Το αριστοτεχνικό F-15C Eagle παρουσιάζει ένα μονόπλευρο σκορ που δεν συναντάται έτσι σε κανένα άλλο μαχητικό της αεροπορικής ιστορίας: 38 καταρρίψεις με τα διακριτικά της Αμερικανικής Πολεμικής Αεροπορίας (USAF), χωρίς απώλειες.

Το ρεκόρ αυτό εκπληρώνει δικαιολογημένα τον ορισμό του καλύτερου μαχητικού στον κόσμο – για τις αερομαχίες. Αυτό, έχει τις ρίζες του στη δεκαετία του 1960.

Η επίσημη ιστορία της USAF από τον Πόλεμο του Κόλπου του 1991 σημειώνει ότι στο Βιετνάμ, η σχέση κατάρριψης μεταξύ των μαχητικών της USAF και του Aμερικανικού Πολεμικού Ναυτικού (USN) και αυτών του Βορείου Βιετνάμ, ήταν «αποθαρρυντική», όπως «σπάνια συμπλήρωναν μια αναλογία δύο-προς-ένα».

Αυτή η εμπειρία ήταν πικρή για τους αεροπόρους που ήταν εξοικειωμένοι με τις μεγάλες επιτυχίες στα δύο τελευταία χρόνια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, όταν οι Αμερικανοί πιλότοι πέτυχαν απέναντι σε ιαπωνικά και γερμανικά πολεμικά αεροσκάφη μια αναλογία δέκα-προς-ένα, και στην Κορέα όπου τα αμερικανικά μαχητικά F-80 και F-86S κατάφεραν να πετύχουν μια παρόμοια δολοφονική σχέση.

Η εύθραυστη επιτυχία στο Βιετνάμ είχε πολλές αιτίες. Οι διαταγές, οι πολιτικοί περιορισμοί, αλλά και η έλλειψη εκπαίδευσης υπό ρεαλιστικές συνθήκες έπαιξαν τον δικό τους ρόλο.

Οι έξυπνες τακτικές των πιλότων των MiG-17, MiG-19 και MiG-21 έπαιξαν επίσης καθοριστικό ρόλο. Στην κορυφή αυτής της αποτυχίας, τα βλήματα AIM-7 και AIM-9, με τα οποία ήταν εξοπλισμένα τα περισσότερα αμερικανικά μαχητικά, υπόφεραν από κακή αξιοπιστία.

Ωστόσο, για την USAF το πρωταρχικό μάθημα ήταν ότι δεν διέθετε ένα μαχητικό βελτιστοποιημένο στην αερομαχία, όπως το F-4 Phantom ήταν ένα πολλαπλού ρόλου μαχητικό αεροσκάφος.

Ενάντια στις δυνάμεις της Σοβιετικής Ένωσης και σε αυτές από το Σύμφωνο της Βαρσοβίας στην Ευρώπη, μπορεί να μην ήταν αρκετά καλό. Τα σοβιετικά MiG έπρεπε να αντιμετωπιστούν ως απειλή υψίστης προτεραιότητας.

 

Η απάντηση; Το F-15.

 

Το Eagle άρχισε τη ζωή κάτω από το όνομα FX: Το μαχητικό σε πειραματικό στάδιο. Οι μελέτες του FX για να αντικαταστήσει το F-4 ξεκίνησαν το 1965. Η στρατιωτική ηγεσία γνώριζε πολύ καλά ότι οι στόλοι των F-100 και F-4 δεν ήταν μια αεροπορική δύναμη για την κυριαρχία στον αέρα.

«Αν ήμουν διοικητής από τέσσερις πτέρυγες των ρωσικών μαχητικών, θα μπορύσα να μας εξαλείψω σε ένα πρωί αερομαχιών» – είπε σε μια προφορική συνέντευξη ο στρατηγός Άρθουρ Έγκαν το 1973. Ο Έγκαν υπηρετούσε ως βοηθός αναπληρωτής επικεφαλής του Επιτελείου Αεροπορίας το 1965.

