ΚΟ: Όσοι νεοέλληνες τα τελευταία χρόνια, είτε λόγω «προοδευτισμού» και «ξενομανίας», είτε λόγω… «μόδας», είτε λόγω άγνοιας (;), είτε λόγω βλακείας, σπεύδουν να υποστηρίξουν ασυζητητί τα «δικαιώματα» των ομοφυλόφιλων (κανείς δεν μας λέει από πού ξεκινούν και που τελειώνουν αυτά τα «δικαιώματα»), ας έχουν υπόψιν τους το γνωμικό «ενός κακού μύρια έπονται».

Άπαξ και αρχίσει το γαϊτανάκι των «δικαιωμάτων» θα πάρουν σειρά και άλλοι «καταπιεζόμενοι».

Παιδόφιλοι, πολύγαμοι, αιμομίκτες, κτηνοβάτες και ό,τι άλλο έχει ο μπαξές.

Όχι τίποτα άλλο, αλλά μετά, μην ξεχάσουν τον «προοδευτισμό» τους και παριστάνουν τους «σοκαρισμένους» και τους «ε, όχι και αυτό» και «που καταντήσαμε» και κάτι τέτοιες «συντηρητικούρες».

Η «θυματοποίηση» πάντως των παιδεραστών (όπως και των υπόλοιπων «προσανατολισμών») και η «φυσιλογικοποίηση» της «έλξης» τους έχει αρχίσει εδώ και χρόνια στις ΗΠΑ και αλλού στην Δύση.

Ας μην ξεχνάμε ότι οι παιδόφιλοι στην Δύση, σε όλη την διάρκεια της περιβόητης «σεξουαλικής επανάστασης» και της διεκδίκησης «δικαιωμάτων», βάδισαν πλάι – πλάι με τους ομοφυλόφιλους, που ήδη απολαμβάνουν τους καρπούς των «αγώνων» τους, με την ευγενική χορηγία ψευτο-επιστημόνων, «διανοούμενων» σχολών τύπου Φρανκφούρτης, media και Χόλυγουντ.

Η αυστηρή νομοθεσία στις ΗΠΑ κατά της παιδεραστίας είναι άδικη για τους παιδεραστές, σύμφωνα με ένα δημοσίευμα συντάκτριας της New York Times.

«Κάποιος μπορεί να ζει με την παιδοφιλία και να μην ενεργεί σύμφωνα με αυτήν», λέει η εβραϊκής καταγωγής Margo Kaplan, επίκουρος καθηγήτρια νομικής στο Πανεπιστήμιο Rutgers, και πρώην δικηγόρος για την Αμερικανική Ένωση Πολιτικών Ελευθεριών.

Το άρθρο που εμφανίστηκε στο 5 Οκτωβρίου 2014, είχε τίτλο «Παιδοφιλία: Διαταραχή και όχι έγκλημα» (“Pedophilia: A Disorder, Not A Crime”).

Margo Kaplan

«Είναι τραγικό», γράφει «ότι το περίπου 1 τοις εκατό των ανθρώπων που έλκονται σεξουαλικά από παιδιά κρύβουν τη διαταραχή τους από όλους τους γνωστούς τους – ή κινδυνεύουν να χάσουν εκπαιδευτικές και εργασιακές ευκαιρίες και αντιμετωπίζουν την προοπτική της παρενόχλησης και ακόμα και της βίας».

Το άρθρο μιλάει για έρευνα που μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την «φυσιολογικοποίηση» σχεδόν οποιουδήποτε εγκλήματος και κάνει σύνδεση ακόμα με μια ομάδα που ονομάζεται «Ενάρετοι Παιδόφιλοι» (“Virtuous Pedophiles”) για να δείξει ότι ίσως είμαστε «πολύ σκληροί» σε αυτούς τους ανθρώπους που έχουν την ανάγκη να κακοποιήσουν σεξουαλικά παιδιά προεφηβικής ηλικίας (και κάποιοι ίσως το έχουν ήδη κάνει). Επιπλέον, η Kaplan δείχνει ότι τα νομικά εμπόδια για παιδεραστές σε ορισμένους τομείς της απασχόλησης συνιστούν «διακρίσεις», και για αυτό συνιστά να επεκταθούν στους παιδεραστές ειδικά προνόμια και προστασίες που προορίζονται για τα άτομα με αναπηρία!

Η Kaplan προσπαθεί να κάνει μια νομική σταδιοδρομία στη ρύθμιση της «επέκτασης της σεξουαλικής διαφορετικότητας», αντί να ασκεί «κλασσική» δικηγορία. Έχει επικεντρωθεί στους «νομικούς περιορισμούς στις “προσωπικές αποφάσεις”, ιδιαίτερα στη χρήση του ποινικού δικαίου στους τομείς της υγείας και της σεξουαλικότητας», σύμφωνα με την ιστοσελίδα της.

Η Kaplan λέει ότι το ποινικό δίκαιο πρέπει να αλλάξει, έτσι ώστε οι παιδόφιλοι να στιγματίζονται ή να τους αρνούνται θέσεις εργασίας, μόνο αν οι απόφοιτοι της Νομικής Σχολής (δικηγόροι, δικαστές) συμφωνούν ότι αποτελούν μια «άμεση απειλή» για τα παιδιά.

