Ολοκληρώνοντας μια σειρά αναφορών μας στο αεροσκάφος A-7 Corsair, θα αναφερθούμε σε μια σειρά πτυχών της υπηρεσίας τους με τα ελληνικά χρώματα, που παραμένουν ελάχιστα ή και καθόλου γνωστές στο ευρύ κοινό. Σημειώνουμε πάντως πως η έρευνα συνεχίζεται και πως το haf είναι ανοικτό σε όποιον φίλο αναγνώστη έχει στη διάθεσή του επιπλέον στοιχεία επί του θέματος και θέλει να τα «μοιραστεί» μαζί μας.

Πόσα Corsair παρέλαβε η Π.Α;

Αν και από πηγή σε πηγή οι αριθμοί ποικίλουν, σύμφωνα με τα πλέον αξιόπιστα στοιχεία που έχουμε στη διάθεσή μας η Π.Α. παρέλαβε συνολικά 133 A-7 Corsair. Συγκεκριμένα αυτά ήταν 60 A-7H και 5 TA-7H που αποκτήθηκαν καινούρια, καθώς και 50 A-7E (συμπεριλαμβανομένων και 8 που δεν εντάχθηκαν ποτέ σε υπηρεσία καθώς χρησιμοποιήθηκαν εξαρχής για τον προσπορισμό ανταλλακτικών) και 18 TA-7C από τα αποθέματα του Αμερικανικού Ναυτικού.

Τα τρία πρώτα ελληνικά Corsair (τα Α-7Η 159662, 159663 και 159664) αφίχθησαν στην χώρα μας ημέρα αργίας! Συγκεκριμένα την 15η Αυγούστου 1975. Μάλιστα δεν προσγειώθηκαν στην Α.Β. Σούδας (115 Π.Μ.) που θα αποτελούσε την έδρα τους, αλλά στην Α.Β. Αράξου (116 Π.Μ.) όπου και παρέμειναν για μερικές ημέρες έως ότου ολοκληρωθούν κάποιες εργασίες ανακατασκευής και επέκτασης του διαδρόμου της πρώτης.

Τα μοντέλα που μας προτάθηκαν αλλά δεν τα παραλάβαμε

Πέραν των προαναφερθέντων, στη χώρα μας προτάθηκαν άλλες δύο εκδόσεις του Corsair οι οποίες τελικώς δεν αποκτήθηκαν ποτέ.

Το 1994 προσφέρθηκαν δωρεάν στη χώρα μας ως πλεονάζον υλικό (EDA) δέκα A-7K από τα αποθέματα της Αεροπορικής Εθνοφρουράς των ΗΠΑ (ANG). Τα Α-7Κ αποτελούσαν τη διθέσια έκδοση των A-7D διατηρώντας πλήρεις μαχητικές ικανότητες, ενώ ήταν και η τελευταία έκδοση του Corsair που παρήχθη (για περισσότερα στοιχεία δείτε και εδώ: http://hellarmforces2010.blogspot.gr/2013/09/quiz-no7_8.html). Τελικά η αμερικανική πρόταση δεν υλοποιήθηκε, είτε γιατί τα αεροσκάφη αυτά δεν ευρίσκοντο σε καλή κατάσταση, είτε (το πιθανότερο) γιατί η Π.Α. αποφάσισε να αφοσιωθεί στην αξιοποίηση των A-7E/TA-7C που επίσης παρελάμβανε εκείνη την εποχή και θεωρούσε υπεραρκετά.

Η άλλη έκδοση που προσφέρθηκε -ημιεπίσημα αυτή τη φορά- στην Ελλάδα ήταν η KA-7F που τελικά παρέμεινε στα χαρτιά. Συγκεκριμένα στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του ’90 η Π.Α. εξέταζε διάφορες λύσεις για την απόκτηση δυνατότητας εναέριου ανεφοδιασμού. Δεδομένου ότι ήδη είχαν παραληφθεί 6 ατρακτίδια ανεφοδιασμού buddy-to-buddy τύπου D-704A της Douglas, προτάθηκε από την εταιρεία Northrop-Grumman η μόνιμη τροποποίηση αριθμού Α-7Ε/ΤΑ-7C (είτε από τα ήδη υπάρχοντα, είτε από πρόσθετα που θα αποκτούντο από τα αμερικανικά αποθέματα ειδικά γι΄αυτόν τον σκοπό) στην εξειδικευμένη έκδοση KA-7F. Αυτή είχε προταθεί στο Αμερικανικό Ναυτικό ως λύση για την αντικατάσταση των ΕΚΑ-3Β στα αεροπλανοφόρα του, αλλά δεν υλοποιήθηκε ποτέ  καθώς αυτό επέλεξε να αναθέσει τον ρόλο σε δέκα από τα υπάρχοντα Α-7Ε (αποκαλούντο ατύπως και «KA-7E» και σημειωτέον δεν ήταν διαθέσιμα την εποχή των παραχωρήσεων των Corsair στην Π.Α.) με τις στοιχειώδεις μόνο μετατροπές. Ανάλογη τύχη είχε η σχετική πρόταση και στην Ελλάδα.