Αλλά η κατασκευή ενός αληθινού μαχητικού αεροπορικής κυριαρχίας δεν ήταν δεδομένη. Ο επικεφαλής του Πενταγώνου Μακ Ναμάρα ευνοούσε άφθονα, φθηνά και «από κοινού» (διακλαδικά) αεροσκάφη αερομαχίας σε χαμηλά και μεσαία ύψη, έγραψε ο στρατηγός Λ. Μίτσελ (Γ’) σε μια διδακτορική διατριβή του 2006 για την USAF μετά το Βιετνάμ.

Ο Έγκαν συγκάλεσε μια ομάδα, όπως άσους από την Κορέα και τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, για την ανάπτυξη της τεχνολογίας για ένα νέο μαχητικό.

Το πρώτο βήμα ήταν να σχεδιαστεί ένα μαχητικό που θα μπορούσε να προσφέρει τις καλύτερες δυνατές επιδόσεις στην αεροπορική υπεροχή. Μόλις επιτευχθεί αυτό, η USAF θα μπορούσε να το τροποποιήσει και σε μαχητικό-βομβαρδιστικό.

Το δεύτερο βήμα ήταν να αποφασιστεί ποια κατεύθυνση θα λάβει η τεχνολογία.

Θα επιδιώξει το νέο μαχητικό την κυριαρχία στον αέρα με το να πετά ψηλότερα και γρηγορότερα, ή θα πρέπει να τονίσει την ικανότητα στους ελιγμούς του;

Οι δύο κατευθύνσεις ενώθηκαν σε μια ιδέα που έγινε γνωστή με το όνομα Blue Bird.

Στο Blue Bird μεγιστοποιήθηκε η ικανότητα ελιγμών και προστέθηκε μια υγιής δόση σε ταχύτητα, υψόμετρο και εύρος.

Οι υποστηρικτές του FX ήθελαν ένα αεροσκάφος με σχετικά συμβατικά ηλεκτρονικά συστήματα και όπλα -όπως το πυροβόλο- αλλά με τέτοια ισχύ του κινητήρα και μια αεροδυναμική, ικανό να νικήσει οποιαδήποτε μαχητικό των Σοβιετικών στους ελιγμούς της αερομαχίας σε χαμηλά και μεσαία ύψη», έγραψε ο στρατηγός Λ. Μίτσελ (Γ’) σε μια διδακτορική διατριβή του 2006 για την USAF μετά το Βιετνάμ.

Το εμβρυακό F-15 είχε ισχυρή υποστήριξη στο πρόσωπο των διοικητών τεσσάρων αστέρων της USAF. Κατά τα επόμενα δύο χρόνια αυτοί απέκρουσαν πολλές προκλήσεις. Κάποιοι ήθελαν η Πολεμική Αεροπορία να αγοράσει το επερχόμενο F-14 του Ναυτικού.

Μια άλλη υποψήφια λύση μαζικής προμήθειας έφερε το παρατσούκλι Red Bird – αυτό θα ήταν ένα ελαφρύ μαχητικό. Ωστόσο, οι διοικητές της USAF παρέμειναν σταθεροί στις θέσεις τους.

Ένας από τους στόχους τους ήταν να αποφύγουν τις επιπλοκές του προγράμματος TFX, που ήταν έτοιμο να δώσει το F-111. Ο Υπουργός Άμυνας Ρόμπερτ Μακ Ναμάρα είχε επιμείνει στην ανάπτυξη ενός διακλαδικού μαχητικού για την Αεροπορία και το Ναυτικό.

Το πρόγραμμα TFX χαρακτήριζε μεν όλες τις τελευταίες τεχνολογίες, όπως η πτέρυγα μεταβλητής γεωμετρίας, τα υψηλής τεχνολογίας ηλεκτρονικά συστήματα και οι δυνατότητες για βομβαρδισμούς ακριβείας – απαιτήσεις που εκπληρώνονταν με συμβιβασμούς. Κατά συνέπεια, ήταν ακριβό και όχι δημοφιλές.

