Τρία πράγματα στον πλανήτη δεν αφήνουν ίχνη στο πέρασμά τους:
το πουλί που σχίζει τον αέρα, το ψάρι που διαπλέει το νερό
και το οικονομικό έγκλημα του Μανδαρίνου (κινέζικη παροιμία).

Η σοφία αυτή βρήκε απόλυτη εφαρμογή στην Ελλάδα, όπου, μάλιστα, το οικονομικό έγκλημα των Μανδαρίνων καλύπτεται πλήρως και από το κατάπτυστο άρθρο 86 του Συντάγματος, που το μαστόρευσαν κορυφαίοι πολιτικοί-συνταγματολόγοι της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ.

Αφορμή να γράψω αυτό το σημείωμα μου έδωσε ρεπορτάζ του έγκυρου περιοδικού «Defense News» (24 Μαρ. 14). Ο τίτλος του είναι: «Turkey hopes Sikorsky deal Boosts Local Industry, Exports» (Η Τουρκία ελπίζει ότι η συμφωνία με τη Sikorsky θα προαγάγει την εγχώρια βιομηχανία και εξαγωγές). Αναφέρεται στη συμφωνία του τουρκικού υπουργείου Άμυνας/Υπηρεσία Εξοπλισμών (SSM) με τον αμερικανικό κολοσσό Sikorsky, για συμπαραγωγή συνολικά 300 μεταφορικών ελικοπτέρων Τ-70 Black Hawk.

Εν συντομία

Η υπόθεση, εν συντομία (όπως περιγράφεται στο ρεπορτάζ), έχει ως εξής:

Η SSM, διοικούμενη από έναν ευφυή, πατριώτη (χρειάζεται να το τονίσω αυτό) και σπουδαίο τεχνοκράτη, τον Murat Bayar, άρχισε από… 5ετίας να ερευνά συστηματικά το χώρο, διεθνώς, για επιλογή της καλύτερης και συμφερότερης λύσης συμπαραγωγής μεταφορικών ελικοπτέρων όχι μόνο για τις Ενοπλες Δυνάμεις (Σ.Ξ., Π.Ν., Π.Α.) αλλά και για Χωροφυλακή, Αστυνομία, Πυροσβεστικό, Λιμενικό κ.λπ.

Κοντολογίς, επεδίωκε μια συγκεντρωτική αγορά-συμπαραγωγή με όλα τα θετικά που προκύπτουν απ’ αυτή, αποκλείοντας ιδιαίτερα «συμπόσια» που ελάμβαναν και λαμβάνουν χώρα στα καθ’ ημάς.

Μετά, λοιπόν, πέντε χρόνια διαπραγματεύσεων, έχοντας φέρει σε κατάσταση εκνευρισμού τους προμηθευτές, κατέληξε στο αμερικανικό (Τ-70, Black Hawk, S) γιατί επέτυχαν καλύτερους όρους. Ας δούμε τους βασικότερους:

Η SSM έλαβε ήδη άδεια πώλησης του ελικοπτέρου από τη Sikorsky σε χώρες της περιοχής από τις οποίες αποσύρθηκε η δεύτερη.

Το κόστος του Ε/Π Τ-70 προκύπτει αρκετά μικρότερο απ’ ό,τι θα στοίχιζε η απ’ ευθείας αγορά.

Το 70% της συμπαραγωγής θα είναι τουρκική προστιθέμενη αξία.

Αυτά εν ολίγοις.

Το ελληνικό ανάλογο

Ας δούμε την αγορά από την Ελλάδα/ ΥΕΘΑ Γενική Διεύθυνση Εξοπλισμών 20 μεταφορικών ελικοπτέρων ΝΗ-90 από την ευρωπαϊκή κοινοπραξία ΝΗ-Industries (Γαλλία-Ολλανδία-Ιταλία).

Το 2003 πρωθυπουργός ήταν ο κ. Κων. Σημίτης, υπουργός Αμυνας ο κ. Γιάννος Παπαντωνίου, διευθυντής Γενικής Διεύθυνσης Εξοπλισμών ο κ. Τραυλός, υπουργός Οικονομικών ο κ. Χριστοδουλάκης (χρειάζεται να τον αναφέρουμε κι αυτόν).

Περί το 1995 είχε υποβληθεί από το Στρατό, εγκαίρως, μελέτη ανανέωσης στόλου μεταφορικών ελικοπτέρων λόγω επικείμενης γήρανσης των θρυλικών UH-ΙΗ. Το υπουργείο θα έπρεπε ασφαλώς να ζητήσει ανάλογες ανάγκες από άλλους φορείς και υπουργεία (Αστυνομία, Λιμενικό, Πυροσβεστική, Π.Ν., Π.Α. κ.ά.) και να προχωρήσει στην έρευνα αγοράς κ.λπ.

Η τελευταία διαδικασία όμως ήταν άγνωστη στη ΓΔΕ, διότι δεν συνέφερε τους Μανδαρίνους, που πρέπει σαλαμοποιούντες και ιδιωτικοποιούντες τις προμήθειες να έχουν εύκολες και ζουμερές μίζες.

