Του Σάββα Καλεντερίδη

Την επόμενη μέρα της λήξης του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ξεκίνησε μια μακρά διαδικασία που είχε ως στόχο σε πρώτη φάση την απώθηση της Ρωσίας από την καρδιά της Ευρώπης, που την έφερε η έξυπνη στρατηγική του Στάλιν αλλά και ο ηρωισμός των στρατηγών και των στρατιωτών του κόκκινου στρατού, και σε δεύτερη φάση τηγεωπολιτική της περικύκλωση.

Για την επίτευξη του πρώτου στόχου, που πρακτικά άρχισε με την ίδρυση του ΝΑΤΟ και ολοκληρώθηκε με το πέρας του λεγόμενου Ψυχρού Πολέμου, η Ελλάδα και η Τουρκία, παρότι δυο διαφορετικά κράτη, αποτελούσαν ενιαίο χώρο, εξ ου και η ταυτόχρονη είσοδό τους στην Ατλαντική Συμμαχία.

Όλες αυτές τις δεκαετίες, όλα αυτά τα χρόνια που διήρκεσε ο Ψυχρός Πόλεμος, η Τουρκία εκμεταλλευόμενη αφ΄ενός την ιδιαιτερότητα που είχε απέναντι στην λεγόμενη «κομμουνιστική απειλή», και αφ’ ετέρου τον καταραμένο διχασμό που κατέτρωγε την ελληνική κοινωνία και το πολιτικό σύστημα, ως απότοκο και συνέχεια του εμφυλίου πολέμου, κατάφερε να προωθήσει τις θέσεις της και να εφαρμόσει μια επεκτατική πολιτική εις βάρος της πατρίδας μας, τα αποτελέσματα της οποίας καλούμαστε να διαχειριστούμε τώρα που κατέρρευσε ο διπολισμός και τερματίστηκε ο λεγόμενος Ψυχρός Πόλεμος.

Τις δεκαετίες που διήρκεσε ο Ψυχρός Πόλεμος, πολίτες και πολιτικοί κάναμε ό,τι περνούσε από το χέρι μας για να βάλουμε τη χώρα στα δόντια της μυλόπετρας, με αποτέλεσμα

• την απώλεια της Κύπρου, 

• την αδυναμία αποτροπής της συνέχισης της πολιτικής της γενοκτονίας και της εθνοκάθαρσης εναντίον των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης, της Ίμβρου, της Τενέδου και των εγκλωβισμένων της Κύπρου, 

• την υποθήκευση των συμφερόντων μας στο Αιγαίο και 

• τον βάρβαρο εκτουρκισμό των Πομάκων και των Ρομά στη Θράκη.

Τώρα, μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου και μετά από ένα μεσοδιάστημα σχετικής γεωπολιτικής ηρεμίας, βιώνουμε τη δεύτερη φάση που προαναφέρθηκε και αυτό είναι η γεωπολιτική περικύκλωση της Ρωσίας, με απώτερο στόχο τον περιορισμό της πρόσβασής της στη Βαλτική, την Αδριατική, τον Εύξεινο Πόντο, το Αιγαίο και τη Μεσόγειο θάλασσα, την απώλεια των ερεισμάτων της στις χώρες της ανατολικής Ευρώπης και την απώθησή της όσο πιο κοντά γίνεται προς τη Μόσχα, ακόμα και προς τα Ουράλια.

Αυτή η διαδικασία έχει ενταθεί τα τελευταία χρόνια, ιδιαίτερα μετά την κρίση στην Ουκρανία και φθάνει ακόμα και μέχρι την απόπειρα αφαίρεσης του Μουντιάλ του 2018, με στόχο την διεθνή απονομιμοποίηση της κυβέρνησης Πούτιν και την αποδυνάμωση – απομόνωση της Ρωσίας σε διεθνές επίπεδο.

Αυτή η διαδικασία της γεωπολιτικής περικύκλωσης και της πολιτικής απονομιμοποίησης της Ρωσίας, οδηγεί τον κόσμο και την περιοχή μας σε μια νέα φάση εντάσεων, την περίοδο του λεγόμενου «Δροσερού Πολέμου», αφού αποφεύγεται η ευθεία αντιπαράθεση μεταξύ ενόπλων δυνάμεων των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ και Ρωσίας, υπό τον φόβο όχι των… Ιουδαίων αλλά των πυρηνικών!

Αυτή τη νέα περίοδο η πατρίδα μας και πιο συγκκεριμένα εμείς οι πολίτες αλλά κυρίως το πολιτικό μας σύστημα, θα πρέπει να αποφύγουμε να κάνουμε τα λάθη που μας οδήγησαν στα δόντια της μυλόπετρας την περίοδο του Ψυχρού Πολέμου.

Γιατί αν συνεχίσουμε στην ίδια ρότα, τότε τα νέα λάθη θα έχουν χαρακτηριστικά πολλαπλασιαστού ισχύος στους υφιστάμενους κινδύνους και απειλές και οι εθνικές καταστροφές θα είναι καθοριστικής σημασίας για την επιβίωση των κρατών σε Κύπρο και Ελλάδα.

Όσοι γνωρίζουν και έχουν ομφαλοσκοπήσει τη συγκεκριμένη περίοδο του Ψυχρού Πολέμου, ξέρουν ότι δεν υπάρχει δόση υπερβολής στα όσα αναφέρουμε πιο πάνω.

Ο κίνδυνος στην Κύπρο, μπορεί να αποφεύχθηκε το 2004, με την απόρριψη του σχεδίου Αννάν, επανέρχεται όμως ντυμένος με την προβιά της λύσης, με τον Αμερικανό πρέσβη να δηλώνει ανερυθρίαστα ότι το Κυπριακό δεν είναι ζήτημα παράνομης εισβολής και κατοχής.

Στο Αιγαίο οι Τούρκοι αλωνίζουν, με στόχο να παραβιάζουν σε λίγα χρόνια τον εναέριο χώρο και τα χωρικά μας ύδατα όλο και πιο προκλητικά και μαζικά με μαχητικά αεροσκάφη και υπερσύγχρονες φρεγάτες που θα κατασκευάζονται στην Τουρκία, από τουρκικά χέρια, τη στιγμή που εμείς οι ίδιοι με τα χέρια μας, κομματικοί συνδικαλιστές και πολιτικοί, καταστρέψαμε την πολεμική, αεροναυπηγική και ναυπηγική μας βιομηχανία, που πριν τρεις δεκαετίες ήταν έναν αιώνα μπροστά από τις αντίστοιχες τουρκικές.

Για το τι γίνεται στη Θράκη, την Ήπειρο και το Ιόνιο, υπομονή μέχρι τη Κυριακή, αφού στο κυριακάτικο άρθρο μας στην ουσία αποδεικνύουμε ότι δεν έχουμε διδαχτεί από τα εγκληματικά λάθη του παρελθόντος και γινόμαστε πλέον περίγελως ακόμα και των Τιράνων.

Δημοσιεύεται στη δημοκρατία

infognomonpolitics.blogspot.gr