Του Παναγιώτη Σγουρίδη

Οι απανωτές προκλητικές και αναθεωρητικές δηλώσεις του Τούρκου Προέδρου, που είμαι βέβαιος ότι θα συνεχιστούν, πρέπει να αναλυθούν ευρυγώνια για τη σκοπιμότητά τους.

Ο λόγος είναι προφανής.

Η καλύτερη προετοιμασία μας, για την προστασία των ελληνικών συμφερόντων.

Το κυρίαρχο χαρακτηριστικό της προσωπικότητας του Ταγίπ Ερντογάν είναι η φιλοδοξία και επειδή «ανθρώπινες φιλοδοξίες διαχρονικά άλλαξαν το ρου της Ιστορίας », είναι σημαντικό να προσδιορίσουμε ποιά είναι η δική του.

Η προσέγγισή μου στο ζήτημα αυτό, είναι πως ο ίδιος, μέσα στην παντοδυναμία του, πιστεύει πως μπορεί να αποκαθηλώσει και αν όχι να υποβαθμίσει τον Κεμάλ Αττατούρκ, από το Τουρκικό πάνθεον.

Φυσικά αυτή η φιλοδοξία δεν υπήρχε εξ΄αρχής, αλλά κτίστηκε ως στόχος σταδιακά μέσα από τις νικηφόρες συγκρούσεις της πολιτικής του σταδιοδρομίας. Το φιλοσοφικό περιτύλιγμα της φιλοδοξίας του βρίσκεται στο δίπολο:

Μια κοσμική Τουρκία – κράτος συνόρων δυτικής επιρροής, που δημιούργησε ο Κεμάλ, ή μια Τουρκία που να διέπεται από νεοοθωμανικές βλέψεις στη βάση της θεωρίας του στρατηγικού βάθους, με έναν ιδιότυπο soft ισλαμισμό – κράτος αδέσμευτο με πολυδιάστατες επιρροές, που ονειρεύεται ο Ερντογάν.

Η υλοποίηση της φιλοδοξίας του γίνεται μέσα από τη σταδιακή απομυθοποίηση του Κεμάλ.

Έτσι:

• Οι δηλώσεις του για το «εθνικό συμβόλαιο» που αναφέρεται στη σχέση της Τουρκίας με τα χαμένα εδάφη της Οθωμανικής αυτοκρατορίας και στους εκεί εναπομείναντες μουσουλμανικούς πληθυσμούς, παράλληλα με την ανάγκη αναθεώρησης της Συνθήκης της Λωζάννης, φωτογραφίζουν τον Κεμάλ Αττατούρκ, που ενώ ήταν δημιουργός του πρώτου, το αγνόησε υπογράφοντας τη συνθήκη την οποία ο Ερντογάν αναγορεύει σε ύψιστη προσβολή των τουρκικών συμφερόντων.

• Το αποτυχημένο πραξικόπημα του Ιουλίου 2016 που είχε διαρρεύσει πριν εκδηλωθεί και του επιβεβαιώθηκε τηλεφωνικά από τον Βλαντιμίρ Πούτιν, το άφησε να εξελιχθεί για να εκκαθαρίσει τις ένοπλες δυνάμεις από τους αξιωματικούς εγγυητές της κατ΄εξοχήν Κεμαλικής Τουρκίας.  Με αφορμή αυτό, προχώρησε τις εκκαθαρίσεις σε όλους τους εκφραστές της κοσμικής Τουρκίας που είναι η ανώτατη δικαστική και δημοσιοϋπαλληλική ιεραρχία, καθώς και οι αντιφρονούντες σ΄αυτόν δημοσιογραφικοί οργανισμοί. Του εδόθη δε η ευκαιρία να διαλύσει το κίνημα του αυτοεξόριστου Ιμάμη στις Η.Π.Α., Φετουλάχ Γκιουλέν, χρεώνοντάς του συμμετοχή στο πραξικόπημα. Ο Γκιουλέν υπήρξε μέντορας του Ερντογάν και ο τελευταίος εκμεταλλεύτηκε το κοινωνικό και θρησκευτικό δίκτυο του ιμάμη για τις επιδιώξεις του. Η διαφωνία τους ως προς τον επιδιωκόμενο στόχο, κατέστησε τον Γκιουλέν επικίνδυνο και το κίνημά του τροχοπέδη στις επιδιώξεις του Ερντογάν.

