Γράφει ο Πολυδεύκης

Με την παγκόσμια κοινότητα να βρίσκεται σε αναμονή για την απελευθέρωση της Μοσούλης, τη Ρωσία και τη Συρία να επιδιώκουν με κάθε τρόπο την ανακατάληψη ή ισοπέδωση του Aleppo και τις τουρκικές δυνάμεις να έχουν εισέλθει σε περίοδο προβληματισμού για την επόμενη ημέρα της επιχείρησης «Ασπίδα του Ευφράτη» στη συριακή επικράτεια, στις 15-10-2016, οι ΥΠΕΞ Ρωσίας, ΗΠΑ, Τουρκίας, Κατάρ, Σ. Αραβίας και Ιράν συναντούνται  στη Λωζάννη για να εξετάσουν ποιες περεταίρω ενέργειες θα μπορούσαν να πραγματοποιηθούν για τη συριακή κρίση.

Φυσικά τέτοιες συναντήσεις έχουν σημειωθεί κατά κόρον τους τελευταίους μήνες, χωρίς κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα. Άλλωστε τα συμφέροντα των χωρών αυτών είναι κοινά και αντικρουόμενα ταυτόχρονα και μία τόσο ευρεία σύσκεψη μόνο σε αδιέξοδο μπορεί να καταλήξει και σε συνέχιση της παρούσας αδιεξόδου κατάστασης.

Από τη στιγμή που η «HEZBOLLAH» του Λιβάνου έχει δεσμευτεί για συνέχιση της Jihad στη Συρία, μία ημέρα αφότου ο αρχηγός της, Sayyed Hassan Nasrallah, δήλωσε πως ο πόλεμος στη Συρία βρίσκεται σε κλιμάκωση, φαίνεται ότι είναι αδύνατο Ιράν και Ρωσία να συμφωνήσουν στις θέσεις κατάπαυσης του πυρός που πρεσβεύουν οι υπόλοιπες δυνάμεις.

Οι ΗΠΑ ήδη γνωρίζουν τις δυσκολίες και έχουν αφήσει να διαρρεύσει στα ΜΜΕ, ότι ο Πρόεδρος OBAMA, λίγο πριν την αποχώρησή του και τη λήξη μίας μετριοπαθούς πολιτικής επί του συριακού, αποφάσισε να άρει τη μακρόχρονη απαγόρευση που έχει επιβάλει σε Κατάρ και Σ. Αραβία για εξοπλισμό των ανταρτών με φορητά αντιαεροπορικά συστήματα (MANPAD), μέσω των διαδρομών από Ιορδανία και Τουρκία.

Τούτο δεν αποτελεί μία κούφια απειλή από την Ουάσιγκτον προκειμένου να ασκηθεί πίεση για τις συνομιλίες.

Σε τέτοιες περιπτώσεις οι δηλώσεις γίνονται από διπλωματικούς κύκλους.

 

Οι ανωτέρω πληροφορίες όμως διέρρευσαν από το ίδιο το αμερικανικό Πεντάγωνο, το οποίο δήλωσε πως έχουν δοθεί οδηγίες για χρήση των συστημάτων εναντίον των συριακών ελικοπτέρων που επιχειρούν με βόμβες-βαρέλια και όχι εναντίον ρωσικών.

Ωστόσο, πόσο εύκολος είναι ο διαχωρισμός ελικοπτέρων του ιδίου τύπου που διαφέρουν, μόνο σε μία μικρή λεπτομέρεια, όπως το εθνόσημο;

Και πολύ περισσότερο πως θα διατηρήσουν την υπομονή τους οι αντικαθεστωτικοί απέναντι σε ένα ρωσικό ελικόπτερο που επιχειρεί εναντίον τους;

Πώς θα εξασφαλιστεί ότι τέτοια όπλα δε θα περάσουν σε όπλα τζιχαντιστών, όταν έχουμε δει πόσο εύκολα μετακινούνται ολόκληρες ομάδες μαχητών μεταξύ των ισλαμικών οργανώσεων; Και ποιοι θα είναι έπειτα οι κίνδυνοι για την παγκόσμια πολιτική αεροπορία, όταν τζιχαντιστές θα μπορούν να στήσουν ενέδρα πλησίον ενός πολιτικού αεροδρομίου για ένα τρομοκρατικό χτύπημα εναντίον ενός αεροσκάφους σε διαδικασία προσγείωσης;

Πέραν των ανωτέρω ερωτημάτων μία τέτοια περίπτωση εξοπλισμού της αντιπολίτευσης με MANPAD θα επέφερε μία περιφερειακή υποστροφή (regional blowback), δηλαδή ο σύμμαχος της συριακής κυβέρνησης, Ιράν, θα απαντούσε με εξοπλισμό των Houthis με παρόμοια οπλικά συστήματα, τα οποία θα απειλούσαν το σαουδαραβικό συνασπισμό στην Υεμένη.

