Αν η υπόθεση των Ελληνικών Ναυπηγείων ΑΕ (ΕΝΑΕ) δεν αφορούσε τον Έλληνα φορολογούμενο που ήδη έχει καταβάλλει δισεκατομμύρια ευρώ για αυτά, το Πολεμικό Ναυτικό που εδώ και χρόνια περιμένει να εντάξει σε υπηρεσία τα υποβρύχια Type 214 και το εκσυγχρονισμένο Type 209/1200 «Ωκεανός» S118 ώστε να μπορεί να αντιμετωπίσει τη συνεχώς αναβαθμιζόμενη τουρκική απειλή και τις 1.000 περίπου οικογένειες των εργαζομένων στα ΕΝΑΕ που βιώνουν εδώ και μήνες μία δραματική κατάσταση, τότε η συζήτηση στη Βουλή θα προκαλούσε μόνο αίσθημα ευφορίας.

Ως γνωστόν, κατά τη διάρκεια της το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης ζήτησε τη σύσταση εξεταστικής επιτροπής για τα υποβρύχια καθώς θεωρεί ότι υπάρχει «οσμή» σκανδάλου. Τη θέση της κυβέρνησης εξέφρασε στη δευτερολογία του ο Υπουργός Εθνικής Άμυνας, που ανέφερε: «αυτή η Κυβέρνηση δεν φοβάται καμία Εξεταστική Επιτροπή, διότι είναι τόσο καθαρή η σχέση της με αυτή την υπόθεση που κάθε άλλο παρά την φοβίζει». Κατά συνέπεια αφού η κυβέρνηση δεν φοβάται και η αξιωματική αντιπολίτευση το επιθυμεί δεν φαίνεται να υπάρχει εμπόδιο στην επίτευξη συμφωνίας για τη σύσταση της εξεταστικής επιτροπής.

Μετά από περισσότερα από 10 χρόνια «ταλαιπωρίας» των Ελλήνων φορολογούμενων και του Πολεμικού Ναυτικού με το συγκεκριμένο πρόγραμμα και μετά την πρόσφατη καταδίκη του πρώην υπουργού Εθνικής Άμυνας Άκη Τσοχατζόπουλου σε σχέση με το συγκεκριμένο πρόγραμμα, το ελληνικό πολιτικό σύστημα ΟΦΕΙΛΕΙ στον Έλληνα πολίτη και φορολογούμενο να χυθεί άπλετο φως στην υπόθεση σε όλη την υπερδεκαετή εξέλιξη της.

Για να φωτισθούν λοιπόν πλήρως όλες οι πτυχές της υπόθεσης των υποβρυχίων η Εξεταστική Επιτροπή θα πρέπει να επεκταθεί σε όλο το διάστημα από την ενεργοποίηση των αρχικών συμβάσεων μέχρι σήμερα. Καθώς ούτε η καταγγελία των συμβάσεων από την τότε ιδιοκτησία των ΕΝΑΕ, τη γερμανική TKMS/HDW, τον Σεπτέμβριο του 2009, δύο περίπου εβδομάδες πριν τις εθνικές εκλογές, και φυσικά ούτε η λύση που επιλέχθηκε από την τότε κυβέρνηση με τη μορφή του Ν. 3885/2010 δεν προέκυψαν από το υπερπέραν, ούτε από παρθενογένεση.

Αν, για παράδειγμα, η τότε κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας είχε καταγγείλει τις αρχικές συμβάσεις όταν παρουσιάστηκαν τα προβλήματα στο πρωτότυπο του τύπου, το «ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΗΣ», πολλά από αυτά που ακολούθησαν θα είχαν αποφευχθεί.

Όμως, όπως είναι σε όλους γνωστό, αυτό δεν έγινε.

