Την απόλυτη πρόκληση στη διεθνή κοινότητα είναι έτοιμη να «καταπιεί» η περιώνυμη «διεθνής κοινότητα» αποδεχόμενη να εμπαίζεται από τους Τουρκοκύπριου, δηλαδή από τους Τούρκους εν προκειμένω, μια χώρα «διεθνώς απροσάρμοστη», που θεωρεί πως όλοι οι υπόλοιποι είναι… κατά βάθος κατώτεροι συγκριτικά με το μεγαλείο τους, ενώ το διεθνές περιβάλλον πρέπει να τους αφήσουν ανεξέλεγκτους, αναγνωρίζοντας παράλληλα ότι κόσμος χωρίς Τούρκους δεν μπορεί να υπάρξει!

Όπως αναφέρει στο άρθρο του ο Κώστας Βενιζέλος από τη Λευκωσία, στα βασικά σημεία του «διαλόγου» ανάμεσα στον Νίκο Αναστασιάδη και τον Ντερβίς Έρογλου, εντάσσεται η προσβλητική απάντηση στη διεθνή νομιμότητα… Όταν ο πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας κάλεσε να τον ηγέτη των Τουρκοκυπρίων να δεχθεί τα ψηφίσματα του ΟΗΕ ως κοινό ανακοινωθέν και βάση διαπραγματεύσεων, η απάντηση παρέπεμψε στον αλήστου μνήμης Ραούφ Ντενκτάς: Του απάντησε πως δεν αποδέχεται τα ψηφίσματα αφού το ψευδοκράτος δεν είναι μέλος του διεθνούς οργανισμού!

Πρόκειται για μια καινοφανή θεωρία, ότι αναγνωρίζω μόνο κάτι του οποίου είμαι μέλος! Και αυτό το υποστηρίζουν οι Τούρκοι φυσικά, όχι η θλιβερή μαριονέτα τους, ο Έρογλου, που στη συνάντηση έδειχνε σα να μην είχε… ενεργηθεί για μια εβδομάδα! Ο προφανής τους στόχους είναι το να οδηγήσουν τη διαδικασία σε αδιέξοδο, αφού στην Άγκυρα δεν το συζητούν καν για ενιαίο κράτος.

Στρατηγικός στόχος είναι η αναγνώριση του ψευδοκράτους και οι διαπραγματεύσεις για τη σύσταση χαλαρής συνομοσπονδίας που είναι το ενδιάμεσο βήμα, ώστε να μπορέσει η Τουρκία να βάλει άμεσα χέρι στα κοιτάσματα υδρογονανθράκων στην Ανατολική Μεσόγειο. Δεν τους εδιαφέρει η ειρηνική συνύπαρξη, αλλά η σταδιακή νομιμοποίηση των τετελεσμένων της εισβολής του 1974 και της κατοχής.

Τόσο απλό. Η ελληνική (ελλαδική και κυπριακή) πλευρά πρέπει να αποχωρήσει από τέτοιες διαδικασίες, διακηρύσσοντας ότι στα «παιχνιδάκια» των Τούρκων δεν πρόκειται να συμμετάσχει νομιμοποιώντας την κοροϊδία έναντι όλων. Ταυτόχρονα, θα πρέπει να απευθυνθούν με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο στις ΗΠΑ, το Ισραήλ, τη Ρωσία και άλλες χώρες στην περιοχή (π.χ. Αίγυπτος) προτείνοντας ξεκάθαρα τρόπους διευθέτησης των εκκρεμών ζητημάτων. Κι όποιος κατάλαβε… κατάλαβε.

Η τακτική που ακολουθούν Αθήνα και Λευκωσία είναι αδιέξοδη. Δεν είναι δυνατόν μετά από δεκαετίες να αποδέχεται η Αθήνα να παίζει το ίδιο παιχνίδι του ποιος φταίει για την απουσία προόδου (blame game) και θα πρέπει σύντομα να αποδεσμευθεί από αυτό. Ο δε ΟΗΕ θα πρέπει να ξεκαθαρίσει εάν σέβεται τα δικά του ψηφίσματα ή θα πρέπει να τα θεωρήσουμε απλώς κουρελόχαρτα. Η προσέγγιση της ελληνικής πλευράς στο Κυπριακό χρειάζεται δραστική αλλαγή.

Και επιτέλους, θα πρέπει να σταματήσουν να φοβούνται κάποιοι την υποτιθέμενη ισχύ των τουρκικών ενόπλων δυνάμεων. Εάν η Άγκυρα επιθυμεί να δοκιμάσει να πειθαναγκάσει, καλώς να ορίσει. Ο Ελληνισμός πρέπει να χαράξει ξεκάθαρες γραμμές του τι θεωρεί αποδεκτό και τι όχι. Εδικά σε μια περίοδο που έχει μια σειρά από διαθέσιμες εναλλακτικές στρατηγικές, δεν είναι δυνατόν να παραμένει παγιδευμένος στη μη στρατηγική του «καλού παιδιού», που στις παλιές-καλές ελληνικές ταινίες αποκαλούνταν… «κλοτσοσκούφι».πηγη