Πολύ πρόσφατα αναφερθήκαμε εκτενώς στο θέμα της επιχειρησιακής αεροπορικής εκπαίδευσης στην Ελλάδα, συγκρίνοντας τις υπάρχουσες υποδομές με εκείνες της Τουρκικής Αεροπορίας και εξετάζοντας κάποιες προοπτικές για την Π.Α. που θα μπορούσαν να έχουν και διεθνείς προεκτάσεις.

Δεν πέρασαν παρά λίγες ημέρες και ο Α/ΓΕΕΘΑ ανακοίνωσε δημόσια την πρόθεση η ΤΑΜΣ «Ηνίοχος» να καταστεί διεθνής, με στόχο μάλιστα αυτό να ξεκινήσει από το 2015!

Παράλληλα πραγματοποιήθηκε στη χώρα μας, υπό την αιγίδα του ΓΕΑ, και ένα σημαντικό αεροπορικό συνέδριο με θέμα «Present and Future of Remotely Piloted Aircraft Systems (RPAS) in Europe». Η εξωστρέφεια λοιπόν αρχίζει -ορθώς κατά τη γνώμη μας- να γίνεται κτήμα της Π.Α. και της ανώτατης στρατιωτικής ηγεσίας.

Σε συνέχεια των παραπάνω, στη παρούσα ανάρτηση θα ασχοληθούμε περισσότερο με την προ-επιχειρησιακή αεροπορική εκπαίδευση στην χώρα μας, και κυρίως με το δεύτερο (βασικό) και το τρίτο (προκεχωρημένο) στάδιο αυτής, με γνώμονα της δυνατότητες αναβάθμισης και διεθνούς συνεργασίας που παρέχονται.

Οι τελευταίες εξελίξεις

Παρά την οικονομική δυσχέρεια, το τελευταίο διάστημα η Διοίκηση Αεροπορικής Εκπαίδευσης (ΔΑΕ) έχει προωθήσει μια σειρά πολύ σημαντικών βελτιωτικών κινήσεων, μεταξύ των οποίων ξεχωρίζουμε:
-Την πρόταση για ενοποίηση των τριών υφιστάμενων Σχολών υπαξιωματικών (ΣΤΥΑ, ΣΥΔ, ΣΙΡ) σε μία, υπό την ονομασία “Σχολή Υπαξιωματικών Αεροπορίας” .
-Την εισαγωγή της ηλεκτρονικής εκπαιδεύσεως με τα σύγχρονα μέσα (e-learning, tele-conference) σε όλο το εύρος των Σχολών και Σχολείων της ΔΑΕ.
-Την αναδιάρθρωση της δομής και της οργάνωσης των διαφόρων Μονάδων και Υπηρεσιών της ΔΑΕ.

Με αυτό τον τρόπο η ΔΑΕ θα λειτουργεί πλέον αποδοτικότερα και ορθολογικότερα πάνω σε νέα πρότυπα, ήδη δοκιμασμένα σε άλλες προηγμένες αεροπορικές δυνάμεις του εξωτερικού, επιτυγχάνοντας ταυτόχρονα και σημαντική εξοικονόμηση οικονομικών πόρων και προσωπικού.

Από την άλλη πλευρά θα έχουμε, όπως όλα δείχνουν, την απόσυρση από ενεργό υπηρεσία των αεροσκαφών A-7E/TA-7C Corsair II μέχρι το τέλος του τρέχοντος έτους. Υπενθυμίζεται πως εδώ και αρκετά χρόνια τα αεροσκάφη αυτά είχαν επωμιστεί ατύπως (και) τον ρόλο LIFT (Lead-In Fighter Training). Και αυτό ίσως να είναι το σημαντικό κενό που θα αφήσουν….

Τέλος, αποτελεί δεδηλωμένη επιδίωξη η περεταίρω διεύρυνση της συνεργασίας που εγκαινιάστηκε το 2008 με την Ιταλική Αεροπορία στον τομέα της αεροπορικής εκπαίδευσης (ανταλλαγές εκπαιδευτών/εκπαιδευομένων) καθώς τα μέχρι τώρα συμπεράσματα από αυτήν είναι εξαιρετικά.