Αντίθετα επιλέχθηκε η συνέχιση της εξέλιξης των συμβάσεων αλλά με τον… ελληνικό τρόπο (καθυστερήσεις, αναβολές, κ.λπ.). Τρόπο που ήδη έχει οδηγήσει το ελληνικό δημόσιο να υποχρεούται, μετά την απόφαση διαιτητικού δικαστηρίου, να καταβάλλει αποζημίωση στη SONAK για τα συστήματα ηλεκτρονικού πολέμου του Ελληνικού Στρατού τα οποία δεν έχει καν παραλάβει (από μόνο του καταπληκτικό «κατόρθωμα» για το οποίο πάλι κάποιοι ευθύνονται) ενώ αντίστοιχος κίνδυνος υφίσταται και για ένα άλλο πρόγραμμα.

Η γερμανική Krauss-Maffei Wegmann αιτείται την καταβολή 124 εκατ. ευρώ λόγω καθυστερήσεων των πληρωμών στο πλαίσιο του προγράμματος προμήθειας των αρμάτων μάχης Leopard 2HEL. Η δεύτερη υπόθεση δεν έχει ακόμη τελεσιδικήσει, αλλά δεν μπορούμε να αποφύγουμε τον πειρασμό να σημειώσουμε ότι όπως ΕΚ ΤΟΥ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΟΣ διαχειρίζεται το ελληνικό δημόσιο τις συμβάσεις η μόνη αρχή που ισχύει είναι η γνωστή λαϊκή ρήση «εκεί που μας χρωστούσαν μας πήραν και το βόδι». Εκτός κι αν τα «βόδια» στη περίπτωσή μας περιγράφουν – χαρακτηρίζουν άλλους ανθρώπους ή/και καταστάσεις.

Όμως η ελληνική αφασία δεν περιορίστηκε μόνο σε αυτό τον τομέα.

Μετά τα υποβρύχια Type 214, τα άρματα μάχης Leopard 2HEL, τα συστήματα ηλεκτρονικού πολέμου του Ελληνικού Στρατού, τo σύστημα αυτοπροστασίας ASPIS II, το σύστημα αυτοπροστασίας ICMS Mk. 3 των Mirage 2000-5 Mk. 2, τα μεταφορικά ελικόπτερα NH-90, τα αεροσκάφη τακτικών μεταφορών C-27J Spartan, και όλα τα προβλήματα που αντιμετώπισαν ή αντιμετωπίζουν αυτές οι συμβάσεις, κανένας δεν θέλει να διαπιστώσει το αυτονόητο; Ότι η χώρα στερείται τις δομές και την τεχνογνωσία ώστε να διαχειριστεί συμβάσεις που αφορούν – συμπεριλαμβάνουν την ανάπτυξη νέων συστημάτων.

Αυτό είναι ιδιαίτερα εμφανές στις συμβάσεις των υποβρυχίων.

Η ελληνική συμμετοχή περιορίστηκε σε ένα «μίζερο» 30% της συνολικής αξίας των συμβάσεων των υποβρυχίων, το οποίο φυσικά περιελάμβανε χαμηλού τεχνολογικού επιπέδου και υψηλού εργατικού κόστους εργασίες. Ποιος άραγε θυμάται τη μεταφορά της κατασκευής του πρωραίου τμήματος του ανθεκτικού που περιλαμβάνει τους τορπιλοσωλήνες και το οποίο αποτελεί το υψηλότερης τεχνικής δυσκολίας τμήμα, στη Γερμανία; Γιατί όλοι αποκρύπτουν ή αγνοούν το γεγονός ότι από το σύνολο της αξίας των συμβάσεων των υποβρυχίων περίπου το 70% καταλήγει τον κύριο Γερμανό υποκατασκευαστή, την TKMS/HDW, αλλά και τους υπόλοιπους στη συντριπτική τους πλειοψηφία Γερμανούς κατασκευαστές;

Παρεμπιπτόντως, τα ίδια ισχύουν και για τα χρήματα που εισέπραξε ο κατά Τσίπραν, «ψευδοεπενδυτής Σάφα», κάτι που όμως δεν ακούστηκε στο Κοινοβούλιο. Για να μην αναφερθούμε και στη γελοία πρόβλεψη για καταβολή στην ελληνική πλευρά, τον πρώτο πελάτη του τύπου, πνευματικών δικαιωμάτων μόλις 1,1 εκατ. ευρώ για κάθε νέο υποβρύχιο Type 214 από το έκτο και μετά που θα κατασκευαστεί για οποιονδήποτε χρήστη σε όλο τον κόσμο.

