Οι λέξεις «χρυσή ολυμπιονίκης» περικλείουν λάμψη, χρήματα και άριστες συνθήκες προετοιμασίας. Τίποτε από αυτά δεν ισχύουν για τη νεότερη Ελληνίδα «χρυσή» ολυμπιονίκη, Αννα Κορακάκη. Δεκάδες τα προβλήματα που αντιμετώπισε στα, μόλις, επτά χρόνια που ασχολείται με τη σκοποβολή, ενώ παραλίγο να μην ταξιδέψει στο Ρίο εξαιτίας ενός ατυχήματος που είχε στα νταμάρια της Δράμας, όπου προπονούνταν, μία εβδομάδα πριν από την αναχώρηση της αποστολής.

«Ηταν 16 Ιουλίου και είχαμε πάει για προπόνηση. Η Αννα μού ζήτησε να οδηγήσει το μηχανάκι και της είπα να μην το κάνει γιατί σε μία εβδομάδα φεύγαμε. Είναι όμως ατίθαση. Μέχρι να μαζέψω τα πράγματα, και πριν προλάβω να τη σταματήσω, ανέβηκε επάνω. Ανοιξε απότομα το γκάζι και η μηχανή την πήρε από κάτω. Πάγωσα. Μου φώναζε να σηκώσω τη μηχανή κι εγώ έβλεπα τα αίματα να κυλάνε από τα πόδια της. Δεν μπορούσα να κουνηθώ. Οταν τη βοήθησα να σηκωθεί, πόναγε παντού. Το αριστερό χέρι δεν κινείτο. Μόνο το δεξί, αυτό που ρίχνει, δεν είχε πάθει ούτε γρατζουνιά. Πήγαμε στο νοσοκομείο και, ευτυχώς, δεν είχε σπάσει τίποτα. Ακόμη όλο το σώμα της είναι γεμάτο μώλωπες», μας αποκάλυψε ο πατέρας της αθλήτριας και μέντοράς της, Τάσος Κορακάκης.

Αθλητής της σκοποβολής και ο ίδιος – το μήλο έπεσε κάτω από τη μηλιά. Τα πρώτα βήματα της Αννας στον αθλητισμό έγιναν στον στίβο, όμως ένα πρόβλημα που αντιμετώπισε με το πόδι της έγινε αιτία να σταματήσει. Ο πατέρας της, πάρα τις αντιρρήσεις της μαμάς, της πρότεινε να ασχοληθεί με τη σκοποβολή. Πήγαν μαζί στο νταμάρι της Δράμας και έριξαν τις πρώτες βολές. Ηταν μόλις 12,5 ετών. «Η Αννούλα έχει καλό χέρι», είπε το βράδυ στη γυναίκα του. Οι επιτυχίες ήρθαν γρήγορα. Το νταμάρι και ο χώρος κάτω από τις παλιές κερκίδες του γηπέδου της Δόξας έγιναν το δεύτερο σπίτι της. Οι συνθήκες, αντίξοες: Το καλοκαίρι, «άναβαν» τα τσιμέντα, ενώ τον χειμώνα προσπαθούσε να ζεστάνει τα χέρια της πάνω σε μια ξυλόσομπα, που υπήρχε στο υποτυπώδες προπονητήριο. Τα χέρια μάτωναν από το κρύο, αλλά η νεαρή έσφιγγε το πιστόλι και, απέναντί της, στο στόχαστρο, έβλεπε όλα τα προβλήματα που αποτελούσαν εμπόδιο στο όνειρό της.

