Για να καταλάβω: Οι δανειστές ζητούν περικοπές στις συντάξεις στο 1% του ΑΕΠ, δηλαδή 1,8 δισ. το χρόνο και ταυτοχρόνως απαιτούν 1,8 δισ. ευρώ από την αύξηση του Φ.Π.Α σε διάφορα προιόντα και υπηρεσίες. Μ’ άλλα λόγια σου παίρνουν από την τσέπη 1,8 δισ. ευρώ και σε υποχρεώνουν να βγάλεις άλλο 1,8 δισ. ευρώ για να καλύψεις τις ανάγκες σου.

Να το πω κλοπή; Να το πω ληστεία μετά φόνου; Να το πω γκανγκστερισμό; Όχι προς Θεού. Οι άνθρωποι για το καλό μας δουλεύουν, δεν μας δουλεύουν.

Μερικές φορές εκπλήσσομαι με τον εαυτό μου που εκπλήσσεται (ακόμη) μ’ αυτά που λένε Ευρωπαίοι αξιωματούχοι με εκτόπισμα στη διεθνή σκηνή και αναλυτές μεγάλων μέσων ενημέρωσης που παίζουν καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση της παγκόσμιας κοινής γνώμης.

Όταν λοιπόν οι Γερμανοί πολίτες ακούνε τον επικεφαλής του SPD Πίτερ Γκάμπριελ, αντικαγκελάριο, να χαρακτηρίζει την ελληνική κυβέρνηση «εν μέρει κομμουνιστική»!!!, νομίζουν ότι έτσι είναι τα πράγματα.

Άντε να τους εξηγήσεις ότι το νούμερο δύο στη χώρα τους λέει χοντρές ανοησίες, ότι τους παραπλανά συνειδητά και πώς το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι να τους τρομάξει για να μην κατηγορήσουν την κυβέρνηση τους για απύθμενο κυνισμό απέναντι σε μια χρεοκοπημένη και ταλαιπωρημένη χώρα.

Όταν οι αναγνώστες των New York Times διαβάζουν τον έγκυρο αρθρογράφο Ντίξον να περιγράφει τον Τσίπρα ως ακροαριστερό, αντί να τσιμπιούνται για να δούν αν είναι ξύπνιοι, όπως κάνουμε εμείς εδώ στην Ελλάδα, τον πιστεύουν. Δεν είναι δυνατόν να τους λέει μπαρούφες ένας έγκριτος αρθρογράφος.

Αυτά είναι μόνο δύο παραδείγματα από τα πολλά που θα μπορούσαμε να επικαλεστούμε για να δείξουμε τους μηχανισμούς που δρουν για να σχηματιστεί μια αρνητική εικόνα για την Ελλάδα.

Οι αντίπαλοι μας δανειστές δεν συζητούν, δεν διαπραγματεύονται. Πιέζουν, εκβιάζουν και απαιτούν.

Δυστυχώς εκτός από την τεράστια δύναμη πυρός που διαθέτουν στο εξωτερικό, έχουν και τις εγχώριες ντουντούκες.

Τάσος Παππάς