Το Ναυτικό δεν ενθουσιάστηκε πραγματικά ποτέ για το F-111, και έχασε το ενδιαφέρον για το TFX ως ένα αεροσκάφος για τα αεροπλανοφόρα, με αποτέλεσμα να αποχωρήσει από το πρόγραμμα το 1968. Η Αεροπορία συνέχισε με το πρόγραμμα και τελικά αγόρασε το αεροσκάφος F-111 για τακτική χρήση και στην έκδοση FB-111 για στρατηγική χρήση.

Αν και στα εργοστάσια της General Dynamics κατασκευάστηκαν 563 F-111, το TFX θεωρήθηκε από τον Μακ Ναμάρα ως ένα λάθος, επειδή προσπάθησε να εκπληρώσει πάρα πολλές απαιτήσεις με ένα μόνο σύστημα.

Το τελευταίο πράγμα που ήθελε η USAF ήταν μια επανάληψη της εμπειρίας του TFX. Δύο γεγονότα οδήγησαν την USAF να αποφύγει αυτή την κατάληξη.

Πρώτον, η νέα απειλή που εμφανίστηκε. Τον Ιούλιο του 1967 η Σοβιετική Ένωση παρουσίασε στον κόσμο το MiG-25 Foxbat. Παρά το γεγονός ότι είχε πρωτοπετάξει το 1964, λίγα ήταν γνωστά γι ‘αυτό, μέχρι την ημέρα που τέσσερα MiG-25 εκτέλεσαν μια διέλευση στον ουρανό πάνω από την Μόσχα.

Το Foxbat τρόμαξε τους Δυτικούς παρατηρητές και ανέφεραν ότι η ΕΣΣΔ πέτυχε να αναπτύξει μια σοβαρή ικανότητα αεροπορικής υπεροχής.

Οι αναλυτές πίστευαν ότι το μυϊκό Foxbat σχεδιάστηκε για να αντιμετωπίσει τα υπερηχητικά βομβαρδιστικά και αναγνωριστικά αεροσκάφη της USAF, όπως το SR-71. Αν ήταν έτσι, θα αποτελούσε μια σκληρή πρόκληση για το F-4 και τη στρατηγική του ΝΑΤΟ.

Για την USAF, το MiG-25 έμοιαζε με ένα μαχητικό με εξαιρετική ευκινησία και ταχύτητα αναχαίτισης. Αυτό για την ταχύτητα ήταν αλήθεια:

Το Foxbat έχει δύο στροβιλοκινητήρες διπλής ροής και με μετάκαυση δίνει μια τελική ταχύτητα άνω των Mach 2.

Το MiG-25 που κατάφερε να πετύχει πολλά ρεκόρ, έγινε και το πρώτο αεροσκάφος που έφθασε σε 115.000 πόδια υψόμετρο.

Το 1976 ένας Σοβιετικός πιλότος αποστάτης προσγείωσε ένα ολοκαίνουργιο MiG-25 στην Ιαπωνία, και η USAF, μετά την αποσυναρμολόγηση και τις σχετικές έρευνες, ανακάλυψε τους περιορισμούς του MiG-25.

Αποδείχθηκε ότι δεν ήταν ένα καθαρόαιμο υψηλής ταχύτητας μαχητικό αναχαίτισης, και μπορούσε να κάνει μια στροφή μικρότερη των πέντε g (5G). Αλλά το 1967, το MiG-25 αντιπροσώπευε μια μεγάλη πρόκληση για τους Αμερικανούς.

Η επόμενη κρίσιμη εκδήλωση ήταν το Νοέμβριο του 1967 με την αναγγελία της αποχώρησης του Μακ Ναμάρα από το Πεντάγωνο. Μαζί του έφυγε και πίεση για την USAF να λάβει μέρος σε ένα άλλο κοινό πρόγραμμα αεροσκαφών.

Η USAF ήταν τότε ελεύθερη να ανταποκριθεί στην πρόκληση του MiG-25.

