Σάββας Καλεντερίδης

Δύο είναι τα μεγάλα ζητήματα που απασχολούν την περίοδο αυτή την Ουάσινγκτον.

Το ένα είναι η ένταση στην Κορεατική Χερσόνησο που, αν και ξεκίνησε με την εκτόξευση κορεατικού βαλλιστικού πυραύλου που μετέφερε δορυφόρο τον Δεκέμβριο του 2012, τις κυρώσεις της διεθνούς κοινότητας που ακολούθησαν, την πυρηνική δοκιμή της Πιονγιάνγκ που επακολούθησε, τα ετήσια στρατιωτικά γυμνάσια ΗΠΑ – Ν. Κορέας, με την παρουσία βομβαρδιστικών που μπορούν να φέρουν πυρηνικές κεφαλές, και κορυφώθηκε με την οργισμένη αντίδραση του καθεστώτος της Βόρειας Κορέας, που ανακοίνωσε διά του Γενικού Επιτελείου ότι θα απαντήσει στις αμερικανικές απειλές με πυρηνικά πλήγματα εναντίον των ΗΠΑ, προκαλεί προβληματισμό για το αν και κατά πόσο την εκμεταλλεύεται η Ουάσινγκτον για να δικαιολογήσει την ενεργό στρατιωτική παρουσία της στην περιοχή της Ιαπωνικής Θάλασσας και της Θάλασσας της Νότιας Κίνας και την «περικύκλωση» της Κίνας μέσω της συγκεκριμένης κρίσης.

Εκτός όμως από την οριοθέτηση της ισχύος και την «περικύκλωση» της Κίνας με διάφορους τρόπους, το δεύτερο μεγάλο ζήτημα που απασχολεί την Ουάσινγκτον είναι η εγκατάσταση ενός λειτουργικού συστήματος ισορροπιών στην περιοχή από τον «Ευφράτη μέχρι τον Νείλο», η οποία, εκτός από τις τρεις μονοθεϊστικές θρησκείες και τους αρχαιότερους πολιτισμούς του κόσμου, φιλοξενεί τα μεγαλύτερα ενεργειακά αποθέματα του πλανήτη, καθώς και τα μεγαλύτερα αποθέματα και πηγές νερού στην ευρύτερη περιοχή, που, προϊόντος του χρόνου, γίνεται πολυτιμότερο και μεγαλύτερης στρατηγικής αξίας του πετρελαίου και του φυσικού αερίου.

Ο εκ των πιστών συντρόφων του Απο και εκ των ελαχίστων συνιδρυτών του ΡΚΚ που είναι εν ζωή, Τζεμίλ Μπαγίκ, που αποτελεί τη βαθιά ψυχή του κουρδικού απελευθερωτικού κινήματος, από τις χιονισμένες κορυφές του ιστορικού όρους Κανδήλι, σε πρόσφατη ανακοίνωσή του που έδωσε στη δημοσιότητα, έκανε λόγο για το «μεγάλο παιχνίδι» που επεξεργάζεται η Ουάσινγκτον από τις αρχές του δεύτερου μισού του 20ού αιώνα και προσπαθεί να το υλοποιήσει από τη δεκαετία του 1960.

Ο Κούρδος αγωνιστής αναφέρει ότι οι ΗΠΑ πρότειναν στον Ντεμιρέλ, όταν έγινε για πρώτη φορά πρωθυπουργός της Τουρκίας, το 1965, τη δημιουργία μιας τουρκο-κουρδικής συνομοσπονδίας, η οποία θα κυριαρχούσε στη χερσόνησο της Ανατολίας και στην Ανω Μεσοποταμία. Δηλαδή, θα ήλεγχε τα κοιτάσματα του Κιρκούκ, που αποτελούν το 7% των παγκόσμιων αποθεμάτων, αλλά και τα νερά του Τίγρη και του Ευφράτη, χωρίς τα οποία δεν μπορούν να ζήσουν η Συρία και το Ιράκ!

