Καθησυχάζει ο Τούρκος υπουργός Ενέργειας, Τανέρ Γιλντίζ, ο οποίος διαβεβαιώνει ότι δεν θα υπάρξει ένταση ανάμεσα στην Τουρκία και την Ελλάδα για τα κοιτάσματα υδρογονανθράκων της Μεσογείου.

Το ότι προβαίνει σε αυτή την κίνηση βέβαια μια μέρα μετά τη συνάντηση των πρωθυπουργών των δυο χωρών στην Κωνσταντινούπολη σημαίνει εναλλακτικά δύο πράγματα, έστω κι αν κινδυνεύουμε να χαρακτηριστούμε καχύποπτοι και «άπιστοι Θωμάδες»… είμαστε όμως: Ότι δόθηκαν διαβεβαιώσεις από ελληνικής πλευράς ότι και η Ελλάδα θα αποφύγει να ανοίξει τέτοιο «κεφάλαιο» (κακό σενάριο), είτε η Τουρκία έχει αποφασίσει να προσεγγίσει το θέμα πιο «εποικοδομητικά» (καλό σενάριο) και θα εξηγήσουμε…

Το «εποικοδομητικά», θεωρητικά θα σήμαινε ότι έχοντας συνείδηση αφενός ότι το υπάρχων διεθνές δίκαιο δεν την ευνοεί και αφετέρου του επιχειρήματος που προβάλλει και εξηγήσαμε σε ανάρτηση των προηγουμένων ημερών (http://www.defence-point.gr/news/?p=70626), έχει αποφασίσει να ακολουθήσει τη «μέση οδό». Δηλαδή, να αποφύγει να εμφανιστεί ότι παραβιάζει το διεθνές δίκαιο, εμμένοντας στη θέση ότι «υπάρχει πρόβλημα, μας αδικεί το υπάρχων πλαίσιο και πρέπει να τεθεί». Αυτό σημαίνει να αναζητηθεί λύση που θα επηρεάζει όσο το δυνατόν λιγότερο παρεμφερείς υποθέσεις ανά την υφήλιο, μετά από εμπλοκή των δυο μερών και της διεθνούς κοινότητας, χωρίς να θέτει θέματα προσφυγής στην ένοπλη βία σε περίπτωση που υπάρξει απόπειρα εκμετάλλευσης.

Εάν υφίσταται τέτοια στρατηγική, η Τουρκία θα επιδιώξει να κατοχυρώσει μερίδιο για την πλευρά της και εμπλοκή στην αξιοποίηση, χωρίς να πειραχτεί το διεθνές νομικό πλαίσιο, μέχρι να εξευρεθεί τρόπος «νέας ρύθμισης». Δεν το λέμε τυχαία. Στα αυτιά μας έχουν φτάσει «ψίθυροι» ότι θα μπορούσε να παραμένει εν ισχύ το υπάρχων νομικό πλαίσιο και να μην επηρεάζονται τα κυριαρχικά δικαιώματα, απλά ο «ευνοημένος» να υποχρεούται εμμέσως, «εθιμικά» λένε ορισμένοι, να εμπλέκει σε ένα ποσοστό (20-30% μας έχει αναφερθεί) τον «ζημιωμένο» στο αμιγώς οικονομικό κομμάτι της υπόθεσης.

Η ανωτέρω παρατήρηση θέλει μεγάλη προσοχή και προσεκτική ανάλυση όλων των παραμέτρων από ελληνικής πλευράς, που θα κληθεί να ζυγίσει ανάμεσα στην εκχώρηση τμήματος του οικονομικού οφέλους και της δυνατότητας καθαυτής για την ακώλυτη αξιοποίηση των κοιτασμάτων. Εμείς παραμένουμε καχύποπτοι και αμφιβάλλουμε ζωηρά, καθότι η Τουρκία, με τη διπλωματική συμπεριφορά που έχει επιδείξει μέχρι σήμερα, αφήνει να εννοηθεί ότι η στόχευσή της ξεφεύγει από το αμιγώς οικονομικό πεδίο και επεκτείνεται στο γεωπολιτικό, που αφορά τον έλεγχο χώρου.

Εάν αποδειχθεί ότι η Τουρκία εγκαταλείπει την πολιτική του «δερβέναγα» και την απόπειρα τρομοκράτησης των εμπλεκομένων, κρατών και εταιριών και επιδιώκει την εξεύρεση «διευθέτησης» σε άλλα επίπεδα, θεωρητικά δημιουργείται ένα «παράθυρο ευκαιρίας» για κάποια προκαταρκτική συζήτηση. Πολλοί ερμηνεύουν το «καζάν-καζάν» (αμοιβαία επωφελής, «win-win») του Ερντογάν υπό αυτό το πρίσμα.

Εμείς ομολογούμε ότι δεν έχουμε πειστεί, αν και γνωρίζουμε ότι το διπλωματικό παρασκήνιο είναι έντονο σε όλα τα επίπεδα. Ούτε δυνατότητα αξιολόγησης κατά πόσον κάτι τέτοιο είναι εφικτό από απόψεως διεθνούς δικαίου μπορούμε να αξιολογήσουμε, ή αν υποκρύπτεται κάποιο τέχνασμα που θα μας εκπλήξει. Το ρεπορτάζ βέβαια συνεχίζεται…

Το «ζύγισμα» για την ελληνική πλευρά, αν αποδειχθεί ότι τα ανωτέρω δεν στερούνται ουσίας, θα είναι εξαιρετικά δύσκολο και το «τετελεσμένο» που θα κληθούμε να αντιμετωπίσουμε είναι ότι η εναλλακτική θα είναι το μπλοκάρισμα της διαδικασίας για μακρό χρονικό διάστημα, τη στιγμή που η Ελλάδα επιθυμεί την όσο το δυνατόν ταχύτερη αξιοποίηση πλουτοπαραγωγικών πηγών με σκοπό να ξεφύγει οριστικά από την οικονομική κρίση.

Εν αναμονή περισσοτέρων ενδείξεων και πληροφοριών, οψόμεθα… οπότε «των φρονίμων τα παιδιά…»  πηγη