Τον Δεκέμβριο του 1967, η General Dynamics και η McDonnell Douglas έλαβαν τις συμβάσεις για ένα νέο μαχητικό.

 

Οι τυπικές συμβάσεις για την πρόταση Blue Bird ακολούθησαν ένα χρόνο αργότερα.

Στον τελικό γύρο υπέβαλαν σχέδια οι Fairchild Republic, North American Rockwell και McDonnell Douglas.

Με βιασύνη, η USAF τον Δεκέμβριο του 1969 επέλεξε την McDonnell Douglas για την κατασκευή του νέου μαχητικού της. Η εντολή:

Η δημιουργία «ενός μαχητικού ανώτερο στην αερομαχία οποιουδήποτε υφιστάμενου ή προβλεπόμενου σοβιετικού μαχητικού», σημειώνουν οι Ντέιβιντ Κίνγκ και Ντόναλντ Μεσέι σε μια επετειακή δημοσίευση το 1997 για το F-15.

Το πρώτο F-15 εξέρχεται από το εργοστάσιο στο Σεντ Λούις μόλις 30 μήνες μετά την επιλογή της McDonnell Douglas.

Η πρώτη πτήση ολοκληρώθηκε στις 27 Ιουλίου 1972 στην Καλιφόρνια, και η USAF δέχτηκε στον στόλο της το πρώτο επιχειρησιακό αεροσκάφος τον Ιανουάριο του 1976.

Η αεροπορική κυριαρχία ήταν εμφανής σε κάθε πτυχή του νέου μαχητικού. Το σχέδιο έδωσε στο F-15 έναν λόγο υψηλής ώσης προς βάρος σε συνδυασμό με μια πτέρυγα χαμηλής φόρτωσης.

«Πρώτα απ ‘όλα ήταν η απαίτηση της Πολεμικής Αεροπορίας ότι υπό ορισμένες συνθήκες, το F-15 έπρεπε να έχει λόγο ώσης προς βάρος μεγαλύτερο από ένα-προς-ένα, που σημαίνει ότι οι κινητήρες έπρεπε να αναπτύξουν περισσότερα κιλά ώσης από αυτό που ζυγίζει το αεροπλάνο, ώστε το αεροπλάνο να μπορεί να επιταχύνει κατ ‘ευθείαν επάνω,» υπενθμίζει ο Ρίτς Μάρτιντελ, πρώην πιλότος της USAF και ερευνητής σε θέματα άμυνας.

Ο πτερυγικός φόρτος ήταν εξίσου σημαντικός.

Ο δείκτης βάρους του F-15 στην περιοχή των φτερών δημιούργησε μια εξαιρετική ευελιξία.

Αυτά τα χαρακτηριστικά σχεδιασμού έδωσαν στο F-15 μια εκπληκτική ικανότητα να ελίσσεται πολύ κλειστά χωρίς να απωλέσει ταχύτητα.

Σε μια κλειστή αερομαχία με άλλα αεροσκάφη, το F-15 θα μπορούσε να εξακολουθεί να διατηρεί την ταχύτητα και την ενέργειά του για την επόμενη κίνηση του.

Η Pratt & Whitney ανέπτυξε τον κινητήρα F100 ειδικά για το Eagle. Η πρόωρη σειρά κινητήρων F100 έδωσε 12.000 κιλά ώσης στον καθένα, και οι μετέπειτα τροποποιήσεις ήταν με μια βελτιωμένη αξιοπιστία και αυξημένη ώση με 14.500 κιλά.

Τα πλεονεκτήματα δεν σταματούν εδώ. Η αεροδυναμική του F-15 και ο έλεγχος κατά την πτήση ήταν «καταπληκτικά», εξηγεί ο Μάρτιντελ. «Κοιτάζοντας ένα F-4 και ένα F-15 πλάι-πλάι, ακόμη και αν το F-15 είναι πολύ μεγαλύτερο, είναι ακόμα πιό λείο και όχι κτηνώδες, όπως το F-4».

