Τελικά εμείς οι Έλληνες, σε Ελλάδα και Κύπρο, είμαστε όπως όλα δείχνουν, πολύ κακά παιδιά. Τόσο κακά που θυμόμαστε ακόμα και διδάσκουμε και στα σχολεία μας – παρά τις αντιδράσεις των εγχώριων… πεφωτισμένων τύπου Ρεπούση – κάτι «μικροζημιές» που μας έκαναν αυτοί οι καλοί άνθρωποι και γείτονες, οι Τούρκοι.

Του Παντελή Καρύκα

Και, οποία ανακολουθία, έναντι της ειρήνης των λαών, στην Κύπρο τα ελληνόπουλα, 40 χρόνια μετά, εξακολουθούν να διδάσκονται ότι οι Τούρκοι εισέβαλαν και διχοτόμησαν το νησί τους. Είναι δυνατόν μετά από αυτή την αποκάλυψη να μην συγχυστούν, να μην θυμώσουν δικαιολογημένα οι γείτονες; Α-ΠΑ-ΡΑ-ΔΕΚ-ΤΟ!!!

Συμμεριζόμενοι την οργή των αδερφών Τούρκων (όσων πλέον οργίζονται, διότι στο ευρωπαϊκό κομμάτι της χώρας πολλοί έχουν ξυπνήσει και βάζουν στο στόχαστρο άλλους), εξιστάμεθα από την εμμονή των Κυπρίων αδερφών να θυμούνται ακόμα τους 3.000 νεκρούς, τους τριπλάσιους, τουλάχιστον, τραυματίες και τους 1.619 αγνοούμενους που άφησαν πίσω τους, ή πήραν μαζί τους, οι «ειρηνευτές» Τούρκοι, των οποίων τον αλτρουισμό, είναι αδύνατο να εκτιμήσουμε.

«Δύο διαφορετικές εκδοχές. Αυτό αποτυπώνεται στα ιστορικά βιβλία των δύο πλευρών», ανέφερε στην τουρκική Χουριέτ, ο πρόεδρος του συλλόγου Τουρκοκύπριων εκπαιδευτικών Ταχίρ Γκεκτσεμπέλ. «Οι δύο κοινότητες έζησαν μαζί για 500-600 χρόνια», είπε ο Τούρκος καθηγητής, ο οποίος κατήγγειλε την «εθνοκεντρική» άποψη της ιστορίας και τα στερεότυπα που διδάσκονται οι Ελληνοκύπριοι μαθητές, βάσει των οποίων θεωρούν τους Τούρκους βάρβαρους.

Ωστόσο, ο Τουρκοκύπριος καθηγητής όφειλε να γνωρίζει, ότι οι Τουρκοκύπριοι δεν υπήρχαν στο νησί. Ήταν δημιούργημα της τουρκικής κατάκτησής του, το 1570. Οι Τουρκοκύπριοι, στη συντριπτική τους πλειοψηφία, είναι απόγονοι εξισλαμισμένων Ελλήνων και Λατίνων που ζούσαν στο νησί. Όπως και οι Τουρκοκρητικοί, αργότερα, οι Τουρκοκύπριοι, νεοφώτιστοι όντας στο Ισλάμ, επέδειξαν υπερβάλλοντα ζήλο στην καταπίεση των πρώην ομοθρήσκων και ομοφύλων τους, διότι, όπως σωστά το έθετε τότε ο σοφός λαός, όποιος άλλαζε την πίστη του «τούρκευε» και στο φρόνημα, με τις ελάχιστες περί του αντιθέτου εξαιρέσεις, απλώς να επιβεβαιώνουν τον κανόνα.

Έλληνες και Τούρκοι ουδέποτε έζησαν αγαπημένα και μονιασμένα στην Κύπρο, όπως και στη υπόλοιπη Ελλάδα, σε όλη τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας. Οι Έλληνες της Κύπρου πολλάκις επαναστάτησαν, αλλά δεν κατάφεραν να κερδίσουν την ανεξαρτησία τους και την ένωση με την πατρίδα, όπως επιθυμούσαν και για την οποία αγωνίστηκαν και το 1955-59.

Προφανώς και τα ελληνικά σχολικά βιβλία Ιστορίας περιέχουν ανακρίβειες και καθαγιάζουν σε πολλές περιπτώσεις πρόσωπα και καταστάσεις. Ωστόσο, από το σημείο αυτό μέχρι την τουρκική ιστορική προσέγγιση η απόσταση είναι τεράστια.

Δικαίως λοιπόν οι Ελληνοκύπριοι γιορτάζουν τη μαύρη επέτειο της τουρκικής εισβολής και δικαίως θυμούνται και τιμούν τους νεώτερους ήρωες του Ελληνισμού. Οι εκδηλώσεις τιμής όμως δεν αρκούν. Βασικός σκοπός των ιστορικών επετείων, είναι η μνήμη και η αποφυγή των ίδιων σφαλμάτων. Επ’ αυτού όμως, μάλλον πάσχουμε. Σοβαρά.  πηγη