Τεράστια επιτυχία και τιμή για την χώρα από την Εθνική Ομάδα ποδοσφαίρου που κατάφερε να περάσει στις 16 κορυφαίες ομάδες της υφηλίου, μετά την επική νίκη εναντίον της ομάδας της Ακτής Ελεφαντοστού με 2-1, παρότι ενώ προηγήθηκε στο σκορ, ισοφαρίστηκε και ουδείς πλην ελαχίστων πίστευαν ότι θα τα καταφέρει.

Του Μιχαήλ Βασιλείου

Η Ελλάδα άξιζε τη νίκη. Δεν «κοιμήθηκε ο Θεός» όπως πολλοί κακεντρεχείς έθεταν ως… προϋπόθεση πρόκρισης, ενώ και κάποια άθλια δημοσιεύματα στη Γερμανία έλαβαν την καλύτερη απάντηση. Η ομάδα έδειξε τεράστια ψυχικά αποθέματα και τον χαρακτήρα του πρωταθλητή της Πορτογαλίας.

Με μία διαφορά: Το σκορ θα μπορούσε να είναι μεγαλύτερο, αφού τρεις φορές η μπάλα βρήκε το δοκάρι των αντιπάλων. Στις δύο, εάν η μπάλα ήταν λίγα εκατοστά σε διαφορετική πορεία, ο τερματοφύλακας της Ακτής Ελεφαντοστού δεν θα μπορούσε να αποσοβήσει το μοιραίο.

Και δεν ήταν μόνο αυτές οι ευκαιρίες και γενικότερα οι καλές στιγμές της Εθνικής Ελλάδος. Επίσης, αρκετοί ποδοσφαιριστές της έδειξαν χαρακτήρα και «προδιαγραφές» μεταγραφής σε κορυφαίους ευρωπαϊκούς συλλόγους. Θα φανεί πολύ σύντομα, θα τα γράψει ο Τύπος, θα ασχοληθούν μαζί τους οι ποδοσφαιρόφιλοι σε όλη την Ευρώπη.

Η επιτυχία της Εθνικής, όσο κι αν ακούγεται τετριμμένο ενδεχομένως, έδωσε σε πολύ κόσμο στην Ευρώπη και αλλού να αντιληφθούν την έννοια της αντίστασης στις κακουχίες και της ενεργητικής υπομονής, με την έννοια του να παλεύεις, ακόμα κι αν τα προγνωστικά είναι εναντίον σου, να πετύχεις τον στόχο σου.

Αυτό κάτι πρέπει να μας πει σε κοινωνικό και οικονομικό επίπεδο. Δε φτάνει μόνο η γκρίνια, πρέπει τηρώντας τους κανόνες του παιχνιδιού που παίζεται, διαφορετικά αποβάλλεσαι, να αγωνίζεσαι για τον στόχο σου και να μην το βάζεις κάτω όταν συναντήσεις αναποδιές. Όπως η Εθνική Ελλάδος απέσπασε σήμερα τον σεβασμό, έτσι μπορεί να γίνει και αλλού. Και όποιος κατάλαβε, κατάλαβε.

Αυτές τις στιγμές ενθουσιασμού και πανηγυρισμών όμως, οι σκέψεις και η καρδιά όλων μας θα πρέπει να βρεθεί δίπλα στους δυο παίκτες των σημερινών μας αντιπλαλων, στα αδέρφια Τουρέ, τον Κόλο και τον Γιάγια. Ο Γιάγια πέρασε και από την Ελλάδα, αφήνοντας το στίγμα του και στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Τα παιδιά αυτά πριν λίγες ημέρες έχασαν τον άλλον αδελφό τους, μόλις 27-28 χρονών.

Ο μικρότερος αδελφός τους, ο Ιμπραήμ, έδινε άνιση μάχη με τον καρκίνο και έσβησε σε νοσοκομείο του Μάντσεστερ (στη Μάντσεστερ Σίτι αγωνίζεται ο Γιάγια, ένας από τους κορυφαίους ποδοσφαιριστές σήμερα στον κόσμο). Έκατσαν στη Βραζιλία να βοηθήσουν την Εθνική του ομάδα και δεν γύρισαν για την κηδεία του αδελφού τους. Δεν τα κατάφεραν, παρότι αγωνίστηκαν με πάθος, «πνίγοντας» τα συναισθήματά τους.

Τους αξίζει κάθε τιμή και σεβασμός. Εξάλλου, ο σεβασμός προς τον αντίπαλο είναι ίσως η μεγίστη των αρετών. Και θα πρέπει να το θυμόμαστε πάντα και προφανώς όχι μόνο στον αθλητισμό. Στην περίπτωση των αδερφών Τουρέ, ο σεβασμός δεν μπορεί παρά να είναι ακόμα μεγαλύτερος. Περισσότερες αναφορές δεν χρειάζονται. Αν μπορούσαμε θα το λέγαμε στην ομάδα μας, στον προπονητή, στην ομοσπονδία… πιστεύουμε όμως ότι δεν είμαστε οι μόνοι που το σκεφτήκαμε.πηγη