Στις 4 Απριλίου μάλιστα, πραγματοποιήθηκε στην 364 Μοίρα Εκπαίδευσης Αέρος (364 ΜΕΑ) της 120 Πτέρυγα Εκπαίδευσης Αέρος (120 ΠΕΑ), η τελετή αποφοίτησης της 5ης Σειράς εκπαιδευομένων της Ιταλικής Αεροπορίας , οι οποίοι ολοκλήρωσαν την εκπαίδευση βασικού σταδίου στη χώρα μας. Πάνω σε αυτό το πρότυπο θα πρέπει να επιδιωχθεί η σύναψη αντίστοιχων συνεργασιών και με άλλες χώρες (όπως θα δούμε και παρακάτω).

Σε κάθε περίπτωση πάντως, η πρόσφατη απώλεια μιας αντίστοιχης συνεργασίας με το Ομάν, που υπέγραψε σχετική συμφωνία με την Κροατία (!), αποτελεί παράδειγμα προς αποφυγήν.

Για την ιστορία η συμφωνία Ομάν-Κροατίας προβλέπει την παροχή αεροπορικής εκπαίδευσης από την δεύτερη σε 16 ιπταμένους της πρώτης. Συγκεκριμένα, οι ιπτάμενοι του Σουλτανάτου θα συμμετέχουν σε πρόγραμμα αεροπορικής εκπαίδευσης στην Αεροπορική Ακαδημία της Κροατίας που εδρεύει στο Ζάγκρεμπ.

Για το πτητικό σκέλος (που προβλέπει 150 ώρες πτήσης για κάθε εκπαιδευόμενο) θα αξιοποιηθούν τα PC-9M της Μοίρας αεροσκαφών Σταθερών Πτερύγων της 93ης Αεροπορικής Βάσης στο Ζάνταρ, με τη συμμετοχή και δύο εκπαιδευτών της Αεροπορίας του Ομάν.

Τα Τ-6Α Texan II

Η Π.Α. έχει την τύχη να διαθέτει έναν από τους πλέον πολυάριθμους και σύγχρονους στόλους αεροσκαφών βασικής εκπαίδευσης στην Ευρώπη και το ΝΑΤΟ με τα ικανότατα αεροσκάφη Τ-6A. Αποτελεί κοινό μυστικό ότι ο στόλος των ελληνικών Texan II ήταν αυτός που δοκιμάστηκε περισσότερο από την οικονομική δυσπραγία των τελευταίων ετών.

Πλέον όμως η κατάσταση αυτή αλλάζει και τα ποσοστά διαθεσιμότητας επανέρχονται στα πρότερα επίπεδα. Επ’ αυτού, σχετικά πρόσφατα προωθήθηκαν διάφορα προγράμματα προμήθειας ανταλλακτικών για τα συγκεκριμένα αεροσκάφη (αλλά και για τους αεροκινητήρες τους), συμπεριλαμβανομένου και ενός συγκεκριμένου κρίσιμου απαρτίου η καθυστέρηση απόκτησης του οποίου –για γραφειοκρατικούς, κυρίως, λόγους- είχε ως αποτέλεσμα την καθήλωση αρκετών Τ-6Α.

Επόμενο μέλημα θα πρέπει να είναι κάποιες στοχευμένες κινήσεις εκσυγχρονισμού και βελτίωσης των αεροσκαφών αυτών και της παρελκόμενης υποδομής. Από αυτά θα ξεχωρίζαμε:
-Την ανάγκη αντικατάστασης των παρωχημένων οθόνων LCD τύπου 3ΑΤΙ (10 οθόνες ανά αεροσκάφος) -ένα πρόγραμμα για το οποίο Ελληνική εταιρεία έχει παρουσιάσει πιστοποιημένη λύση χαμηλότερου κόστους από οποιαδήποτε άλλη.
-Την απαίτηση προμήθειας ενός εξομοιωτή πτήσης και, παράλληλα, την αναβάθμιση/επέκταση του επίγειου συστήματος GBTS.