Και αυτό τη στιγμή που χωρίς την ελληνική παραγγελία το Type 214 θα παρέμεινε απλώς μία σχεδίαση στα χαρτιά. Μήπως για αυτούς του δύο λόγους έλαβαν χώρα οι περιβόητες «χρήσιμες πληρωμές» που βρίσκονται στο μικροσκόπιο των ελληνικών δικαστικών αρχών; Για να παραληφθούν όσα σε σοβαρές χώρες φαντάζουν αυτονόητα; Θυμίζουμε ότι η επιλογή του τύπου είχε γίνει ήδη από το ΚΥΣΕΑ στη βάση εισήγησης του Πολεμικού Ναυτικού.

Η επίδειξη της ίδιας «αφασίας» συνεχίζεται και σήμερα. Ας το πούμε λοιπόν ωμά μπας και «ξεστραβωθεί» κανείς, διότι όσα ακούγονται προκαλούν ιλαρότητα (προς αποφυγήν κλαυθμών για την κατάντια): Τα υποβρύχια χωρίς τους Γερμανούς ΔΕΝ μπορούν να ολοκληρωθούν, τόσο για ουσιαστικούς όσο και για τυπικούς – νομικούς λόγους.

Κατά συνέπεια τα επιχειρήματα των διαφόρων… «μουτζαχεντίν» του στιλ τα υποβρύχια να μεταφερθούν στον Ναύσταθμο Σαλαμίνας και να ολοκληρωθούν εκεί, μπορεί μεν να παρουσιάζονται ως λογικά ή πιθανά, αλλά τους Γερμανούς δεν υπάρχει τρόπος να τους παρακάμψουν.

Την ισχυρή γερμανική «παρεμβολή» στο πρόγραμμα αντιλήφθηκε και η παρούσα ιδιοκτησία των ΕΝΑΕ όταν πέρασαν στην κυριότητα της τα ναυπηγεία μετά τη ψήφιση του Ν. 3885/2010. Γι’ αυτό ακριβώς τον λόγο και τον Μάιο του 2011 ζήτησε η ίδια από το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας τη διακοπή των πληρωμών ώστε να επαναδιαπραγματευτεί τη σύμβαση υποκατασκευής ΕΝΑΕ – TKMS/HDW, η οποία όχι απλώς ήταν ετεροβαρής αλλά μετέφερε και τις εγγυήσεις καλής λειτουργίας των υποβρυχίων αποκλειστικά στα ΕΝΑΕ!

Βέβαια τον Ιούλιο του 2011 η νέα σύμβαση υποκατασκευής που προστάτευε τα συμφέροντα τόσο των ΕΝΑΕ όσο και του ελληνικού δημοσίου ΚΑΤΑΤΕΘΗΚΕ στο Υπουργείο Εθνικής Άμυνας. Από ότι φάνηκε όμως από την ομιλία Αβραμόπουλου στη Βουλή, αυτό θεωρήθηκε «λεπτομέρεια» που δεν άξιζε αναφοράς.

Η «χαζοχαρούμενη» αντιμετώπιση των ζητημάτων από το ελληνικό δημόσιο είχε ως αποτέλεσμα τον Σεπτέμβριο του 2009 να «εκραγεί» η βόμβα. Περίπου δύο εβδομάδες πριν τις εκλογές, η TKMS/HDW κατήγγειλε τις αρχικές συμβάσεις των υποβρυχίων ζητώντας μάλιστα και υψηλότατη αποζημίωση και ανακοίνωσε την πτώχευση των ΕΝΑΕ, δηλαδή το κλείσιμο τους.