Τα Α-7 σε ρόλο …αναχαίτισης!

Ανέκαθεν αριθμός Α-7 της Π.Α. διατηρείτο σε δεκαπεντάλεπτη ετοιμότητα (QRA) για ανάληψη αποστολών αέρος-εδάφους, φορτωμένα με βόμβες γενικής χρήσης ή/και διασπορείς υποπυρομαχικών. Για πολλά χρόνια όμως τα Α-7Η που έδρευαν στην 115 Π.Μ. στα Χανιά εκτελούσαν κανονικά και καθήκοντα readiness για αποστολές αεράμυνας για την κάλυψη του νοτίου τομέα του Ε.Ε.Χ., όντας εξοπλισμένα μόνο με δύο AIM-9 Sidewinder και τα πυρομαχικά του πυροβόλου τους. Πέραν των …συνηθισμένων αναγνωρίσεων/αναχαιτίσεων τουρκικών αεροσκαφών, σημειώθηκαν και ορισμένα πιο «ιδιαίτερα» περιστατικά.

Την περίοδο 1985-1986 τα Α-7Η κλήθηκαν πολλές φορές να αναγνωρίσουν αεροσκάφη του Αμερικανικού Ναυτικού που προσέγγιζαν τα όρια του Ε.Ε.Χ. επιχειρώντας από αεροπλανοφόρα που έπλεαν στο Λιβυκό Πέλαγος. Σε μια περίπτωση κατα τη διάρκεια νυχτερινής αναγνώρισης ενός αμερικανικού A-6E Intruder το 1986, ο Έλληνας χειριστής ενός Α-7Η το προσέγγισε χωρίς να γίνει αντιληπτός και, ελλείψει προβολέα αναγνώρισης, κατέβασε το σύστημα προσγείωσης φωτίζοντας το Α-6 με τα φώτα προσγείωσης του ρινιαίου σκέλους αιφνιδιάζοντας πλήρως τον Αμερικανό συνάδελφό του.

Σε ένα άλλο συμβάν την 11η Φεβρουαρίου 1981 δύο Α-7Η απογειώθηκαν για να αναγνωρίσουν και εν τέλει να συνοδεύσουν ένα Λιβυκό MiG-23MS Flogger ο πιλότος του οποίου (που σημειωτέον είχε εκπαιδευτεί στη Σχολή Ικάρων) αυτομόλησε και ζήτησε να προσγειωθεί στην 115 Π.Μ. Όμως κάτι τέτοιο δεν του επετράπη και τελικά, συνοδευόμενος από τα Corsair, οδηγήθηκε στο παλαιό αεροδρόμιο του Μάλεμε όπου και προσγειώθηκε με ασφάλεια.

Ο χειριστής αιτήθηκε και πήρε πολιτικό άσυλο, ενώ το αεροσκάφος αποσυναρμολογήθηκε και στάλθηκε στη Λιβυή τρεις ημέρες αργότερα με C-130 της Λιβυκής Αεροπορίας μετά από σχετικό αίτημα της Κυβέρνησης της αφρικανικής χώρας.

Την 8η Ιουλίου 1992 το σκηνικό αυτό επαναλαμβάνεται με δύο A-7 να αναγνωρίζουν και να συνοδεύουν ένα άλλο Λιβυκό MiG-23MLD (MF κατ’ άλλους). Αυτή τη φορά όμως το αεροσκάφος, κατά την προσγείωσή του στο Μάλεμε, βγήκε από τον διάδρομο και συνετρίβη τραυματίζοντας σχετικά ελαφρά τον πιλότο του. Τα συντρίμια του αεροσκάφους μεταφέρθηκαν στο Μουσείο της Π.Α. στην Α.Β. Δεκέλειας αλλά σήμερα δεν βρίσκονται σε κάποιο προσβάσιμο χώρο.

Ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες κάνουν λόγω και για ένα τρίτο περιστατικό αυτομόλησης Λίβυου πιλότου με μαχητικό (αυτή τη φορά Mirage F-1) στη Κρήτη το 1989. Και σε αυτή την περίπτωση τα A-7 της 115 Π.Μ. κλήθηκαν να αναγνωρίσουν και να αναχαιτίσουν το αεροσκάφος, ο πιλότος του οποίου φημολογείται ότι ζήτησε άσυλο.

Τα Corsair της 115 Π.Μ. σταμάτησαν να αναλαμβάνουν αποστολές αεράμυνας το 1992, οπότε και τα καθήκοντα αυτά επωμίστηκαν εξολοκλήρου τα Mirage F-1CG της 334 Μ.Π.Κ. που είχε μετασταθμεύσει στην 126 Σ.Μ. (Α.Β. Ηρακλείου Κρήτης) από το Καλοκαίρι του 1989.

Α-7 και UFO!