Με της κινήσεις αυτές και δεδομένου του σημαντικού αριθμού των εν λόγω αεροσκαφών σε ελληνική υπηρεσία (με τις 361 & 364 ΜΕΑ) θεωρούμε ότι καλύπτονται πλήρως οι ανάγκες της χώρας μας σε αυτόν τον τομέα, ακόμη και αν υπάρξει αυξημένος αριθμός ξένων εκπαιδευόμενων. Πολύ σημαντική τέλος είναι και η ύπαρξη των αεροσκαφών της διαμόρφωσης Τ-6Α ΝΤΑ, τα οποία προσφέρουν τις υπηρεσίες τους και στον τομέα της εκπαίδευσης όπλων.

Το στάδιο της προκεχωρημένης εκπαίδευσης

Σαφώς πιο δύσκολη είναι η κατάσταση στο στάδιο της προκεχωρημένης εκπαίδευσης, λόγω της γήρανσης των Τ-2C/E Buckeye των οποίων η Π.Α. είναι ο τελευταίος χρήστης διεθνώς. Είναι προφανές ότι τα αεροσκάφη αυτά αδυνατούν από καιρό να ανταπεξέλθουν στις σύγχρονες απαιτήσεις εκπαίδευσης, όχι τόσο λόγω ανεπαρκών πτητικών επιδόσεων ή αναξιοπιστίας (το αντίθετο συμβαίνει…) αλλά λόγω της παντελούς απουσίας σύγχρονων οργάνων από το πιλοτήριό τους, που ουδεμία σχέση έχει με εκείνο των σύγχρονων μαχητικών αεροσκαφών για τα οποία θα πρέπει να προετοιμαστούν οι εκπαιδευόμενοι.

Με δεδομένη την αδυναμία χρηματοδότησης ενός προγράμματος αγοράς νέων αεροσκαφών της κατηγορίας, οι λύσεις που απομένουν είναι δύο:

-Ένα πρόγραμμα χρονομίσθωσης νέων αεροσκαφών, για το οποίο το ευκταίο θα ήταν να υπάρξει συνεργασία και με άλλη/ες χώρα/ες με παρόμοιες ανάγκες, ώστε να μοιραστεί το κόστος.
-Ένα, οικονομικό πρόγραμμα αναβάθμισης των αεροσκαφών T-2 εστιασμένο στα ηλεκτρονικά των αεροσκαφών, που θα έδινε μια προσωρινή λύση, τουλάχιστον μέχρι τα οικονομικά δεδομένα να επιτρέψουν κάτι άλλο.

Με βάση λοιπόν την υπάρχουσα οικονομική κατάσταση αλλά και τα λοιπά δεδομένα (συμπεριλαμβανομένης και της απόσυρσης των Α-7, που ακόμη και αν μετατεθεί για μετά τον ερχόμενο Οκτώβριο όπως προβλέπεται σήμερα, νομοτελειακά δεν θα αργήσει να έρθει), το δεύτερο ενδεχόμενο μας φαίνεται ως το πιο ρεαλιστικό και προσιτό. Ένα τέτοιο πρόγραμμα θα μπορούσε, εντελώς ενδεικτικά, να περιλαμβάνει τα εξής:

-Εγκατάσταση οθόνων πολλαπλών λειτουργιών (MFD’s) και συστήματος HOTAS στο πιλοτήριο.
-Εγκατάσταση ψηφιακού καταγραφέα δεδομένων πτήσης (DVR).
-Αντικατάσταση του συνόλου των συστημάτων επικοινωνιών με νέα.
-Εγκατάσταση νέων εκτινασσόμενων καθισμάτων.

-Αντικατάσταση των υπαρχόντων αεροναυτιλιακών βοηθημάτων, (συμπεριλαμβανομένης της τοποθέτησης νέων συστημάτων TACAN, VOR/ILS και INS/GPS) και των οργάνων ελέγχου του κινητήρα, από νέα ψηφιακά.
-Εξέταση της δυνατότητας εγκατάστασης HUD, ίσως από αυτά που θα καταστούν διαθέσιμα από τα αποσυρόμενα Α-7 Corsair II.

