Είναι Μάιος του 2012. Ο Αλέξης Τσίπρας βρίσκεται στο Παρίσι, στο ενδιάμεσο των δύο εκλογικών αναμετρήσεων στην Ελλάδα, όπου ο ΣΥΡΙΖΑ αναδεικνύεται πλέον σε κόμμα εξουσίας. Ο Νικολά Σαρκοζί… ταξιδεύει ήδη με την Κάρλα Μπρούνι σε άλλες πολιτείες, δίχως σκέψεις για «ολική επαναφορά» στην πολιτική, και τα ηνία της Γαλλικής Δημοκρατίας κρατά ο Φρανσουά Ολάντ.

«Εύχομαι να μην αποδειχθεί… Ολαντρέου», λέει ο Τσίπρας για τον Γάλλο πρόεδρο, αφήνοντας εμβρόντητους Γάλλους και Έλληνες δημοσιογράφους και προκαλώντας στη συνέχεια έντονες αντιδράσεις εντός και εκτός Ελλάδος. Το υπονοούμενο σαφές: ότι ο σοσιαλιστής Γάλλος πολιτικός άλλα έταξε προεκλογικά και άλλα θα έκανε μετεκλογικά, βάζοντας τη Γαλλία στο δρόμο της λιτότητας και των μνημονίων, όπως ο Γιώργος Παπανδρέου στην Ελλάδα.

Ο σημερινός πρωθυπουργός πλήρωσε τη συγκεκριμένη τοποθέτηση, η οποία ενόχλησε και προσωπικά τον Γάλλο πρόεδρο. Και το κρατούσε «μανιάτικο»: ένα χρόνο αργότερα, το 2013, όταν επισκέφθηκε την Αθήνα, ο Τσίπρας έφαγε «πόρτα» από τον Ολάντ και οι σχέσεις τους εξακολούθησαν να είναι παγωμένες. Ο Τσίπρας δεν πτοήθηκε, όμως – αν και η συγκεκριμένη εξέλιξη υπήρξε βαρύ πλήγμα στην αξιοπιστία του. Όραμά του ήταν ακόμη τότε η δημιουργία του «μετώπου του Νότου», εκτιμώντας ότι δεν έχει ανάγκη ισχυρές συμμαχίες. Σταδιακά, ωστόσο, εγκατέλειψε στη ρητορική του τις προσωπικές επιθέσεις κατά του Γάλλου προέδρου, εστιάζοντας σε Μέρκελ-Σόιμπλε.

Αντίο Ολαντρέου, καλημέρα Φρανσουά

Η προοπτική εξουσίας άλλαξε ακόμη περισσότερο τα δεδομένα. Και με την εκλογική επικράτηση του ΣΥΡΙΖΑ, ο Τσίπρας άρχισε να συνειδητοποιεί ότι θα χρειαστεί τελικώς τις ισχυρές συμμαχίες. Κάπως έτσι ξεχάστηκε ο… Ολαντρέου και ξαναέγινε Ολάντ. Η κυβέρνηση, άλλωστε, είχε ανάγκη υποστήριξης στα διεθνή fora και η προσέγγιση ήταν αναπόφευκτη. Πρώτος ο Ολάντ έσπασε τον πάγο και προσκάλεσε τον Τσίπρα στο Παρίσι, λίγες μέρες μετά τις εκλογές του Ιανουαρίου. Ακολούθησαν δεκάδες τηλεφωνήματα και συναντήσεις κορυφής στις Βρυξέλλες, μερικές εκ των οποίων ήταν και ιδιαίτερα φορτισμένες, ενώ το κρίσιμο δίμηνο Ιουνίου-Ιουλίου, όταν η γερμανική πλευρά φαινόταν να επιθυμεί ακόμη και την αποβολή της Ελλάδας από την Ευρωζώνη, υπήρξαν και τριμερείς Τσίπρα-Μέρκελ-Ολάντ.