Το 1977 ο πιλότος ενός Α-7Η της Π.Α. που πετούσε στα 17.000 πόδια πάνω από την θαλάσσια περιοχή ανοικτά του Βόλου είδε αρκετά μακριά δεξιά από το ρύγχος του αεροσκάφους του ένα μικρό σημάδι. Αρχικά πίστεψε ότι επρόκειτο για τουρκικό μαχητικό αλλά όσο το άγνωστο αντικείμενο πλησίαζε διαπίστωνε ότι επρόκειτο για ένα μυστηριώδες δισκοειδές σκάφος διαμέτρου περίπου 10 μέτρων.

Ο χειριστής της Π.Α. (26χρονος Ανθυποσμηναγός με πάνω από 700 ώρες πτήσης έως τότε) άρχισε να εκτελεί μια σειρά ελιγμών για να απεμπλακεί από το άγνωστο σκάφος που πλέον είχε πλησιάσει πολύ. Όμως αυτό τον ακολουθούσε επίμονα, μιμούμενο κάθε του ελιγμό! Τελικά, λίγο αργότερα, αυτό το «αγνώστου ταυτότητας ιπτάμενο αντικείμενο» στράφηκε νότια και χάθηκε αναπτύσσοντας μεγάλη ταχύτητα.

Ο τότε ΥΕΘΑ Ευ. Αβέρωφ μίλησε σε δημοσιογράφους για αυτό το περιστατικό και ανακοίνωσε πως θα διέταζε την διεξαγωγή κατεπείγουσας έρευνας. Εκτενές άρθρο για το συμβάν είχε δημοσιευθεί στο τεύχος Σεπτεμβρίου 1978 του αμερικανικού περιοδικού Ideal’s UFO Magazine. Εμείς φυσικά δεν μπορούμε να γνωρίζουμε περισσότερα για την αξιοπιστία των σχετικών πληροφοριών.

Αλλαγή ταυτότητας…

Κατά καιρούς έχουν εμφανιστεί ελληνικά Corsair με λανθασμένο κωδικό στο κάθετο σταθερό (BuNo). Χαρακτηριστικά παραδείγματα ήταν το TA-7C 159648 (στο οποίο αναγραφόταν λανθασμένα το 160648) και το Α-7Ε 156774 (στο οποίο αναγραφόταν λανθασμένα το 155774). Προφανώς επρόκειτο για λάθη απροσεξίας μετά από κάποια συντήρηση των εν λόγω αεροσκαφών. Τέτοια λάθη δεν ήταν σπάνια και στο Αμερικανικό Ναυτικό, προκαλώντας πολλές φορές σύγχυση για την πραγματική ταυτότητα του κάθε αεροσκάφους.

Μία άλλη περίπτωση ελληνικών Corsair που άλλαξαν ταυτότητα κατά την διάρκεια της υπηρεσίας τους ήταν τo A-7H 159666. Δεδομένου ότι τα αεροσκάφη συνήθως αποκαλούνται με τα τρία τελευταία ψηφία του κωδικού τους, κάποιοι προληπτικοί αποφάσισαν να «ξαναβαπτίσουν» το συγκεκριμένο Corsair ώστε να μην παραπέμπει στον …Εξαποδό!!! Έτσι το αεροσκάφος για ένα διάστημα εμφανιζόταν με τον κωδικό 159699. Τελικά όμως όντως το συγκεκριμένο αεροσκάφος δεν αποδείχτηκε τυχερό καθώς την 1η Νοεμβρίου του 2000 συνετρίβη στο ακρωτήριο Ταίναρο στη Κρήτη.

Υπήρξε έκτο TA-7H;

Την 23η Ιανουαρίου 1978, αρκετά μετά την αγορά των 60 μονοθεσίων A-7H (το 1974), η Ελληνική Κυβέρνηση παρήγγειλε και 5 διθέσια TA-7H γαι την εκπαίδευση και προσαρμογή των χειριστών των πρώτων. Τα αεροσκάφη αυτά ήταν τα 161218-161222 τα οποία και αφίχθησαν στη χώρα μας το σιάστημα Ιούλιος-Οκτώβριος 1980 (με μικρή καθυστέρηση από το αρχικό χρονοδιάγραμμα που προέβλεπε παραδόσεις την Άνοιξη του 1980) και δόθηκαν ανά δύο στις 340 και 345 Μ.Β. και ένα στη 347 Μ.Β.

Από διάφορες όμως πηγές κυκλοφορεί η φήμη ότι σε αυτά προστέθηκε ένα ακόμη αεροσκάφος από μετατροπή ενός εκ των ήδη παραληφθέντων A-7H ώστε η κάθε Μοίρα να διαθέτει δύο διθέσια. Αυτό υποτίθεται ότι ήταν το 159964 που όντως άνηκε στην 347 Μ.Β. η οποία είχε μόλις ένα διθέσιο. Και λέμε υποτίθεται διότι το συγκεκριμένο αεροσκάφος είχε απολεσθεί σε ατύχημα την 23 Φεβρουαρίου 1978, ακριβώς έναν μήνα μετά την παραγγελία των ΤΑ-7Η.

