Τεχνολογία υψηλής νοημοσύνης

  Ν. Λυγερός

Ενώ έχουμε συνηθίσει ν’ ακούμε για νοημοσύνη ακόμα και για αντικείμενα, όπως είναι τα αυτοκίνητα, δεν προσέχουμε την έλλειψη της υψηλής νοημοσύνης σε θέσεις κλειδιά.

Ακόμα και στον τομέα της πληροφορικής, όπου έχουμε την εντύπωση ότι όλα γίνονται από τις γιγαντιαίες εταιρείες, η πραγματικότητα είναι ριζικά διαφορετική.

Οι μεγάλες εταιρείες δεν μπορούν να ποντάρουν μόνο και μόνο στο προσωπικό τους, διότι και με τα μέσά που διαθέτει δεν μπορεί να εξασφαλίσει ότι κάποιος άλλος εκτός εταιρείας δεν θα βρει μια καινοτομία που θα ανατρέψει μάλιστα ένα τομέα της ανάπτυξης.

Έτσι η στρατηγική των μεγάλων εταιρειών έχει αλλάξει και αναζητά συστηματικά στοιχεία για την δράση νέων εταίρων, οι οποίες βασίζονται συχνά μόνο σε μια ιδέα.

Η μεγάλη εταιρεία απορροφά την μικρή, όχι πια για να χρησιμοποιήσει την πατέντα της, όπως γινόταν παλιά, αλλά για να εξασφαλίσουν την αγορά του εγκεφάλου που παράγει τις ιδέες, όχι όμως προς την ίδια κατεύθυνση με την οποία άρχισε αλλά για να συνεχίσει με τη δική της πορεία.

Αυτή η μεθοδολογία είναι σίγουρα βάρβαρη αλλά βέβαια είναι και αποτελεσματική.

 

 

Διότι στην ουσία οι καινοτομίες περνούν από το σουρωτήρι των μεγάλων εταιρειών κι επιλέγουν ποια θα παραμείνει ζωντανή για να εξελιχθεί εμπορικά.

Έτσι μετατρέπεται ξαφνικά σε μια εταιρεία με έξυπνες ιδέες.

Ενώ στην ουσία είναι απλώς ένα αρπαχτικό, αποτελεσματικό μεν αλλά καταστροφικό δε.

Δεν έχουμε να κάνουμε με τεχνολογία υψηλής νοημοσύνης, απλώς υψηλή τεχνολογία που εκμεταλλεύεται εμπορικά κάποια νοημοσύνη.

Σε κάθε περίπτωση όμως, και αυτό το αποδεικνύει η ιστορία της Ανθρωπότητας, δεν λειτουργεί με αυτόν τον τρόπο.

Οι σπάνιοι παραμένουν σπάνιοι και παράγουν ουσιαστικά το μεγαλύτερο έργο της.

Γι’ αυτό το λόγο οι εταιρείες όσο μεγάλες και να είναι, εκτός αν περάσουν σε μια φάση του τύπου γενοκτονία, δεν θα μπορέσουν ποτέ να ελέγξουν την ποιότητα και την σπανιότητα που παράγεται από άλλους.

Έτσι θα πρέπει σιγά σιγά να αντιληφθούμε ότι η έννοια της τεχνολογία υψηλής νοημοσύνης έχει βάση και μάλιστα τα θεμέλια της είναι ορθολογικά.

Απλώς θα πρέπει ν’ ακολουθήσει και η ανάλογη στρατηγική για να υποστηρίζεται το όλο επιχείρημα.

Διότι είναι πιο αποτελεσματική από τα παλιότερα μοντέλα του τύπου R&D.

 

Το τέλος της πολιτικής δίχως νοημοσύνη

  Ν. Λυγερός

Η οικονομική κατάσταση αποδεικνύει το τέλος της πολιτικής δίχως νοημοσύνη.

Οι έννοιες της κομπίνας και της αρπαχτής που είναι τόσο γνωστές έδειξαν τα όρια τους με τα οικονομικά δεδομένα.

Δεν μπορείς να εξακολουθείς να βασίζεσαι σε αυτές εκτός αν δεν φοβάσαι τη φούσκα, η οποία δεν σκάει πια μόνο αλλά προκαλεί μία έκρηξη με τεράστιες επιπτώσεις.

Είχαμε πήξει με ειδικούς, οι οποίοι ήξεραν υποτίθεται τα πάντα στον τομέα τους, αλλά τίποτα στον διπλανό.

Το αποτέλεσμα αυτής της υπερεξειδίκευσης ήταν αναμενόμενο.

Με την έλλειψη της διαχείρισης των ενδιάμεσων καταλήξαμε σε μία απομόνωση των ειδικοτήτων δίχως να μπορεί να προβλέψει κανένας την εξέλιξη παράλληλων συστημάτων.

Η πολιτική που λόγω εξουσίας προτιμά αυτούς τους διαχωρισμούς για να μπορεί να τους ελέγχει, έπεσε η ίδια θύμα της μεθόδου της.

Επέλεξε ειδικούς που στην ουσία δεν ήξεραν να συνομιλήσουν πάνω σε ένα ολικό θέμα, διότι κανείς από αυτούς δεν είχε την απαραίτητη ολιστική προσέγγιση για την επίλυσή του.

Η οικονομική κατάσταση ανέδειξε και την έλλειψη στρατηγικής.

Ο καθένας προτιμούσε να λύσει προβλήματα τακτικής και να μετατρέψει το διαχρονικό σε σύγχρονο πρόβλημα, ξεχνώντας βέβαια ότι έχουμε αποδείξεις για το άτοπο αυτής της μεθοδολογίας.

