Οι δηλώσεις του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Γιώργου Σταθάκη, στον ραδιοσταθμό «Στο Κόκκινο», για το αποκαλούμενο ως «επαχθές χρέος», έκανε τους πάντες να κουνάνε τα κεφάλια τους για να συνειδητοποιήσουν εάν κατάλαβε τι είπε. Αφενός είπε μια μεγάλη αλήθεια, από την άλλη όμως εξέθεσε το κόμμα του και τη ρητορική του, η δε υπόθεση χρήζει διευκρίνισης.

Εν ολίγοις, σε πλήρη αντίθεση με το κόμμα του, στελέχη του οποίου, αλλά και ο αρχηγός του, αναφέρουν ότι θα ζητήσουν τη διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους, ποσοτικοποίησε το «επαχθές χρέος», αυτό δηλαδή που νομιμοποιείσαι απόλυτα να ζητήσεις τη διαγραφή του, σε μόλις 5%… Τα υπόλοιπα δηλαδή, απλά τα δανειστήκαμε και τα φάγαμε και σταματάμε να τα εξυπηρετούμε αν δεν μας τα… κουρέψουν με την ψιλή.

Επένδυση είναι η αγορά ομολόγων, μπορεί να πάει στραβά, εξάλλου, μεγαλύτερη απόδοση σημαίνει μεγαλύτερο ρίσκο. Άλλο είναι όμως να λες «κατανοώ ότι δεν είναι σωστό, αλλά αν δεν γίνει κούρεμα θα χάσουν όλες οι πλευρές» και άλλο το να φωνασκείς λαϊκίζοντας και πείθοντας τους αφελείς ότι είναι αναφαίρετο δικαίωμά μας η διαγραφή μέρους – και μάλιστα του μεγαλύτερου – του χρέους. Ένα χρέος μάλιστα που βρίσκεται στα χέρια των κρατών πλέον, όχι ιδιωτών, κρατών που έχουν τους δικούς τους λαούς, στην πλάτη των οποίων θα φορτώσεις το όποιο κούρεμα. Οπότε, τουλάχιστον το ζητάς… ευγενικά.

Ας δούμε πρώτα τη δήλωση: «Είναι τα εξοπλιστικά προγράμματα και ο εξηλεκτρισμός του ΟΣΕ, που δεν έγινε ποτέ. Είναι περίπου στο 5%. Η μεγάλη πλειοψηφία του χρέους, πάνω από το 90%, είναι παραδοσιακό, δημόσιο χρέος των αγορών, δηλαδή των ομολόγων. Εκεί δεν υπάρχει νομική διαδικασία για να αμφισβητηθεί».

Τι μας είπε λοιπόν ο Σταθάκης; Προς τιμήν του, καθότι είναι το πρώτο στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ που με τη δήλωσή του δείχνει να καταλαβαίνει, ότι η επιβάρυνση του χρέους από τα εξοπλιστικά προγράμματα είναι εξαιρετικά μικρή, οπότε όλοι οι «ξύπνιοι» συνάδελφοί του, ανεξαρτήτως απόχρωσης που βολικά τα στοχοποιούν, στην ουσία παραπληροφορούν την ελληνική κοινωνία.

Αυτό που δεν μπορεί όμως να γίνει αντιληπτό, είναι το από που κι ως που οπλικά συστήματα που αξιοποιούνται πλήρως επιχειρησιακά από τις ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις, εντάσσονται στο «επαχθές χρέος», σα να λέμε δηλαδή ότι δεν τα χρειαζόμασταν και μας υποχρέωσαν να τα προμηθευτούμε!

Πως είναι δυνατόν βουλευτής του ελληνικού Κοινοβουλίου και μάλιστα πανεπιστημιακός, να αδυνατεί να κατανοήσει πως η Άμυνα είναι… ακριβό σπορ που απαιτεί συνεπή και συνεχή προσπάθεια, καθότι τα οπλικά συστήματα θέλουν συντήρηση, αναβάθμιση και αντικατάσταση σε βάθος δύο, τριών, ή το πολύ τεσσάρων δεκαετιών! Με τη λογική που έχουν ορισμένοι μάλλον θέλουν να μας πουν ότι θα έπρεπε να ήμασταν εξοπλισμένοι με συστήματα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου!

Επειδή όμως δηλώνει και οικονομολόγος, μήπως να μας εξηγούσε αν αφήσεις τον χώρο της Άμυνας χωρίς εξοπλιστικές δαπάνες (κοντεύουμε ήδη δεκαετία ουσιαστικά εάν δεν το έχουν καταλάβει…), όταν συμφωνήσουν ακόμα και αυτοί πως τα συστήματα πάλιωσαν, μπορεί άραγε να αντιληφθεί πόσα δισεκατομμύρια θα απαιτηθούν για την αντικατάστασή τους; Ας ρίξει μια ματιά στα πλοία του στόλου και να μας πει πότε πιστεύει πως πρέπει να ξεκινήσει η αντικατάστασή τους και με τι ρυθμό… Μήπως θα ναυπηγηθούν πέντε μαζεμένα για παράδειγμα;

Εάν όμως ενίσταται συνολικότερα στο να διατηρούμε αξιόμαχες Ένοπλες Δυνάμεις, αυτό είναι αποδεκτό, καθώς αποτελεί μια πολιτική θέση, παρότι διαφωνούμε. Να το δηλώσει όμως για να το γνωρίζουμε απλά θα πρέπει να δηλώσει ευθαρσώς ότι δεν επιθυμεί να το γνωρίζουν και οι σύντροφοί του στον ΣΥΡΙΖΑ και η ελληνική κοινωνία. Παράλληλα, είναι βέβαιο ότι για το θέμα θα πρέπει να τοποθετηθεί επισήμως και το κόμμα.  πηγη