Άντε τώρα να αποδείξεις ότι κατά πόσον η πρόσληψη ενός συγκεκριμένου παιδεραστή για μια συγκεκριμένη δουλειά είναι μια άμεση απειλή για τα παιδιά. Η Kaplan είναι σαφής: «Η ανάλυση της άμεσης απειλής απορρίπτει την ιδέα ότι οι εργοδότες μπορούν να βασίζονται σε γενικεύσεις. Θα πρέπει να αξιολογήσουν τη συγκεκριμένη περίπτωση και να βασίζονται σε αποδεικτικά στοιχεία, όχι σε προϋποθέσεις».

«Μόλις δοθεί στους παιδεραστές νομική προστασία, όπως στα άτομα με αναπηρία, θα γίνει πάρα πολύ δύσκολο να μην τους δοθούν θέσεις εργασίας στις οποίες θα μπορούσαν να έρθουν σε επαφή με τα παιδιά», γράφει ένας σχολιαστής για το άρθρο της Kaplan.

«Αρχίζω να αναρωτιέμαι αν υπάρχει μια ήσυχη αλλά επίμονη κίνηση για την φυσιολογικοποίησης της σεξουαλικής επαφής ενηλίκων με παιδιά», γράφει ένας άλλος. «Η προσπάθεια να μετατραπεί το πιο βασικό αρπακτικό σε …θύμα, είναι αποκρουστική σε όλους». «Όταν ξεκινάτε να λέτε ότι δεν είναι ένα έγκλημα, όταν ξεκινάτε να συμπάσχετε με ανθρώπους, επειδή δεν μπορούν να ελέγξουν τις διεστραμμένες επιθυμίες τους, τους δίνετε μια δικαιολογία για να δικαιολογήσουν τη συμπεριφορά τους», είπε ένας άλλος σχολιαστής.

«Θα πρέπει να ντρέπονται και να χρειάζεται να φοβούνται τη φυλακή … χρειάζεται μηδενική ανοχή για την προστασία των παιδιών γιατί αν αρχίσετε να κάνετε συμβιβασμούς ή να αποδυναμώνετε αυτές τις στάσεις, το μόνο που θα πετύχετε είναι να θέσετε σε κίνδυνο περισσότερα παιδιά», λέει ένα άλλο σχόλιο.

Στη δεκαετία του 1970, η Καθολική Εκκλησία αποδέχθηκε μια γνώμη ειδικών στον νέο κλάδο της ψυχικής υγείας, που κατέληγε στο συμπέρασμα ότι οι παιδόφιλοι ιερείς θα μπορούσαν να αντιμετωπιστούν επιτυχώς με ιδιωτική θεραπεία. Η θεωρία δεν έχει αποδειχθεί σωστή, και αυτό βοήθησε να προστατεύσει πολλούς ιερείς που κακοποίησαν σεξουαλικά χιλιάδες αγόρια.

Αυτό ήταν μια καταστροφή για πολλά παιδιά αλλά και για την καθολική εκκλησία, αλλά αποδείχτηκε χρυσωρυχείο για δικηγόρους, μέσα ενημέρωσης, δημοσιογράφους και ψυχολόγους με εκατοντάδες παραστάσεις σε δικαστήρια, τηλεοπτικές εκπομπές και θεραπευτικές συνεδρίες.

Στο άρθρο της, η Kaplan προβάλει τον αβάσιμο ισχυρισμό ότι με την άρση του κοινωνικού στίγματος αυτής της διαστροφής, οι παιδόφιλοι θα είναι σε καλύτερη θέση να έχουν πρόσβαση σε θεραπείες και φάρμακα. Ωστόσο, η μόνη ευρεία και εμπειρική μελέτη για την θεραπεία αυτής της σεξουαλικής διαστροφής έχει γίνει από τον David Crawford (1981) με τίτλο «Προσεγγίσεις θεραπείας με παιδόφιλους» (“Treatment approaches with pedophiles”) η οποία διαπίστωσε ότι η θεραπεία είχε ένα πολύ χαμηλό ποσοστό επιτυχίας.

Μέχρι στιγμής, χώρες που έχουν υιοθετήσει την πρακτική του χημικού ή φυσικού ευνουχισμού σε παιδεραστές, (όπως Ρωσία, Πολωνία, Τσεχία, Ν. Κορέα. ΠΓΔΜ κ.α., ενώ το θέμα το εξετάζει η Ισπανία, η Ιταλία κ.α.), έχουν δει δραματική μείωση των ποσοστών των σεξουαλικών εγκλημάτων κατά των παιδιών, λόγω του παράγοντα της αποτροπής.

Φυσικά, η ευρωπαϊκή ένωση που βράβευσε (!) τον εβραϊκής καταγωγής ηγέτη των «Πρασίνων και παιδόφιλο Daniel Cohn-Bendit, έχει καταδικάσει αυτή την πρακτική.

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ / Πηγές: εδώ, εδώ και εδώ