Του ΠΑΡΙ ΚΑΡΒΟΥΝΟΠΟΥΛΟΥ

Ενοχλήθηκαν κάποιοι -λίγοι αυτοί τη φορά- με την “ευχή” οργής και αγανάκτησης ενός απόστρατου αρχιπλοίαρχου του ΠΝ προς το πρωθυπουργικό και υπουργικό γραφείο.

 

Το “είστε όλοι πανάθλιοι και να πάτε να…” ήταν αυτό που ενόχλησε.

Υποτίθεται…

Να επισημάνουμε ότι ο αξιωματικός είναι ένας εξαιρετικά σοβαρός άνθρπωπος και στην καριέρα του αποδείχτηκε όπως μάθαμε “μεγάλος μάγκας”!

Για να βάλουμε κάποια πράγματα στη θέση τους.

Γιατί νομίζουμε ότι η …πολιτική ορθότητα την οποία είδαμε να κυριαρχεί στη πολιτική μας πραγματικότητα κυρίως από την εποχή Σημίτη και μετά ,μας έχει κάνει να έχουμε χάσει λίγο το νόημα…

Οι στρατιωτικοί δέχονται απίστευτη ,ασύλληπτη επίθεση ,όπως και η υπόλοιπη κοινωνία θα σπεύσετε να προσθέσετε.

Με τη μόνη διαφορά ότι σ΄ αυτή τη κατηγορία εργαζομένων -ναι είναι ΚΑΙ εργαζόμενοι- όλοι εμείς οι υπόλοιποι δεν αναγνωρίζουμε τελικά κανένα μα κανένα δικαίωμα αντίδρασης, αντίρρησης ,άλλης άποψης.

Δεν πρέπει να συνδικαλίζονται γιατί θα διαταρχθεί η πειθαρχία.

Δεν πρέπει να διαδηλώνουν ,γιατί η εικόνα ενοχλεί.

Δεν πρέπει να δίνουν συνεντεύξεις προφανώς γιατί λένε αλήθειες που μας ενοχλούν.

Τώρα δεν πρέπει και να αγανακτούν!

Ακόμη κι αν είναι απόστρατοι, δεν έχουν δικαίωμα να χάσουν ούτε δευτερόλεπτο τη ψυχραιμία τους.

Κάποιοι ,κυρίως νέοι ,υποθέτουμε με πτυχία και σπουδές ,ίσως χωρίς δουλειά, πνιγμένοι από την αδικία ενοχλούνται από τις αντιδράσεις των στρατιωτικών.

Ίσως επειδή θεωρούν ότι δεν πρέπει να έχουν και παράπονο αφού έπαιρναν και παίρνουν ένα μισθό έστω και “πετσοκομμένο” άγρια.

Αυτή είναι η μία κατηγορία των ενοχλημένων.

Υπάρχουν κι άλλες…

Είναι οι αντιμιλιταριστές από άποψη και οι “αντιμιλιταριστές” που δεν ζητούν τη κατάργηση του στρατού αλλά δεν μπορούν να καταλάβουν πως υπάρχουν άνθρωποι που κάνουν αυτή τη δουλειά . Και που να σκεφτούν ότι το επέλεξαν κιόλας.

Κι αυτό είναι που σ΄ όλους εμάς διαφεύγει, ηθελημμένα ή αθέλητα.

Ας σοβαρευτούμε.

Όλοι μας.

Κι ας σταματήσουμε να φερόμαστε σαν “μικρά αδικημένα παιδάκια” που όλο οι “άλλοι φταίνε” για τα προβλήματά μας.

•Όσοι νοιώθουν “αδικημένοι” έναντι των στρατιωτικών λόγω “σπουδών,πτυχίων,μεταπτυχιακών”, θα έπρεπε να ξέρουν ότι στις τάξεις των ΕΔ εδώ και πολλά χρόνια υπάρχουν αξιωματικοί ,στελέχη με πολύ περισσότερα προσόντα απ΄ αυτά που πιστεύουν.

Ίσως και από τα δικά τους.

Καλό είναι λοιπόν κάθε φορά ποτ σχολιάζουν μάλλον πικρόχολα τις απόψεις κάποιου στρατιωτικού, να έχουν στο μυαλό τους ότι μπορεί να απευθύνονται σε κάποιον πιο “μορφωμένο” ακόμη κι απ΄ αυτούς. Αν και η μόρφωση δεν είναι θέμα πτυχίων.

