Του Γιώργου Χαρβαλιά

Κανονικά ο καβγάς Σόιμπλε-Ντράγκι περί «συστημικότητας» της Κύπρου θα έπρεπε να έχει αναστατώσει τη… γερμανοπροσηλωμένη ελληνική κυβέρνηση. Γιατί αποδεικνύει περίτρανα με ποια κριτήρια αποφασίζει η Γερμανία τη συμμετοχή της στις δανειακές «διασώσεις» των ασθενέστερων κρίκων της ευρωζώνης.

ΑΝΤΙ, ΛΟΙΠΟΝ, για τις ξεναγήσεις σε ανατολίτικα παλάτια, τα ατυχή συναπαντήματα με τους γείτονες και τα ατελέσφορα παρακάλια σε απρόθυμους σεΐχηδες, καλό θα ήταν το Υπουργικό Συμβούλιο να έχει καθίσει στην Αθήνα και σε μια επείγουσα συνεδρίασή του να ασχοληθεί με το θέμα της Κύπρου που παίρνει εφιαλτικές διαστάσεις.

Το σημερινό «προ-μνημονιακό» δράμα της Κύπρου, οι άγαρμποι εκβιασμοί που υφίσταται, ακόμη κι η αναπόφευκτη «σφαγή» μικρομετόχων και μικροομολογιούχων, μεταξύ των άλλων δεινών που θα ακολουθήσουν, δεν μπορεί να αφήνουν αδιάφορη την επίσημη Ελλάδα.

ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ μοντέλο ακμάζουσας οικονομίας μέχρι και πριν από μια πενταετία, η Κύπρος πληρώνει σήμερα την ανεπάρκεια, τις ιδεοληψίες και τους επαρχιώτικους πολιτικούς ορίζοντες ενός ασήμαντου προέδρου που διαδέχθηκε έναν ηγέτη τεράστιου διαμετρήματος.

Χωρίς καμία αμφιβολία, ο Δημήτρης Χριστόφιας φέρει τεράστιες ευθύνες για τα σημερινά αδιέξοδα της Λευκωσίας. Παρέλαβε από τον Τάσσο μια οικονομία-«μαγνήτη» ξένων επενδύσεων, με πρωτογενές πλεόνασμα, πανίσχυρο τραπεζικό σύστημα και εξασφαλισμένη προοπτική στην εκμετάλλευση φυσικών πόρων, μέσα σε ένα ευρωπαϊκό περιβάλλον συγκριτικής ασφάλειας.

ΔΥΣΤΥΧΩΣ, ο επικεφαλής του ΑΚΕΛ αποδείχτηκε ο ιδανικός… μαστροχαλαστής και μάλιστα σε χρόνο-ρεκόρ.

Πίστεψε ότι θα είναι ο άνθρωπος που θα λύσει το Κυπριακό, χαρίζοντας στιλό και πένες σε αχυρανθρώπους της Τουρκίας και την ίδια ώρα που αναλωνόταν στα τσιμπούσια με τους απέναντι, η κυπριακή οικονομία διαλυόταν εις τα εξ ων συνετέθη.

Με μια σειρά από αλόγιστες δημόσιες δαπάνες και πελατειακές πολιτικές διορισμών, το δημοσιονομικό έλλειμμα εκτινάχθηκε σε ελάχιστο χρόνο και η Κύπρος από κράτος-υπόδειγμα της ευρωζώνης άρχισε να προσεγγίζει γοργά τους δείκτες των 3-4 προβληματικών χωρών της περιφέρειας.

ΤΑ ΕΚΑΝΕ θάλασσα, λοιπόν, ο κ. Χριστόφιας.

Ακόμη και σήμερα εξακολουθεί με τις ιδεοληψίες του, π.χ. στο ζήτημα των αποκρατικοποιήσεων, να αποτελεί τροχοπέδη για τη σωτηρία του νησιού, αφού δίνει ευκαιρία στους Γερμανούς να προβάλουν αξιώσεις σε άλλα ζητήματα πολύ πιο ευαίσθητα, όπως ο ορυκτός πλούτος και οι προνομιακές σχέσεις με τους Ρώσους.

ΟΜΩΣ, ΤΟ ΔΡΑΜΑ της Κύπρου δεν είναι αποκλειστικά δική της υπόθεση.

Ούτε, για να είμαστε δίκαιοι, αποκλειστικό κατόρθωμα του Χριστόφια.

Απόρροια της διασύνδεσης της κυπριακής οικονομίας με την ελληνική είναι και κυρίως της εξάρτησης του κυπριακού τραπεζικού συστήματος με το ελληνικό, μέσω ομολόγων και ιδιωτικών καταθέσεων.

Έτσι, λοιπόν, ούτε από ηθικής απόψεως, αλλά ούτε από οικονομικής, πόσω μάλλον από γεωπολιτικής, η τύχη της Κύπρου πρέπει να μας αφήνει ασυγκίνητους.

Η ΚΥΝΙΚΗ ομολογία Σόιμπλε περί μηδενικής διατάραξης του συστήματος από ενδεχόμενη κυπριακή χρεοκοπία, ξαναλέω, θα έπρεπε να έχει βάλει φωτιές στο Μέγαρο Μαξίμου.

Διότι αποδεικνύει ότι, εφόσον οι Γερμανοί θεωρήσουν κάποιους «αναλώσιμους», δεν έχουν κανένα πρόβλημα να τους τραβήξουν την πρίζα.

Κι από την άλλη πλευρά, επιβεβαιώνει αυτό που λέμε καιρό τώρα.

Ότι δεν έχουν την πολυτέλεια να «ξεφορτωθούν» την Ελλάδα, ακριβώς επειδή τη θεωρούν κομμάτι του συστήματος το οποίο δεν θέλουν με κανέναν τρόπο να κλυδωνίσουν.

ΚΑΙ Η ΜΙΑ διαπίστωση και η άλλη είναι εξαιρετικά χρήσιμες.

Γιατί μαρτυρούν τη φασίζουσα πολιτική κυνικότητα της σημερινής γερμανικής κυβέρνησης, τον καιροσκοπισμό και την ιδιοτέλεια των διάφορων «απεσταλμένων» της, αλλά και το φόβο μπροστά σε μια ελληνική κατάρρευση που μας δίνει περιθώρια ουσιαστικής διαπραγμάτευσης.

ΟΣΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ, η Ελλάδα έχει ιστορική και εθνική υποχρέωση να διευκρινίσει ότι δεν στέκεται μόνη της. Και δεν είναι αναλώσιμη. Ούτε μπορεί να εκβιάζεται από τους Γερμαναράδες ακόμη και μέχρι ποιον πρόεδρο θα πρέπει να εκλέξει (σ.σ.: τον… βολικότερο).

Με την Κύπρο, λοιπόν, «πάμε πακέτο» κι αυτό θα πρέπει να το καταλάβει ο κάθε Σόιμπλε. Αρκεί, βέβαια, να βρεθεί Έλληνας πολιτικός, με τα νεφρά του Τάσσου, για να του το ψιθυρίσει στ’ αφτί…

(Δημοσιεύεται στον “Τύπο της Κυριακής”)