Οι εκδοχές λοιπόν είναι τρεις:

-το 159964 κατέπεσε αλλά εστάλει στις ΗΠΑ για επισκευή και παράλληλα τροποποιήθηκε σε διθέσιο

-το 159964 όντως εστάλη στις ΗΠΑ για επισκευή (υπάρχει μαρτυρία που λέει ότι εκείνη την εποχή ένα A-7H της Π.Α. όντως μεταφέρθηκε εκεί με μεταγωγικό αεροσκάφος της USAF) αλλά επέστρεψε κανονικά ως μονοθέσιο, με την όλη σύγχυση να οφείλεται στην ταυτόχρονη παραλαβή των «γνήσιων» TA-7H

-το 159964 ουδέποτε επισκευάστηκε και αμέσως μετά το ατύχημα του χρησιμοποιήθηκε για προσπορισμό ανταλλακτικών, ενώ το A-7H που μεταφέρθηκε για επισκευή στις ΗΠΑ ήταν το 159921 που είχε καταπέσει την 22α Μαρτίου 1976, στο πρώτο ατύχημα ελληνικού Corsair (και μετά την επισκευή του επέστρεψε πάλι ως μονοθέσιο….)

Όλα τα στοιχεία που έχουμε στη διάθεσή μας συγκλίνουν στην τελευταία εκδοχή, συνεπώς τα TA-7H ήταν πέντε. Ωστόσο σήμερα τα ίχνη του 159964 αγνοούνται, ενώ δεν υπάρχει και καμία γνωστή φωτογραφία του μετά το ατύχημα του 1978 ώστε να είμαστε απόλυτα βέβαιοι.

Ελληνικά Corsair με ενδιαφέρουσα προϊστορία 

Πολλά από τα TA-7C (είτε ως διθέσια είτε ως μονοθέσια A-7B/C πριν τροποποιηθούν) και Α-7Ε που παρελήφθησαν από τα αμερικανικά αποθέματα είχαν πλούσια πολεμική δράση συμμετέχοντας στις συρράξεις στο Βιετνάμ, στη Γρενάδα, στον Λίβανο, στη Λιβύη και στο Ιράκ. Άλλα πάλι είχαν μια εξίσου ενδιαφέρουσα καριέρα σε ορισμένες ειδικές Μονάδες του Αμερικανικού Ναυτικού. Ενδεικτικά κάποια από αυτά ήταν:

-Το 156747 συμμετείχε ως Α-7C (και όχι «Β» όπως ισχυρίζονται κάποιες πηγές) στον Πόλεμο του Βιετνάμ όντας ενταγμένο αρχικά στην VA-82 και αργότερα στην VA-86. Αργότερα εντάχθηκε ως διθέσιο στην VAQ-34 που ειδικευόταν σε αποστολές FEWSG (εξομοίωση συνθηκών ηλεκτρονικού πολέμου για την εκπαίδευση του Στόλου), όντας το ένα από τα δύο μόλις TA-7C που διέθετε η Μονάδα πλάι στα εξειδικευμένα EA-7L.

-Το 156800 συμμετείχε ως A-7C στον Πόλεμο του Βιετνάμ με την VA-82. Σύμφωνα με κάποιες πηγές αργότερα εντάχθηκε και αυτό ως TA-7C στην VAQ-34 . Κάτι τέτοιο δεν επιβεβαιώνεται αλλά αν ισχυεί σημαίνει ότι τα TA-7C της τελευταίας ήταν τουλάχιστον τρία (πέραν του προαναφερθέντος 156747 το άλλο διασταυρωμένο ήταν το 156754 που δεν υπηρέτησε με τα ελληνικά χρώματα) και όχι δύο όπως αναφέρουν τα επίσημα στοιχεία που έχουμε στη διάθεσή μας. Το αεροσκάφος πάντως απωλέσθη σε ατύχημα την 9η Δεκεμβρίου του 1999.

-Το Α-7Ε 160552 συμμετείχε τόσο στην επιδρομή εναντίον της Λιβύης το 1986, όσο και στο Πόλεμο του Κόλπου, πάντοτε ενταγμένο στην δύναμη της VA-72. Στη δεύτερη περίπτωση μάλιστα αποτελούσε και το προσωπικό αεροσκάφος του Διοικητή της συγκεκριμένης Μονάδας και κάποια στιγμή στην άνω επιφάνεια των πτερύγων του βάφτηκε η ευμεγέθης επιγραφή «DESERT STORM» που το κατέστησε το πιο διάσημο αεροσκάφος της Επιχείρησης.

-Το 154404 ξεκίνησε τη καριέρα του ως Α-7Β και αργότερα τροποποιήθηκε σε TA-7C υπηρετώντας κατά καιρούς σε ορισμένες ιδιαίτερες Μονάδες όπως το Ναυτικό Κέντρο Αεροπορικής Μηχανολογίας (NAEC) και το Κέντρο Πυραυλικών Δοκιμών Ειρηνικού (PMTC) όπου μεταξύ άλλων διεξάγονταν και δοκιμές πυρηνικών όπλων.

