Ακόμη μια φορά, η ελληνική κυβέρνηση πήγε για μαλλί και βγήκε κουρεμένη. Στις πιέσεις των δανειστών για κάλυψη του δημοσιονομικού κενού του 2014, ύψους 2 δισ. ευρώ, με νέες περικοπές, απαντούσε με λεονταρισμούς ότι η ελληνική κοινωνία δεν σηκώνει νέα μέτρα και άλλη φορολογική επιβάρυνση.Μόνο που, όπως αποδείχθηκε ξανά, οι διακηρύξεις των κυβερνητικών στελεχών ήταν για εσωτερική κατανάλωση. Η τρόικα όχι μόνο δεν τρόμαξε, αλλά πέρασε στην αντεπίθεση. Και διεμήνυσε ορθά κοφτά στην κυβέρνηση ότι όλα αυτά που της ζητά να υλοποιήσει είναι μέτρα που έχουν ψηφισθεί και αποτελούν μνημονιακές υποχρεώσεις της χώρας.

Οι δανειστές δεν έμειναν μόνο εκεί. Πήραν αφορμή και πέρασαν στην αντεπίθεση, σκληραίνοντας ακόμη περισσότερο τη στάση τους. Αυτή τη φορά δηλώνουν πως δεν αναγνωρίζουν τίποτε άλλο ως απόλυση και ζητούν μέχρι το τέλος του έτους να έχουν φύγει από το Δημόσιο άλλοι 2.000 δημόσιοι υπάλληλοι. Σύμφωνα με τα όσα έχουν υπογραφεί, το 2013 θα απολυθούν 4.000 δημόσιοι υπάλληλοι και το 2014 άλλοι 11.000, ενώ σε καθεστώς διαθεσιμότητας θα πρέπει να έχουν τεθεί συνολικά ώς το τέλος του επόμενου έτους 25.000.

Το νέο είναι ότι η τρόικα δεν αναγνωρίζει απολύσεις διά του καθεστώτος της διαθεσιμότητας και ζητά εδώ και τώρα απομάκρυνση των υπαλλήλων, φέρνοντας σε ακόμη πιο δύσκολη θέση την κυβέρνηση.

Η διαπίστωση ότι η χώρα δεν αντέχει άλλα δημοσιονομικά μέτρα είναι αληθής. Εάν όμως η κυβέρνηση πράγματι την εννοεί, δεν θα πρέπει να αρκεστεί απλώς στην εκφορά της. Το γεγονός ότι η τρόικα την απέρριψε τελεσιγραφικά, δεν τη δικαιώνει. Αποδεικνύει τον αυταρχικό τρόπο με τον οποίο μάς επιβάλλονται όλες οι επιταγές των δανειστών.

Εάν λοιπόν πράγματι η κυβέρνηση εννοεί όσα λέει, ιδού πεδίο δόξης λαμπρό. Δεν έχει παρά να επιμείνει μέχρι τέλους στην άρνησή της. Εφ’ όσον στόχος της είναι να υπερασπιστεί το χειμαζόμενο ελληνικό λαό, να η ευκαιρία. Διαφορετικά μας δουλεύει όλους ψιλό γαζί, ακόμη μία φορά.

Ο πρωθυπουργός της χώρας πρέπει να αποφασίσει επιτέλους με ποιους είναι. Και αν πράγματι εννοεί όσα έλεγε προτού κερδίσει τις εκλογές του 2012, ας αρχίσει αντιμνημονιακή πολιτική και ας ζητήσει και τη στήριξη της αξιωματικής αντιπολίτευσης σ’ αυτήν. Ιδού η Ρόδος. πηγη