Την προηγούμενη εβδομάδα, και ενώ ήταν σε εξέλιξη η τραγωδία και ο διεθνής διασυρμός – εξευτελισμός της Κύπρου, αλλά και της Ελλάδας που, απαξιωμένη διεθνώς, παρέμεινε απλός θεατής στα παιχνίδια της Γερμανίας και του διεθνούς κεφαλαίου εις βάρος μιας χώρας-μέλους της ευρωζώνης, έλαβαν χώρα δύο γεγονότα-εξελίξεις που αξίζουν την προσοχή και την ανάλυσή μας.

Η μία ήταν η έκκληση ειρήνης του Αμπντουλάχ Οτζαλάν, που έγινε στον εορτασμό του Νεβρόζ στην Αμιδα (Ντιγιαρμπακίρ), και η επακολουθήσασα ανακήρυξη μονομερούς εκεχειρίας εκ μέρους του ΡΚΚ, η οποία έγινε διά στόματος Μουράτ Καραγιλάν, και η άλλη, η ταπείνωση του Ισραήλ απέναντι στην Τουρκία μέσω της συγγνώμης που ζήτησε τηλεφωνικά ο πρωθυπουργός Νετανιάχου από τον Τούρκο ομόλογό του (για την πολύνεκρη επίθεση στο Μαβί Μαρμαρά), με την προτροπή του Ομπάμα, που πραγματοποιούσε επίσημη επίσκεψη στην περιοχή.

Οσον αφορά το πρώτο γεγονός, αν και ο Αμπντουλάχ Οτζαλάν είχε απευθύνει πανομοιότυπη έκκληση προς το τουρκικό κράτος αλλά και προς τους συντρόφους του, στελέχη και μέλη του ΡΚΚ πριν από 14 χρόνια, στις 18 Μαρτίου 1999, δηλαδή λίγες εβδομάδες μετά τη σύλληψή του στο Ναϊρόμπι, τη φορά αυτή τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά.

Θα είχε τεράστιο ενδιαφέρον να διαβάσουμε το σύνολο της επιστολής που έστειλε τότε ο Απο στους συντρόφους του, όμως αυτό δεν είναι δυνατόν λόγω στενότητας χώρου. Απλά να αναφέρουμε ότι και τότε επιδίωκε ειρηνική επίλυση του Κουρδικού και, για να δημιουργηθεί το κατάλληλο κλίμα διαλόγου και διαπραγματεύσεων, ζητούσε από τους συντρόφους του να αποχωρήσουν από τα εδάφη της τουρκικής επικράτειας έως την 1η Σεπτεμβρίου 1999, Παγκόσμια Ημέρα της Ειρήνης.

Τα γεγονότα που ακολούθησαν της επιστολής του Απο τα αναφέρει με κάθε λεπτομέρεια ο Μουράτ Καραγιλάν στο βιβλίο του «Η ανατομία του πολέμου στο Κουρδιστάν», η παρουσίαση του οποίου στην Αθήνα αποτέλεσε άλλη μία «ευκαιρία» σε ορισμένους υποτακτικούς του ελληνικού υπουργείου Εξωτερικών να υποβάλουν για άλλη μια φορά τα… σέβη τους στην αμερικανική και την τουρκική πρεσβεία.

Τότε οι αντάρτες του ΡΚΚ υπάκουσαν και αποχώρησαν από τις βάσεις τους στο Βόρειο Κουρδιστάν, για να ακολουθήσει μία περίοδος ανασυγκρότησης του κόμματος και των ανταρτών σε πολιτικό και σε οργανωτικό επίπεδο.

Παράλληλα, έγιναν προσπάθειε,ς από πλευράς του Απο κυρίως, να βρεθεί ένας κοινός τόπος μεταξύ του κουρδικού απελευθερωτικού κινήματος και του τουρκικού κράτους για την πολιτική λύση του Κουρδικού.