Πριν από αυτές τις Μονάδες είχε δοθεί (το 1982) επί δανεισμώ στην Πορτογαλική Αεροπορία για να αντιμετωπιστεί η έλλειψη διθεσίων Corsair που αντιμετώπιζε αυτή. Τελικά παραχωρήθηκε στην Π.Α. αποτελώντας το μοναδικό Corsair που υπηρέτησε ποτέ με τα χρώματα τριών διαφορετικών χωρών! Ήταν επίσης το δεύτερο παλαιότερο Corsair (που απέκτησε η Π.Α. (κατασκευάστηκε το 1968 όπως και το μοναδικό παλαιότερό του, το TA-7C 154379, που όμως χάθηκε σε ατύχημα την 14η Ιουλίου 1998) και το παλαιότερο Corsair που εξακολουθεί να πετά σήμερα παγκοσμίως! Μαζί με το 156768 είναι τα μόνα TA-7C της Π.Α. που διαθέτουν HUD repeater στο πίσω πιλοτήριο

-Το 156787 μετά από μια σύντομη καριέρα με την VA-122 ως Α-7C, τροποποιήθηκε σε διθέσιο και υπηρέτησε κατά σειρά στο PMTC, Ναυτική Εγκατάσταση Αξιολόγησης Όπλων (NWEF), στη Διεύθυνση Δοκιμών Αεροσκαφών Κρούσης (SATD) του Ναυτικού Κέντρου Αεροπορικών Δοκιμών (NATC) και στο Ναυτικό Κέντρο Αεροπορικού Πολέμου (NAWC) που ήταν η τελευταία Μονάδα του Αμερικανικού Ναυτικού που διατηρούσε Corsair στις τάξεις της. Αργότερα παραχωρήθηκε στην Π.Α. συμμετέχοντας μεταξύ άλλων και στο «Tiger Meet ’07», περίσταση για την οποία απέκτησε «τιγρέ» διάκοσμο στο πηδάλιο του κάθετου σταθερού (το μοναδικό ελληνικό TA-7C που πέταξε με κάποιου είδους ειδικό διάκοσμο).

-Τα TA-7C 154477 και 156738 είχαν επίσης ενδιαφέρουσα ζωή αρχικά ως A-7B και C αντίστοιχα. Το πρώτο μάλιστα έλαβε μέρος στον πόλεμο του Βιετνάμ με την VA-155. Μετά την μετατροπή τους σε διθέσια, υπηρέτησαν σε μια σειρά Μονάδων δοκιμών του Αμερικανικού Ναυτικού, οι οποίες αναφέρθηκαν και πιο πάνω.

Τελικά, αμέσως μετά την απόσυρσή τους από τις τάξεις του και μέχρι την παράδοσή τους στην Ελλάδα (1993-1996) εντάχθηκαν στον στόλο της ιδιωτικής εταιρείας αεροπορικών εφαρμογών και ερευνών Thunderbirds Aviation (με έδρα την Αριζόνα) αποκτώντας νηολόγια N164TB και N165TB αντίστοιχα. Πιθανότατα λοιπόν πρόκειται για τα μόνα μαχητικά της Π.Α. που σε κάποια στιγμή της καριέρας τους πέταξαν με πολιτικό νηολόγιο!

Eκτός όμως από τα πρώην αμερικανικά αεροσκάφη, υπάρχει και ένα άλλο ελληνικό Corsair με ιδιαίτερη προϊστορία. Πρόκειται για το 159966, το τελευταίο A-7H που κατασκευάστηκε. Στο αεροσκάφος αυτό, μόλις εξήλθε από τη γραμμή παραγωγής το 1977, βάφτηκαν προσωρινά πακιστανικά εθνόσημα στο πλαίσιο της καμπάνιας της κατασκευάστριας εταιρείας για την προώθηση του αεροσκάφους στο Πακιστάν. Αργότερα πακιστανικά εθνόσημα απέκτησε προσωρινά και ένα A-7A/A-7P που προοριζόταν για την Πορτογαλική Αεροπορία.

Τελικά όμως η αγορά 110 Α-7 Corsair από το Πακιστάν δεν υλοποιήθηκε ποτέ λόγω του αμερικανικού εμπάργκο που επιβλήθηκε στην ασιατική χώρα. Επιστρέφοντας στα του 159966, πρέπει να σημειώσουμε ότι το αεροσκάφος αυτό φαίνεται να έχει παράδοση με τις …ιδιαίτερες εμφανίσεις, καθώς το 2002 απετέλεσε το επετειακό αεροσκάφος για την τελετή αναστολής της λειτουργίας της 340 Μ.Β. (η τελευταία Μονάδα που επιχειρούσε με Α-7 από την Κρήτη).

