Μετά από δύο περίπου χρόνια παλινδρομήσεων, αμφίσημων δηλώσεων και χωρίς ουσιαστική διαπραγμάτευση (διαπραγμάτευση όπου κύρια παράμετρος είναι το πολιτικό κόστος δεν είναι διαπραγμάτευση) για την αντιμετώπιση του καρκινώματος των Ελληνικών Ναυπηγείων ΑΕ (ΕΝΑΕ) / υποβρυχίων του Πολεμικού Ναυτικού, το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας (ΥΠΕΘΑ)… «πήρε το όπλο του».

Σύμφωνα λοιπόν με πληροφορίες που είδαν το φως της δημοσιότητας ο Υπουργός Εθνικής Άμυνας (ΥΠΕΘΑ) εμφανίζεται να προτείνει ως λύση στο μείζον πρόβλημα των ΕΝΑΕ είναι η «εκκαθάριση εν λειτουργία». Η δε μείζονα αντιπολίτευση (ΣΥΡΙΖΑ), μετά από 22 μήνες, εμφανίζεται να μην έχει συγκεκριμένη πρόταση, όπως διεκήρυσσε, αλλά να περιμένει τις γραπτές προτάσεις του ΥΕΘΑ!

Άραγε τι συνεπάγεται η φερόμενη λύση για τα ΕΝΑΕ ως εταιρική οντότητα και τους εργαζόμενους σε αυτά; Για παράδειγμα ό,τι θα ισχύσει για την Ελληνική Βιομηχανία Οχημάτων (ΕΛΒΟ) ή το «πολιτικό» τμήμα των Ελληνικών Αμυντικών Συστημάτων (ΕΑΣ);

Άραγε έχει συνυπολογίσει κανείς από τους εμπνευστές της φερόμενης ως λύσης, ότι σε γενικές γραμμές η «εκκαθάριση εν λειτουργία» μίας ιδιωτικής ανώνυμης εταιρίας, όπως τα ΕΝΑΕ, αποτελεί πολύπλοκη και χρονοβόρα διαδικασία που μεταξύ άλλων, περιλαμβάνει και δικαστικές κρίσεις; Πιθανή αντίθεση της παρούσας ιδιοκτησίας, τί χρονικές επιπλοκές μπορεί να έχει;

Μάλιστα, το ΥΠΕΘΑ για να οδηγήσει τις εξελίξεις προς αυτή την κατεύθυνση φέρεται ότι προχώρησε ήδη σε μονομερή και εκ των προτέρων (και μάλιστα με ύφος που στους παλαιότερους θυμίζει το «αποφασίζομεν και διατάζομεν» της δεκαετίας του 1970) καταλογισμό απαιτήσεων κατά των ΕΝΑΕ, ενώ σύμφωνα με πληροφορίες που είδαν το φως της δημοσιότητας σχεδιάζει και νέες αγωγές για αποζημιώσεις.

Άραγε με τι σκοπό;

Μήπως «φορτώνοντας» μονομερώς απαιτήσεις να εξαναγκάσουν την παρούσα ιδιοκτησία να αποχωρήσει από την ιδιοκτησία της; Καλά, δεν έχει αντιληφθεί κανείς ότι ήδη η παρούσα ιδιοκτησία τους «πρόλαβε» εδώ και δύο χρόνια προσφεύγοντας, με βάση τις πρόνοιες / ρήτρες της σύμβασης στο διεθνές διαιτητικό δικαστήριο και ζητώντας αποζημίωση 1,2 δις ευρώ για τη γενικότερη τακτική του ελληνικού δημοσίου απέναντί της (διακοπή πληρωμών, αγωγές ΟΣΕ, απόφαση Ευρωπαϊκής Επιτροπής για καθολική απαγόρευση εξαγωγών, κ.λπ.); Και τί θα γίνει στην περίπτωση που η παρούσα ιδιοκτησία… απλώς αναμείνει την έκδοση της απόφασης του διεθνούς διαιτητικού δικαστηρίου;

Άραγε, έχει συνυπολογίσει κανείς από τους εμπνευστές της φερόμενης ως λύσης, ότι όλα αυτά γίνονται, ενώ ήδη εξελίσσεται από το 2012 η διαδικασία στο διεθνές διαιτητικό δικαστήριο που είναι και το μόνο αρμόδιο για την επίλυση αυτών των διαφορών σύμφωνα με τις προβλέψεις των συμβάσεων που κυρώθηκαν με νόμο (3885/2010) από τη Βουλή;