Το 2003, λοιπόν, εν ονόματι του… επείγοντος της «τουρκικής απειλής» και της αφοσίωσής μας στο Ευρωπαϊκό Πνεύμα (και τα δύο τα επικαλέσθηκαν οι Μανδαρίνοι), χωρίς καμία διαδικασία διαγωνισμού υπέγραψαν σύμβαση (034Α/2003) προμήθειας 20 ελικοπτέρων με τα παρακάτω στοιχεία:

Η τιμή αγοράς (670 εκατ. ευρώ ) ήταν ακριβότερη κατά 30%-40% απ’ αυτή που τα ίδια Ε/Π αγοράσθηκαν, ακριβώς την ίδια εποχή, από Φινλανδία-Νορβηγία.

Δόθηκε τερατώδης προκαταβολή, πέρι τα 340 εκατ. ευρώ , για ευνόητους λόγους. Παρακάμπτοντας την καθιερωμένη διαδικασία πληρωμών.

Τα Ε/Π ήσαν παντελώς άγνωστα, αδοκίμαστα, δηλαδή γουρούνι στο σακί.

Το κόστος προμήθειας επιβαρύνθηκε με ακόμη 70 εκατ. ευρώ από τη συμφωνία πληρωμής με τη διαδικασία swaps που ρύθμισε ο υπ. Οικ. κ. Χριστοδουλάκης μέσω Ντόιτσε Μπανκ (D.Β.)

(Σημ.: Περιέργως όλες οι συμφωνίες αυτού του είδους όδευαν στην D.Β., λες και δεν υπήρχαν άλλες τράπεζες. Η τράπεζα αυτή ήταν η επιλογή του σημιτικού κατεστημένου). Ολα με δανεικά λεφτά.

Εξώφθαλμη

Η ελληνική συμμετοχή, δηλαδή η δουλειά που θα έκανε στο ογκώδες αυτό εξοπλιστικό πρόγραμμα η εγχώρια βιομηχανία, δηλαδή ΕΑΒ και άλλοι υποκατασκευαστές, δεν ξεπερνούσε το… τερατώδες ποσοστό του 1,19%, ναι 1,19%!!! Απίστευτο, την ώρα που η Φινλανδία εξασφάλιζε 40% και συναρμολόγηση των Ε/Π στο Ελσίνκι!

Η πληροφόρηση αυτή δίδεται επίσημα από το ΥΕΘΑ (Φ900α/8426/11687/1 Απρ. 11) με υπογραφή κ. Π. Μπεγλίτη.

Η σύμβαση αυτή αποτελεί το πλέον κραυγαλέο σκάνδαλο της σημιτοεποχής, αλλά επειδή οι συμποσιαζόμενοι είναι πολλοί, έχει επιμελώς κουκουλωθεί!! Επαναλαμβάνω ότι έχει κουκουλωθεί.

Το σκάνδαλο αυτό έγινε ακόμη περισσότερο… σκανδαλώδες. Διότι:

Ενώ τα ελικόπτερα έπρεπε να είχαν παραδοθεί το 2007, σήμερα, 2014 και 11 χρόνια ακριβώς μετά την υπογραφή της σύμβασης, έχουν παραδοθεί μόνο… 8, χωρίς κανείς να έχει ενδιαφερθεί από τους διαδόχους υπουργούς (κ. Μεϊμαράκης, Βενιζέλος) για επιβολή ρητρών και απαίτηση επιστροφής μέρους της προκαταβολής. Μαντεύετε γιατί. (Σημ.: τα παραληφθέντα δεν είναι επιχειρησιακώς διαθέσιμα. Χαρακτηρίζονται Initial operational capability).

Η άθλια συμπαραγωγή 1,19% δεν έχει ακόμη ολοκληρωθεί!

Τα προσφερθέντα αντισταθμιστικά έγιναν κι αυτά, όπως όλα τα Α/Ω των αγορών της εποχής, οχήματα διαπλοκής και απάτης που εξυπηρετούν τα μέλη της συμμορίας προμηθευτών-Μανδαρίνων. Κι αυτά ανεξέλεγκτα!

Ο φάκελος προμήθειας διαβιβάσθηκε στις 24.9.2005 στην Εισαγγελία Πρωτοδικών Αθηνών, από τον τότε ΥΕΘΑ Σπ. Σπηλιωτόπουλο και έκτοτε εξαφανίσθηκε.

Η ελληνική κρατική Αμυντική Βιομηχανία και οι ανεξάρτητοι κατασκευαστές (ΣΕΚΠΥ) καταδικάστηκαν σε μαρασμό, διάλυση και απαξίωση από τους άθλιους Μανδαρίνους για λόγους μιζοληψίας, παντελούς αρνητισμού και ενδιαφέροντος για τη χώρα, έλλειψης στοιχειώδης πατριωτισμού και έντονου δωσιλογισμού.

Του ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΦΡΑΓΚΟΥ υπ/γου ε.α., αναλυτή Αμυντικών Θεμάτων, συγγραφέα – DEA Σορβόνης στα Αμυντικά. πηγη