Με βάση όλες τις ενδείξεις θα συνεχίσει να παρατείνεται η εκκρεμότητα για το μέλλον των Ελληνικών Ναυπηγείων ΑΕ (ΕΝΑΕ) αφού, πλην της απόφασης για την ολοκλήρωση και παραλαβή των τεσσάρων υποβρυχίων του Πολεμικού Ναυτικού, τα μείζονα προβλήματα που τα ταλανίζουν και είναι καθοριστικά για το μέλλον τους δεν φαίνεται να διευθετούνται.

Φυσικά πρώτο στον σχετικό κατάλογο είναι το βιομηχανικό έργο που τα ΕΝΑΕ θα μπορούν να αναλάβουν και το οποίο δεν μπορεί να καλύψει από μόνη της η εσωτερική αγορά (κυρίως το πρόγραμμα ναυπηγήσεων του Πολεμικού Ναυτικού) για τους γνωστούς, σε όλους μας, λόγους.

Σύμφωνα με πληροφορίες που δημοσιεύθηκαν στη «Ναυτεμπορική» τη Δευτέρα 14 Απριλίου, η ελληνική κυβέρνηση μετά από δύο χρόνια διαπραγματεύσεων έχει εξασφαλίσει μόνο την προφορική δέσμευση του επιτρόπου Αλμούνια για τις στρατιωτικές εξαγωγές. Κατά την εφημερίδα, ο Αλμούνια στην πρόσφατη επίσκεψη του στην Αθήνα επανέλαβε την προφορική δέσμευση του να επιτραπεί στα ΕΝΑΕ να κατασκευάζουν πολεμικά πλοία για τρίτες χώρες.

Κυνικότατα θα σημειώσουμε, ότι εν όψει των επικείμενων ευρωεκλογών η αξία αυτής της προφορικής δέσμευσης είναι μάλλον μικρή. Άραγε δεν ανησυχεί την ελληνική κυβέρνηση, ότι με την αλλαγή των επιτρόπων στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή μετά τις ευρωεκλογές η προφορική δέσμευση ενός πρώην επιτρόπου εκ των πραγμάτων και εξ αντικειμένου δεν μπορεί να δεσμεύει τον διάδοχο του;

Μήπως θα έπρεπε να ασκηθεί η μέγιστη δυνατή πίεση και μάλιστα σε ανώτατο πολιτικό επίπεδο, ώστε η προφορική δέσμευση του Αλμούνια να αποκτήσει και επίσημη γραπτή υπόσταση πριν της ευρωεκλογές; Γιατί αν σε περίπτωση αλλαγής επιτρόπου, η διαδικασία «συρθεί» για άλλο ένα ή δύο χρόνια τότε ο «ασθενής» που ήδη βρίσκεται στην εντατική θα μας αποχαιρετίσει.

Είναι σε όλους γνωστό ότι τα συμφέροντα εντός Ευρωπαϊκής Ένωσης στη ναυπηγική βιομηχανία είναι πολύ ισχυρά και το κυριότερο αντιμετωπίζουν μία πραγματικότητα αντίστοιχη αυτής που βιώνει η εγχώρια ναυπηγική βιομηχανία. Η εσωτερική αγορά για τις μείζονες ευρωπαϊκές βιομηχανίες του χώρου συνεχώς συρρικνώνεται και ο διεθνής ανταγωνισμός γίνεται όλο και πιο έντονος με τους «χαμένους» να αντιμετωπίζουν πλέον το ορατό φάσμα της «εξαφάνισης».

Από την άλλη πλευρά η κυβέρνηση δεν φαίνεται ακόμη να έχει διαμορφώσει συνολική, συνεκτική και ολοκληρωμένη πολιτική για την εγχώρια ναυπηγική και ναυπηγοεπισκευαστική βιομηχανία. Αντίθετα φαίνεται να έχει υιοθετηθεί μία αποσπασματική πολιτική που επιχειρεί να αντιμετωπίσει επιμέρους ζητήματα (πολύ ουσιαστικά μεν, αλλά επιμέρους) και παραπέμπει το ακανθώδες κύριο και καίριο ζήτημα, πως δηλαδή η εγχώρια βιομηχανία θα αποκτήσει μερίδιο στον παγκόσμιο παραγωγικό καταμερισμό, στις ελληνικές καλένδες και τις όποιες ευθύνες για την απάντηση του από το ένα στο άλλο υπουργείο.

Τελευταίοι «άτυχοι» στη σειρά εμφανίζονται τα υπουργεία Οικονομικών, Ανάπτυξης και Εργασίας, αφού το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας πλέον επέλεξε για τον εαυτό του αποκλειστικά τον ρόλο του «πελάτη». Άραγε αυτό αποτελεί συντονισμό μεταξύ συναρμοδίων υπουργείων ή… «στρίβειν δια του αρραβώνος»;

Άραγε ενθυμούνται οι εμπλεκόμενοι, ότι την εκτελεστική συμφωνία, που κυρώθηκε και με νόμο, υπέγραψαν οι υπουργοί Οικονομικών και Εθνικής Άμυνας της Ελληνικής Δημοκρατίας; Με βάση αυτό το δεδομένο, τι σημαίνει και ποιες επιπτώσεις μπορεί να έχει η μονομερής, κατά δήλωση, μεταβολή της κατάστασης του υπουργείου Εθνικής Άμυνας;

Κλείνοντας, θα επισημάνουμε την παράμετρο του χρόνου.

Όσο περισσότερο καθυστερεί η λύση του δράματος των ΕΝΑΕ, η oποιαδήποτε λύση, τόσο η κατάσταση θα γίνεται δυσκολότερη και τόσο περισσότερα θα είναι τα θύματα της.

Με πρώτους, που ήδη το βιώνουν, τους εργαζόμενους και τελικά τον Έλληνα φορολογούμενο που ως συνήθως θα κληθεί να πληρώσει τον λογαριασμό.πηγη