Και επιπλέον, έχει άραγε  συνυπολογίσει κανείς από τους εμπνευστές της φερόμενης ως λύσης, τις προβλέψεις της παραγράφου Α6 του «Άρθρο Μόνο» του Ν. 3885/2010 («Οι ρυθμίσεις του παρόντος νόμου υπερισχύουν κάθε άλλης γενικής ή ειδικής διάταξης νόμου. Για ό,τι δεν ρυθμίζεται ειδικά στις κυρούμενες συμβάσεις εφαρμόζεται συμπληρωματικά ο Αστικός Κώδικας»), καθιστά τους προαναφερθέντες καταλογισμούς άνευ ουσιαστικού αντικειμένου; Έχει ανοίξει ποτέ κανείς τους τα επίσημα χαρτιά;

Άραγε, έχει συνεκτιμηθεί το αν, πόσο και πως, οι συγκεκριμένες αποφάσεις και ενέργειες, επηρεάζουν και επιβαρύνουν τη διαδικασία που ήδη εξελίσσεται στο διεθνές διαιτητικό δικαστήριο;

Και όσον αφορά τα υποβρύχια του Πολεμικού Ναυτικού τι θα γίνει; Με τα ΕΝΑΕ σε «εκκαθάριση εν λειτουργία» τι ακριβώς θα συμβεί; Ποιος θα ολοκληρώσει τις εργασίες των υποβρυχίων για τα οποία ο φορολογούμενος έχει ήδη καταβάλει περισσότερα από 2,3 δις ευρώ;

Μήπως ο Υπουργός Εθνικής Άμυνας, οι σύμβουλοι του και οι αρμόδιοι υπηρεσιακοί παράγοντες, μπήκαν στον κόπο να διερευνήσουν με τη γερμανική πλευρά (TKMS/HDW) για το πως θα ολοκληρωθούν τα υποβρύχια και με τι κόστος και όρους; Ή μήπως εκ των υστέρων, για μια ακόμη φορά, το επιρρεπές στις… ευφυείς ενέργειες, νομικές και μη, ελληνικό δημόσιο, θα βρεθεί προ (δυσάρεστων) εκπλήξεων;

Δυστυχώς, για άλλη μία φορά φοβούμαστε ότι το αποτέλεσμα αυτών των ενεργειών σε ουσιαστικό επίπεδο θα είναι μηδενικό για το ελληνικό δημόσιο και κυρίως τον φορολογούμενο, ο οποίος στο τέλος θα κληθεί να πληρώσει τα «σπασμένα», όπως ακριβώς έχει κάνει μέχρι σήμερα.

Επίσης, για άλλη μία φορά δυστυχώς, φαίνεται ότι διαφεύγουν της προσοχής τα κύρια ζητήματα:

>Τα ΕΝΑΕ, λόγω των «αμαρτιών» του κρατικού παρελθόντος τους, έχουν πλέον μόνο έναν πελάτη, το Πολεμικό Ναυτικό / ελληνικό δημόσιο, του οποίου η οικονομική κατάσταση είναι σε όλους μας γνωστή.

>Τα ΕΝΑΕ, για τα επόμενα 15 χρόνια (μέχρι το 2025) δεν μπορούν να έχουν καμία εμπορική δραστηριότητα σε εφαρμογή της απόφασης της Ευρωπαϊκής Επιτροπής της 1ης Δεκεμβρίου 2010 (η αποκαλούμενη «στρατιωτική απόφαση»).

>Τα ΕΝΑΕ, έχουν ήδη «ακρωτηριαστεί», αφού με νόμο που ψηφίσθηκε από το ελληνικό κοινοβούλιο πριν 12 μήνες περίπου, το ένα τρίτο της έκτασής τους και κατά συνέπεια οι εγκαταστάσεις που βρίσκονται εκεί, αποσπάστηκαν δια νόμου, σε εφαρμογή της «στρατιωτικής απόφασης».

>Τα ΕΝΑΕ, λόγω της ερμηνείας αυτής της απόφασης δεν μπορούν ούτε να εξάγουν σε Ναυτικά τρίτων χωρών, αφού και οι στρατιωτικές εξαγωγές θεωρούνται, με βάση την προαναφερθείσα απόφαση, εμπορική δραστηριότητα που απαγορεύεται για 15 χρόνια (δηλαδή μέχρι τουλάχιστον το 2025).

