Ν. Λυγερός
Ένας απλός αλλά αποτελεσματικός τρόπος να εμβαθύνουμε τα νοητικά σχήματα της χρονοστρατηγικής, είναι να εξετάσουμε την έννοια της μάχης.
Σε παραδοσιακό επίπεδο, η μάχη είναι εγκλωβισμένη σ’ έναν περιορισμένο χώρο και σ’ ένα περιορισμένο χρονικό διάστημα.
Με άλλα λόγια, θεωρείται συρρικνωμένη στον χωροχρόνο και μπορεί ν’ αποτελέσει μονάδα ενός πολέμου.
Τα προβλήματα αρχίζουν σε αυτήν την παραδοσιακή προσέγγιση με τις μάχες που διαρκούν.
Ένα από τα χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι οι πολιορκίες, και σίγουρα το ενδεικτικό είναι η πολιορκία του Ηρακλείου, που κράτησε 21 χρόνια και θεωρείται η μεγαλύτερη όλων των εποχών.
Σε αυτές τις περιπτώσεις, η γεωστρατηγική έχει ελάχιστα να πει, εκτός από το να αποδεχθεί ότι είναι εξαιρέσεις για τη θεώρησή της.
Ενώ η τοποστρατηγική, που βασίζεται στις σχέσεις και όχι στις αποστάσεις, εξηγεί το πλαίσιο ιστορικά, αλλά περιγραφικά, και μόνο. Χρειάζεται η χρονοστρατηγική με τις χορδές της, για να εξηγήσει πραγματικά αυτό το φαινόμενο, αφού αποτελείται από διαχρονικές σχέσεις.
Μια μοντελοποίηση του φαινομένου αυτού γίνεται με μια σειρά παρτίδων στο σκάκι. Ενώ κάθε παρτίδα είναι πρακτικά ανεξάρτητη από την άλλη, αφού τα πιόνια και τα κομμάτια επανέρχονται στις αρχικές τους θέσεις μετά το τέλος της παρτίδας, παρουσιάζεται ένα παράδοξο, όταν είναι οι ίδιοι δύο παίκτες που παίζουν στη σειρά.
Greek National Pride 