Για τα περισσότερα από τα παραπάνω θα μπορούσαν να επιλεγούν υλικά που βρίσκονται ήδη σε υπηρεσία με τα T-6A (π.χ. καθίσματα Mk.16 ή το σύστημα INS/GPS KLN-900) ή που θα μπορούσαν να εγκατασταθούν σε αυτά (π.χ. οθόνες πιλοτηρίου της ελληνικής εταιρείας που προαναφέραμε), επιτυγχάνοντας έτσι οικονομία κλίμακας και σημαντικές ευκολίες στο κομμάτι της εκπαίδευσης/εξοικείωσης, της συντήρησης και της εφοδιαστικής υποστήριξης, δεδομένου και του ότι τα T-2/T-6 επιχειρούν και συντηρούνται στην ίδια Βάση (120 ΠΕΑ).

Για τα λοιπά ζητήματα υποστήριξης των Buckeye, που υπενθυμίζουμε ότι παραμένουμε (και μάλλον θα παραμείνουμε αρκετά χρόνια ακόμη…) ο μοναδικός χρήστης τους, θα μπορούσε να επιδιωχθεί η δωρεάν παραχώρηση πρόσθετου αριθμού T-2C από αυτά που έχει αποσύρει προ ετών το USN, όπως συνέβη και στο παρελθόν.

Κάτι ανάλογο θα μπορούσε να γίνει και με τους κινητήρες J85 των αεροσκαφών που επίσης θα αντιμετωπίσουν προβλήματα εφοδιαστικής υποστήριξης. Εδώ μάλιστα οι επιλογές ίσως είναι και περισσότερες καθώς σχετικά απάρτια ή και ολόκληροι τέτοιοι αεροκινητήρες (και μάλιστα της αναβαθμισμένης έκδοσης J85-4) θα καταστούν διαθέσιμοι παράλληλα με την επικείμενη σταδιακή απόσυρση των εκσυγχρονισμένων Τ-38C Talon της USAF.

Με ένα τέτοιο περιορισμένο και φθηνό πακέτο εκσυγχρονισμού τα Τ-2 θα μπορούσαν να προσφέρουν αξιόπιστα τις υπηρεσίες τους από τις 362 & 363 ΜΕΑ τουλάχιστον μέχρι το 2025, με τα νέα ηλεκτρονικά βοηθήματα να λύνουν το πρόβλημα της εφοδιαστικής υποστήριξης, να παρέχουν νέες δυνατότητες και φυσικά να προσομοιώνουν καλύτερα το περιβάλλον πιλοτηρίου ενός σύγχρονου μαχητικού αεροσκάφους.

Ακόμη και έτσι όμως αν το κόστος ενός τέτοιου προγράμματος κριθεί μεγάλο, θα μπορούσε να επιδιωχθεί η «ενσωμάτωσή» του σε κάποιο μεγαλύτερο πρόγραμμα (ίσως ως Α.Ω. από τον κατασκευαστή που θα επιλεγεί για εκείνο), όπως αυτό της αναβάθμισης των F-16C/D.

Υπενθυμίζεται εξάλλου, πως ακόμη και με τον ισχύων προγραμματισμό της Π.Α. τα Τ-2 θα παραμείνουν σε χρήση μέχρι το 2021, οπότε η παραπάνω πρόταση δεν στερείται λογικής βάσης.

Σε κάθε περίπτωση όμως πρόκειται για ένα συμβιβαστικό και χαμηλού κόστους μέτρο έως ότου καταστεί εφικτή η απόκτηση πραγματικά σύγχρονων εκπαιδευτικών προκεχωρημένης εκπαίδευσης, για τα οποία τα πλέον πρόσφατα σχέδια έκαναν λόγο για έναν αριθμό 28 αεροσκαφών (αντί των 37+4 που αναφέρονταν παλαιότερα).

Τέλος, και ανεξάρτητα από τα προαναφερθέντα, θα μπορούσε να εξεταστεί και η αύξηση του αριθμού των Ελλήνων εκπαιδευομένων που παρακολουθούν το στάδιο της προκεχωρημένης εκπαίδευσης στα ΜΒ-339FD (και προσεχώς στα T-346A Master;) της Ιταλικής Αεροπορίας, με αντίστοιχη αύξηση των Ιταλών εκπαιδευομένων στα ελληνικά Τ-6Α.

