Του Σπύρου Σταματόπουλου *

Πάρα πολλοί φίλοι, φίλοι πραγματικοί αλλά και διαδικτυακοί με τους οποίους απλά συνομιλώ μέσω των γνωστών σελίδων κοινωνικής δικτύωσης, κυρίως στρατιωτικοί, μου ζητούν να γράψω για τις συνεχείς μειώσεις που υφιστάμεθα σε μισθούς και συντάξεις, περικοπές επιδομάτων, γενικώς επί του θέματος που μας πονάει περισσότερο γιατί είναι άμεσα απτό: της συρρίκνωσης των εισοδημάτων μας και την επικείμενη εξαθλίωσή μας.

 Λοιπόν φίλε, η κατάργηση της προϋπόθεσης του γένους για την εισαγωγή στα ΑΣΕΙ ακόμη δεν σας έχει πονέσει, η επί 39 έτη διχοτόμηση της Κύπρου, το «Μακεδονικό», ο επιδιωκόμενος εξισλαμισμός μας, η ανιστόρητη Ιστορία που διδάσκουν τα παιδιά μας, ο εκφυλισμός της κοινωνίας, η εξαφάνιση των αξιών και των ιδανικών από τους νέους, δεν ακουμπούν την τσέπη κατά συνέπεια έχει ο Θεός;

 Έστω λοιπόν ότι γράφω και καλύπτω όλα τα επιμέρους θέματα, για τα οποία έχουν γράψει πάρα πολλοί, αρκετοί από αυτούς πιο ειδικοί από εμένα εκτός του ότι έχουν αναφερθεί με ανακοινώσεις, επιστολές, ψηφίσματα κλπ. όλες οι ενώσεις, οι σύλλογοι, τα σωματεία αποστράτων και εν ενεργεία.

Έστω ότι γράφω και ξαναγράφω, τι θα βγει;

 

 

Πιστεύει κάποιος ότι θα ιδρώσει το αυτί κανενός;

Μήπως υπάρχει φιλότιμο, συμπόνια, κατανόηση, λογική;

Εντολές και συνταγές εκτελούνται, γιατί ν’ ακούσει κανείς;

Μήπως όσο βλέπουν ότι διαμαρτυρόμαστε κεκαλυμμένα, παραπονιόμαστε, γκρινιάζουμε και από τον καναπέ ή την καφετέρια προπαγανδίζουμε ότι «θα κάνουμε, θα ράνουμε» αλλά ουδείς σηκώνεται κιόλας, βολεύονται και κερδίζουν χρόνο, γιατί, ναι μεν εκφέρουμε τη γνώμη μας αλλά ταυτόχρονα ξεσπάμε και με τον τρόπο αυτό καταλαγιάζει το μένος μας, και ενώ θέλουμε, δεν πράττουμε, γιατί κάτι μας κρατάει, φόβος, περίσκεψη, συμφέρον, βόλεμα ή οτιδήποτε άλλο.

Αναζητούμε σωτηρία σε άλλους γιατί εμείς νοιώθουμε ότι δεν μπορούμε, δεν είμαστε ικανοί, δεν έχουμε αρκετό απόθεμα θάρρους ή, ακόμη, μας έκαναν να πιστεύουμε ότι δεν είμαστε εμείς που θα σώσουμε τους εαυτούς μας, μας έκαναν δηλ. να νοιώθουμε «λίγοι» και ανεπαρκείς, με χαμηλή εμπιστοσύνη στον εαυτό μας και τις δυνάμεις του.

Αυτός είναι και ο σκοπός τους, να χάσεις το ηθικό σου, να πεισθείς πως δεν έχεις καμία ελπίδα αντίδρασης, πως παρά τα πολιτικά  σκάνδαλα που σου αποκαλύπτουν οι ίδιοι φυσικά, όσα και όποιων επιλέγουν ότι δεν τους εξυπηρετεί πλέον,  αυτοί θα σε σώσουν και ας είναι αυτοί οι υπαίτιοι των συμφορών της πατρίδος.

Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η δική τους σωτηρία, είτε στις επόμενες εκλογές είτε από κάποιο ειδικό δικαστήριο.

Ποιοι είναι αυτοί;

Ο νοών… νοείται!

Από το σύστημα, με τη γενική έννοια, τις κυβερνήσεις, τα κόμματα, τις ξένες παρεμβολές, κλπ, κλπ.

Με συστηματική προπαγάνδα και καθοδήγηση που ξεκινάει από τα σχολεία, το κοινωνικό περιβάλλον και την οικογένεια, ακόμη, μας κάνουν να μην πιστεύουμε στον εαυτό μας και στο πίσω μέρος του μυαλού μας να λέμε «δεν είμαι εγώ, κάποιος άλλος είναι».

Και τότε σε δέχεται και σε ακούει με μεγάλη προσοχή, συμφωνεί σε όλα, σε δικαιώνει, λόγω και ουδέποτε έργω, σε κτυπά στην πλάτη και σε συμπονεί, σου δείχνει την εκτίμηση για το έργο σου και σου εξηγεί τις δήθεν αντικειμενικές δυσκολίες που εμποδίζουν την ικανοποίηση των αιτημάτων σου.

Και σε αναμονή του άλλου, του «Γκοντώ», τον οποίο αργά και μεθοδικά στον πλασάρουν ο χρόνος περνάει υπέρ αυτών, που δυναμώνουν κι άλλο την αυθεντία τους και τη δύναμη επιβολής κι εξοπλίζονται με νέα τερτίπια και μεθόδους χειραγώγησης.

Τέσσερα χρόνια περιμένεις για το ΒΟΕΑ, άλλοι μόνο 4 μήνες απλήρωτοι και τα έκαναν γυαλιά καρφιά, 50% μείωση στα μερίσματα, 40-55% σε μισθούς και συντάξεις στρατιωτικών και εσύ ακόμη πληκτρολογείς, σχολιάζεις, τηλεφωνείς ανήσυχος στον «πρόεδρο σου» που πιθανότατα αύριο να φορέσει κι αυτός βουλευτικό κοστούμι όπως καλή ώρα, ονόματα δεν λέμε και υπολήψεις δεν θίγουμε, με σημερινό πρώην ένστολο εργατοπατέρα που ψήφισε ΝΑΙ σε όλα!

Πιθανόν κάποιοι να το πάρουν προσωπικά, πιθανόν ακόμη να πουν ότι εγώ ευθύνομαι για τη δική τους ατολμία και υποταγή, «τι να κάνουμε δηλαδή..»; τα γνωστά δήθεν ανυπέρβλητα εμπόδια.

Πολύ πιθανόν και να χάσω φίλους ή να λοιδορηθώ όπως τότε που μιλούσα για τον κίνδυνο της λαθρομετανάστευσης και με έλεγες φασίστα, για την Θράκη, την Β. Ήπειρο και με έλεγες Εθνικιστή, όπως τότε που σου έλεγα ότι το βύσμα που έβαλες για να μετατεθείς θα έρθει η ημέρα που θα το καταριέσαι και με θεωρούσες γραφικό, τουλάχιστον, και άλλα πολλά τα θυμάσαι;

O tempora o mores (ω καιροί ω ήθη), μήπως δεν σου αξίζει ούτε λύπηση;

Φίλε, η λευτεριά δεν χαρίζεται, κατακτάται.

* Ο Σπύρος Σταματόπουλος ειναι απλά Αξιωματικός  ! 

veteranos.gr