Για τη Μέση Ανατολή αυτή η λογική αποτελεί κορωνίδα στον επιχειρησιακό σχεδιασμό τους, μία λογική κατάλοιπο του πολέμου των Mujahideen και της ΕΣΣΔ στο Αφγανιστάν. Αυτός είναι και ο λόγος που η Σαουδική Αραβία επιμένει στον εξοπλισμό των αντικαθεστωτικών στη Συρία με τέτοια συστήματα, εκτιμώντας ότι ο μόνος τρόπος καταπολέμησης της Ρωσίας και του ASSAD είναι η αφαίρεση της δύναμης που έχουν στον αέρα, μέσω των επιθετικών τους ελικοπτέρων.

Μέχρι στιγμής οι ΗΠΑ επέμεναν πως μία τέτοια κίνηση θα ήταν εσφαλμένη, αφού οι περιπτώσεις Συρίας και Αφγανιστάν του ’80 δεν είναι ίδιες. Ο Ρώσος Πρόεδρος δεν ηγείται μίας Σοβιετικής Ένωσης σε υποχώρηση, αλλά μίας αποφασισμένης δύναμης που φιλοδοξεί να επανακτήσει τη χαμένη ισχύ και δεν είναι καθόλου πιθανό να ρίξει τους τόνους, όπως έχει αποδείξει και στην περίπτωση της Κριμαίας.

Ένα πλήγμα σε ρωσικό αεροσκάφος από αντιαεροπορικό σύστημα θα άνοιγε τους ασκούς του Αιόλου σε παγκόσμιο επίπεδο, μετά και την κατάρριψη του Su-24 από την Τουρκία.

Η Μόσχα δεν πρόκειται να διαπραγματευτεί ξανά άλλο «λάθος» των εμπλεκομένων πλευρών στη Συρία. Το Riyadh από την άλλη έχει φροντίσει να προετοιμαστεί κατάλληλα για παν ενεχόμενο, έχοντας προμηθευτεί τα τελευταία 4 χρόνια με πλήθος, σοβιετικής τεχνολογίας, αντιαεροπορικών, τα οποία προτίθεται να διοχετεύσει στον πόλεμο της Συρίας.

Τα όποια MANPADs και αν δοθούν θα αποτελούν κίνδυνο, όχι μόνο για τα ελικόπτερα, αλλά και για τα αεροσκάφη της Ρωσίας, είτε αυτά θέλουν να χρησιμοποιηθούν πλησίον των αεροδρομίων, όπως σε πρόσφατη περίπτωση κατάρριψης συριακού MiG στο αεροδρόμιο Deir Ez Zor, κατά τη φάση προσγείωσης, είτε λόγω της τακτικής χρήσης «βουβών βομβών», οι οποίες ως επι το πλείστον δεν είναι κατευθυνόμενες, με αποτέλεσμα να απαιτούν την χαμηλή πτήση του μαχητικού πάνω από το στόχο, γεγονός που το θέτει σε υψηλό κίνδυνο.

Όπως, όμως και αν διαμορφωθεί το σκηνικό, η ρωσική ΠΑ δεν αναμένεται να αντιμετωπίσει στρατηγικό πρόβλημα. Αυτό το πρόβλημα θα το αντιμετωπίσουν τα πολιτικά αεροσκάφη τα οποία δε διαθέτουν συστήματα προειδοποίησης ή παρεμβολής τέτοιων οπλικών συστημάτων. Ένα και μόνο λαθραίο MANPAD που θα εισέλθει στην Τουρκία, είναι αρκετό για να προκαλέσει ανυπολόγιστη ζημιά, λόγω της απώλειας εμπιστοσύνης προς τις πολιτικές πτήσεις.

Η Σαουδική Αραβία στηρίζεται στο γεγονός ότι οι τζιχαντιστές θα την αφήσουν στο απυρόβλητο, λόγω της οικονομικής και όχι μόνο στήριξης που τους παρέχει.

Ωστόσο δεν είναι μακρινή η εποχή που το Riyadh βρέθηκε στην απέναντι όχθη από τη «Μουσουλμανική Αδελφότητα», παρά τις δεκαετίες στήριξης της οργάνωσης, με αποτέλεσμα να βρεθεί στο στόχαστρό της. Άλλωστε ουδείς αγνωμονέστερος του ευεργετηθέντος…

πηγη