Ένας χρόνος ΣΥΡΙΖΑ. Το κλίμα στο κλειστό γυμναστήριο του Ταε κβον Ντο ήταν ένας μακρινός απόηχος της περυσινής μεγαλειώδους εκλογικής νίκης που έβγαλε τον κόσμο στο δρόμο να πανηγυρίζει μέχρι το ξημέρωμα. Έναν χρόνο μετά ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ένα στιβαρό κυβερνητικό κόμμα. Όποιος βρέθηκε την Κυριακή το βράδυ στο κλειστό γυμναστήριο του Φαλήρου είδε ένα μεσαίο κόμμα, που το μεγαλώνει η συνολική αποκαθήλωση του πολιτικού συστήματος, γερασμένο παρά τον νέο αρχηγό του, εσωστρεφές και μισαλλόδοξο. Ακόμα και ο Αλέξης Τσίπρας εμφανίστηκε σαν να έχει πάρει μέσα του την απόφαση ότι δεν θα είναι πρωθυπουργός όλων των Ελλήνων και των Ελληνίδων όπως είχε υποσχεθεί πριν από δώδεκα μήνες στην ομιλία του στα Προπύλαια, κι ας επικαλούνταν συνεχώς τον λαό.

Όλη η ατμόσφαιρα στο Ταε κβον Ντο απέπνεε διχασμό. Στις γιγαντοοθόνες παρήλαυναν συνθήματα: «Μόνος μας κριτής ο ίδιος ο λαός μας. Οδηγός μας οι ανάγκες του». «Στις 25 Γενάρη άνοιξε νέο κεφάλαιο για τη δημοκρατία στην Ελλάδα και την Ευρώπη». «Την κρίσιμη στιγμή αντέξαμε μαζί με το λαό μας».

Στα μεγάφωνα επαναστατικά τραγούδια, και νέα συνθήματα: «Όσα ψέματα κι αν πουν θα τα ξεσκεπάσουμε όσο σκοτάδι κι αν ρίξουν θα το φωτίσουμε». «Εμείς δεν ξέρουμε τι είναι ομίχλη. Εμείς που λες όλα τα φτιάχνουμε στο φως» (απόσπασμα από τις Γειτονιές του Κόσμου του Γιάννη Ρίτσου, ο οποίος αναφέρθηκε ως «ο ποιητής μας»). «Σαμαράς – Μητσοτάκης. Άλλος βιολιστής, ίδιος χαβάς». «Πριν από έναν χρόνο δεν παρέδωσαν ουσιαστικά ούτε την πρωθυπουργία στον Αλέξη Τσίπρα. Άδεια ταμεία άδειες ψυχές».

Και άλλα συνθήματα για τα συμφέροντα για τους μιντιακούς ολιγάρχες, για τη διαπλοκή και το παλιό κατεστημένο που ψάχνει δεκανίκια στα πρόσωπα του χθες, αλλά «δεν μας θα πτοήσει. Προχωράμε με πείσμα».

Στις 6.30 ήταν προγραμματισμένο να μιλήσει ο κ. Τσίπρας. Μέχρι τις 6.45 όλα αυτά τα ντεσιμπέλ αυτοπεποίθησης στον …λαό του φωτός απευθύνονταν σε κενές καρέκλες. Τους οργανωτές τους έζωσαν τα φίδια «Δεν το γεμίζουμε…». «Λες να πέσει η κυβέρνηση;», ψιθύριζαν ο ένας στον άλλον διάφορα στελέχη. Αμέσως έγιναν οι απαραίτητες επικοινωνίες, ο δρόμος μέχρι το γυμναστήριο είναι στενός, η ουρά των αυτοκινήτων μεγάλη, περίμεναν και κοντά στα είκοσι πούλμαν, «κάντε υπομονή».

Δεν ήταν εύκολη η υπομονή, όταν άκουγες την εκφωνήτρια να ευχαριστεί τους παλιούς και νέους συμμάχους, δηλαδή την αντιπροσωπεία των ΑΝΕΛ «με επικεφαλή (!) τον Παναγιώτη Σγουρίδη», την αντιπροσωπεία της Ευρωπαϊκής Αριστεράς με επικεφαλή (!) τον Χρήστο Μαυροκεφαλίδη», εκπροσώπους του κομμουνιστικής επανίδρυσης από τη Γαλλία, κάποιους Ιταλούς που δεν ακούστηκε καλά τι εκπροσωπούν, τους Ισπανούς της «σοσιεδαδ ομπρερά, αν το προφέρω καλά».

Η αίθουσα γέμισε από τις 7.30 και μετά. Έφτασε επευφημούμενος και ο κ. Τσίπρας. Αυτό που έγινε στη συνέχεια δεν θα το άντεχε ούτε ο πιο στρατευμένος ποιητής, σίγουρα όχι ο ευαίσθητος Ρίτσος που παρά τις κακουχίες και τις εξορίες προτίμησε τη λύτρωση της συγχώρεσης από τον διχασμό.

