Οι υπάλληλοι του Δήμου Αθηναίων τής το είχαν ξεκόψει: «Ο νόμος Ραγκούση έχει καταργηθεί, ξεχάστε το!». Και η 28χρονη Ιουστίνη, γεννημένη και μεγαλωμένη στην Ελλάδα από γονείς Κενυάτες, χωρίς να έχει την ελληνική ιθαγένεια η ίδια λόγω γραφειοκρατικών εμποδίων, το πήρε απόφαση· ούτε τα δικά της παιδιά, ο γιος της που κλείνει 11 μήνες και η κόρη της που έγινε τεσσάρων χρονών θα αξιωθούν να πάρουν την ελληνική ιθαγένεια, που θα τους επέτρεπε να ζήσουν σαν φυσιολογικοί πολίτες, χωρίς το βάσανο της ανανέωσης των αδειών παραμονής.

Ετσι θα συνέβαινε, αν ένας φίλος της με γνώση των νομικών δεν επέμενε πως οι υπάλληλοι του δήμου κάνουν λάθος. Το άρθρο 1 του νόμου Ραγκούση, της είπε, ανήκει στις ελάχιστες διατάξεις εκείνου του νόμου που δεν κρίθηκαν αντισυνταγματικές από το Συμβούλιο της Επικρατείας και δεν καταργήθηκαν.

Της διάβασε λοιπόν τη διάταξη που την αφορούσε: «Την ελληνική ιθαγένεια αποκτά από τη γέννησή του όποιος γεννιέται σε ελληνικό έδαφος, εφόσον ένας από τους γονείς του έχει γεννηθεί στην Ελλάδα και κατοικεί µόνιµα στη χώρα από τη γέννησή του». Την έπεισε να ξαναπάει στον δήμο και να ζητήσει από τους υπαλλήλους να ξαναδούν τον νόμο.

Χάρη στη δική του επιμονή και στη μεσολάβηση του προέδρου του Συμβουλίου Ενταξης Μεταναστών του δήμου, Λευτέρη Παπαγιαννάκη, η Ιουστίνη ακολούθησε την πολύ απλή διαδικασία που απαιτείται (προσκόμιση της δικής της ληξιαρχικής πράξης γέννησης, των παιδιών της και πιστοποιητικό γάμου) κι έτσι σήμερα ο γιος της και η κόρη της είναι τα πρώτα παιδιά μεταναστών τρίτης γενιάς που πήραν ιθαγένεια στην Ελλάδα.

«Χάνεις χρόνο και λεφτά»

«Δεν θα έχουν θέματα με χαρτιά, με άδειες παραμονής, με το στήσιμο στην ουρά, γλιτώνουμε από όλα αυτά. Δεν θα πρέπει να ξοδεύουμε μια περιουσία σε παράβολα, χρήματα χαμένα γιατί οι άδειες παραμονής, ετήσιας διάρκειας, βγαίνανε με πολύ μεγάλη καθυστέρηση, δύο εβδομάδες πριν λήξει η ισχύς τους.

»Χάνεις τον χρόνο σου και τα λεφτά σου τζάμπα, και στο μεσοδιάστημα είσαι μπλοκαρισμένος. Δεν μπορείς να δουλέψεις, να βγάλεις ΙΚΑ, να ανανεώσεις βιβλιάριο, ούτε να μπεις στον ΟΑΕΔ. Εγώ, με τον νόμο Ραγκούση είχα χαρεί πολύ, είχα όλες τις προϋποθέσεις, εκτός από την άδεια. Βγήκε δύο εβδομάδες πριν λήξει η ισχύς της, δεν προλάβαινα να κάνω αίτηση.

»Αυτό είναι που λέω ότι δεν σ’ αφήνει το κράτος να ενταχθείς. Εν τέλει, η ιθαγένεια σημαίνει ότι σε δέχεται το κράτος», λέει στην «Εφ.Συν.», ένα πρωινό πριν από λίγες μέρες στο Αλσος Βεΐκου, προσέχοντας με την άκρη του ματιού την Αννα Μαρία που ικανοποιεί πιο κει την επιθυμία της «να κάνει κούνια μπέλα».

Θυμάται εκείνο το πρωί του περασμένου Ιανουαρίου που η μικρή γύρισε από το προνήπιο και τη ρώτησε: «Μαμά, γιατί δεν είμαι ροζ; Τόσα χρόνια δεν είχε πει τίποτα. Υστερα από τρεις μήνες στο προνήπιο, άρχισε να ρωτά γιατί είναι μαύρη και να μη θέλει να πηγαίνει στο σχολείο γιατί την κοροϊδεύουν τα άλλα παιδιά.

»Στο σχολείο καταλαβαίνεις ότι είσαι διαφορετικός, ζεις το μπούλινγκ από τους συμμαθητές σου, γίνεσαι “η μαύρη”. Εμένα οι δασκάλες μου στο Δημοτικό προσπαθούσαν να μου το φέρουν ότι είμαι ξεχωριστή, για να μην με πάρει από κάτω. Αλλά δεν θυμάμαι κάποια συντονισμένη προσπάθεια για να αντιμετωπιστεί το ζήτημα», λέει.

«Εδώ ανήκω, σε όποιον αρέσει»

«Ετσι, ενώ γεννήθηκα εδώ, δεν νιώθω ότι έχω ενταχθεί τελείως στην ελληνική κοινωνία. Ωρες ώρες το σκέφτομαι έντονα. Λόγω του ότι σε έχουν στην άκρη, κατάλαβες; Στις δημόσιες υπηρεσίες, στο σχολείο, στα μέσα μαζικής μεταφοράς, παντού νιώθεις αυτόν τον ρατσιστικό “εσύ μη μιλάς γιατί δεν είσαι Ελληνας”. Μετά συνηθίζεις, παίρνεις τις αποφάσεις σου. Λες “εδώ ανήκω, σε όποιον αρέσει”. Αλλά κάποιες φορές δεν μπορείς να μη σκεφτείς μήπως είναι καλύτερα να φύγεις», λέει. Η ίδια πάντως ετοιμάζεται να καταθέσει τα χαρτιά της για να πάρει ιθαγένεια τον Σεπτέμβριο, με τον νέο νόμο του υπουργείου Μεταναστευτικής Πολιτικής.

Οπως και να έχει, προτεραιότητα τώρα για την Αννα Μαρία είναι να μάθει ελληνικά και αγγλικά. Την εκπαίδευση στα κενυάτικα την έχει αναλάβει η γιαγιά, η μόνη στο σπίτι που τα μιλά καλά, αν και προτιμά να απευθύνεται στη μικρή σε σπαστά ελληνικά. «Ακόμα κι αν αναγκαστούμε να φύγουμε για να βρούμε δουλειά αλλού, πιστεύω ότι εδώ θα γυρίσουμε.

»Είμαι σίγουρη ότι δεν υπάρχει πουθενά σαν την ελευθερία και το κλίμα της Ελλάδας, έτσι μου λένε οι φίλοι μου που έχουν ζήσει στο εξωτερικό. Το όνειρό μου είναι να πάρω κάποια στιγμή ένα σπίτι εδώ. Χαίρομαι που φτάσαμε μέχρι εδώ. Είχε δυσκολία και κόπο, αλλά καταφέραμε να μην είμαστε στον αέρα. Εύχομαι να την αξιοποιήσουν όλοι αυτή τη δυνατότητα με τον καλύτερο τρόπο, να κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε για μας και τη χώρα», λέει. πηγη