Σταθμός στην επίτευξη του στόχου του είναι η πολιτειακή αλλαγή της Τουρκίας, από προεδρευομένη δημοκρατία σε προεδρική, με αυτόν πρώτο εκλεγμένο Πρόεδρο απ΄ευθείας από το λαό.

Ο Αχμέτ Νταβούτογλου αρχιτέκτονας του Νεοοθωμανισμού και άμεσος συνεργάτης του Ερντογάν    αντιδρά στην πολιτειακή αλλαγή τον Μάιο του 2016, ξηλώνεται από πρωθυπουργός και εξαναγκάζεται μετά το πραξικόπημα σε δήλωση υποταγής για να γλυτώσει συνεργάτες του.

Με όσα προανέφερα, παρ΄ολο που φαίνεται ότι οι δηλώσεις και οι κινήσεις του Ταγίπ Ερντογάν απευθύνονται κυρίως στο εσωτερικό ακροατήριο, για την ολοκλήρωση της φιλοδοξίας του να καταστεί ουσιαστικά ο πραγματικός Αττατούρκ (Πατερούλης) για τον τουρκικό λαό, σε καμία περίπτωση δεν πρέπει στην Ελλάδα και Κύπρο να εφησυχάζουμε.

Και αυτό, γιατί ένα άλλο χαρακτηριστικό της προσωπικότητας του Τούρκου προέδρου είναι το απρόβλεπτο του χαρακτήρα του και  οι αστάθμητες αντιδράσεις του. Ενδεικτικά υπενθυμίζω:

– Μάιος 2010, σπάει ο άξονας Τελ Αβίβ – Άγκυρας με σκληρές δηλώσεις του Ερντογάν, μετά την επίθεση Ισραηλινών κομάντος στο Μαβί Μαρμαρά και το θάνατο δέκα Τούρκων ακτιβιστών, που προσπαθούσαν να σπάσουν τον αποκλεισμό της Γάζας.

Η τετραμερής συμφωνία Αιγύπτου, Κύπρου, Ισραήλ, Ελλάδας για την εκμετάλλευση του ενεργειακού πεδίου της ΝΑ Μεσογείου – εις βάρος κατά τη δική του εντύπωση των τουρκικών συμφερόντων – , τον οδηγεί τον Φεβρουάριο του 2016 να τα ξαναβρεί με το Ισραήλ, που συνοδεύεται με επιστροφή των πρεσβευτών των δύο χωρών.

– Νοέμβριος 2015, η κατάρριψη από τουρκικό F16 ενός ρωσικού βομβαρδιστικού S4-24M σε συριακό εναέριο χώρο και η δολοφονία του ενός πιλότου από αντάρτες, οδήγησαν τις σχέσεις Ρωσίας – Τουρκίας στα όρια της σύγκρουσης. Τον Ιούλιο του 2016, η  συγγνώμη του Τούρκου Προέδρου ανοίγει την πόρτα για την ενεργειακή εξάπλωση της Gazprom στην Ευρώπη.

Οι δε πιλότοι του F16 που κατέρριψαν το Sukhoi συνελήφθησαν ως πραξικοπηματίες……..

Απέναντι σε ένα φιλόδοξο ηγέτη μιας γειτονικής χώρας 75 εκατομμυρίων κατοίκων, η Ελλάδα και η Κύπρος πρέπει να είναι διπλωματικά πανέτοιμες και σε καμία περίπτωση η οικονομική κρίση δεν πρέπει να υποστείλει την αμυντική τους ικανότητα, αν δεν θέλουν να υποστούν παράπλευρες απώλειες.

Πάντως, όταν η φιλοδοξία μετατρέπεται σε αλαζονεία, η νέμεση έχει γεύση εθνικής τραγωδίας, λέγε με: ΚΟΥΡΔΙΚΟ.

πηγη