Στην τεράστια βιβλιοθήκη

   Ν. Λυγερός

Σε μια τεράστια βιβλιοθήκη, ο δάσκαλος και η μαθήτριά του εξετάζουν παπύρους. Ο δάσκαλος διαβάζει σιωπηλά και η μαθήτριά του παίρνει σημειώσεις.
– Δάσκαλε;
– Πες μου, μαθήτρια…
– Αυτό είναι το έργο της σιωπής;
– Είναι η ανάγνωση των νεκρών.
– Και πάντα αρχίζετε με αυτόν τον τρόπο;
– Αν δεν διαβάσεις τους νεκρούς, δεν μπορείς να γράψεις για τους αγέννητους.
– Αυτό το καταλαβαίνω, δάσκαλε.
– Τότε;
– Τότε εμείς τι είμαστε;
– Οι γέφυρες.
– Οι γέφυρες;
– Οι φάροι, αν προτιμάς.

Η μαθήτρια έκανε ένα χαρακτηριστικό μορφασμό. Ήταν στην Αλεξάνδρεια τώρα και ήξερε με ακρίβεια τον συμβολισμό και την ουσία του φάρου. Αλλά την είχε ξαφνιάσει η λέξη γέφυρες.
– Γιατί γέφυρες;
– Για να ενωθούν οι όχθες.
– Ποιες όχθες;
– Το παρελθόν και το μέλλον.
– Και το παρόν;
– Κυλά από κάτω μας.
– Και δεν μας αγγίζει.
– Αυτή είναι η ιδέα.
– Άρα είμαστε τα βιβλία μας.
– Δεν θα το έλεγα αλλιώς.
– Μα εσείς δάσκαλε, δεν είστε βιβλίο.
– Κάποιοι πρέπει να είναι εγκυκλοπαίδειες για να ζήσουν τα βιβλία.
– Και αυτοί που καίνε τα βιβλία;
– Είναι οι εχθροί μας.
– Οι βάρβαροι.
– Διαπράττουν ένα έγκλημα κατά της Ανθρωπότητας.
– Και αυτοί οι πάπυροι δάσκαλε.
– Είναι τα πιο παλιά βιβλία και πρέπει να τα προσέχουμε σαν κόρη οφθαλμού.
– Έχετε δίκιο δάσκαλε.
– Εδώ βρίσκεται η πηγή του πολιτισμού μας.
– Με σας το νιώθω πιο έντονα.
– Αυτό είναι το πρέπον.
– Κι αν χαθούν;
– Δεν πρέπει.
– Και αν γίνει;
– Θα πεθάνουμε πρώτα.
– Και μετά;
– Θα επανέλθουμε για να συνεχίσουμε την ιστορία.
– Δάσκαλε, γι’ αυτό γράφετε τόσο πολύ;
– Για αυτό πρέπει να διαβάζεις.
– Διαβάζω, δάσκαλε, διαβάζω.
– Αλλιώς δεν θα ήσουν μαθήτριά μου.
– Σωστά και δεν θα το άντεχα.
– Αντέχεις, το βλέπω.
– Κάνω ό,τι μπορώ.
– Αυτό δεν αρκεί.
– Με εσάς κάνω ό,τι δεν μπορώ.
– Αυτό είναι το πρέπον.
– Δάσκαλε, θα μου το εξηγήσετε αυτό το κείμενο που διαβάζετε;
– Αυτό κάνουμε ήδη.
– Μα δεν μου είπατε λέξη.
– Όλα αρχίζουν με την σιωπή και ειδικά αυτό.
– Μα γιατί;
– Έτσι διαβάζεται ο Αρχιμήδης.

www.lygeros.org

Νοητική μάχη

  Ν. Λυγερός

– Δάσκαλε όταν κάνω μάθημα μαζί σας νιώθω ότι με προετοιμάζετε.
– Δεν υπάρχει άλλος λόγος.
– Αφού είμαι κόρη.
– Είσαι άνθρωπος. Δεν υπάρχει διαφορά μεταξύ των μαθητών μου.
– Κι αν δεν μπορέσω να σηκώσω το σπαθί.
– Ο καθένας ορίζει ποιο είναι το σπαθί του.
– Έχουμε επιλογή…
– Η νοητική μάχη αφορά όλους τους ελεύθερους ανθρώπους.
– Σωστά είμαι κι εγώ ελεύθερη.
– Αυτή είναι η πρώτη σου επιλογή.
– Μετά την ύπαρξη του δασκάλου.
– Η ελευθερία θέλει γνώσεις.
– Το βλέπω και το μαθαίνω.
– Έτσι γίνεσαι πιο ανθρώπινη.
– Με τις γνώσεις μας.
– Οι Έλληνες είναι φιλόξενοι και στην σκέψη.
– Διότι ξέρουμε την αξία του άλλου.
– Διότι είμαστε οι άλλοι άλλοι.
– Κι όχι εμείς.
– Γι’ αυτό μοιραζόμαστε τις γνώσεις μας.
– Είναι τρόπος σκέψης.
– Κι έγινε τρόπος ζωής.
– Διότι είμαστε οι επόμενοι.
– Επειδή ακούμε τους προηγούμενους.
– Το έργο της γέφυρας.
– Γι’ αυτό πρέπει να είσαι προετοιμασμένη.
– Για τις επιθέσεις, δάσκαλε ;
– Για την αντεπίθεση του Ελληνισμού.
– Θα μας χτυπήσουν οι βάρβαροι ;
– Αλλά θ’ αντισταθούμε.
– Θα μπορέσουμε ;
– Κοίτα τα βιβλία…
– Τι πρέπει να δω ;
– Την αντίσταση του χρόνου.
– Οι δικοί μας πέθαναν για να τον σώσουν.
– Αυτός είναι ο ρόλος μας.
– Δεν πρέπει να χαθεί κανένα βιβλίο.
– Το πιο σημαντικό είναι η βιβλιοθήκη.
– Μα είναι τεράστια ! Πώς θα την προστατέψουμε ;
– Την έχουν μάθει τα ιερά τέρατα.
– Κι εμείς οι μαθητές τι θα κάνουμε ;
– Διαβάζετε για να μάθετε την αξία του πολιτισμού μας.
– Κι αν έρθουν τα κτήνη ;
– Τότε θα μείνετε στο πλάι μας.
– Κι αν φοβηθούμε ;
– Αυτός που ξέρει…
– δεν φοβάται.
– Δάσκαλε, θέλω κι εγώ να παλέψω μαζί σας, κι ας είμαι μικρή.
– Διαβάζεις ήδη τα σύμβολα.
– Και ;
– Είναι τα κράματά μας.
– Τα σπαθιά μας.
– Ενάντια στη λήθη.
– Δάσκαλε, θέλω να μου μάθετε όσο περισσότερα μπορείτε.
– Αυτό δεν θα το αντέξεις.
– Γιατί ;
– Γιατί δεν πέθανες ακόμα.
– Δεν σας καταλαβαίνω.
– Εν αρχή, ο θάνατος.
– Μα εσείς πόσες φορές πεθάνατε ;
– Όσες φορές χρειάστηκε η πατρίδα μου να επανέλθω για τον αγώνα.
– Την επόμενη φορά δάσκαλε δεν θα σας αφήσω να πεθάνετε μόνος σας και θα επανέλθουμε μαζί.

