήσει για την Ευρώπη και ακόμα δεν έχουμε δει την πραγματική της ένταση.

 Μέχρι και πριν από δύο χρόνια, θυμάμαι, έξω από το πατρικό μου στο Χαλάνδρι περνούσαν αυτές τις ημέρες πλανόδιοι μουσικοί που γέμιζαν με νότες όλη τη γειτονιά.

Πριν από κάποιες ημέρες που βρέθηκα εκεί, κατεβαίνοντας στην Αθήνα για ένα συνέδριο στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, μόνο σιωπή βασίλευε σε όλη τη γειτονιά.

Οι πιο σιωπηλές γιορτές…

www.dimokratianews.gr