Αφού όμως ο ΣΥΡΙΖΑ βρισκόταν σε ποιητική διάθεση, μπορούμε ίσως να δανειστούμε τον στίχο του «ετούτες οι φωνές θα μείνουν τυπωμένες στην πρόσοψη της ιστορίας» – αν όχι του τόπου σίγουρα του ΣΥΡΙΖΑ- για να περιγράψουμε το βίντεο με το οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ στοχοποίησε δημοσιογράφους. Αυτό δεν έχει ξαναγίνει ποτέ από πολιτικό κόμμα, ποινικοποίηση της κριτικής σε κομματική εκδήλωση!

Στο πρώτο καρέ ο Παναγιώτης Κουρουμπλής ωρυόταν κατά της Ολγας Τρέμη και του Γιάννη Πρετεντέρη. «Μας απειλείτε! Τολμάτε να μας απειλείτε!». Το ακροατήριο χειροκροτά όρθιο. Στο δεύτερο καρέ η Ολγα Τρέμη στραβοκαταπίνει όταν λέει ότι οι δανειστές δεν πείστηκαν από τα επιχειρήματα της κυβέρνησης. Ειρωνικά γέλια από το ακροατήριο. Στο τρίτο εμφανίζεται ο Μπάμπης Παπαδημητρίου, που δεν ακούγεται τι λέει γιατί η φωνή του σκεπάζεται από το γιουχάισμα του ακροατηρίου.

Έτοιμος και ο εχθρός που επιβουλεύεται την πρώτη κυβέρνηση της Αριστεράς. Όλα τα στιγμιότυπα είναι από την πρώτη περίοδο της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ ούτε ένα μετά το τρίτο μνημόνιο που ο τόνος των υπουργών έγινε απολογητικός.

Στο μεγάφωνο η εκφωνήτρια μιλά για την αυτοπεποίθηση που πρέπει να νιώθουν οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ επειδή «η Ελλάδα γίνεται ρυθμιστής στη διεθνή σκακιέρα», ενώ παρουσιάζονται εικόνες του πρωθυπουργού με ξένους ηγέτες. Η ατμόσφαιρα έχει ζεσταθεί για τα καλά, οπότε καλείται στο βήμα ο Αλέξης Τσίπρας «μπροστάρης αταλάντευτος στην αγωνιστική προσπάθεια για να κερδίσουμε τον αγώνα της χώρας να βγει από την κρίση».

Στο ταε κβον ντο δεν γιορτάστηκε ο ένας χρόνος κυβερνητικής θητείας της πρώτης Αριστερής κυβέρνησης, που θα άξιζε ως σημαντικό γεγονός για τη χώρα αν σηματοδοτούσε μια ευρύτερη ενότητα ψυχική και πολιτική μετά τον εμφύλιο πόλεμο. Το κάλεσμα του ΣΥΡΙΖΑ ήταν ένα κάλεσμα για διαίρεση, για ταξική αντιπαλότητα, για περιχαράκωση σε μια μικρότερη Ελλάδα από αυτή που παρέλαβε τον Ιανουάριο του 2015.

Δεν είναι τυχαίο ότι και τα μέλη του κόμματος δεν αναγνώριζαν θετικά και δεν χειροκροτούσαν τα επιτεύγματα της κυβέρνησης που τους εξιστορούσε ο Πρωθυπουργός. Ενθουσιάζονταν και χειροκροτούσαν μόνο ότι τους έφερνε «αντί». ¨Ότι τους έφερνε απέναντι, στους μιντιάρχες, στα συμφέροντα, στους συντηρητικούς Ευρωπαίους, στον Κυριάκο Μητσοτάκη και στα βόρεια προάστια ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ είναι των λαϊκών γειτονιών, στη «συμμαχία των πρόθυμων του ΝΑΙ» στο δημοψήφισμα στην οποία περιλαμβάνεται η ΓΣΕΕ και κάποιοι αγρότες, στα «ποταμίσια εξαπτέρυγα» της ΝΔ, στην καταστροφική πολιτική Σαμαρά – Βενιζέλου.

Στο ταε κβον ντο, μπορεί να μην συγκεντρώθηκε μέγα πλήθος. Εκδηλώθηκε όμως μέγα πάθος και πείσμα από έναν κόσμο που ήταν στο περιθώριο της πολιτικής και έγινε περιούσιος λαός. Ο κ. Τσίπρας έχει έναν πυρήνα πιστών οπαδών που θα τον ακολουθήσουν πρόθυμα ακόμα και στον γκρεμό γιατί, όπως ήταν φανερό, ούτε ο αρχηγός ούτε οι οπαδοί σκέπτονται να παραδώσουν αμαχητί την εξουσία και να γίνουν «αριστερή παρένθεση» όπως ίσως θα ήθελαν οι αντίπαλοί τους.  πηγη