Ανεξάρτητα από τις δυσκολίες που υπάρχουν αυτή τη στιγμή στην οικονομία, η απαίτηση για ενίσχυση της αποτρεπτικής ικανότητας των Ε.Δ είναι διαρκώς παρούσα και ανελαστική.
Οι Ειδικές Δυνάμεις ως βασικός πυλώνας του αμυντικού επιχειρησιακού σχεδιασμού των ΕΔ, έχουν εδώ και πολλά χρόνια καταρτίσει σχέδια για την κάλυψη των αναγκών τους, αλλά με δεδομένο ότι οποιοσδήποτε προγραμματισμός έχει ανατραπεί (εξ αιτίας του δημοσιονομικού), παραμένουν «ως έχουν».
Αντίθετα η απειλή γιγαντώνεται ενώ οι τεχνολογικές εξελίξεις έχουν πλέον καθοριστικό ρόλο στην αποτελεσματικότητα των Ειδικών Επιχειρήσεων.
Ο εντοπισμός των επιχειρησιακών αναγκών έχει πρωταρχική σημασία για κάθε στρατιωτικό σχηματισμό προκειμένου να καλύψει υφιστάμενες απαιτήσεις που θα επιτρέψουν να εκπληρώσει την αποστολή του, όσο και να προβλέψει τις τακτικές και τεχνολογικές εξελίξεις βάσει των οποίων θα σχεδιάσει τις μελλοντικές απαιτήσεις του σε μέσα, υλικά και εξοπλισμό.
Υπό αυτό το πρίσμα κάθε Κλάδος των Ε.Δ είχε σχηματίσει εικόνα για τους στόχους που ήθελε να καλύψει στο πλαίσιο του (ξεχασμένου πλέον) Δεκαπενταετούς Σχεδίου Εξοπλιστικών Στόχων (ΔΕΣΕΣ) το οποίο κάλυπτε την περίοδο 2006-2015 με εξοπλιστικά προγράμματα συνολικού ύψους 52 δισ. ευρώ.
Η βάση των αναγκών κατανεμήθηκε σε προγράμματα προτεραιότητας, μεταξύ των οποίων συμπεριλαμβάνονταν κρίσιμες επιχειρησιακές απαιτήσεις των Ειδικών Δυνάμεων του ΕΣ, του ΠΝ και της ΠΑ.
Οι προσδοκίες φυσικά ήταν μεγάλες μεν, αλλά για απολύτως απαραίτητες προμήθειες συστημάτων και μέσων με σκοπό την κάλυψη κρίσιμων υφιστάμενων κενών.
Κενών τα οποία δυστυχώς παραμένουν μέχρι σήμερα «ανεκπλήρωτοι πόθοι» με δεδομένη την πλήρη αναστολή οποιασδήποτε εξοπλιστικής προσπάθειας καθώς η οικονομία της χώρας βρίσκεται σε «μηχανική υποστήριξη».
Οι σχετικές ανάγκες όμως δεν έχουν πάψει να υφίστανται και είναι σίγουρο ότι η επ΄ αόριστον αναβολή τους θα δημιουργήσει ακόμη πιο πιεστικές ανάγκες μελλοντικά, υπονομεύοντας την επιχειρησιακή ικανότητα των Ειδικών Δυνάμεων.
Είναι δε κάτι παραπάνω από σίγουρο ότι εφόσον οι Ειδικές Δυνάμεις αποτελούν έναν από τους μηχανισμούς που έχουν 100% πιθανότητα εμπλοκής σε οποιαδήποτε κατάσταση κρίσης ή πολέμου, είναι απλώς θέμα χρόνου και συγκυριών το πότε θα κληθούν να επέμβουν.
Ως εκ τούτου γίνεται αντιληπτό από τον καθένα ότι οι ανάγκες τους θα πρέπει κάποτε να ικανοποιηθούν προκειμένου να αποφευχθούν δυσάρεστες καταστάσεις που θα προκύψουν – όχι από έλλειψη ικανού προσωπικού – αλλά λόγω έλλειψης κατάλληλων μέσων που θα τους επιτρέψουν να ανταπεξέλθουν στις απαιτήσεις.
Το παράδειγμα των Ιμίων άλλωστε υπάρχει για να υπενθυμίζει σε όλους τι συμβαίνει σε περίπτωση που τα μέσα υστερούν..
Η 10ετής απραξία υπονομεύει την επιχειρησιακή ικανότητα
Στη σημερινή χρονική συγκυρία όπου η οικονομική δυσπραγία έχει εμφανίσει τις συνέπειες της σε όλους τους τομείς της οικονομίας, η κρίση έχει συνέπειες που δυστυχώς επηρεάζουν και την αμυντική δυνατότητα της χώρας.
Σε επίπεδο Ε.Δ η στρατιωτική ηγεσία προβληματίζεται συνεχώς για την αποτρεπτική ικανότητα απέναντι στη κύρια απειλή και καταβάλλεται τις περισσότερες φορές αθέατα από τη κοινή γνώμη, κάθε δυνατή προσπάθεια για να διατηρηθεί το Εθνικό αμυντικό σύστημα σε υψηλά επίπεδα.
