Εξέλιξη πιο σημαντική από ότι εκ πρώτης όψεως φαίνεται είναι αυτή που προέκυψε στη Νέα Υόρκη μετά τις επαφές του αντιπρόεδρου της κυβέρνησης και υπουργού Εξωτερικών, Ευάγγελου Βενιζέλου, με την τουρκική πλευρά και τον Τούρκο ομόλογό του, Αχμέτ Νταβούτογλου αυτοπροσώπως.

Η ανακοίνωση που αφορά στις χωριστές συναντήσεις του Ελληνοκύπριου και του Τουρκοκύπριου διαπραγματευτή με την τουρκική και την ελληνική κυβέρνηση αντίστοιχα, αποτελούν ένα βήμα πιο κοντά στην υλοποίηση του τουρκικού στόχου, που δεν είναι άλλος από τη σύγκλιση τετραμερούς διάσκεψης για την «επίλυση» του Κυπριακού…

Οι Τουρκοκύπριοι, ήδη θεωρούν ότι πρόκειται για πορεία προς την τετραμερή και δεν κρύβουν τον ενθουσιασμό τους. Σε κάθε περίπτωση, αναμένεται να διαπιστωθεί εάν πρόκειται για τακτική υπαναχώρηση της ελληνικής πλευράς, η οποία σε κάθε περίπτωση εντάσσεται σε μια συνολική διευθέτηση των ζητημάτων της νοτιοανατολικής Μεσογείου, μηδέ των υδρογονανθράκων εξαιρουμένων.

Το τι ακριβώς σημαίνει διπλωματικά το να συνομιλεί το επίσημο ελληνικό κράτος με τον Τουρκοκύπριο και το τουρκικό με τον Ελληνοκύπριο, είναι αρκετά προφανές ώστε να προβούμε σε εκτενέστερες αναφορές. Όλοι εμφανίζονται καλυμμένοι πίσω από τις συνθήκες εγγυήσεως που εμπλέκουν «θεσμικά» Ελλάδα και Τουρκία στο Κυπριακό.

Η χρονική στιγμή που καταγράφονται αυτές οι εξελίξεις είναι εξαιρετικά κρίσιμη και κομβικής σημασίας για τις γεωστρατηγικές εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή μας. Όταν διαπραγματεύεσαι, δίνεις και παίρνεις, αυτό θα πρέπει αν το θυμόμαστε άπαντες. Επίσης, θα πρέπει να μη λησμονούμε, ότι μόνο εάν συγκεκριμένες καταστάσεις εξομαλυνθούν στην περιοχή θα δοθεί το οριστικό «πράσινο φως» στην αξιοποίηση συγκεκριμένων κοιτασμάτων υδρογονανθράκων.

Η συγκυρία δεν είναι αρνητική για την Ελλάδα να εισέλθει σε μια διαπραγμάτευση που δεν μπορεί να αποφύγει. Πιθανότατα, εάν δεν υπήρχε το επείγον ζήτημα των υδρογονανθράκων, η Τουρκία δεν θα προέβαινε καν σε αυτή την κίνηση των «χιαστί» επαφών. Ωστόσο, το πραγματικό ζητούμενο θα είναι από δω και πέρα.

Εάν η Ελλάδα δεν μπορέσει να αξιοποιήσει την ευνοϊκή από κάθε άποψη γεωπολιτική συγκυρία (που θα καταστήσει τα ισχυρά νομικά μας επιχειρήματα αξιοποιήσιμα, διότι είναι γνωστά τα πεπερασμένα όρια του διεθνούς δικαίου σε… ακατάλληλες γεωπολιτικές συνθήκες), ώστε να εξασφαλίσει τις ρυθμίσεις εκείνες που θα συνιστούν έναν αποδεκτό συμβιβασμό στα θέματα που έχουν ανοίξει, θα είναι άξια της μοίρας της.

Το ότι θα υπάρξουν φωνές που θα μιλήσουν για «ξεπούλημα» είναι απλά νομοτελειακό στην περίπτωση της Ελλάδας, όποια κι αν είναι η κατάληξη, ασχέτως υπαρκτών ή ανύπαρκτων εναλλακτικών και συσχετισμων. Τέλος πάντων, ας μην προτρέχουμε, καθότι υπάρχει πολύς δρόμος ακόμα…

Αξίζει να διαβάσει κανείς το ιδιαιτέρως «προσεκτικό» ρεπορτάζ του Μιχάλη Ιγνατίου από την Ουάσιγκτον: http://mignatiou.com/?p=13077#ixzz2fqAbkMbW