Τα Α-7Η στον Άραξο

Τα αεροσκάφη A-7H/TA-7H αποχώρησαν από την 115 Π.Μ. κατά το διάστημα 2001-2002, στα πλαίσια των προετοιμασιών για την άφιξη εκεί των -νέων τότε-  F-16C/D Block-52+. Νέα έδρα των A-7H/TA-7H απετέλεσε η 116 Π.Μ. απ’ όπου επιχειρούσαν ήδη τα A-7E/TA-7C. Συγκεκριμένα, τα πρώτα συγκεντρώθηκαν στην 336 Μ.Β. (με την οποία επιχειρούσαν έως την απόσυρσή τους το 2007) και τα δεύτερα στην 335 Μ.Β.

Ωστόσο δεν ήταν η πρώτη φορά που τα A-7H/TA-7H εντάχθηκαν σε Μοίρα της 116 Π.Μ. (τα τρία πρώτα Α-7Η που, όπως είδαμε και πιο πάνω, είχαν ένα σύντομο πέρασμα από εκεί το 1975, φυσικά και δεν είχαν ενταχθεί σε κάποιαν από τις Μοίρες τις).

Είχε προηγηθεί, το Καλοκαίρι του 1992, η ένταξη στη δύναμη της 336 Μ.Β. μικρού αριθμού αεροσκαφών του τύπου για εξοικείωση του προσωπικού εν όψει τότε της άφιξης των A-7E/TA-7C από τα αμερικανικά αποθέματα. Τα Α-7Η/ΤΑ-7Η προήρχοντο από την 347 Μ.Β. που είχε μόλις αναστείλει την λειτουργία της στη Κρήτη. Μετά την ένταξη των πρώην αμερικανικών Corsair σε υπηρεσία, τα αεροσκάφη αυτά επέστρεψαν στη Κρήτη όπου διαμοιράστηκαν στις 340 και 345 Μ.Β.

Δοκιμές και παράξενα φορτία

Το 1984 εκτελέστηκαν στο Πεδίο Βολής Αράξου δοκιμές του ατρακτιδίου πυροβόλου GPU-5/A επί αεροσκάφους Α-7 της Π.Α. Το ατρακτίδιο αυτό έφερε την ελαφρύτερη τετράκαννη έκδοση του γνωστού επτάκαννου πυροβόλου GAU-8/A των 30mm. Κατά την εν λόγω δοκιμή εβλήθησαν 500 βλήματα PGU-14/B API με περίβλημα απεμπλουτισμένου ουρανίου (DU),  από τα οποία μόλις 7 έπληξαν τον στόχο. Όπως ήταν φυσικό το σύστημα απορρίφθηκε από την Π.Α.

Ωστόσο το θέμα της χρήσης πυρομαχικών DU τότε, επανήλθε περίπου δύο δεκαετίες αργότερα μετά τον σάλο που είχε ξεσπάσει για τις παρενέργειες από την χρήση τέτοιων πυρομαχικών στο Κοσσυφοπέδιο.

Ο τότε ΥΦΕΘΑ κ. Αποστολάκης παραδέχτηκε την δοκιμαστική χρήση τέτοιων πυρομαχικών σε ελληνικό έδαφος από την Π.Α., διαβεβαιώνοντας όμως ότι δεν υφίσταται κανένας κίνδυνος.

Κατά το δεύτερο μισό της δεκαετίας του ’90 η Π.Α. εκτέλεσε σειρά δοκιμών εναέριου ανεφοδιασμού, κατά τις οποίες αεροσκάφη Α-7 με ειδικό ατρακτίδιο τύπου D-704A ανεφοδίαζαν τόσο αεροσκάφη του ιδίου τύπου, όσο και Mirage 2000 (δύο εκ των οποίων είχαν ήδη εφοδιαστεί δοκιμαστικά με πρόβολους εναέριου ανεφοδιασμού που είχαν παραχωρηθεί επί δανεισμώ από την Γαλλική Αεροπορία).

Αξίζει να σημειωθεί ότι κατά την περίοδο της ένταξης σε ελληνική υπηρεσία των A-7E/TA-7C (1993-1994) μερικοί εκ των χειριστών τους εκπαιδεύτηκαν στις διαδικασίες εναέριου ανεφοδιασμού (ακόμη και σε νυχτερινούς ανεφοδιασμούς) από συναδέλφους τους του Αμερικανικού Ναυτικού.

Ως αεροσκάφη-τανκερς σε αυτή τη διαδικασία χρησιμοποιήθηκαν S-3B Viking του τελευταίου, με ατρακτίδια D-704A. Αξίζει επίσης να σημειωθεί ότι ανάμεσα στο αμερικανικό προσωπικό των VA-46 και VA-72 που βρέθηκαν τότε στον Άραξο συμμετέχοντας τότε στο ευρύτερο πρόγραμμα εκπαίδευσης στων Ελλήνων χειριστών των Corsair, βρισκόταν και ένας βετεράνος πιλότος (με το προσωνύμιο «Chuck») που είχε επιχειρήσει με το συγκεκριμένο τύπο στο Πόλεμο του Βιετνάμ και πλέον είχε μεταπηδήσει στα F/A-18 Hornet.