Το σύστημα πτήσης ελέγχου επέτρεπε στον πιλότο να μετακινήσει ένα στικ προς την επιθυμητή κατεύθυνση, αφήνοντας τον υπολογιστή πτήσης «να καταλάβει» τις υπόλοιπες αναγκαίες εκτροπές ελέγχου.

Αυτό το επίπεδο ελέγχου βρισκόταν σε πλήρη αντίθεση με το F-4. «Στο F-4, από τη στιγμή που εισερχόταν σε γωνία προσβολής 19 μοιρών δεν μπορούσε να κινηθεί το στικ αριστερά ή προς τα δεξιά για τον έλεγχο ρόλ», σημειώνει ο Μάρτιντελ.

Μια ακόμη πολυτέλεια για τους πιλότους στην αποπνικτική Γκουάμ ή στη σκονισμένη Μέση Ανατολή: Η φανταστική λειτουργία του κλιματιστικού.

Μέσα στο F-15 υπήρχε κάτι ξεχωριστό που το έκανε τελείως διαφορετικό από την αναλώσιμη έννοια του μαχητικού: Το ραντάρ του. Τα ραντάρ των F-15 έχουν αναβαθμιστεί σημαντικά τα τελευταία χρόνια, με αποκορύφωμα τα ραντάρ AESA.

Τα πρώτα F-15 ήταν εξοπλισμένα με το AN/APG-63. Ήταν ένα X-μπάντας ντόπλερ ραντάρ, συντονισμένο να επιτηρεί τους στόχους σε όλα τα ύψη και τις περιοχές -κυρίως στον πολυπόθητο εναέριο χώρο πέραν της οπτικής ακτίνας.

Η ανάγκη για να φιλοξενήσει ένα τέτοιο μεγάλο ραντάρ στο τμήμα της μύτης του ήταν ένας από τους λόγους που το F-15 έπρεπε να είναι τόσο πολύ μεγαλύτερο από τα προηγούμενα μαχητικά, σύμφωνα με τον Μάρτιντελ.

Η εταιρία Hughes, ο αρχικός κατασκευαστής ραντάρ, είχε υπολογίσει ότι το F-15 θα χρειαστεί ένα μεγάλο ραντάρ για να πληροί τις απαιτήσεις που ζήτησε η USAF.

Το F-15 για πρώτη φορά χρησιμοποιούνται στη μάχη στις 27 Ιουνίου 1979, αλλά όχι με αμερικανικά διακριτικά. Έξι πιλότοι F-15 των Ισραηλινών αντιμετώπισαν πάνω από το νότιο Λίβανο τα MiG-21 της Συρίας. Οι Ισραηλινοί κατέρριψαν πέντε MiG-21.

Τα F-15 στα χέρια των ισραηλινών πιλότων, κατάφεραν πολλές περισσότερες νίκες εναντίον των MiG-21, MiG-23 και MiG-25 της Συρίας κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1980. Οι Ισραηλινοί κατέρριψαν επίσης δύο MiG-29 το 2001.

Η νίκη της Ισραηλινής Πολεμικής Αεροπορίας απέναντι σε ένα MiG-25 τον Φεβρουάριο του 1981 ήταν ιδιαίτερα αξιοσημείωτη, καθώς αυτό ήταν ένα από τα πολυδιαφημισμένα Foxbat που το F-15 είχε σχεδιαστεί να αντιμετωπίσει.

Στην πραγματικότητα, μετά από μια νέα αποστασία το 1976 το Foxbat αποκάλυψε πολλές περισσότερες αδυναμίες – η Σοβιετική Ένωση αποφάσισε να σταματήσει την παραγωγή του. Ακόμα κι έτσι, πολλά MiG-25 πωλήθηκαν στη Λιβύη, τη Συρία, την Ινδία και αλλού.

 

Προσγείωση με ένα φτερό

 

Ένα ισραηλινό F-15 πρόσθεσε μια θεαματική υποσημείωση στην θριαμβευτική βιογραφία του Eagle, το οποίο απέδειξε μια «τραχιά ευελιξία» του τζετ.