Ο Ολάντ και η Γαλλία αναδείχθηκαν έτσι στο βασικό σύμμαχο της ελληνικής πλευράς. Με τη δική του δημοτικότητα στο ναδίρ και την απειλή των ακροδεξιών της Λεπέν και του Εθνικού Μετώπου, λόγω παρεμφερών προβλημάτων με την Ελλάδα (φορολογία, λιτότητα, μεταναστευτικό), ο Ολάντ πόνταρε και εκείνος τα πολιτικά του ρέστα στη στήριξη της Ελλάδας και της κυβέρνησης Τσίπρα. Κίνηση, η οποία διευκόλυνε τον ίδιο και στην πολιτική σκακιέρα, αναδεικνύοντας τη Γαλλία ως αντίβαρο της επεκτατικής, οικονομικά και πολιτικά, Γερμανίας και εκμεταλλευόμενος την αδιαφορία της – εκτός Ευρωζώνης – Βρετανίας, η οποία συζητούσε (και συζητάει) ακόμη και την αποχώρηση από την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Η συμφωνία της 12ης Ιουλίου, το Σουέζ και οι εκλογές

Η συμφωνία της 12ης Ιουλίου για την Ελλάδα σχεδόν… πανηγυρίστηκε από τον Γάλλο πρόεδρο και ιστορική έχει μείνει η φωτογραφία με το θερμό εναγκαλισμό Τσίπρα-Ολάντ. Ο τίτλος που κόσμησε τότε αρκετά πρωτοσέλιδα εφημερίδων και super τηλεοπτικών δελτίων ήταν κλασικός και αναμενόμενος: «Ελλάς-Γαλλία, συμμαχία».

Ένα μήνα αργότερα, αποκαλύφθηκε ότι ο Γάλλος πρόεδρος ήταν ο πρώτος που έμαθε τα σχέδια Τσίπρα για προσφυγή στις κάλπες το Σεπτέμβρη. Συνομίλησαν αρκετές φορές τηλεφωνικά και συναντήθηκαν στην Αίγυπτο, στο περιθώριο των εγκαινίων της νέας διώρυγας του Σουέζ, με το Ολάντ να γίνεται κοινωνός των προθέσεων του Έλληνα πρωθυπουργού και να του απαντά «προχώρα».

Σήμερα, ο άνθρωπος τον οποίο είχε αποκαλέσει Ολαντρέου ο Τσίπρας, χαρακτήρισε τον Έλληνα πρωθυπουργό δημοσίως – παρούσης της Άνγκελα Μέρκελ, εντός του Ευρωκοινοβουλίου – «θαρραλέο» για την απόφαση να ζητήσει τη γνώμη του λαού στη διαπραγμάτευση, στις εκλογές και το δημοψήφισμα. Για την αναλογία, ο προκάτοχός του, Νικολά Σαρκοζί φέρεται να είχε «στολίσει» με τα… τρία «α» τον Γιώργο Παπανδρέου στις Κάννες, όταν είχε πει και εκείνος ότι θα προχωρήσει στο δημοψήφισμα που δεν έγινε ποτέ.

Το timing της επίσκεψης Ολάντ στην Αθήνα

Ο Γάλλος πρόεδρος έδωσε επιπλέον το εναρκτήριο λάκτισμα για τη συζήτηση περί διευθέτησης του χρέους, ενώ θα είναι ο πρώτος Ευρωπαίος ηγέτης, ο οποίος θα επισκεφθεί επισήμως την Αθήνα σε μια χρονική συγκυρία όχι αδιάφορη: στα τέλη Οκτωβρίου, όταν οι ελεγκτές των Θεσμών θα βρίσκονται κάτω από την Ακρόπολη και θα ολοκληρώνεται η πρώτη αξιολόγηση του «Μνημονίου του ΣΥΡΙΖΑ». Η οποία, εάν είναι επιτυχημένη, δεν θα σημάνει μόνο την εκταμίευση της πρώτης δόσης και τη δρομολόγηση της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών, αλλά ακριβώς θα βάλει στο τραπέζι το θέμα του χρέους.

Κάπως έτσι, ο Ολαντρέου έγινε γρήγορα… Ολλάνδος. Φίλος, υποστηρικτής και εθνικός ευεργέτης. Όπως ακριβώς φιλέλληνες προηγούμενων δεκαετιών. Και ίσως με την ίδια λογική, στο μέλλον, κάποια πλατεία ή κεντρικός δρόμος της Αθήνας να έχει το όνομά του. Έχει, δηλαδή, να ζηλέψει μια… Πλατεία Ολλάνδου από την Πλατεία Κάνιγγος – από το όνομα του φιλέλληνα πρωθυπουργού και υπουργού Εξωτερικών της Αγγλίας, Τζορτζ Κάνινγκ, την περίοδο μετά την επανάσταση του 1821 που οδήγησε στην ανεξαρτησία του ελληνικού κράτους;  πηγη