Χωρίς όμως την ικανότητα χρηματοδότησης νέων εξοπλιστικών προγραμμάτων και ανάπτυξη υποδομών στη παρούσα φάση, οι Ειδικές Δυνάμεις βαδίζουν στο μέλλον με όλες τις ανεπάρκειες του παρελθόντος (σε μέσα και εξοπλισμό) ενώ η μεγάλη περίοδος εφησυχασμού που πέρασε η χώρα για δεκαετίες, συνέβαλε στην αδιαφορία για την υλοποίηση τέτοιων σχεδιασμών.
Ενδεικτικό του εύρους των αναγκών που παραμένουν μέχρι σήμερα, είναι τα προγράμματα που προέβλεπε το ΔΕΣΕΣ 2006-2015 με το χρόνο υλοποιήσεως να έχει φυσικά παρέλθει, χωρίς σχεδόν καμία από τις επιχειρησιακές ανάγκες να έχει καλυφθεί.
Πρακτικά η 10ετία που πέρασε είχε να επιδείξει μόνο μικρές και αποσπασματικές αγορές υλικών και μέσων, αφήνοντας τις Ειδικές Δυνάμεις σε μια κατάσταση «στάσης» χωρίς εξοπλιστικές προσθήκες που θα επέτρεπαν την απαραίτητη αύξηση της επιχειρησιακής δυνατότητας τους.
Άλλωστε η διεθνής εμπειρία έχει αποδείξει ότι η εξέλιξη της εκπαίδευσης και του τρόπου δράσης, επέρχεται με την προσθήκη νέων μέσων και υλικών που προσδίδουν νέες δυνατότητες στο προσωπικό και του επιτρέπουν να εξελίξει τη σκέψη του με νέες τακτικές.
Στην περίπτωση της Ελλάδας, διαπιστώνουμε ότι η εξ Ανατολών απειλή, σε συνδυασμό με τις ασύμμετρες απειλές σε νησιά και Έβρο, έχουν αναδείξει την επιλογή των Ειδικών Δυνάμεων ως την κατ εξοχήν λύση για την αντιμετώπιση τους.
Καμία όμως ουσιαστική προσπάθεια δεν έχει συντελεστεί προς την κατεύθυνση αναβάθμισης τους, με τα όποια σχέδια να προσκρούουν στην τρέχουσα απαγορευτική οικονομική πραγματικότητα.
Δύο είναι τα σημεία που θα πρέπει να θυμόμαστε.
Το πρώτο είναι ότι οι δαπάνες που απαιτούνται για τα προγράμματα των Ειδικών Δυνάμεων αποτελούν ένα απειροελάχιστο κλάσμα σε σχέση με άλλα κύρια εξοπλιστικά προγράμματα του ΠΝ και της ΠΑ, με αποτέλεσμα να είναι συγκριτικά πολύ πιο εύκολο να υλοποιηθούν.
Το δεύτερο σημείο είναι ότι οποιαδήποτε επένδυση στις Ειδικές Δυνάμεις αποτελεί δαπάνη που έχει αντιστρόφως ανάλογη επιχειρησιακή αξία στο πεδίο της μάχης, αφού μικρές σε μέγεθος δυνάμεις μπορούν (λόγω του τρόπου δράσης τους) να πετύχουν καθοριστικά αποτελέσματα για την έκβαση των επιχειρήσεων.
Αν δει κανείς όλες τις πρόσφατες πολεμικές συγκρούσεις σε όλο τον κόσμο θα διαπιστώσει ότι οι Ειδικές Επιχειρήσεις έγιναν πλέον κυρίαρχο μέσο διεξαγωγής πολέμου – κυρίως διότι μεταβλήθηκαν οι απειλές από συμβατικές σε μη συμβατικές.
Πολλές φορές ο αντίπαλος δεν είναι καν γνωστός ενώ η πρώτη γραμμή του μετώπου είναι επίσης ασαφής. Στην Ελλάδα αν και οι κίνδυνοι είναι γνωστοί, εξακολουθούμε να αντιμετωπίσουμε αδιάκοπα την απειλή πάσης φύσεως αιφνιδιασμού και ασύμμετρης απειλής ενώ σε ότι αφορά το δόγμα ανορθόδοξου πολέμου, αυτό ταιριάζει κυριολεκτικά «γάντι» στο περιβάλλον του Αρχιπελάγους στο Αιγαίο αλλά και τη Θράκη.
Κατά συνέπεια οι δαπάνες για την επαύξηση των επιχειρησιακών απαιτήσεων των Ειδικών Δυνάμεων είναι ορθολογικά σωστές και επιχειρησιακά απολύτως επιβεβλημένες. Το ζήτημα είναι ο χρόνος της υλοποίησης τους. Πιο απλά δεν είναι ζήτημα για το ΑΝ θα γίνουν αλλά για το ΠΟΤΕ θα υλοποιηθούν, ευχόμενοι να μην συμβεί αυτό «κατόπιν εορτής»..
Greek National Pride 