Την 1η Μαΐου 1983, ένα F-15D σε μια αποστολή εκπαίδευσης πάνω από την έρημο Νεγκέβ, συγκρούστηκε με ένα A-4 Skyhawk. Ο χειριστής του A-4 εκτινάθηκε έξω από το πιλοτήριο, αλλά η σύγκρουση έκοψε μία πτέρυγα του F-15D, το οποίο βυθίστηκε σε ένα γύρισμα.

Η λειτουργία μετάκαυσης και οι μεγάλες επιφάνειες επέτρεψαν στον πιλότο να ανακτήσει τον έλεγχο και να προσγειώσει το F-15D με ένα φτερό. Το αεροσκάφος επισκευάστηκε αργότερα και επέστρεψε στις πτήσεις με ένα νέο φτερό.

Εν τω μεταξύ, η USAF ξεκίνησε να παραλαμβάνει τα νέα F-15C/D. Παρέλαβε το πρώτο από τα 408 μονοθέσια F-15C και 62 διθέσια F-15D τον Ιούνιο του 1979. Το F-15C είχε αναβαθμιστεί με 2.000 κιλά επιπλέον εσωτερικό καύσιμο, μεταξύ άλλων βελτιώσεων. Αργότερα, η USAF ξεκίνησε επίσης ένα πρόγραμμα βελτίωσης πολλών σταδίων για αεροσκάφη που βρίσκονται ήδη στον στόλο. Τα F-15C/D εξοπλίστηκαν με τον πύραυλο AIM-120 AMRAAM.

Στις 2 Αυγούστου 1990 το Ιράκ εισέβαλε στο Κουβέιτ. Τα F-15C ήταν από τις πρώτες αμερικανικές αεροπορικές δυνάμεις που αναπτύχθηκαν στην Σαουδική Αραβία για να υπερασπιστούν το Βασίλειο από μια περαιτέρω ιρακινή επιθετικότητα.

Συνολικά έφθασαν προς βοήθεια 48 F-15C/D από τον 1η Τακτική Πτέρυγα Μαχητικών σε μια απευθείας πτήση από το Λάνγλευ στο Νταχράν της Σαουδικής Αραβίας.

Μια άλλη ομάδα που αναπτύχθηκε τον Σεπτέμβριο του 1990, ήταν η 58η Τακτική Μοίρα Μαχητικών από την αεροπορική βάση Έγκλιν στην Φλόριντα.

Αυτή δεν ήταν μια συνηθισμένη μονάδα. Η 33η Τακτική Πτέρυγα Μαχητικών διάλεξε τους πιο έμπειρους πιλότους της από τρεις Μοίρες για να αυξήσουν τους «γορίλες» στην 58η – λίγους μήνες αργότερα θα σφραγίσει τη φήμη του F-15 στην αερομαχία.

Στην Επιχείρηση Καταιγίδα της Ερήμου ο αεροπορικός συνασπισμός υπό την ηγεσία της USAF έπρεπε να διαλύσει την αεράμυνα του Ιράκ και για αρκετές εβδομάδες να εξαπολύει επιθέσεις κατά των επίγειων δυνάμεων του Ιράκ.

Η δουλειά του F-15C ήταν να διασφαλιστεί ότι η καλά εφοδιασμένη αεροπορική δύναμη του Ιράκ δεν θα μπορούσε να διαταράξει με ενορχηστρωμένες επιθέσεις τις συμμαχικές αεροπορικές δυνάμεις.

Ο δικτάτορας του Ιράκ, Σαντάμ Χουσεΐν, ήταν βέβαιος ότι η αεράμυνα του θα μπορούσε να κρατήσει τη θέση της. Πηγές των μυστικών υπηρεσιών ανέφεραν ότι ο Σαντάμ ήταν της γνώμης ότι η ολοκληρωμένη αεράμυνά του θα καταρρίψει αρκετά αεροσκάφη του συνασπισμού για να τον αναγκάσει σε μια πρώιμη έναρξη πολεμικών επιχειρήσεων εδάφους, σύμφωνα με ένα άρθρο από το 1992 στο Journal of Strategic Studies.