«Από την αρχή υπήρχαν μόνο… αντιξοότητες. Στην ομοσπονδία δεν ήθελαν τον πατέρα μου και προσπαθούσαν να απομακρύνουν την Αννα από τον χώρο. Ηθελαν να τη σταματήσουν. Σπάνια της έλεγαν συγχαρητήρια για κάποια επιτυχία. Ο μπαμπάς, όμως, ήταν δίπλα της και τη θωράκιζε. Ελεγαν ότι επειδή ο πατέρας μας δεν έχει δίπλωμα προπονητή, δεν μπορούσε να πάει μαζί της σε αγώνες. Μάθαμε, όμως, ότι δεν ίσχυε κάτι τέτοιο», δήλωσε στην «Κ» ο 19χρονος αδελφός της και πρωταθλητής του χώρου, Διονύσης.

Σε ηλικία 14 ετών έγινε μέλος της εθνικής ομάδας. Και άρχισε η συλλογή μεταλλίων από παγκόσμια, ευρωπαϊκά και σημαντικά μίτινγκ. Τα προβλήματα, πάντως, δεν μειώθηκαν: «Μέχρι να πάρω την πρόκριση για τους Ολυμπιακούς Νέων (2014) και να μας δώσει ρούχα η Ελληνική Ολυμπιακή Επιτροπή, αγόραζα μπλούζες και τύπωνα την ελληνική σημαία, ώστε να φοράω τα χρώματα της χώρας μου στον αγώνα», μας είχε πει η πρωταθλήτρια.

Και φτάνουμε στην προετοιμασία για τους Ολυμπιακούς του Ρίο. Οι συνθήκες στο νταμάρι δεν άλλαξαν. «Πολλές φορές έσπαγε το παγκόσμιο ρεκόρ. Ηταν σε άριστη κατάσταση και στα δύο όπλα», μας είπε, μετά τις επιτυχίες, ο πατέρας της.

Το πρώτο μετάλλιο (χάλκινο) ήρθε γρήγορα, αλλά η ίδια έμεινε ψύχραιμη διότι θα αγωνιζόταν και σε δεύτερο όπλο. Και την ημέρα του αγώνα; «Ηταν σαν να πηγαίνω σε αγώνα Α΄ κατηγορίας στην Ελλάδα. Δεν είχα άγχος», μας είπε. Στις βολές ακριβείας προκρίθηκε ως πρώτη και κάπου εκεί το άγχος βάρυνε το χέρι. Στον στόχο ταχείας βολής δεν άρχισε καλά. «Νιώθω αδυναμία, σαν να μη μπορώ να πατήσω τη σκανδάλη», εξομολογήθηκε στον πατέρα της, όταν την έβγαλε έξω για να της μιλήσει. «Είπα στον εαυτό μου “συγκεντρώσου, δεν έχεις περιθώρια για λάθη”» θυμάται η αθλήτρια.

Στον τελικό, απέναντι στη Γερμανίδα Μόνικα Καρς, η Αννα άρχισε ιδανικά. Συγκέντρωσε έξι πόντους και ήθελε έναν για το χρυσό μετάλλιο. Κάπου εκεί άρχισε να συνειδητοποιεί το μέγεθος του άθλου της. Η Γερμανίδα την πλησίασε και την έφτασε. Για πρώτη φορά το άγχος φάνηκε στο όμορφο πρόσωπό της. Στις καθοριστικές βολές, μπροστά από τα μάτια της πέρασαν το κρύο και η ζέστη στο νταμάρι της Δράμας, τα ποντίκια που έβλεπε στο προπονητήριο της Δόξας, τα ματωμένα από το κρύο χέρια της, οι άνθρωποι της ομοσπονδίας που της στερούσαν ακόμα και τις σφαίρες. Και στόχευσε για όλα αυτά… Και, φυσικά, βρήκε στόχο από χρυσάφι.

Στην αρχαία Ελλάδα, οι πόλεις γκρέμιζαν τα τείχη για τους ολυμπιονίκες τους. Στη Δράμα, η δημοτική αρχή γκρέμισε, πριν από λίγες ημέρες, το προπονητήριο στα νταμάρια για να φτιάξει ένα καινούργιο. Μόνο που για να γίνει αυτό έπρεπε, πρώτα, να έρθουν τα μετάλλια…πηγη