Το Ισραήλ από την ημέρα της ίδρυσής του αντιμετωπίζει ένα τεράστιο πρόβλημα ασφαλείας.
Τα γειτονικά του κράτη το αντιμετωπίζουν ως εχθρό ή στην καλύτερη για το ίδιο περίπτωση ως ένα «αναγκαίο κακό» με το οποίο θα πρέπει να συμβιώσουν και έως ένα σημείο να συνεργαστούν.
Του Δρ. Γεωργίου Κ Φίλη*
Κατά συνέπεια, το Τελ-Αβίβ αντιμετωπίζει το ζήτημα των εξωτερικών του σχέσεων πρωτίστως με καθαρά κριτήρια αμυντικής επάρκειας.
Το επιτακτικό ζητούμενο ασφαλείας των Ισραηλινών είναι ένα: «Η πρώτη μας ήττα θα είναι και η τελευταία».
Η χώρα έχει έλλειψη αυτού που ονομάζουμε γεωγραφικό στρατηγικό βάθος, δηλαδή σε περίπτωση κρίσεως δεν έχει καμία πολυτέλεια να θυσιάσει «έδαφος» για να ανασυντάξει τις δυνάμεις της ή να «αγοράσει ειρήνη».
Άρα, ο Ελληνισμός (Ελλάδα και Κύπρος) μετά τη κατάρρευση της «τακτικής» – όχι στρατηγικής, για μία σειρά έως και πολιτισμικών λόγων – συμμαχίας του Ισραήλ με την Τουρκία δεν αποτελεί παρά την «γραμμή επιβίωσης» (life line) με την οποία συνδέεται με την Δύση τις ΗΠΑ κλπ. Με λίγα λόγια, ο Ελληνισμός αποτελεί πλέον για το Τελ-Αβίβ το «στρατηγικό βάθος» τόσο σε αμυντικό όσο και σε ενεργειακό και οικονομικό επίπεδο αφού θα μπορούσε μέσω του διαμορφούμενου «διαδρόμου» να ενισχυθεί σε περίπτωση κρίσεως.
Το Τελ-Αβίβ χρησιμοποιεί την ενεργειακή παράμετρο κυρίως ως «εργαλείο» για να σφυρηλατήσει μία συμμαχία με τον Ελληνισμό ο οποίος θα του προσφέρει τα απαραίτητα εχέγγυα ασφαλείας έναντι δυνητικών απειλών.
Ο Ελληνισμός θα πρέπει να επωφεληθεί από την δημιουργούμενη συμμαχία (εάν θα μεταβληθεί σε «στρατηγική» αυτό θα το δείξει η ιστορία και όχι η πολιτική ρητορική) αφού αντιμετωπίζουμε συγκεκριμένες απειλές. Εκτιμάται ότι μία συνέργεια με το Τελ-Αβίβ θα μπορούσε να μεταβάλει τις ισορροπίες σε καθοριστικό βαθμό προς όφελος μας.
Ο Ελληνισμός θα πρέπει να ξεκαθαρίσει προς κάθε κατεύθυνση ότι η σχέση αυτή δεν στρέφεται κατά κανενός Αραβικού κράτους ή των Παλαιστινίων (ας μην ξεχνάμε ότι η Αίγυπτος, η Ιορδανία και τα κράτη του Κόλπου συνεργάζονται με το Τελ-Αβίβ). Αντιθέτως, η χώρα μας πρέπει να λειτουργήσει ως ένας έντιμος διαμεσολαβητής (honest broker), ρόλος ο οποίος μπορεί να της πιστωθεί για μία σειρά ιστορικών λόγων, αφού δεν έχουμε το αποικιοκρατικό παρελθόν των υπολοίπων εμπλεκομένων στην περιοχή.
Δυστυχώς, στη περίπτωση της Τουρκίας, η αναθεωρητική της στάση σε οτιδήποτε έχει να κάνει με τις γειτονικές της χώρες (δείτε με πόσες χώρες δεν διαθέτει πλέον διπλωματικές σχέσεις ή συντηρεί ένα πολύ άσχημο κλίμα- π.χ. Κύπρος, Αρμενία, Ισραήλ, Αίγυπτος, Ιράκ, Ιράν κλπ) έχει δημιουργήσειαντισυσπειρώσεις και αντιδράσεις. Η Ελλάδα θεωρητικά θα πρέπει να επιδιώκει τη συμμετοχήόλων των γεωπολιτικών δρώντων στις εξελίξεις, αλλά ο διαμορφούμενος «άξονας» Ελλάδα-Κύπρος-Ισραήλ-Αίγυπτος μόνο άσχετος δεν είναι με την νεοθωμανική πολιτική του ΑΚΡ.
Σε κάθε περίπτωση και παραφράζοντας τον Άγγλο Πάλμερστον θα πρέπει να πούμε ότι η Ελλάδα δεν έχει ούτε μόνιμους φίλους ούτε μόνιμους εχθρούς, η Ελλάδα έχει μόνιμα και αιώνια συμφέροντα. Αυτή τη στιγμή το συμφέρον του Ελληνισμού είναι διττό, η ανάσχεση του νεοθωμανισμού αλλά και η οικονομική του ανάκαμψη (του Ελληνισμού), αυτό ακριβώς είναι το ζητούμενο που θα πρέπει να αναζητήσουμε από τη σχέση μας με το Ισραήλ.
Greek National Pride 