>Τα ΕΝΑΕ, όπως και κάθε επιχείρηση, για να διατηρήσουν τις θέσεις εργασίας και τη βιωσιμότητα τους απαιτείται να αναλαμβάνουν κατασκευαστικό έργο.

>Με την επιδιωκόμενη λύση τί ακριβώς επιλύεται από τα παραπάνω και πόσες θέσεις εργασίας διασφαλίζονται; Οι υπόλοιποι από ποιον θα αποζημιωθούν και πως;

Είναι αυτονόητο, ότι τα ανωτέρω ζητήματα δεν άπτονται της φύσης της ιδιοκτησίας των ΕΝΑΕ. Είναι δε επίσης αυτονόητο, ότι τα ΕΝΑΕ με τα ανωτέρω βάρη, που ουσιαστικά τα στραγγαλίζουν, απέχουν πολύ από τα να θεωρηθούν «κελεπούρι».  Άραγε, κατά την άποψη των εμπνευστών της λύσης, πόσοι επενδυτές θα εμφανιστούν για να αποκτήσουν το «κελεπούρι»; Εκτός κι αν ως επιθυμητοί επενδυτές θεωρούνται αυτοί που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα…

Το ότι το ζήτημα των ΕΝΑΕ έχει πλέον καταστεί «γόρδιος δεσμός», αλλά και… πολύ «καυτή» πολιτική πατάτα, είναι προφανές ακόμη και στους λιγότερο ενημερωμένους για το ζήτημα. Πολλά μπορούν να καταλογιστούν στη χώρα και τους εκάστοτε κυβερνώντες. Αποδεδειγμένο γεγονός όμως είναι, ότι οι αποφάσεις διεθνών οργάνων γίνονται σεβαστές και η χώρα κάθε άλλο παρά παρίας της διεθνούς κοινότητας είναι.

Βέβαια, σε εσωτερικό επίπεδο, τέτοιου είδους «γενναίες» και «τολμηρές» αποφάσεις μπορεί να διασφαλίζουν πρόσκαιρα πολιτικές «δάφνες». Μήπως όμως είναι άνευ αντικειμένου γιατί απλώς αποσκοπούν στην αποφυγή του πολιτικού κόστους, ενώ τα παραγόμενα αποτελέσματα τους είναι οδυνηρά;

Και τελικά επιλύουν τα προβλήματα; Ή στην εξέλιξη των πραγμάτων πρόκειται να αποδειχθούν ενέργειες – υποτίθεται – καλής πρόθεσης που όμως στρώνουν τον δρόμο προς την κόλαση; Ή και απλώς «πάσα» για τον επόμενο ατυχή που θα καταλάβει τον θώκο του Υπουργείου Εθνικής Άμυνας, όταν θα εκραγεί η βόμβα;

Το ζήτημα των υποβρυχίων του Πολεμικού Ναυτικού έχει βεβαρημένο παρελθόν όχι μόνο σε ότι αφορά τις μίζες που πληρώθηκαν αλλά και τη διαχείριση του ως πρόγραμμα. Σαφώς, τα προβλήματα προέρχονται από το παρελθόν αλλά σωρεύονται στο σήμερα.

Όμως, πλέον δεν μπορεί κανένας να υπεκφεύγει, γιατί καλώς ή κακώς η διαδικασία στη διεθνή διαιτησία έχει ημερομηνία λήξης. Ούτε οι κρατούντες και εκ των πραγμάτων κληρονόμοι των αμαρτιών, λαθών, παραλήψεων του παρελθόντος, ούτε και οι επίδοξοι διεκδικητές της εξουσίας στις επόμενες εκλογές.

Γιατί από «γιουρούσια», «ηρωικές» δηλώσεις και «μάχες», η χώρα έχει «χορτάσει» και τελικά χρεοκόπησε. Ο δε Έλληνας φορολογούμενος έχει επίσης «μπουχτίσει» και πλέον δεν αντέχει σαν τον Σίσυφο να πληρώνει αέναα τα «σπασμένα» πολιτικών πυροτεχνημάτων, που μετά το παροδικό εντυπωσιακό θέαμα… ανάβουν πυρκαγιές τεραστίων διαστάσεων. πηγη