Οι Γερμανοί, με βάση την ενέργεια τους και τη στιγμή που εκδηλώθηκε, θωρούσαν ότι ήταν απόλυτα διασφαλισμένοι. Είχαν εισπράξει ότι ήταν να εισπράξουν από μία χώρα, που για τους γνωρίζοντες όδευε ολοταχώς προς την χρεοκοπία, είχαν τεκμηριώσει (κατά την άποψη τους) μία παχυλή αποζημίωση και απαλλάσσονταν από τα ΕΝΑΕ για τα οποία ήταν επίσης ενήμεροι, ότι η Ευρωπαϊκή Επιτροπή θα απαγόρευε κάθε εμπορική δραστηριότητα (η συμφωνία για τη βάση αυτού που απετέλεσε την αποκαλούμενη «στρατιωτική απόφαση» του Δεκεμβρίου του 2010 είχε συνομολογηθεί με την ελληνική κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας το 2008).

Εξεταστική επιτροπή λοιπόν για όλη τη δεκαετία της εξέλιξης των συμβάσεων των υποβρυχίων γιατί με αυτό τον τρόπο θα αναδειχθούν όλα τα λάθη, οι παραλείψεις και οι σκοπιμότητες που μετέτρεψαν το πρόγραμμα σε γεφύρι της Άρτας.

Και το κυριότερο, θα αποφευχθεί η επανάληψη τους, γιατί για όσους δεν το έχουν καταλάβει ακόμη ή αρνούνται να το καταλάβουν, το ρολόι γύρισε πίσω στα 2009 και μέσα στους επόμενους 12 μήνες το ελληνικό δημόσιο, αφού μεταξύ Μαΐου και Νοεμβρίου 2014 αναμένεται ή έκδοση της απόφασης του διεθνούς διαιτητικού δικαστηρίου, το ελληνικό δημόσιο, σύμφωνα με όλες τις εκτιμήσεις, θα βρεθεί πάλι με την πλάτη στον τοίχο.

Δυστυχώς όμως η συζήτηση στη Βουλή το μόνο που αποκάλυψε ήταν η πραγματική ή ηθελημένη – σίγουρα όμως επικίνδυνη – ΑΓΝΟΙΑ των εμπλεκομένων ή των ενδιαφερόμενων.

Για παράδειγμα, ας φέρουμε τα οικονομικά των δύο συμβάσεων («Αρχιμήδης» και «Ποσειδών ΙΙ»). Σύμφωνα με την επίσημη ανακοίνωση του Υπουργείου Εθνικής Άμυνας, κατά τη συζήτηση στη Βουλή ο Υπουργός Εθνικής Άμυνας δήλωσε: «Πράγματι, μέχρι τη ψήφιση του νόμου του 2010, είχαν γίνει πληρωμές της τάξεως των 2,33 δισ. ευρώ. Αλλά και μετά τη ψήφιση αυτού του νόμου, είχε καταβληθεί το ποσόν των 362 εκ. ευρώ».

Καθώς υποβρύχια μέχρι σήμερα δεν έχουν παραδοθεί, άραγε μόνο σε εμάς γεννιέται το ερώτημα «που πήγαν τα λεφτά»; Οι αρμόδιες κρατικές αρχές δεν θα έπρεπε να το ερευνήσουν; Γιατί δεν το έπραξαν;

Αν δεν μας απατά η μνήμη μας, η νέα ιδιοκτησία των ΕΝΑΕ είχε προτείνει τον έλεγχο των πληρωμών του προγράμματος για τις πληρωμές που έγιναν μετά την υλοποίηση του Νόμου 3885/2010 όταν και απέκτησε την ιδιοκτησία των ναυπηγείων. Γιατί δεν έγινε αυτός ο έλεγχος; Ποιος ευθύνεται που δεν άρπαξε την ευκαιρία;

Άλλο παράδειγμα είναι η τύχη του προγράμματος «Ποσειδών ΙΙ» το οποίο ως γνωστόν περιλαμβάνει τον εκσυγχρονισμό μέσης ζωής του υποβρυχίου Type 209/1200 «ΩΚΕΑΝΟΣ» S118 και τη ναυπήγηση δύο υποβρυχίων Type 214.