www.lygeros.org

Η επιστροφή του μέλλοντος

  Ν. Λυγερός

Ο Δάσκαλος έχει στα χέρια του την πληγωμένη μαθήτριά του…

– Δάσκαλε, πώς αντέξατε την επίθεση ;
– Τα βιβλία είναι και η ασπίδα μας.
– Γι’ αυτό είναι τόσο βαριά.
– Δεν πρέπει να πεθάνεις.
– Γιατί, δάσκαλε;
– Δεν είναι η ώρα.
– Πώς το λέτε εσείς…
– Η βιβλιοθήκη μας έχει ανάγκη.
– Μα έχω χάσει τόσο αίμα.
– Θα πάρεις από το δικό μου.
– Πώς είναι δυνατόν ;
– Επειδή είναι απαραίτητο.
– Δάσκαλε, δεν καταλαβαίνω.
– Δεν είναι όλα κατανοητά.
– Δεν είχα στο νου μου αυτό όταν άκουσα, «πάρε ό, τι θες από το έργο μου».
– Κάθε ώρα έχει και τις ανάγκες της, τώρα πρέπει να ζήσεις.
– Δάσκαλε, λυπάμαι…
– Μαθήτρια, σου απαγορεύω να πεθάνεις, δεν ήρθε η ώρα σου.
– Και ποιος αποφασίζει ;

Ο Δάσκαλος την κοίταξε μ’ ένα παράξενο τρόπο και άρχισε τη διαδικασία που του είχε μάθει ο Δάσκαλος της ιατρικής. Δεν μιλούσε πια, κοίταζε αποκλειστικά τα μάτια της μαθήτριάς του. Της χαμογέλασε μόνο όταν κατάλαβε ότι ακολούθησε το σώμα της τις οδηγίες του.

– Δάσκαλε, πήρα το αίμα μου πίσω.
– Καλώς.
– Η πηγή γνώσης δεν είναι μόνο συμβολική.
– Και τα σύμβολα είναι πραγματικότητα.
– Πόσες γνώσεις έχετε ;
– Όσες μου έδωσαν οι νεκροί και οι αιώνες.
– Οι αιώνες ;
– Τα χρόνια δεν επαρκούν.
– Δάσκαλε, είμαι και πάλι κοντά σας αλλά τα λόγια σας είναι και πάλι ακατανόητα.
– Είναι απλώς θέμα χρόνου.
– Δάσκαλε, είστε ένα τέρας.
– Το ξέρω. Μόνο αυτά αντέχουν τα κτήνη.
– Ακόμα δεν κατάλαβα πώς αντέξατε.
– Είμαστε ζωντανοί.
– Με τι κόστος όμως !
– Όσα βιβλία κάηκαν θα τα γράψουμε.
– Τα θυμάστε ;
– Είμαστε τα βιβλία μας.
– Είστε η εγκυκλοπαίδεια.
– Μην ανησυχείς λοιπόν.
– Και το αίμα πάνω σας.
– Είναι το δικό σου.
– Μα πότε προλάβατε να με βρείτε;
– Ο Χρόνος.
– Κι οι άλλοι θα με θεωρούν νεκρή.
– Αυτό δεν είναι κακό.
– Να μην μπορείς να συνεχίσεις να βοηθάς το έργο μας.
– Τώρα δεν πρόκειται να σας αφήσω.
– Το ξέρω αλλά τώρα το ξέρεις κι εσύ.
– Είναι πράξη βαρβαρότητας να μην εκμεταλλεύεσαι πηγή γνώσης.
– Σήκω λοιπόν.
– Τώρα ;
– Τώρα είσαι έτοιμη.
– Για ποιο πράγμα ;
– Για την νοητική μάχη που θα δώσουμε.
– Ενάντια στη λήθη.

www.lygeros.org