Μια συνολική πρόταση

Με τα παραπάνω μέτρα θα μπορούσε να προωθηθεί η μετεξέλιξη και καθιέρωση της 120 ΠΕΑ ως ένα διεθνές/ΝΑΤΟικό εκπαιδευτικό κέντρο αντίστοιχο με το NFTC στον Καναδά ή ως ένα κοινό Πανευρωπαϊκό Κέντρο Αεροπορικής Εκπαίδευσης (κάτι που είχε επιδιωχθεί -ανεπιτυχώς όμως- και στο πρόσφατο παρελθόν). Βασικός άξονας για κάτι τέτοιο θα πρέπει να είναι η δημιουργία και προσφορά ελκυστικών (και ευέλικτων) «πακέτων» παρεχόμενης αεροπορικής εκπαίδευσης προς ενδιαφερόμενες χώρες του εξωτερικού.

Αφετηρία αυτού δεν θα μπορούσε να είναι άλλη από διεύρυνση της ήδη υπάρχουσας συνεργασίας με συμμαχικές χώρες όπως η Ιταλία και, δευτερευόντως, η Γαλλία και το Βέλγιο.

Από εκεί και πέρα θα μπορούσαν να αναζητηθούν και άλλοι ενδιαφερόμενοι όπως η Λιβυκή Αεροπορία (με την οποία υπάρχει ήδη συμφωνία για φοίτηση σημαντικού αριθμού αεροπόρων της στη Σχολή Ικάρων) που βρίσκεται σε φάση ριζικής αναδιοργάνωσης, η Αεροπορία του Κατάρ (με την οποία υπάρχει ήδη συνεργασία με τάσεις συνεχούς διεύρυνσης που θα περιλαμβάνει την αποστολή Έλληνα εκπαιδευτή από την 331Μ στο Κατάρ, συμμετοχή δύο καταριανών χειριστών στο ΣΟΤ/ΚΕΑΤ, ανταλλαγές ιπταμένων για διάστημα τουλάχιστον ενός έτους κλπ.), την Αιγυπτιακή Αεροπορία, την Αεροπορία των Η.Α.Ε., κ.ά.

Τα εκπαιδευτικά αυτά «πακέτα» θα πρέπει να είναι όσο το δυνατό πιο ολοκληρωμένα αλλά και ευπροσάρμοστα στις απαιτήσεις του κάθε «πελάτη». Πέραν του καθαρά πτητικού σκέλους στην 120 ΠΕΑ, θα μπορούσαν να περιλαμβάνουν και τα εξής:

-Θεωρητική και πρακτική στα λοιπά Σχολεία της ΔΑΕ στη Καλαμάτα (Σχολείο Εκπαίδευσης Θαλάσσιας Επιβίωσης, Σχολείο Ασφαλείας Πτήσεων, Σχολείο Πρόληψης Ατυχημάτων).
-Εκπαίδευση σε ένα Σχολείο Διαφυγής Ιπταμένων που θα προέλθει από αναβάθμιση του ήδη υπάρχοντος και πρόσφατα καθιερωθέντος, σε συνεργασία πάντα και με την 31 ΜΕΕΔ.

-Εκπαίδευση αρχικού σταδίου στην Δεκέλεια, ένας τομέας για τον οποίο το Ανώτατο Αεροπορικό Συμβούλιο εισηγήθηκε πρόσφατα (κατόπιν σχετικής μελέτης της ΔΑΕ) την απόκτηση νέων σύγχρονων αεροσκαφών προς αντικατάσταση των Τ-41D Mescalero. (Με αυτό το κομμάτι της αεροπορικής εκαπίδευσης θα ασχοληθούμε εκτενέστερα σε ξεχωριστό άρθρο μας στο μέλλον.)

-Εξειδικευμένη τεχνική εκπαίδευση υψηλού επιπέδου στο Εκπαιδευτικό Κέντρο της ΕΑΒ στη Τανάγρα, το οποίο είναι πιστοποιημένο για παροχή εκπαίδευσης κατά EASA Part-147 και διενέργεια εξετάσεων για την απόκτηση άδειας συντήρησης αεροσκαφών πολιτικού νηολογίου κατά EASA Part-66, ενώ πρόσφατα διεύρυνε και το φάσμα των παρεχόμενων υπηρεσιών του σε συνεργασία με ακαδημαϊκούς φορείς στην Ελλάδα και το εξωτερικό.