Από την πλευρά τους, οι αεροπόροι του συνασπισμού κατά του Ιράκ ήταν πολύ πιο σίγουροι. Παρόλα αυτά, ο Αρχηγός του Επιτελείου Αεροπορίας Στρατηγός Μέριλ Μακ Πίκ προειδοποίησε τον Αμερικανό Πρόεδρο Τζόρτζ Μπους (ο πρεσβύτερος) ότι ο συνασπισμός θα μπορούσε να απωλέσει έως και 100 αεροσκάφη.

Το F-15 θα είναι ο αποφασιστικός παράγοντας για τη καθήλωση της Ιρακινής Πολεμικής Αεροπορίας στο έδαφος. Και άλλα μαχητικά μοιράστηκαν τις αποστολές αεροπορικής υπεροχής, αλλά όχι στο ίδιο μέτρο με το F-15. Τα F-14 του Ναυτικού είχαν δεσμευτεί για αμυντικές δραστηριότητες γύρω από τις δύο ομάδες αεροπλανοφόρων.

Εν τω μεταξύ, τα F-16 ήταν εξοπλισμένα κυρίως για πολλαπλού ρόλου αποστολές, κατάλληλα προετοιμασμένα για αποστολές βομβαρδισμού και καταστολής αεράμυνας. Τα F/A-18 του Ναυτικού και των Πεζοναυτών ήταν επίσης μαχητικά αερομαχίας, αλλά και για αποστολές βομβαρδισμού, ειδικά τα πολύ εξειδικευμένα Α-10, Α-6, Α-7 και AV-8.

Για μήνες, το F-15C πέταξε εναέριες περιπολίες μάχης κατά μήκος των συνόρων του Κουβέιτ και του Ιράκ. Από την άλλη πλευρά του μετώπου, το Ιράκ είχε παρατάξει 700 πολεμικά αεροσκάφη διαφόρων τύπων, συμπεριλαμβανομένων των σοβιετικής κατασκευής μαχητικών – συν περίπου 75 γαλλικής κατασκευής F.1. Στην ιρακινή αεροπορική αρμάδα περιλαμβάνονταν περισσότερα από 200 MiG-21, αλλά και Su-25, MiG-23, MiG-25 και σχεδόν 40 νέα, εξαιρετικά ικανά MiG-29.

 

Πριν από τα σύνορα

 

Το βράδυ της 17η Ιανουαρίου 1991, ήρθε απόδειξη της κυριαρχίας του F-15. Τα F-15C από την 33η Τακτική Πτέρυγα Μαχητικών και την 1η Τακτική Πτέρυγα Μαχητικών κατέρριψαν πολύ πίσω από τις εχθρικές γραμμές ένα Mirage F.1 και δύο MiG-29 νότια της Βαγδάτης. Συνολικά το F-15C σημείωσε έξι νίκες την πρώτη νύχτα της Επιχείρησης Καταιγίδα της Ερήμου.

Δύο ημέρες αργότερα, ο Τσέζαρ Ροντρίγκεζ και Κρέιγκ Άντερχιλ παρακολουθούσαν ένα ζεύγος MiG, έως ότου αυτό κατάφερε να γλιστρήσει κάτα από την ομπρέλα μιας ιρακινής αντιεροπορικής πυροβολαρχίας. Ξαφνικά ένα δεύτερο ζεύγος MiG-29 έσκασε επάνω. Ο Ροντρίγκεζ κινήθηκε αμυντικά μέχρι να καταρρίψει ο Άντερχιλ το πρώτο MiG-29. Στα 8.000 πόδια, ο Ροντρίγκεζ στρέφει σκληρά το F-15C για να αντιμετωπίσει το δεύτερο MiG-29.