Τον Απρίλιο του 1995, κατά τη διάρκεια εκδήλωσης για την απονομή των βραβείων ασφαλείας πτήσεων και εδάφους της προηγούμενης χρονιάς που έλαβε χώρα στην 110 Π.Μ., ένα αεροσκάφος A-7E επιδείχθηκε ως στατικό έκθεμα, πλαισιωμένο από όλη τη γκάμα όπλων που μπορεί να φέρει. Μεταξύ αυτών ευρίσκοντο και βλήματα αέρος-αέρος μέσης εμβέλειας τύπου AIM-7E Sparrow.

Τα βλήματα αυτά στην Π.Α. εφέροντο αποκλειστικά από μαχητικά F-4E ενώ τα Α-7 πουθενά στο κόσμο δεν εξοπλίζοντο με αυτά. Δημοσιογράφοι που ρώτησαν στελέχη της Π.Α. για το θέμα έλαβαν την απάντηση ότι «το A-7 όντως μπορεί να εκτοξεύσει Sparrow»!

Το 2000 πιστοποιήθηκε στα Corsair ο διανομέας υποπυρομαχικών AFDS. Μάλιστα οι σχετικές δοκιμές διεξηχθησαν ξεχωριστά στα A-7H και στα Α-7Ε, λόγω ορισμένων διαφορών στα υποσυστήματα των δύο εκδόσεων.

Για τα A-7H την εκτέλεση των δοκιμών ανέλβε το 159963 και για τα Α-7Ε το 159648 (ενώ έφερε ακόμα τον λανθασμένο κωδικό 160648). Τα αεροσκάφη πέταξαν με διάφορες διαμορφώσεις εξωτερικού φορτίου συμπεριλαμβανομένων και ενός ή δύο εκπαιδευτικών AFDS (εκδόσεις T1P και ETU) κάθε φορά.

Σε άλλον φορέα από εκείνον που είχε αναρτηθεί αυτό, αναρτόταν μία ειδική ρυθμιζόμενη βάση με δύο βιντεοκάμερες που κατέγραφαν την συμπεριφορά του AFDS καθ΄ όλη τη διάρκεια της πτήσης. Ήταν η πρώτη φορά που ελληνικά αεροσκάφη έφεραν εξειδικευμένες συσκευές τέτοιου είδους, ενώ αξίζει να σημειωθεί ότι κατά τις δοκιμές πιστοποίησης του AFDS στα F-4E AUP δεν χρησιμοποιήθηκε κάτι αντίστοιχο.

Το 2003 σε δύο αεροσκάφη A-7 τοποθετήθηκε ο εγχώριας ανάπτυξης παρεμβολέας Ε2-92. Το σύστημα υποβλήθηκε σε σειρά δοκιμών με αποκορύφωμα την διακλαδική άσκηση «Δούρειος Ίππος ’05». Αν και απέδωσε ικανοποιητικά το όλο πρόγραμμα δεν προχώρησε.

Το 2006 ξεκίνησε ένα πρόγραμμα για αντικατάσταση των παλαιών συστημάτων INS τύπου AN/ASN-91 με νέα. Τ ο νέο σύστημα τοποθετήθηκε σε ένα Α-7Ε της 335 Μ.Β. αλλά κατά την απογείωση του για την εκτέλεση της πρώτης δοκιμαστικής πτήσης το αεροσκάφος παρουσίασε έντονες ταλαντώσεις με αποτέλεσμα ο πιλότος του να το εγκαταλείψει και αυτό να συντριβεί. Το συμβάν έλαβε χώρα την 20η Σεπτεμβρίου 2006 και το αεροσκάφος ήταν το 160867 που έκτοτε χρησιμοποιείται ως πηγή ανταλλακτικών. Φυσικά το πρόγραμμα τοποθέτησης νέου INS εγκαταλείφθηκε.

Πρωτιές

-Τα A-7 Corsair ήταν τα πρώτα αεροσκάφη της Π.Α. που διέθεταν HUD (Head Up Display) και σύστημα προβολής ψηφιακού χάρτη.

-Τον Οκτώβριο του 1980 τέσσερα A-7H της 345 Μ.Β. μεταστάθμευσαν για μερικές μέρες στη Α.Β. RAF Coltishall, στα πλαίσια του προγράμματος «Ανταλλαγής Μοιρών» του ΝΑΤΟ. Εκεί συνεκπαιδεύτηκαν με αεροσκάφη Jaguar GR1 της 54th SQ. Ήταν η πρώτη φορά που ελληνικά μαχητικά πέταξαν έως τη Μεγάλη Βρετανία και που συνεκπαιδεύτηκαν με αεροσκάφη τύπου Jaguar.