Το ερώτημα είναι απλό και έχει τεθεί επανειλημμένα δημόσια από το «defence-point.gr». Τα δύο νέα υποβρύχια Type 214 τα θέλουμε και το κυριότερο μπορούμε να τα πληρώσουμε; Αν η απάντηση είναι όχι, γεγονός όχι παράλογο εάν ληφθεί υπόψη η δημοσιονομική κατάσταση της χώρας, τότε για ποιον λόγο μέχρι σήμερα, κανένας υπουργός και καμία κυβέρνηση δεν έχει ενεργοποιήσει τη διαδικασία ακύρωσης τους;

Δεν γίνεται από κανέναν άραγε αντιληπτό, ότι όσο δεν ακυρώνεται το συγκεκριμένο σκέλος του προγράμματος οι τόκοι «τρέχουν»; Ούτε ακόμη και σήμερα, τόσους μήνες μετά την προσφυγή της ιδιοκτησίας των ΕΝΑΕ στο διεθνές διαιτητικό δικαστήριο για το σύνολο των συμβάσεων «Αρχιμήδης» και «Ποσειδών ΙΙ» και φυσικά της εκτελεστικής συμφωνίας; Πόσα λεφτά θα κληθεί να πληρώσει ο άμοιρος ο φορολογούμενος διότι οι υπεύθυνοι δεν γνωρίζουν ούτε καν τους όρους της σύμβασης που έχει υπογράψει (άρα δεσμεύεται) το ελληνικό δημόσιο;

Διότι όπως είναι γνωστό οι στεντόρειες φωνές «πολιτικών αηδονιών» μετατρέπονται σε ψιθύρους ή βαρύτατη… αφωνία όταν έρθει το πλήρωμα του χρόνου και αποδειχθεί η κενότητα των ιδίων και των λόγων τους.

Η ίδια άγνοια επιδεικνύεται για πραγματικούς λόγους, ή λόγω σκοπιμότητας και σε ότι αφορά το ιδιοκτησιακό καθεστώς των ΕΝΑΕ. Διαβάζοντας τόσο την ομιλία του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ όσο και του υπουργού Εθνικής Άμυνας στη Βουλή δημιουργείται η εντύπωση ότι ακόμη θεωρούν τα ΕΝΑΕ ως… κρατικά! Άραγε όλοι ξεχνούν ότι η αλλαγή ιδιοκτησιακού καθεστώτος των ΕΝΑΕ που έγινε το 2010 αποτελούσε εμπορική πράξη μεταξύ δύο ιδιωτικών οντοτήτων;

Κλείνουμε σημειώνοντας, ότι η συζήτηση για την ανάγκη σύστασης εξεταστικής επιτροπής δεν μπορεί να κρύψει τη «γύμνια» αυτών που τη διεξάγουν σε ότι αφορά τις επιλογές για το μέλλον των ΕΝΑΕ. Όπως ήδη έχουμε αναφέρει επανειλημμένα από το «defence-point.gr», αν το ελληνικό δημόσιο δεν επιθυμεί τα ΕΝΑΕ να βρίσκονται υπό ιδιωτική ιδιοκτησία ας τα εθνικοποιήσει.

Όπως κάθε επιλογή έχει και αυτή το κόστος της και αυτό θα το διαπιστώσει ο Έλληνας φορολογούμενος που θα έχει πέσει για μια ακόμα φορά θύμα των φληναφημάτων των εκτός πάσης οικονομικής πραγματικότητας πολιτικών, ανδρών και γυναικών. Στις δημοκρατίες όμως, ο κάθε λαός έχει τους πολιτικούς που του αρμόζουν, αφού βαρύνεται ο ίδιος με την εκλογή τους.