πλαίσιο αυτό, την ώρα που έδινε τα διαπιστευτήρια «καλής συμπεριφοράς» στους εταίρους μας, ο κ. Ερντογάν, με τον παραβολικό αλλά επί της ουσίας ακριβέστατο πολιτικό λόγο του, δεν παρέλειψε να εξηγήσει ότι η όποια αναφορά στη γενοκτονία του Ποντιακού και Μικρασιατικού Ελληνισμού θα μπορούσε να αποτελέσει μία ακόμη «αφορμή πολέμου».

Υπό το βάρος της νέας αυτής «απειλής» και λίγες μόνο ημέρες μετά τις απαράδεκτα προκλητικές δηλώσεις του κ. Ερντογάν στα Κατεχόμενα, οι οποίες όμως δεν αποτελούν έκπληξη, αντιθέτως είναι πλήρως εναρμονισμένες με τις πάγιες θέσεις και τη στρατηγική της Αγκυρας, ο πρωθυπουργός, Αντώνης Σαμαράς, κάλεσε από την πλευρά του τον κ. Ερντογάν να «ασκήσει την επιρροή του για την αποφυγή εξάρσεων στο Αιγαίο».

Μα η εικόνα της σημερινής Τουρκίας μιλά από μόνη της, πρόκειται για αυτό που λέμε «one man show».

Ο άνθρωπος ο οποίος περιγελά δίχως ενδοιασμούς τη Λευκωσία και τον κυπριακό λαό από το κατεχόμενο τμήμα της Κύπρου και ο οποίος αμφισβητεί δημοσίως τη φερεγγυότητα της ελληνικής κυβέρνησης, αρνούμενος ότι παρέλαβε από τα χέρια του υπουργού Εξωτερικών, Ευάγγελου Βενιζέλου, συγχαρητήρια επιστολή για την ανάδειξή του σε πρόεδρο της Τουρκίας, από τον Κύπριο πρόεδρο, Νίκο Αναστασιάδη, είναι εκείνος ο οποίος καλείται να ασκήσει την επιρροή του για την αποκλιμάκωση της έντασης στο Αιγαίο.

Συνεπώς, σε ποια επιρροή μπορεί να αναφέρεται ο κ. Σαμαράς;

Ισως να παρασύρθηκε από τη διαπίστωση ότι όσον αφορά στο Κυπριακό, όπως είπε και ο ίδιος στον κ. Ερντογάν, «βρισκόμαστε ενώπιον ενός πραγματικού προβλήματος, μιας πραγματικής διαφοράς», καθώς η Αγκυρα εξακολουθεί να μιλά για «δύο κράτη» στην Κύπρο, επιμένοντας στις διχοτομικές επιδιώξεις της και απεμπολώντας κάθε ευθύνη για το αδιέξοδο στο οποίο έχουν περιέλθει οι συνομιλίες.

Οπως και να έχει, η ελληνική κυβέρνηση δεν φρόντισε να αξιοποιήσει το γεγονός ότι η εικόνα του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ έχει υποστεί ισχυρό πλήγμα, εξαιτίας των δηλώσεων και της στάσης του κατά τους προηγούμενους μήνες, όσο η Τουρκία «έβραζε» στο εσωτερικό της, λόγω των διαδηλώσεων σε ολόκληρη τη χώρα.

Αντιθέτως, αρκέστηκε στις «διαπιστώσεις», όσο η Αγκυρα διατύπωνε όλες τις αντιρρήσεις και τις ενστάσεις της αναφορικά με τον εξοπλισμό των Κούρδων στο Ιράκ, τη διαχείριση της κρίσης στην Ουκρανία, εξαιτίας της «εγγύτητάς» της με τη Ρωσία, το τέλμα στο οποίο έχει περιέλθει η επίλυση του ζητήματος του Ναγκόρνο-Καραμπάχ, υποστηρίζοντας τις θέσεις του Αζερμπαϊτζάν, ενώ δεν δίστασε να ζητήσει από τον ίδιο τον Αμερικανό πρόεδρο, Μπαράκ Ομπάμα, την απέλαση του ιδεολογικού-πολιτικού αντιπάλου του κ. Ερντογάν, ισλαμιστή ιεροκήρυκα, Φετχουλάχ Γκιουλέν.  πηγη