Μαύρα και άραχνα προμηνύονται τα οικονομικά μαντάτα για το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας για το 2014 με βάση την εγκύκλιο του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους που εκδόθηκε την 31η Μαΐου 2013.

Με τη συνεργασία του Ινστιτούτου Αναλύσεων Ασφάλειας και Άμυνας (ΙΑΑΑ)

Η εγκύκλιος έχει τίτλο «Κατάρτιση προϋπολογισμού Οικονομικού Έτους 2014» και περιλαμβάνει «τα ανώτατα όρια δαπανών για κάθε φορέα (Προεδρία της Δημοκρατίας, Υπουργεία, Αποκεντρωμένες Διοικήσεις και Ανεξάρτητες Αρχές) τόσο για τον Τακτικό Προϋπολογισμό όσο και για το ΠΔΕ (Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων) τα οποία διαμορφώθηκαν βάσει νομοθετικών και λοιπών δημοσιονομικών παρεμβάσεων στο πλαίσιο του προγράμματος οικονομικής πολιτικής».

Μάλιστα με έμφαση σημειώνεται σε αυτή ότι «τα όρια αυτά αποτελούν δέσμευση για την κατάρτιση του προϋπολογισμού του οικονομικού έτους 2014».

Στο πίνακα που περιλαμβάνονται τα καθορισμένα ανώτατα όρια δαπανών για το 2014 που επιβάλλει το Υπουργείο Οικονομικών στο ΥΠΕΘΑ, αναγράφονται τα παρακάτω:

α. Τακτικός Προϋπολογισμός: 2.373.427.000 ευρώ β. Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων (ΠΔΕ): 12.000.000 ευρώ Σύνολο Δαπανών 2014 (α+β): 2.385.427.000 ευρώ Εξοπλιστικά προγράμματα (ταμειακή βάση): 583.000.000 ευρώ

Σημειώνεται ότι το 2013 για το ΥΠΕΘΑ τα αντίστοιχα ποσά ήταν:

Σύνολο Δαπανών 2013 (Τακτικός Προϋπολογισμός + ΠΔΕ ): 2.646.000.000 ευρώ Εξοπλιστικά προγράμματα (ταμειακή βάση): 750.000.000 ευρώ

Δηλαδή σε σχέση με το 2013 ΤΟ ΣΥΝΟΛΟ ΤΩΝ ΔΑΠΑΝΩΝ ΕΙΝΑΙ ΜΕΙΩΜΕΝΟ ΚΑΤΑ 9,8% ΚΑΙ ΤΩΝ ΕΞΟΠΛΙΣΤΙΚΩΝ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΩΝ ΚΑΤΑ 22,3%.

Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη παρατηρητικότητα για να αντιληφθεί κανείς ότι αν το 2013 θεωρείται δύσκολο για τις Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις, το 2014 θα είναι εφιαλτικό.

Επίσης, προφανές είναι το αδηφάγο ελληνικό δημόσιο προκειμένου να διατηρήσει το αναποτελεσματικό για τον πολίτη οικοδόμημα του πελατειακού κράτους δεν διστάζει να ΚΑΤΑΦΕΡΕΙ ΙΣΧΥΡΟΤΑΤΟ ΠΛΗΓΜΑ στην εθνική άμυνα, μειώνοντας ακόμη περισσότερο τις δαπάνες του ΥΠΕΘΑ.

Ακόμα και σε ότι αφορά τα εξοπλιστικά προγράμματα (φυσικά μόνο αφελείς ή ιδιοτελείς μπορούν να ονειρεύονται ή να επιθυμούν την πρόσκτηση νέων συστημάτων), η σημαντικότατη μείωση κατά 22,3% σε σχέση με το 2013, ουσιαστικά αφορά το κόστος λειτουργίας αφού λόγω των περικοπών του λειτουργικού προϋπολογισμού, πολλά προγράμματα που αφορούν υποστήριξη και συντήρηση των υπαρχόντων συστημάτων και υλικών χρηματοδοτούνται πλέον από αυτή την κατηγορία δαπανών.

Η νέα αυτή κατάσταση επιβάλλει την εκ βάθρων αναθεώρηση των δομών και του τρόπου λειτουργίας του αμυντικού οικοδομήματος.

Οι γενικόλογες και μεγαλόστομες διακηρύξεις περί μη επηρεασμού του αξιόμαχου και των επιχειρησιακών ικανοτήτων των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων εκ των πραγμάτων το 2014 θα καταστούν κενές περιεχομένου.