Δίχως νοημοσύνη και στρατηγική, η πολιτική επέλεξε τη ρητορική και την προπαγάνδα, για να υποστηρίξει τις θέσεις της.

Δεν αντιλήφθηκε όμως ότι αυτή η σχολαστική μέθοδος είχε εξ αρχής μία ημερομηνία λήξης.

Κι ενώ μπέρδεψε το κοινό της και βέβαια τους ψηφοφόρους γιατί αυτός είναι ο έσχατος στόχος, κατέληξε να παρακολουθεί τις εξελίξεις δίχως να μπορεί να συμμετέχει σε κανένα ουσιαστικό σημείο. Και είναι το γενικό πρόβλημα του πολιτικού που μπερδεύει τον αυτοσχεδιασμό με τον στρατηγικό σχεδιασμό.

Μπορεί βέβαια λόγω πειθούς για να τα βγάλει πέρα έως ένα σημείο, αλλά όχι πιο πέρα διότι δεν έχει στρατηγικό ήθος.

Δεν είναι πια ηγέτης αλλά υποτίθεται ένας καλός διαχειριστής χωρίς κρίση.

Έτσι καταλήξαμε να πρέπει να αντιμετωπίσει την κρίση δίχως βάσεις.

Σε πολεμολογική φάση κάθε λάθος προκαλεί κόστος και αυτό είναι συχνά μη αναστρέψιμο.

Κατά συνέπεια τώρα βλέπουμε τις εξελίξεις μέσω των αποτελεσμάτων που δεν προβλέψαμε αλλά απλώς περιγράψαμε.

Δίχως νοημοσύνη η πολιτική αυτή παράγει λάθη δίχως να προσφέρει λύσεις.

Τώρα το ξέρουμε, αλλά ποιος το βλέπει.

Προβλήματα, στρατηγήματα και ιδιοφυΐες

  Ν. Λυγερός

Στα μαθηματικά αντιλαμβανόμαστε συχνά πόσο σημαντική είναι η νοημοσύνη για την επίλυση ενός προβλήματος, ειδικά όταν σε αυτό εμπλέκονται διάφοροι τομείς. Χειροπιαστά παραδείγματα μαθηματικών τέτοιου τύπου είναι βέβαια ο Αρχιμήδης, ο Galois, ο Erdös και ο Grothendieck. Αυτό δεν σημαίνει ότι οι άλλοι δεν προσφέρουν λύσεις σε άλλα προβλήματα, αλλά είναι πάντα κλασικά.

Αντιμετωπίζουμε το ίδιο πρόβλημα και σε άλλους τομείς όπως είναι η φυσική, η χημεία αλλά και η στρατηγική.

Κι όταν υπάρχει ανάμειξη αυτών των προσεγγίσεων τα νοητικά μοντέλα είναι ακόμα πιο σπάνια αλλά υπάρχουν.

Σε αυτό το πλαίσιο, βρίσκουμε τον Euler, Gauss αλλά και Tesla, ο οποίος είχε πάνω από 900 πατέντες. Το τρομαχτικό στην κοινωνία, είναι ότι όλοι οι ειδικοί κάνουν πάντα σαν να είναι όλοι με τις ίδιες ικανότητες, για να λύσουν οποιοδήποτε πρόβλημα. Η πραγματικότητα βέβαια είναι διαφορετική αλλιώς άνθρωποι σαν τον Einstein δεν θα ήταν τόσο σπάνιοι σε βάθος χρόνου. Και κάποιος σαν τον Prigogine θα είχε βρεθεί πολύ πιο νωρίς. Έτσι θέλουμε δεν θέλουμε τα προβλήματα χρειάζονται όχι μόνο τεχνικές και γνώσεις, αλλά και νοημοσύνη.

Και αυτή πρέπει να είναι σε ακραίο βαθμό για να έχει τα αποτελέσματα που θέλουμε.

Στη συνέχεια, υπάρχει το άλλο πρόβλημα, το οποίο είναι διαφορετικής υφής, αφού αυτή τη φορά αφορά ιδιοφυΐα πρέπει να αποδείξει ότι έχει βρει τη λύση.

Κι αν αρχικά θεωρούμε ότι δεν είναι τόσο δύσκολο, η ιστορία της Ανθρωπότητας μας αποδεικνύει το αντίθετο.

Αυτή η κοινωνική αδράνεια αποτελεί όντως έναν ανασταλτικό χαρακτήρα για την εξέλιξη, ειδικά όταν υπάρχει πλαίσιο καινοτομίας.

Κατά συνέπεια, πρέπει να υπάρχουν και τα στρατηγήματα που είναι ικανά να το αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά.

Διότι αρχικά κανείς δεν πιστεύει ότι μπορεί να έχει λυθεί ένα πρόβλημα που δεν λύθηκε εδώ και χρόνια ή ακόμα και αιώνες. Ενώ στην ουσία αυτό είναι το αναμενόμενο σε βάθος χρόνου.

Είναι λοιπόν σημαντικό να υπάρχουν αντοχές σε αυτήν την φάση για να μην έχουμε να αντιμετωπίσουμε τραγωδίες όπως είναι οι ζωές του Boltzmann, του Majorana.

Για τον ίδιο λόγο είναι σημαντικό να βρει ένας Ramanujan ένα ανάλογο του Hardy, για να υπάρξει το έργο του. Αλλιώς η ιδιοφυΐα παραμένει μεγαλοφυΐα.

www.lygeros.org