Σημειώνεται πως στο εν λόγω Κέντρο (που λειτουργεί από το 1977) ξεκίνησε προ μερικών ημερών και η εκπαίδευση των πρώτων 41 από τα συνολικά 112 στελέχη της Προεδρικής Φρουράς των Η.Α.Ε. που θα εκπαιδευτούν εκεί στα αντικείμενα της γενικής μηχανολογίας, της ηλεκτρολογίας και των ηλεκτρονικών βάσει σχετικής συμφωνίας. Εξάλλου η ΕΑΒ ήδη υλοποιεί με επιτυχία προηγούμενο πρόγραμμα (ξεκίνησε τον Σεπτέμβριο του 2012) παροχής υπηρεσιών εκπαίδευσης σε 63 σπουδαστές σε 6 τμήματα, πάνω σε αεροπορικά αντικείμενα πολιτικού και στρατιωτικού νηολογίου.

-Υψηλού επιπέδου υπηρεσίες εκπαίδευσης και δοκιμών με πραγματικά πυρά που παρέχει το Πεδίο Βολής Κρήτης.

Τα παραπάνω σκέλη έρχεται να συμπληρώσει με τον καλύτερο τρόπο η δημιουργία ενός διεθνούς Κέντρου Επιχειρησιακής Εκπαίδευσης και Αεροπορικής Πρακτικής με βάση το ΚΕΑΤ στην Ανδραβίδα, όπως είχαμε προτείνει σε προηγούμενη ανάρτησή μας.

Με την απόσυρση μάλιστα και των A-7 Corsair II θα μπορούσε να εξεταστεί και το ενδεχόμενο μεταφοράς στον Άραξο των F-4E AUP Phantom (είτε με τις δύο Μοίρες ως έχουν, είτε σε μία ενισχυμένη που θα ήταν και το προτιμότερο), «απελευθερώνοντας» έτσι πλήρως την Ανδραβίδα για τις διευρυμένες εκπαιδευτικές τις δραστηριότητες.

Σε μια τέτοια περίπτωση θα ήταν ίσως εφικτή ακόμη και η κατάργηση της 117 Πτέρυγας Μάχης (προσφέροντας επιπλέον εξοικονόμηση ανθρώπινων και οικονομικών πόρων) και η διατήρηση στη Βάση μόνο του αναβαθμισμένου ΚΕΑΤ που πλέον θα διαθέτει απεριόριστους χώρους για την λειτουργία του (ως επίκεντρο όλων των εκπαιδευτικών δραστηριοτήτων, επιτρέποντας στις υπόλοιπες Αεροπορικές Βάσεις να συνεχίζουν απρόσκοπτα το καθαρά επιχειρησιακό τους έργο) αλλά και την φιλοξενία ξένων αποστολών.

Με αυτόν τον τρόπο η Πελοπόννησος θα μετατρεπόταν σε ένα διεθνές κέντρο ολοκληρωμένης αεροπορικής εκπαίδευσης, με προφανή οφέλη για την τοπική κοινωνία. Ανάμεσα στα σημεία που θα καθιστούσαν μια τέτοια πρόταση εξαιρετικά ελκυστική για την προσέλκυση ξένων ενδιαφερομένων είναι:

-Η γειτνίαση των δύο Βάσεων (Ανδραβίδας και Καλαμάτας) που θα αποτελούν τους βασικούς άξονες του όλου εγχειρήματος.

-Η ύπαρξη αρκετών πεδίων βολών-ασκήσεων στην ευρύτερη περιοχή (π.χ. Πεδίο Βολής Ζακύνθου) που επιτρέπουν ρεαλιστική και ασφαλή εκπαίδευση με πραγματικά πυρά, πράγμα σπάνιο πλέον για τις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες.

-Η σχετικά αραιή αεροπορική κίνηση στην ευρύτερη περιοχή.

-Οι καλές καιρικές συνθήκες που επικρατούν στη περιοχή, σε πλήρη αντίθεση με ότι συμβαίνει στη κεντρική και βόρεια Ευρώπη (είναι χαρακτηριστικός ο ενθουσιασμός των Αμερικανών χειριστών της USAFE -και- γι’ αυτό το σκέλος της πρόσφατης συνεκπαίδευσης με την Π.Α.)