«Μέχρι τη στιγμή που ήταν όλα πάνω, ήμασταν και οι δύο κάτω από 300 πόδια,» δήλωσε ο Ροντρίγκεζ. Όταν το ιρακινό MiG-29 δοκίμασε να έρθει κάτω από τον Ροντρίγκεζ, ο Ιρακινός πιλότος υποτίμησε το υψόμετρο και το αεροσκάφος του συντρίβεται στο έδαφος.

Άλλη μια σειρά καταρρίψεων σημειώθηκε όπως οι Ιρακονί πιλότοι κατέφυγαν στο Ιράν.

Οι Τόμας Ντίτς και Ρόμπερτ Χεχεμαν της 36ης Τακτικής Πτέρυγας Μαχητικών από την αεροπορική βάση Μπίτμπουργκ στην Γερμανία, στις 6 Φεβρουαρίου 1991 πετούσαν αποστολές περιπολίας μάχης (CAP) ανατολικά της Βαγδάτης, όταν ένα αεροσκάφος E-3 AWACS τους γνωστοποίησε ιρακινά αεροσκάφη που απογειώνονται από ένα κοντινό αεροδρόμιο.

Τα ιρακινά μαχητικά -σε υψόμετρο 100 πόδια- προσπαθούσαν να διαφύγουν προς το Ιράν, όπως το είχαν ήδη καταφέρει από τα τέλη Ιανουαρίου μερικές ντουζίνες Ιρακινών πιλότων.

«Το κόλπο ήταν να τους πιάσουμε πριν φτάσουν στα σύνορα», θυμάται ο Ντίτς. Τα δύο F-15 κινήθηκαν αρχικά βόρεια και στη συνέχεια σε πορεία πίσω από τους Ιρακινούς. Από τον Χεχεμαν καταρρίφθηκαν δύο Su-25 και ο Ντίτς κατέρριψε ένα ζεύγος MiG-21, όλα με AIM-9.

«Ήμασταν στο σωστό μέρος τη σωστή στιγμή», δήλωσε αργότερα ο Ντίτς.

Λόγω των ικανοτήτων του F-15, η Επιχείρησης Καταιγίδα της Ερήμου ήταν η πρώτη σύγκρουση στην ιστορία, όπου οι καταρρίψεις που σημειώθηκαν πέραν της οπτικής ακτίνας αποτέλεσαν κυρίαρχο στοιχείο. «23 AIM-7M που εκτοξεύτηκαν δολοφονικά έχουν πιστωθεί στο F-15 της USAF,» σημειώνεται στο Gulf War Air Power Survey – «16 εμπλεκόμενοι πύραυλοι εκτοξεύτηκαν πέραν της οπτικής ακτίνας».

Ο βαθμός κυριαρχίας του F-15 στον εναέριο χώρο μάχης «δεν έχει ιστορικό προηγούμενο» -το συμπέρασμα της έρευνας. Με το F-15C η 58η Τακτική Μοίρα Μαχητικών πέτυχε 12 νίκες στον αέρα – τις περισσότερες από οποιαδήποτε άλλη Μοίρα. Στο F-15C δεν σημειώθηκε καμία απώλεια.

Σήμερα, τα F-15C/D USAF μπορεί να κουρνιάζουν πάνω από 50.000 πόδια και να περιμένουν το θήραμά τους. Στις ασκήσεις, όπως Cope North και Red Flag, ουρλιάζουν και πετούν στην αερομαχία χρησιμοποιώντας κάθε πλεονέκτημα που οραματίστηκαν οι στρατηγοί του Επιτελείου Αεροπορίας στα μέσα της δεκαετίας του 1960.

Αν επισκιάζεται από το ισχυρό F-22 Raptor στην ευκινησία, παρατηρισιμότητα και υπολογιστική ισχύ, η USAF βλέπει το F-15 να την υπηρετεί παράλληλα με τα Raptor για άλλες δύο – επόμενες δεκαετίες. Το F-15 έχει υπηρετήσει ως το καλύτερο μαχητικό αεροπορικής κυριαρχίας στην ιστορία, στα 30 χρόνια της βασιλείας του.

πηγη