Ωστόσο οι «καραβάναδες» που έχουν στο μυαλό τους ,όσοι είναι πραγματικά μορφμένοι ή νομίζουν ότι είναι , έχουν εξαφανιστεί στο μεγαλύτερο ποσοστό τους, άσχετα αν η κυβέρνηση καταβάλει συγκλονιστικές προσπάθειες να τους ξανακάνει «καραβάνια»!

•Για τους αντιμιλιταριστές από άποψη,δεν μπορούμε να κάνουμε και πολλά.

Διαφωνούμε κάθετα μαζί τους κι ας φιλοξενούμε κάποιες φορές απόψεις τους.

•Οι “αντιμιλιταριστές” που δεν κατανοούν πως κάποιος επέλεξε στα 18 του να εισαχθεί σε στρατιωτική σχολή και να γίνει στρατιωτικός είναι μάλλον η μεγαλύτερη κατηγορία όσων “ενοχλούνται” από τις απόψεις που εκφράζουν οι στρατιωτικοί.

Το “τι μιλάνε κι αυτοί” το ΄χουμε πολύ εύκολο στην Ελλάδα.

Θα σας πω τη δική μου άποψη κι ας διαφωνείτε:

•δεν υπήρξα ποτέ “μιλιταριστής”.

Δεν θα μπορούσα ποτέ να γίνω καλός στρατιωτικός.

Μόνο που αυτή η παραδοχή ,ξέρετε δημιουργεί όχι πάντα αρνητικά συναισθήματα γι΄ αυτό που δεν σ΄ αρέσει και δεν μπορείς να γίνεις.

Κάποιες φορές μπορεί να προκαλεί και σεβασμό.

•σεβασμό που αξίζουν οι στρατιωτικοί και τον οποίο κανείς μας δεν τους έχει δώσει.

Σεβασμό ,γιατί το βράδυ της παραμονής όταν όλοι μας κάναμε βαθυστόχαστες αναλύσεις για τον Σαμαρά, το Βενιζέλο και τον Κουβέλη, για το ΔΝΤ και τη Μέρκελ ή για τον αν ο Αλαφούζος πρέπει να διώξει τον Ρότσα από τον ΠΑΟ, κάποιοι σ΄ ένα μέρος που πολλοί δεν έχετε δει ποτέ , στον Έβρο, έκαναν περιπολία,μέσα στο κρύο και την καταχνιά.

Κάποιοι θα βρέθηκαν αντιμέτωποι με λαθρομετανάστες και θα κλήθηκαν να πάρουν αποφάσεις πιθανόν πολύ δύσκολες.

•κάποιοι άλλοι βρίσκονταν στη μέση του Αιγαίου παρακολουθώντας σκιές.

Και άλλοι σ΄ ένα άθλιο οίκημα αεροδρομίου παγωμένο και βρώμικο περίμεναν το τηλέφωνο να χτυπήσει για να πετάξουν και να μεταφέρουν μέσα στη νύχτα έναν άνθρωπο που θα έδινε μάχη για τη ζωή του.

Πιθανόν και κάποιον συγγενή μας, όλων εμάς των “αντιμιλιταριστών”.

•όλα αυτά όταν οι οικογένειες πολλών απ΄ αυτών των ανθρώπων που έχουν αποστολή να “στέκονται πάνω στον τοίχο και να κοιτάνε απ΄ έξω” δεν έχουν λυμένο τίποτα! Ούτε πια τα στοιχειώδη που θα έπρεπε η Πολιτεία να τους παρέχει.

Όλα αυτά ας τα έχουμε λοιπόν στο μυαλό μας πριν αρχίσουμε την πληκτρολόγηση.

Οι απόψεις όλων είναι και πρέπει να είναι σεβαστές.

Ακόμη κι όσων τελικά μπορεί να υποστηρίζουν …την ιδιωτικοποίηση των ΕΔ για να μας …έρχεται πιο φθηνά!

Ας το πουν ανοιχτά όμως κι όχι με μισόλογα και ειρωνείες.

Όσο για την “ευχή” και το ύφος της ;

Η σεμνοτυφία μας περισσεύει… 

www.onalert.gr