Δεν έχει προηγούμενο αυτό που αποκαλύφθηκε πριν από λίγη ώρα από το ρεπορτάζ και αφορά τον άτυχο φαντάρο που έχασε τη ζωή του στο δυστύχημα με τις βολές όλμων με τους Πεζοναύτες της 32ης Ταξιαρχίας Πεζοναυτών (505 Τάγμα Πεζοναυτών) στο πεδίο βολής στον Βόλο.

Ο νεαρός θα απολυόταν στις 20 Οκτωβρίου και ο διοικητής του είχε αποφασίσει να λάβει την άδεια απολύσεως που δικαιούνταν. Ο ίδιος αποφάσισε να μη φύγει από τη μονάδα του και να το πράξει αφού πρώτα συμμετάσχει στην προγραμματισμένη εκπαιδευτική βολή.

Το παράδειγμα που αφήνει πίσω του ο Φ.Α. (το όνομά του και φωτογραφίες έχουν διαρρεύσει σε μέσα ενημέρωσης της περιοχής της Πάτρας, εξακολουθούμε να ακολουθούμε την τακτική και του Στρατού Ξηράς, μη γνωρίζοντας εάν η δημοσιοποίηση είναι επιθυμητή από τους οικίους του) για όλους μας το αυτό νεαρό αυτό παλικάρι, είναι δυσανάλογα μεγάλο σε σχέση με τη σύντομη ζωή του. Αφήνει πίσω του λαμπρή παρακαταθήκη, στηριγμένη στην γνήσια αγάπη για την πατρίδα, την αγάπη για τους συναδέλφους του στον ελληνικό Στρατό, ιδίως όμως στους Έλληνες Πεζοναύτες και τη λαμπρή Ιστορία τους…

Φανταζόμαστε, ότι αυτή η παρακαταθήκη πρέπει να οδηγήσει την πολιτική και στρατιωτική ηγεσία του υπουργείου Εθνικής Άμυνας, να του απονείμει ύψιστες τιμές, μαζί με τους επίσης αδικοχαμένους Επαγγελματίες Οπλίτες συναδέλφους του.

Ήταν νυμφευμένοι με συναδέλφους τους στρατιωτικούς, ο ένας είχε δυο παιδάκια και ο άλλος ένα. Ίσως πρέπει να δοθούν κάπου τα ονόματα των τριών, μένοντας στην ελληνική Στρατιωτική Ιστορία.