Το τουρκικό κράτος δεν ανταποκρίθηκε στις προσπάθειες αυτές, με αποτέλεσμα ο έγκλειστος στη φυλακή του Ιμραλί Κούρδος ηγέτης να δώσει το μήνυμα στους συντρόφους του που είχαν συγκεντρωθεί στο όρος Κανδήλι, στο Νότιο Κουρδιστάν (Β. Ιράκ), να ετοιμάζονται ξανά για πόλεμο.

Στις 1 Ιουνίου 2004, μάλιστα, ανακοίνωσε μέσα από τη φυλακή ότι τερματίζεται η μονομερής εκεχειρία λόγω της σκληρής στάσης που τηρούσε το τουρκικό κράτος απέναντι στον ίδιο και στο κουρδικό απελευθερωτικό κίνημα.

Το τι ακολούθησε είναι και πάλι γνωστό σε όσους παρακολουθούν τις εξελίξεις.

Οι αντάρτες του ΡΚΚ διείσδυσαν κρυφά στις βάσεις τους στο Βόρειο Κουρδιστάν και άρχισε και πάλι ο ένοπλος αγώνας, με καταστροφικά αποτελέσματα για τον τουρκικό στρατό, παρότι οι κυβερνήσεις Ερντογάν προσπάθησαν να λιώσουν το κουρδικό απελευθερωτικό κίνημα με κάθε τρόπο, συνεργαζόμενες και δίνοντας στην κυριολεξία γην και ύδωρ, από τη μια, στη Συρία, στο Ιράκ και το Ιράν και, από την άλλη, στις ΗΠΑ και στο Ισραήλ.

Απόδειξη ότι οι προσπάθειες του Ερντογάν απέτυχαν οικτρά είναι το γεγονός ότι το ΡΚΚ κατόρθωσε να παραμείνει όρθιο και να καταφέρει ισχυρά χτυπήματα στο τουρκικό κράτος, με αποκορύφωμα τη δράση των ανταρτών στην περιοχή Σεμντίνλι – Γιουκσέκοβα – Τσουκούρτζα – Χακιάρι, το καλοκαίρι του 2012, όπου επί τετράμηνο οι μονάδες του τουρκικού στρατού εφοδιάζονταν μόνο από αέρος!

Δηλαδή, παρότι είχε προηγηθεί σύλληψη και η φυλάκιση 10.000 πολιτικών στελεχών του κουρδικού απελευθερωτικού κινήματος, παρότι έγινε προσπάθεια αποδιάρθρωσης και διάλυσης των πολιτικών και μετωπικών οργανώσεων του ΡΚΚ στην Τουρκία και την Ευρώπη, παρότι η Τουρκία συμμάχησε με εχθρούς και φίλους για να εξουδετερώσει και στρατιωτικά το ΡΚΚ, η τουρκική κυβέρνηση αντιλήφθηκε ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος από τη συνθηκολόγηση, μια κίνηση που έγινε από πλευράς Τουρκίας προς τον Απο για να ακολουθήσουν διαπραγματεύσεις για το γενικό πλαίσιο της λύσης και στη συνέχεια η δήλωση του Απο στις 21 Μαρτίου.

Ο δρόμος για την ειρήνη και την πολιτική λύση του Κουρδικού θα είναι μακρύς και η ημέρα αποχώρησης των ανταρτών από την Τουρκία θα είναι πιθανόν η 15η Αυγούστου 2013, που είναι η τριακοστή επέτειος έναρξης του ένοπλου αγώνα του ΡΚΚ. Και, φυσικά, θεωρούμε ότι είναι αδιανόητο να μη σκεφτούν ο Απο και οι σύντροφοί του ότι θα πρέπει να είναι έτοιμοι για τα πάντα, και για τα καλά και για τα κακά!

Στο άρθρο μας αυτό προσπαθήσουμε να εξηγήσουμε το στενό πλαίσιο μέσα στο οποίο κινήθηκαν ο Απο και το τουρκικό κράτος. Στο άρθρο της Κυριακής θα ανοίξουμε τον «φακό», για να εντάξουμε τις εξελίξεις στο ευρύτερο πλαίσιο, σε αυτό που κινήθηκε η ταπεινωτική συγγνώμη του Ισραήλ προς την Τουρκία.