-Η ποικιλία ανάγλυφου του εδάφους της περιοχής σε συνδυασμό με την εγγύτητα της θάλασσας, που προσφέρουν την δυνατότητα εξάσκησης επάνω σε ποικιλία περιβαλλοντικών δεδομένων και μάλιστα σε μια αραιοκατοικημένη περιοχή με ότι θετικό συνεπάγεται αυτό στον τομέα της ασφάλειας και της απουσίας περιορισμών στην εκπαίδευση.

-Τόσο στην Καλαμάτα, όσο και στην Ανδραβίδα έχουν φιλοξενηθεί κατά καιρούς διάφορες εκπαιδευτικές δραστηριότητες με διεθνή συμμετοχή, κατά τις οποίες οι ξένες αποστολές αποκόμισαν τις καλύτερες των εντυπώσεων ενώ και η ελληνική πλευρά συγκέντρωσε την απαραίτητη εμπειρία.

-Η γεωγραφική θέση της Πελοποννήσου παρέχει ευκολία πρόσβασης (τόσο από οικονομικής, όσο και από πρακτικής άποψης) στις χώρες της Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής, κάτι που φυσικά δεν ισχύει αντίστοιχες υποδομές στη Βόρεια Ευρώπη ή στις Η.Π.Α.

Συμπερασματικά, αναπτύσσοντας μια τέτοια υποδομή η Π.Α. και η χώρα μας γενικότερα έχουν πολλαπλά οφέλη να αποκομίσουν.

Πέρα από τα προφανή οικονομικά και επιχειρησιακά, κάτι τέτοιο θα αναβάθμιζε κάθετα και το κύρος της Π.Α. διεθνώς, με την λεγόμενη «στρατιωτική διπλωματία» να βρίσκει πλήρη εφαρμογή.

Και μια είδηση της τελευταίας στιγμής

Μόλις ολοκληρώθηκε η συγγραφή του παρόντος άρθρου, γνωστοποιήθηκε πως η 2η Κύρια Βάση Αεριωθουμένων (2 AJU) της Τουρκικής Αεροπορίας με έδρα τη Σμύρνη, θα μετατραπεί σε διεθνές κέντρο παροχής υπηρεσιών αεροπορικής εκπαίδευσης.

Το κέντρο αυτό, που αναμένεται να λειτουργήσει το 2015, θα παρέχει εκπαίδευση σε χειριστές προερχόμενους από χώρες-μέλη του ΝΑΤΟ καθώς και από άλλες φίλιες προς την Τουρκία χώρες.

Σημειώνεται πως Τουρκία ανέλαβε την ευθύνη υλοποίησης του ΝΑΤΟικού προγράμματος «Multinational Aviation Training Centre», μετά την υποχώρηση της Τσεχίας που επίσης το διεκδικούσε. Η Ελλάδα, αλήθεια, τι ακριβώς έκανε;

Ακόμα και μετά από αυτή την δυσάρεστη εξέλιξη, πιστεύουμε ότι υπάρχουν ακόμη τα περιθώρια για να δημιουργηθεί κάτι αντίστοιχο και στη χώρα μας, ώστε να λειτουργήσει και ως αντίβαρο στις τουρκικές κινήσεις, αλλά και ως βάση για να μην αποδεχτούμε απλώς τον ρόλο του κομπάρσου (και) σε αυτόν τον τομέα.

Εξάλλου το ίδιο το ΝΑΤΟικό πρόγραμμα «Multinational Aviation Training Centre» καταδεικνύει την ανάγκη ύπαρξης τέτοιων υποδομών στη περιοχή μας.

Με δεδομένο μάλιστα ότι αρκετές από της γύρω χώρες δεν έχουν και τις …καλύτερες σχέσεις με τη Τουρκία, συνεπώς είναι μάλλον βέβαιο ότι θα υπάρξει ενδιαφέρον συνεργασία με τη χώρα μας εάν δημιουργηθούν και εδώ οι ανάλογες υποδομές για τις οποίες μιλήσαμε και πιο πάνω.

Η παρούσα στρατιωτική ηγεσία έχει δείξει τη βούληση κάνοντας αρκετά θετικά βήματα προς την σωστή κατεύθυνση το τελευταίο διάστημα.

Καιρός πια για το άλμα!

πηγη