Η τελευταία κόκκινη γραμμή για τους στρατιωτικούς είναι θέμα χρόνου να ξεπεραστεί. Μπορεί άπαντες οι συναρμόδιοι υπουργοί και οι Αρχηγοί να διαβεβαιώνουν ότι η “λύση” με το βαρύγδουπο όνομα ,η “ρήτρα αξιόμαχου” διασφαλίζει ότι η “αναπροσαρμογή” του εφάπαξ θα γίνει σταδιακά,ομαλά και ανώδυνα,κανείς όμως από τους ενδιαφερόμενους δεν έχει πειστεί.
Έχουμε μπει σε δρόμο χωρίς επιστροφή.
Και γι΄ αυτό το λόγο είναι πλέον επιτακτική ανάγκη όσοι γνωρίζουν πως φθάσαμε ως εδώ να μιλήσουν δημόσια με ονόματα για το ποιος ζήτησε τι, ποιος δεν αντιστάθηκε, ποιοι ,πότε και πως έσπευσαν να “εκτελέσουν” διαταγές που οδηγούσαν στον όλεθρο. Οι σημερινοί Αρχηγοί δεν είναι διατεθειμένοι να το πράξουν.
Υπάρχουν όμως πρόσφατοι απόστρατοι που είτε έχουν μιλήσει, χωρίς όμως να τα έχουν πει όλα ,είτε έχουν επιλέξει να μην μιλήσουν ακόμη. Σ΄ αυτές τις κατηγορίες ανήκουν οι κύριοι Ζιαζιάς, Χρηστίδης ,Τσαντηράκης,Γκίνης,Γιάγκος.
Και υπάρχουν και άλλοι απόστρατοι Αρχηγοί όπως οι κύριοι Αντωνετσής, Αυλωνίτης,Γούσης,που μπορεί να μην έχουν εικόνα των πιέσεων και των “διαπραγματεύσεων” της τελευταίας πενταετίας αλλά μπορούν και πρέπει να βγουν και να εξηγήσουν στην κοινωνία τι σημαίνουν όσα επιβάλλονται από την κυβέρνηση στις Ένοπλες Δυνάμεις και στο προσωπικό τους.
