Δεν χρειάζεται να είσαι και εξαιρετικά… κατηρτισμένος ώστε να είσαι σε θέση να αντιληφθείς ότι όταν ένα πολύτιμο αγαθό υπόσχεται σημαντικές προσόδους, τότε θα αποτελέσει αντικείμενο «πόθου» από την πλευρά οποιουδήποτε είτε διαθέτει είτε μπορεί να κατασκευάσει κάποιο επιχείρημα με στόχο να παρουσιαστεί νομιμοποιούμενος να διεκδικεί…

Δεν πρόκειται για κάποια μεγάλη «σοφία», είναι η ιστορική εμπειρία αιώνων διεθνών σχέσεων, όπως αυτές διαμορφώνονται στο άναρχο διεθνές περιβάλλουν, υπό την έννοια της «απουσίας αρχής» που να έχει τη δυνατότητα να επιβάλλει αυτό που θεωρείται ως αποδεκτό και προς τούτο να έχει τη δυνατότητα νομιμοποιημένης άσκησης βίας, όπως γίνεται με την έννομο τάξη στο εσωτερικό των κρατών του διεθνούς συστήματος.

Το διεθνές δίκαιο, στον «αισιόδοξο» ορισμό του δεν είναι παρά μια προσπάθεια να ορθωθούν κάποια εμπόδια στην αυθαιρεσία των ισχυρών στο πλαίσιο του επικρατούντος «νόμου της ζούγκλας», αφού και από μόνο του το γεγονός ότι αισθάνονται την ανάγκη να εμφανιστούν, να προσποιηθούν έστω, ότι οι πράξεις τους συμμορφώνονται προς τις προβλέψεις του, είναι σημαντικό. Στην πιο «κυνική» θεώρησή του δεν είναι παρά το εθνικό συμφέρον επενδυμένο… με Στρατό, Ναυτικό και Αεροπορία, όπως έχουμε ακούσει να αναφέρει ο καθηγητής Γιάννης Μάζης.

Τούτων λεχθέντων, μοιάζει αστείο το να υποστηρίζεται ειδικά στην Ελλάδα ότι τα έσοδα θα κατευθυνθούν από την πρώτη στιγμή σε ταμείο που θα στηρίζει τους ασφαλιστικούς φορείς και τις συντάξεις. Για να μπορέσεις να εκμεταλλευτείς τα κοιτάσματα και να κερδίσεις θα πρέπει πρώτα να τα εξασφαλίσεις, ενώ θα πρέπει και να επενδύσεις για την ανάπτυξή τους. Αυτό είναι το παράδειγμα της Νορβηγίας.

Έρχεται όμως σε αυτό να προστεθεί και η είδηση που μας έρχεται από το Ισραήλ, μια από τις χώρες που έχουν σημαντικό μέρος των υδρογονανθράκων της Ανατολικής Μεσογείου. Σύμφωνα λοιπόν με πληροφορίες που διέρρευσαν, οι Ισραηλινοί έχουν αποφασίσει να επενδύσουν ποσοστό μεγαλύτερο του 20% από τα έσοδα στην ενίσχυση του ναυτικού τους, το οποίο θα αναλάβει το μεγάλο βάρος της προστασίας των εξεδρών άντλησης του πετρελαίου και του φυσικού αερίου.

Για τη νοοτροπία που επικρατεί στον πολιτικό κόσμο της Ελλάδας δεν χρειάζεται να πούμε και πολλά. Η πλειοψηφία των πολιτικών, μεγαλωμένη μέσα στον λαϊκισμό της Μεταπολίτευσης – έτσι το κατάντησαν οι επαγγελματίες που σταδιοδρόμησαν στην πλάτη του κοσμάκη διαφημίζοντας υπαρκτούς ή ανύπαρκτους αγώνες, οι προθέσεις των περισσοτέρων ήταν ως συνήθως αγνές – έχει εκπαιδευθεί να αρθρώνει λόγο βολικό, να σου λένε αυτό που είναι πιο εύπεπτο, αυτό που θα σου αρέσει να ακούσεις για να πας στη συνέχεια να τους ψηφίσεις…

Τα πράγματα είναι εξαιρετικά απλά. Είτε θα σοβαρευτούν και η χώρα θα κινηθεί ώστε να μειώσει δραστικά τις πιθανότητες επιβολής τετελεσμένων είτε θα συνεχίσει το σημερινό «βιολί» και ο τόπος θα ζήσει νέες περιπέτειες με προδιαγεγραμμένο αποτέλεσμα. Δυστυχώς, η κακοποίηση της ιερής έννοιας της Δημοκρατίας τους επιτρέπει, αντί να σέρνονται την επαύριον σε δικαστήρια για να λογοδοτήσουν, να βρίσκουν τις πιο απίθανες δικαιολογίες και να τα ρίχνουν στους συνήθειες εύκολους στόχους, τους γνωστούς «αποδιοπομπαίους τράγους»:

Τους στρατιωτικούς, αν και έχοντάς τους οδηγήσει στην εξαθλίωση οι διακομματικοί φελλοί που φωνασκούσαν όταν άλλοι προειδοποιούσαν ότι έρχεται καταστροφή κεφαλαιοποιώντας την «αντίσταση» και λαϊκίζοντας με δανεικά, είναι πολύ αμφίβολο εάν θα γίνουν πλέον ανεκτοί από την ταλαιπωρημένη μας κοινωνία.

πηγη