-Τέσσερα Α-7Η και δύο ΤΑ-7Η της 345 Μ.Β. συμμετείχαν στην άσκηση «Dragon Hammer ’92» μετασταθμεύοντας για το σκοπό αυτό στην Α.Β. Grosseto της Ιταλίας. Στην άσκηση συμμετείχαν επίσης ιταλικά F-104S, γερμανικά Tornado IDS, αλλά και τουρκικά F-4E. Ήταν η πρώτη φορά που ελληνικά και τουρκικά μαχητικά συνασκούντο μετά την τουρκική εισβολή στη Κύπρο το 1974.

-Tα Α-7Ε/ΤΑ-7C που εντάχθηκαν στις 335 και 336 Μ.Β. το 1993 ήταν τα πρώτα ελληνικά μαχητικά που διέθεταν εγκατεστημένο σύστημα εναέριου ανεφοδιασμού. Οι χειριστές τους δε, ήταν οι πρώτοι στις τάξεις της Π.Α. που εκπαιδεύτηκαν στις σχετικές διαδικασίες (βλέπε παραπάνω).

-Τέσσερα Α-7Η της 345 Μ.Β., συνοδευόμενα από δύο F-16C, έλαβαν μέρος στην άσκηση «Νικηφόρος – Τοξότης ’94» και έτσι έγιναν τα πρώτα ελληνικά μαχητικά που πέταξαν πάνω από τη Κύπρο μετά το 1974.

Τα Corsair στη κρίση των Ιμίων

Κατά την κορύφωση της κρίσης στις βραχονησίδες Ίμια τον Ιανουάριο του 1996, όλα τα αεροσκάφη της Π.Α. τέθηκαν σε ετοιμότητα. Τα Α-7 στις 115 και 116 Π.Μ. δεν θα μπορούσαν να αποτελεούν εξαίρεση.

Όλα τα διαθέσιμα αεροσκάφη των τεσσάρων Μοιρών που ήταν τότε εξοπλισμένες με Corsair τέθηκαν σε ετοιμότητες των 2, 5, 10 και 15 λεπτών ενώ επισπέυτηκαν και οι εργασίες επαναφοράς σε ενέργεια όσων αεροσκαφών συντηρούνταν εκείνη την περίοδο είτε στην Ε.Α.Β. είτε στις Μ.Σ.Β. των δύο Πτερύγων.

Την νύκτα κορύφωσης της κρίσης τα A-7 δεν συμμετείχαν σε κάποια πτητική δραστηριότητα καθώς αυτή από πλευράς ελληνικών μαχητικών, περιορίστηκε στα Mirage 2000EG και στα F-4E SRA (που εκτελούσαν αποστολές CAP) και στα RF-4E για τακτική αναγνώριση. Ωστόσο στην Π.Α. υπήρχε διάχυτος ο φόβος μιας αιφνιδιαστικής προσβολής των Βάσεών της από την Τουρκική Αεροπορία που ήδη αξιοποιούσε τον συνδαυσμό F-16 Block-40/LANTIRN. Το μόνο ατίστοιχο που διέθετε η Π.Α. ήταν τα A-7E/LANA…

Επιστρέφοντας στα της προετοιμασίας των A-7 στο έδαφος, όπλα αέρος-εδάφους διαφόρων τύπων αποσφραγίστηκαν (για πρώτη φορά σε τόσο μεγάλη κλίμακα μετά το 1974) και φορτώθηκαν στα αεροσκάφη στα οποία και ανατέθηκαν συγκεκριμένοι στόχοι.

Μάλιστα, υπήρχε αρχικά η σκέψη να βομβαρδιστεί από Corsair η βραχονησίδα στην οποία είχαν αποβιβαστεί οι Τούρκοι, αργότερα όμως ο σχεδιασμός άλλαξε και στα αεροσκάφη ανατέθηκε η προσβολή συγκεκριμένων στόχων στα Μικρασιατικά παράλια αλλα και στην τουρκική ενδοχώρα. Η φήμη ότι την ώρα που επήλθε η κατάπτιστη συμφωνία «no ships-no troops-no flags» σχηματισμοί Corsair είχαν ήδη απογειωθεί για να πλήξουν τους στόχους τους, ελέγχεται…

Πηγές

-Ιδιωτικό αρχείο Γ.Μ. 
-Αντώνιος Τσαγκαράτος, Hellenic Air Force: A Portrait of Gold (Special Projects, Αθήνα, 2004)
-Δημήτρης Θ. Στεργίου, A-7H Corsair II (11 Aviation Publicatios O.E., Αθήνα, 2007)
-Θεμιστοκλής Α. Βρανάς, Πολεμώντας τη λήθη (Special Projects, Αθήνα, 2011)
-Διάφορα τεύχη των περιοδικών Cockpit, Στρατηγική, Πτήση & Διάστημα, Πόλεμος & Ιστορία, Δούρειος Ίππος, Σύγχρονη Αεροπορία & Ναυτικό, Αμυντικά Θέματα, Hellenic Air Force Yearbook, Combat Aircraft και Air Forces Monthly.

hellarmforces2010.blogspot.gr