Με τη ροπή των πραγμάτων επιταχύνεται η πορεία των Ελληνικών Ένοπλων Δυνάμεων προς μία κατάσταση ίδια με αυτή που αντιμετώπισαν οι πάλαι ποτέ πανίσχυρες Σοβιετικές Ένοπλες Δυνάμεις με την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης. Οι όρχοι, οι αεροπορικές βάσεις και οι ναύσταθμοι είχαν μετατραπεί σε απέραντες «μάντρες» όπου οπλικά συστήματα (εγκαταστάσεις και υποδομές) σκούριαζαν και σάπιζαν.

Και σε αντίθεση με την τότε Σοβιετική Ένωση, η χώρα δεν διαθέτει τη δικλείδα ασφαλείας των πυρηνικών όπλων, αν και είναι αμφίβολο αν στην ελληνική περίπτωση ακόμα κι αυτά θα είχαν χρησιμότητα…

Δυστυχώς αυτή η πορεία ούτε από το υψηλό ηθικό, ούτε από το φρόνημα ούτε από την ευρηματικότητα μπορεί να ανακοπεί.

Πλέον, ήρθε η ώρα η ελληνική πολιτεία και η κοινωνία να λάβουν απόφαση ότι το υπερτροφικό και αναποτελεσματικό δημόσιο πρέπει να μειωθεί σε όγκο (και φυσικά να βελτιωθεί η παροχή υπηρεσιών) καθώς με επιταχυνόμενο ρυθμό «καταβροχθίζει» τη στρατιωτική ισχύ της χώρας.

Οι νέες τεχνολογίες και η απάλειψη της γραφειοκρατίας (η οποία αξιωματικά ενδιαφέρεται πρωτίστως να συντηρήσει τον εαυτό της και να διατηρήσει τα προνόμια της και όχι να παράξει έργο) μπορούν να μειώσουν σημαντικά τον αριθμό των δημοσίων υπαλλήλων που απασχολούνται σε διοικητικές και άλλες κενές περιεχομένου υπηρεσίες και ταυτόχρονα να βελτιώσει δραματικά την ποιότητα των παρεχόμενων στον πολίτη υπηρεσιών.

Με το να διατηρούμε το σημερινό «πελατειακό» και «κομματοκρατούμενο» κράτος σε αυτό τον όγκο για να προσφέρουμε απασχόληση, το μόνο που κάνουμε (όπως ήδη αποδείχθηκε), είναι να υπονομεύουμε το μέλλον και να καταδικάζουμε τις επερχόμενες γενεές σε μιζέρια και φτώχια.

Μόνο η παραγωγή πλούτου, δηλαδή η ανάπτυξη της παραγωγής μπορεί να δώσει ριζική λύση στο πρόβλημα της χώρας αφού βέβαια εξαλειφθεί ο καταχρηστικός, καταθλιπτικός και ασφυκτικός έλεγχος του δημοσίου. Και παραγωγή πλούτου ΔΕΝ μπορεί να επιτευχθεί όταν ακολουθούμε λογικές που παραπέμπουν στη Βιομηχανική Επανάσταση, όταν και η εισαγωγή των μηχανών στην παραγωγή ξεσήκωνε εργαζομένους αφού αυτά τα «κατασκευάσματα του διαβόλου» στερούσαν από τον κόσμο τη δουλειά του.

Εάν είχαν εισακουστεί, ο κόσμος δεν θα είχε προχωρήσει. Η εισαγωγή των μηχανών και η συνολικότερη πρόοδος δημιούργησε άλλες αγορές που απορρόφησαν σταδιακά όσους έμειναν χωρίς εργασία. Μήπως υπάρχει κάποια ομοιότητα με τη σημερινή κατάσταση και τις λογικές «μειώσαμε τους μισθούς για να μην απολύσουμε», τη στιγμή που σύγχρονα κράτη επιλέγουν το ακριβώς αντίθετο, στηρίζοντας ποικιλοτρόπως όσους μείνουν χωρίς εργασία, με στόχο η βελτίωση της αποτελεσματικότητας στους διάφορους τομείς του κράτους (το υπουργείο Εθνικής Άμυνας δεν εξαιρείται) να υποβοηθήσει στην ανάπτυξη άλλων τομέων που θα δημιουργήσουν νέες θέσεις εργασίας;

Αν ακόμη και σήμερα δεν έχουμε αντιληφθεί, ή παριστάνουμε ότι δεν έχουμε αντιληφθεί (γιατί φυσικά έτσι μας συμφέρει ως άτομα, ως κοινωνικές ομάδες ή ως κόμματα), ότι το κράτος μπορεί μόνο να μοιράσει την πίτα (και στην ελληνική περίπτωση ούτε καν αυτό), αλλά δεν μπορεί να αυξήσει το μέγεθός της είμαστε άξιοι της μοίρας μας. πηγη