Τότε, πάντα σύμφωνα με τον Μπαγίκ, ο Ντεμιρέλ προσπάθησε να πείσει το στρατιωτικό και διπλωματικό κατεστημένο να αποδεχτεί την πρόταση της Ουάσινγκτον, κάτι που απορρίφθηκε ασυζητητί από τους θεματοφύλακες του κεμαλισμού, αφού το σχέδιο αυτό εξομοίωνε Τούρκους και Κούρδους στο πλαίσιο της προτεινόμενης συνομοσπονδίας, γκρεμίζοντας έτσι το κεμαλικό οικοδόμημα, που στηριζόταν σε τέσσερις πυλώνες. Ενα κράτος, ένα έθνος, μια γλώσσα, μια θρησκεία.

Και με την ως άνω πρόταση, γκρεμίζονταν οι τρεις πυλώνες και, όπως είναι γνωστό, ένα οικοδόμημα που σχεδιάστηκε να στέκεται όρθιο πάνω σε τέσσερις πυλώνες, δεν μπορεί να έχει ευσταθή ισορροπία με έναν πυλώνα.

Στη συνέχεια, οι ΗΠΑ επιχείρησαν να αρχίσουν την υλοποίηση του «μεγάλου παιχνιδιού» με τον Οζάλ, ο οποίος, αν και απέτυχε να πείσει τον στρατό και το υπουργείο Εξωτερικών να εισβάλουν από Βορρά στο Βόρειο Ιράκ, το 1991, για τη δημιουργία της συνομοσπονδίας, επέμεινε χορηγώντας διπλωματικά διαβατήρια στους όμαιμούς του ηγέτες του Νοτίου Κουρδιστάν, Μπαρζανί και Ταλαμπανί, και επιχειρώντας να βρει πολιτική λύση με το ΡΚΚ. Το πλήρωσε με τη ζωή του, αφού δηλητηριάστηκε από το κεμαλικό βαθύ κράτος, που αντιστεκόταν σθεναρά!

Τότε η Ουάσινγκτον αποφάσισε να αλλάξει άλογο. Σχεδίασε την ανάδειξη ενός νέου λαοπρόβλητου ηγέτη, για να αναλάβει το ξήλωμα του ενοχλητικού κεμαλικού κατεστημένου και να θέσει σε εφαρμογή το σκέλος του «μεγάλου παιχνιδιού» που του αναλογεί!

Ο Ερντογάν είναι ο ηγέτης αυτός και ο Νταβούτογλου ο εκ των συμπρωταγωνιστών, που σηκώνουν το βάρος της επιχειρούμενης αλλαγής του χαρακτήρα της κεμαλικής «Τουρκικής Δημοκρατίας», μέσω της ειρηνευτικής διαδικασίας που ξεκίνησε με την έκκληση του Οτζαλάν και της αλλαγής του συντάγματος, που θα αναγνωρίσει, με κάποιο τρόπο, τα δικαιώματα των 25.000.000 Κούρδων που ζουν στην τουρκική επικράτεια.

Ομως το λειτουργικό σύστημα ισορροπιών περιλαμβάνει, επίσης, το Ιράν, τη Συρία, το Ισραήλ – Παλαιστίνη, την Κύπρο, την περιοχή Κύπρος – Καστελόριζο – Ρόδος – Κάσος – Κάρπαθος – Κρήτη, καθώς και το Αιγαίο, θέματα που θα συζητήσει ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Τζον Κέρι, που αναμένεται να επισκεφθεί τις προσεχείς μέρες την Αγκυρα, για δεύτερη φορά μέσα σε έναν μήνα.

Μάλλον σε κρίσιμη καμπή έχει εισέλθει το «μεγάλο παιχνίδι» και έρχεται προς τα πάνω μας, κάτι που υποχρεώνει Κύπρο και Ελλάδα να λάβουν υπ’ όψιν τους ότι το διεθνές δίκαιο, που είναι η βάση της πολιτικής μας για την υποστήριξη των εθνικών μας συμφερόντων, θα δοκιμαστεί σκληρά υπό την πίεση τόσο μεγάλων και στρατηγικών συμφερόντων που κρύβονται στο ως άνω παιχνίδι.

dimokratianews.gr