Αυτή την περίοδο είναι σε εξέλιξη και σύντομα θα δρομολογηθούν οι σχετικές διαδικασίες για την υλοποίηση σημαντικών εξοπλιστικών προγραμμάτων εκσυγχρονισμού για τις ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις, όπως τα αεροσκάφη Ναυτικής Συνεργασίας και ο εκσυγχρονισμός των πυραυλικών συστημάτων MLRS.

Τα εν λόγω προγράμματα εκτιμάται ότι περιλαμβάνουν σημαντικό φόρτο έργου, και εφόσον πρόκειται να υλοποιηθούν μέσω διακρατικών συμφωνιών, αποτελούν σημαντική ευκαιρία που πρέπει να αξιοποιηθεί τόσο από την Κυβέρνηση, όσο και από την εγχώρια αμυντική βιομηχανία.

H υλοποίηση των προγραμμάτων μέσω διακρατικών συμφωνιών, αναιρεί τους ασφυκτικούς κανόνες σύναψης συμβάσεων που επιβάλει η ευρωπαϊκή νομοθεσία και αποτελεί μεγάλη ευκαιρία για την άσκηση εθνικής πολιτικής από την κυβέρνηση, μέσω της ανάληψης πρωτοβουλιών, που θα στοχεύσουν στην ουσιαστική εμπλοκή της εγχώριας αμυντικής βιομηχανίας στα προγράμματα εκσυγχρονισμού.

Αν γίνει κατάλληλος χειρισμός από τους κυβερνώντες, τότε, πέρα από την οικονομική δραστηριότητα και τη διατήρηση βιομηχανικών υποδομών, είναι δυνατή και η επίτευξη και άλλων σημαντικών στόχων όπως το χαμηλό κόστος, η ασφάλεια εφοδιασμού και πληροφοριών καθώς και η επιχειρησιακή διαθεσιμότητα των οπλικών συστημάτων.

Η επίτευξη αυτών των στόχων, ειδικά σε αυτή την δύσκολη οικονομική περίοδο για την χώρα μας, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΗ ΕΠΙΛΟΓΗ και να μετουσιωθεί σε απαίτηση για βιομηχανικές συνεργασίες ανάμεσα σε κάθε επίδοξο ανάδοχο των προγραμμάτων εκσυγχρονισμού και των εγχώριων αμυντικών βιομηχανιών.

Η «απαίτηση» αυτή δεν είναι ούτε ελληνική πρωτοτυπία ούτε ελληνικό δημιούργημα. Πολλές ευρωπαϊκές χώρες (Βουλγαρία, Δανία, Εσθονία, Ιταλία, Νορβηγία, Ολλανδία, Πολωνία, Φινλανδία κ.α.) διαμορφώνουν ήδη στοχευμένες πολιτικές για Βιομηχανικές Συνεργασίες αξιοποιώντας τις ειδικές δυνατότητες και εξαιρέσεις που παρέχει το Κοινοτικό Δίκαιο. Αντιπροσωπευτικό παράδειγμα είναι η Δανία, η οποία έχει ήδη εκδώσει κατευθυντήριες οδηγίες για την Βιομηχανική Συνεργασία, όπου περιλαμβάνονται οι υποχρεώσεις των υποψηφίων ξένων αναδόχων για προμήθειες και υπηρεσίες που αφορούν αμυντικό εξοπλισμό.

Τι πρέπει να αποφύγει η Κυβέρνηση; Την ανακοίνωση εντυπωσιακών συμφωνιών του παρελθόντος, που πίσω από τα θεαματικά οικονομικά μεγέθη των συμβάσεων μεταξύ ξένου αναδόχου και εγχωρίων βιομηχανιών κρυβόταν ελάχιστη πραγματική προστιθέμενη αξία και τεχνολογική ουσία που συνήθως υλοποιείτο μέσω κρατικών αμυντικών βιομηχανιών!

Τι πρέπει να επιδιώξει και να πράξει η Κυβέρνηση;
α) Να προσδιορίσει τους κρίσιμους τεχνολογικούς τομείς για την ασφάλεια της χώρας, τις υπάρχουσες βιομηχανικές υποδομές, καθώς και θέματα της ασφάλειας εφοδιασμού και πληροφοριών των Ενόπλων μας Δυνάμεων.
β) Να δημιουργήσει εκείνο το πλαίσιο, όπου αξιόπιστες και αξιόλογες ελληνικές βιομηχανίες (δημόσιες και ιδιωτικές) με σημαντική εξωστρέφεια και εξαγωγές, θα διερευνήσουν με τους ξένους υποψήφιους αναδόχους τομείς συνεργασίας και θα καταλήξουν στη σύναψη συμφωνιών υλοποίησης έργων μεγάλης εγχώριας προστιθέμενης αξίας.
γ) Να περιλάβει στις απαιτήσεις του έργου την μέγιστη δυνατή πραγματική εγχώρια βιομηχανική συμμετοχή.
δ) Να αξιοποιήσει τα ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα των ελληνικών εταιρειών από τις βιομηχανικές αυτές συνεργασίες ώστε να ανοίξει ο δρόμος για εξαγωγικές δραστηριότητες και διεθνείς συνεργασίες.

Ας το καταλάβουν επιτέλους οι αρμόδιοι. Πρέπει να τολμήσουν και να μπουν μπροστά. Να πάρουν τα απαραίτητα μέτρα που θα βοηθήσουν και υποστηρίξουν τις ελληνικές αμυντικές βιομηχανίες, που καθημερινά αργοπεθαίνουν. Να πάρουν τα μέτρα εκείνα τα οποία είναι αυτονόητα για άλλες ευρωπαϊκές χώρες. –πηγη