της Χαράς Νικοπούλου

Είμαι παιδί του ’74.

Όχι, μη γελιέσαι Έλληνα.

Δεν είμαι παιδί του πολυτεχνείου.

Δεν γεννήθηκα 17 Νοεμβρίου.

Τη μέρα που γεννιόμουνα, χάνονταν για μένα Έλληνες λοκατζήδες, εκεί στον τύμβο της Μακεδονίτισσας. 22 Ιουλίου 1974.

Ελλάδα είμαι δημιούργημά σου.

Μου είπες πως είμαι τυχερή, γιατί δεν γνώρισα τη χούντα.

Μα με υποχρέωσες να ζω σε μια δημοκρατία που τη χούντα της κρατούσαν καλά οι δημοκράτες πολιτικοί της.

Μου έμαθες τα πρώτα ελληνικά, με δασείες-περισπωμένες, μα πριν καλά-καλά τα μάθω, τα κατήργησες.

Ενώ ήμουν Δευτέρα δημοτικού.

Με έντυσες με μπλε ποδιά, αυτή για το σχολείο με τ’ άσπρο γιακαδάκι, κι όταν άρχισε να μου αρέσει την κατήργησες.

Πάντα για το καλό μου, χωρίς να με ρωτήσεις.

Με έμαθες να λέω τον εθνικό ύμνο και πλήρωνες δασκάλους για να με μάθουν πως τιμιότερον απάντων εστί η πατρίς.

Μα σαν μεγάλωσα, άφησες τη σημαία να χαθεί στον βράχο των Ιμίων…

Με έβαλες να μάθω ιστορία για να μπω στο πανεπιστήμιο και αρχαία ελληνικά.

Μα σήμερα μου λες πως η Μακεδονία είναι τα Σκόπια, και η Θράκη μας Τουρκία.

Σαν έγινα έφηβη, με έβαλες να δω τον Λάλα αλυσοδεμένο να χάνει τη ζωή του για εσένα.

Και σήμερα εσύ δίνεις ιθαγένεια στον κάθε αλλοδαπό, μα όχι στον Έλληνα τον σταυρό.

Για φαντάσου…

Μου δίδαξες σαν ήρωα και εθνάρχη τον Βενιζέλο, μα σαν έγινα δασκάλα τον βρήκα να προδίδει εσένα Έλληνα.

Μου ζήτησες να έχω κριτική σκέψη, μα έκοψες την έκθεση ως μάθημα και λογοκρίνεις τη σκέψη μου.

Βλέπεις εγώ για εσένα είμαι ακραία.

Μου έμαθες στο σχολείο πως πρέπει να υπάρχει αξιοκρατία κι όταν σου ζήτησα να με αφήσεις στου χάρτη την πινέζα, εκεί στο θρακικό Δέρειο κι οχι στο Κολωνάκι, με ανάγκασες να βάλω μέσο τον πατέρα μου για να μη με διώξεις από εκεί.

Μου έμαθες προσευχή, μα τώρα πια μόνο για Χριστό δε θες να μου μιλήσεις.

 Σου ζήτησα να πάω στην πρώτη τη γραμμή και μ’ άφησες μονάχη…

Μου ζήτησες να εργάζομαι σκληρά, για εθελοντισμό μιλούσες, μα όταν το ‘κανα κι αυτό έστειλες τους ”δραγουμάνους” να μου πουν πως δε θέλουν να κάνω επιπλέον μαθήματα στα πομακόπουλα γιατί σε ενοχλεί.

Τα παίρνω βλέπεις από την αγκαλιά του τουρκικού προξενείου…

Και εγώ μεγάλωνα μέσα σε μια αντίφαση… στο μαύρο και το άσπρο…

Μα χθες βρέθηκα κάτω στο υπόγειο του σχολείου… σε είδα εκεί κάτω Ελλάδα… ήσουν εκεί… πίσω απ’ τις κούτες.

Σκονισμένη… κοιτώ το άγαλμα του Αλέξανδρου αραχνιασμένο… μόνο εγώ και εσύ…η προτομή του μέγα Αλέξανδρου… Δάκρυσα… πόνεσα…μα σε άκουσα Ελλάδα απ’ τη φωνή του…

”Ποιος είναι εθνάρχης” με ρωτά…”ο Βενιζέλος;

Ποιος αγωνίζεται σκληρά… ο Γιώργος απ’ τα ξένα;

Για σκέψου εσύ δασκάλα… με ξαναρωτά… αν τώρα εδώ μέσα, από την πόρτα έμπαινε και ερχόταν κι ο Κολοκοτρώνης… και μας ρωτούσες και τους δυο ποιο μέρος της Ελλάδας θα θυσιάζαμε στο χθες για χάρη της ειρήνης… Μακεδονία ή Ήπειρο… Θράκη ή το Αιγαίο…Αναλογίσου εσύ δασκάλα… θα το σκεφτόμασταν πολύ;

Τι να διαπραγματευτώ… τη γη μου ή το νερό μου;

Μα εσύ δασκάλα δίδαξες εκείνον ως εθνάρχη… και όχι εμάς …εμάς κλειδώνεις στα ”μπουντρούμια”…

Ελλάδα μες στις αντιφάσεις σου… ξεχνάς τα σύνορά σου και τον εχθρό ποτίζεις εδώ μέσα… προδότες ελληνόφωνοι… διαλέξτε επιτέλους τον Λεωνίδα αρχηγό…ή μήπως εφιάλτη;… κι η ιστορία θα φερθεί ανάλογα εις τον καθένα…

Γέμισαν τάφοι με κορμιά πιλότων… γιατί έχουμε ειρήνη!!!!

Γέμισε και η βουλή ελληνόφωνους απ’ την ελληνοτουρκική φιλία…

Φτάνει, δε θέλω πια να ακούω τη φωνή σας …γιατί πιστεύω στο έθνος μου κι όχι στο ”nation” που θα ’λεγε και ο ”μέγας” ο Γιωργάκης… το έθνος είναι ελληνικό, είναι ήθος και έθος ρωμιοσύνης… το ”nation” είναι η ”φύση” του… εκ γενετής προδότης…

Κι’ αν όλα αυτά δε σ’ άρεσαν ”λόγιε”, ”πολιτικέ” της δημοκρατίας, να το θυμάσαι …

Είμαι δημιούργημα της πιο παράλογης… δικής σου αναρχίας.

elkeda.gr