Δὲν εἶναι διαβατάρικο πουλί, ποὺ γιὰ μιὰ μέρα
σχίζει τὰ νέφη καὶ περνᾶ γοργὸ σὰν τὸν ἀγέρα,
οὔτε κισσός, π” ἀναίσθητος τὴν πέτρα περιπλέκει
οὒτ” ἀστραπή, ποὺ σβύνεται χωρὶς ἀστροπελέκι,
δὲν εἶναι νεκροθάλασσα, βοὴ χωρὶς σεισμό,
νοιώθω γιὰ σέ, πατρίδα μου, στὰ σπλάχνα χαλασμό.

Ἀριστοτέλης Βαλαωρίτης

anagnostikon.blogspot.gr